Gerechtshof Amsterdam, 21-12-2021, ECLI:NL:GHAMS:2021:3978, 200.266.920/01

FNV heeft in eerste aanleg gevorderd dat de kantonrechter bij uitvoerbaar bij voorraad te verklaren vonnis:a. voor recht verklaart dat de onderneming van Deliveroo valt onder de werkingssfeer van de cao;b. Deliveroo veroordeelt tot naleving met terugwerkende kracht van de algemeen verbindend verklaarde cao in de periode van 26 februari 2015 tot 31 december 2016 alsmede in de periode van 17 augustus 2017 tot 17 augustus 2019, althans tot aan de datum waarop de arbeidsovereenkomsten met Deliveroo (zullen) zijn geëindigd onder overlegging aan FNV van deugdelijke salarisspecificaties en betalingsbewijzen, op straffe van een dwangsom van € 15.000,00 per dag dat Deliveroo daarmee in gebreke blijft, te rekenen vanaf vier weken na betekening van het vonnis;c. Deliveroo veroordeelt aan FNV te betalen een bedrag van € 45.000,00 aan schadevergoeding ex artikel 3 Wet op het algemeen verbindend en het onverbindend verklaren van bepalingen van collectieve arbeidsovereenkomsten (hierna: Wet AVV), te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf de dag van de dagvaarding tot aan de dag dat Deliveroo geheel betaald heeft;d. Deliveroo veroordeelt aan FNV te betalen een bedrag van € 1.225,00 aan buitengerechtelijke kosten, inclusief btw, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf de dag van dagvaarding tot de voldoening;e. een en ander met veroordeling van Deliveroo in de proceskosten.

Na verweer van Deliveroo heeft de kantonrechter heeft bij het bestreden vonnis de hiervoor weergegeven vorderingen van FNV sub a, b (zonder dwangsom), d en e toegewezen, en de vordering sub c – onder afwijzing van het meergevorderde – toegewezen tot een bedrag van € 5.000,-- .

Tegen deze (toewijzende) beslissingen en de gronden waarop zij berusten komt Deliveroo op met de grieven I tot en met X, waarbij het kopje met “Grief VII” twee keer voorkomt, zodat het hof deze grieven hierna zal aanduiden als VIIa en VIIb.

Deliveroo heeft als meest verstrekkende verweer aangevoerd dat aan een inhoudelijke beoordeling van de vraag of zij onder de werkingssfeer van de cao valt, niet wordt toegekomen omdat haar onderneming niet onder de “sector Beroepsgoederenvervoer” valt (grief IV). Voor zover Deliveroo hiermee betoogt dat dit standpunt als zelfstandige voorvraag – los van de toetsing van de werkingssfeer bepaling in de cao – dient te worden beoordeeld, faalt dit betoog. De vraag of de cao van toepassing is op Deliveroo dient uitsluitend beantwoord te worden aan de hand van de werkingssfeerbepaling in de cao.

Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad (zie onder meer HR 4 mei 2018, ECLI:NL:HR:2018:678) houdt de cao-norm in dat aan een bepaling van een cao een uitleg naar objectieve maatstaven moet worden gegeven, waarbij in beginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de cao, van doorslaggevende betekenis zijn, zodat het niet aankomt op de bedoelingen van de partijen die de cao tot stand hebben gebracht, voor zover deze niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de cao is gesteld. Bij deze uitleg kan onder meer acht worden geslagen op de elders in de cao gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook de bewoordingen van de eventueel bij de cao behorende schriftelijke toelichting moeten bij de uitleg van de cao worden betrokken. Indien de bedoeling van de partijen bij de cao naar objectieve maatstaven volgt uit de cao-bepalingen en de eventueel daarbij behorende schriftelijke toelichting, en dus voor de individuele werknemers en werkgevers die niet bij de totstandkoming van de overeenkomst betrokken zijn geweest, kenbaar is, kan ook daaraan bij de uitleg betekenis worden toegekend. Uit het arrest FNV/Condor (HR 25 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2687) volgt dat de cao-norm een dubbele ratio kent. In de eerste plaats strekt de norm ertoe te voorkomen dat een niet kenbare partijbedoeling wordt tegengeworpen aan derden die niet betrokken zijn geweest bij de totstandkoming van de overeenkomst. In de tweede plaats heeft de cao-norm tot doel te verzekeren dat een cao voor alle onder de werkingssfeer daarvan vallende partijen op dezelfde wijze wordt uitgelegd.

Het hof stelt het volgende voorop. De problematiek die in dit geschil aan de orde is houdt verband enerzijds met het feit dat (de oorspronkelijke tekst van) de cao dateert van decennia geleden en anderzijds met het feit dat maaltijdbezorging een relatief nieuw fenomeen is. De kern van het betoog van Deliveroo, op de aspecten waarvan hierna verder zal worden ingegaan, houdt in dat de cao van oudsher nooit bedoeld is geweest voor ongemotoriseerd vervoer. Daarmee refereert Deliveroo aan de (oorspronkelijke, en volgens haar ongewijzigde) bedoeling van de cao-sluitende partijen. Het hof overweegt dat de hierboven weergegeven uitlegmaatstaf inhoudt dat een eventuele bedoeling van cao-sluitende partijen naar objectieve maatstaven kenbaar moet zijn en blijven uit de tekst van en/of de toelichting op de cao, ook wanneer zich nieuwe ontwikkelingen voordoen in een sector, juist vanwege het feit dat een cao ook ongebonden werkgevers en werknemers kan binden. Het vereist oplettendheid van alle belanghebbenden bij een cao om ervoor te zorgen dat “de vlag” van de cao “de lading” blijft dekken. Het hof zal hierna verder ingaan op de onderscheiden aspecten van de uitlegmaatstaf.

Ten aanzien van de bewoordingen van de werkingssfeerbepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de cao, overweegt het hof als volgt. Ingevolge artikel 2 lid 1, sub a van de cao, is deze van toepassing op alle werkgevers en werknemers van (…) ondernemingen “die vergunningplichtig vervoer krachtens de Wet wegvervoer goederen (hierna Wwg), verrichten”, en/of “die tegen vergoeding geheel of ten dele vervoer verrichten anders dan van personen, over de weg of over andere dan voor het openbaar verkeer openstaande wegen”.

Artikel 2 lid 2 van de cao bevat een uitzondering op de werkingssfeerbepaling van lid 1 voor onder andere - samengevat - ondernemingen waarvan de hoofdactiviteit een andere is dan beroepsgoederenvervoer over weg (…), én die een eigen (bedrijfstak)cao of arbeidsvoorwaardenpakket hebben waarvan het niveau tenminste gelijkwaardig is aan dat van de cao.

Vast staat dat een onderdeel van de bedrijfsvoering van Deliveroo is het bezorgen van maaltijden, hetgeen valt onder de omschrijving van artikel 2 lid 1, sub a van de cao te weten “vervoer anders dan van personen over de weg”. Volgens deze omschrijving is niet vereist dat het bezorgen van maaltijden de kern- of hoofdactiviteit is.

Tevens staat naar het oordeel van het hof vast dat sprake is van “vervoer tegen vergoeding” zoals bedoeld in artikel 2 lid 1, sub a van de cao. Deliveroo brengt online bezorgkosten bij de consument in rekening. Daarnaast ontvangt Deliveroo commissie van het restaurant waarbij de maaltijd wordt besteld. Deliveroo stelt, zo begrijpt het hof, dat de bezorgkosten en commissie niet gezien kunnen worden als een “vergoeding voor het vervoer” maar dat deze zijn samengesteld uit enerzijds transactiekosten, te weten creditcard-kosten/chargebacks, en anderzijds uit servicekosten. Dat geen sprake is van vergoeding voor het vervoer blijkt volgens Deliveroo ook uit het feit dat de hoogte van deze vergoeding, anders dan bij ‘gewone’ vervoersovereenkomsten, niet afhankelijk is van het aantal bestellingen of de financiële waarde van de bestelde maaltijd, en evenmin van de grootte van de bestelling en de vraag of een of meer bezorgers nodig zijn. Het hof overweegt als volgt. De werkingssfeerbepaling stelt niet de eis dat de vergoeding kostendekkend is. Evenmin is van belang dat de wijze waarop de bezorgkosten worden berekend en samengesteld, afwijkt van de wijze waarop dit gebeurt bij ‘gewone’ vervoersovereenkomsten (waarbij de hoogte van de vergoeding mede afhankelijk is van de aard en omvang en het gewicht van de te vervoeren goederen). In zowel de algemene voorwaarden die van toepassing zijn op de relatie tussen Deliveroo en de consument, als in de algemene voorwaarden die van toepassing zijn op de relatie tussen Deliveroo en het restaurant, is vermeld dat bezorgkosten in rekening kunnen worden gebracht (bij de consument) en dat het dienstenpakket dat Deliveroo tegen betaling van commissie levert aan het restaurant mede omvat het bezorgen van bestellingen bij de klant. Daarmee staat naar het oordeel van het hof vast dat is voldaan aan het criterium in de werkingssfeerbepaling dat sprake moet zijn van “vervoer tegen vergoeding”. Dat in sommige gevallen het restaurant zelf bezorgt, of de consument de bestelling ophaalt, maakt dit niet anders. Evenmin doet hieraan af dat de commissie die Deliveroo in rekening brengt bij de aangesloten restaurants mede samenhangt met het geboden ICT-en technologieplatform. Deliveroo heeft niet gesteld noch aannemelijk gemaakt dat een substantieel aantal van de aangesloten restaurants gebruik maakt van het ICT- en technologieplatform zónder de bezorgdienst, zodat in het overgrote deel van de gevallen de commissie mede omvat de geboden bezorgdienst.

Tussen partijen is niet in geschil dat Deliveroo niet valt onder de uitzonderingsbepaling van artikel 2 lid 2 van de cao, omdat – daargelaten de vraag naar de hoofdactiviteit van Deliveroo – gesteld noch gebleken is dat Deliveroo voldoet aan het tweede vereiste van dit artikellid, te weten dat zij beschikt over een eigen (bedrijfstak)cao of arbeidsvoorwaardenpakket waarvan het niveau tenminste gelijkwaardig is aan dat van de cao.

Deliveroo heeft gesteld dat de betekenis van bepaalde bewoordingen in normaal of gangbaar spraakgebruik, een rol kan spelen bij de uitleg naar objectieve maatstaven. Het hof oordeelt dat wellicht in het verleden het begrip ‘goederenvervoer’ in het spraakgebruik vooral zag op (zwaar) gemotoriseerd verkeer, maar dat in de loop van de afgelopen jaren dit begrip aan verandering onderhevig is (geweest) en thans ook vele andere vormen van niet gemotoriseerd goederenvervoer omvat, zoals vervoer per (bak)fiets en scooter. Het normale en/of gangbare spraakgebruik bevat dus geen aanwijzing voor de stelling van Deliveroo dat bezorging per fiets niet onder de werkingssfeer kan vallen.

Deliveroo voert, ten slotte, als argument voor haar stelling dat de begrippen uit de Wwg leidend dienen te zijn bij uitleg van de werkingssfeerbepaling aan dat de definitie van beroepsvervoer in de Wwg ‘eigen vervoer’ uitsluit. FNV heeft in eerste aanleg, onder verwijzing naar het Panteia-rapport, gesteld dat eigen vervoer niet onder de werkingssfeer valt, terwijl dit genomen naar de letterlijke tekst van de werkingssfeerbepaling hier wel onder zou vallen. Hieraan ontleent Deliveroo een argument voor haar stelling dat de tekst van deel II uit de werkingssfeerbepaling moet worden opgevat als betrekking hebbend op beroepsvervoer, derhalve exclusief eigen vervoer. FNV heeft dit bestreden en in hoger beroep haar standpunt genuanceerd in die zin dat alleen vervoer voor eigen rekening waarvoor geen vergoeding plaatsvindt, niet onder de werkingssfeer valt, en al het andere eigen vervoer wel. Aldus is volgens FNV nog steeds de letterlijke tekst van de werkingssfeerbepaling leidend. Het hof overweegt dat hetgeen objectief kenbaar is uit de cao-bepalingen, onvoldoende aanwijzing bevat om te concluderen dat de werkingssfeerbepaling alleen ziet op beroepsvervoer krachtens de Wwg. De vraag of en in welke vormen ‘eigen vervoer’ onder de werkingssfeerbepaling van de cao valt ligt in deze procedure niet voor, aangezien Deliveroo uitsluitend vervoer voor derden verricht.

Samengevat vormen noch de tekst van de werkingssfeerbepaling zelf, noch de elders in de cao gebruikte bewoordingen voldoende aanknopingspunt op om te concluderen dat de cao alleen ziet op beroepsvervoer krachtens de Wwg (en daarmee gemotoriseerd vervoer).

Deliveroo stelt dat een uitleg van de werkingssfeerbepaling die ertoe leidt dat een cao van toepassing wordt op een bedrijf waarvan de kernactiviteit in onvoldoende verband staat met de cao-bedrijfstak, niet redelijk en (daarom) leidt tot onaannemelijke rechtsgevolgen. Deliveroo betoogt dat haar kernactiviteit is gelegen in het exploiteren van een platform waarmee diensten worden geleverd aan restaurants, riders en consumenten, hetgeen zij aanduidt als “three-sided marketplace”. Haar verdienmodel is met name gelegen in de exploitatie van het platform, en niet in de maaltijdbezorging, aldus Deliveroo. Het hof stelt voorop dat de werkingssfeerbepaling in artikel 2 lid 1 cao, anders dan in de uitzonderingsbepaling van lid 2, niet de eis stelt dat het “vervoer over de weg tegen vergoeding” de hoofd- of kernactiviteit van de onderneming vormt. Uit artikel 2 lid 2 cao kan, integendeel, worden afgeleid dat een onderneming reeds onder de werkingssfeer valt wanneer zij 20% of meer van haar omzet genereert met beroepsgoederenvervoer over de weg en logistieke dienstverlening. Het hof volgt Deliveroo niet in haar stelling dat zij een technologiebedrijf is. Nog afgezien van het feit dat ‘bezorging’ als kernactiviteit zit in de naam van Deliveroo, komt meer dan de helft van de kosten direct voort uit kosten die samenhangen met de bezorgdienst, is een groot deel van de activa en de voorraden hiervoor bestemd en heeft Deliveroo in Nederland vrijwel geen ICT’ers in dienst en - ten opzichte van de omvang van haar bezorgactiviteiten - slechts een beperkt aantal werknemers in een kantoorfunctie. Het bezorgen van maaltijden vormt derhalve wel degelijk de kernactiviteit van Deliveroo.

Deliveroo stelt voorts dat het toepassen van de bepalingen van de cao op Deliveroo zal leiden tot een onaannemelijk rechtsgevolg, te weten dat zij komt te vallen onder een standaard cao die algemeen verbindend is verklaard door de Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid op basis van representativiteitscijfers waarbij de sectoren maaltijdbezorging en andere kleinschalige bezorging per fiets, en de sector eigen vervoer niet zijn betrokken. Wanneer Deliveroo valt onder de werkingssfeer van de cao geldt datzelfde voor vele andere vergelijkbare bedrijven, en is het representativiteitspercentage (achteraf bezien) in de procedures tot algemeenverbindendverklaring van de cao (hierna: de avv-procedures) onjuist, namelijk te hoog, berekend, aldus nog steeds Deliveroo.

Het hof overweegt als volgt. De cao heeft een standaardkarakter hetgeen inhoudt dat ook afwijkingen ten gunste van de werknemer niet zijn toegestaan. Voor werkgevers en werknemers die, anders dan door lidmaatschap van een van de cao-sluitende partijen, aan een dergelijke cao worden gebonden door een algemeen verbindend verklaring van die cao, vormt dit een vergaande inbreuk op hun contractsvrijheid. Deze inbreuk wordt gerechtvaardigd geacht volgens het Toetsingskader Algemeen Verbindend Verklaring cao-bepalingen (hierna: Toetsingskader AVV) op grond van het beoogde effect van voorkoming van concurrentie op arbeidsvoorwaarden door onderbieding door niet-gebonden werkgevers en werknemers. Bedrijven in de betreffende sector wordt belet om elkaar te beconcurreren op arbeidsvoorwaarden, ook wanneer die concurrentie ten gunste van de werknemer zou strekken. Deze ratio van het tegengaan van concurrentie op arbeidsvoorwaarden is alleen gerechtvaardigd wanneer daadwerkelijk sprake is van concurrerende bedrijven binnen een bepaalde sector. De Wet op het algemeen verbindend verklaren van cao bepalingen (hierna: Wet AVV) borgt dat sprake is van daadwerkelijk concurrerende bedrijven door als voorwaarde voor algemeenverbindendverklaring van een cao de eis te stellen dat sprake is van voldoende representativiteit: de cao moet gelden voor een belangrijke meerderheid van de in de bedrijfstak werkzame personen (artikel 2 Wet AVV). Op grond van artikel 4.1 Toetsingskader AVV is sprake van een belangrijke meerderheid bij 60% of meer, is een meerderheid tussen 55% en 60% voldoende tenzij het draagvlak voor de cao gering is of er een scheve verdeling van de meerderheid bestaat, en wordt bij een meerderheid van minder dan 55% de cao niet algemeen verbindend verklaard tenzij sprake is van bijzondere omstandigheden. Op grond van artikel 4 van het Toetsingskader AVV wordt het representativiteitspercentage berekend door het aantal personen werkzaam bij werkgevers gebonden door de cao, die naar de aard van hun functie respectievelijk werkzaamheden (…) binnen de werkingssfeer van de cao vallen, uit te drukken in een percentage van het totaal aantal personen dat binnen de werkingssfeer van de cao zou vallen. Op grond van artikel 2:2 lid 1, sub c van het Besluit aanmelding van collectieve arbeidsovereenkomsten en het verzoeken om algemeenverbindendverklaring, dienen cao-partijen bij hun verzoek tot algemeen verbindend verklaring een toelichting te verstrekken op de wijze van verzameling van representativiteitsgegevens, waaruit onder meer blijkt “dat de grenzen van het domein waarover de gegevens zijn verzameld gerelateerd zijn aan de werkingssfeer van de collectieve arbeidsovereenkomst”.

Het betoog van Deliveroo komt in de kern erop neer dat de uitleg van de werkingssfeerbepaling die FNV in deze procedure bepleit, onaannemelijk is, omdat het rechtsgevolg hiervan zou zijn dat werkgevers zoals zij als gevolg van de algemeen verbindend verklaring onder een standaard cao komen te vallen, terwijl diezelfde werkgevers niet zijn “meegerekend” bij het bepalen van de representativiteit die ten grondslag heeft gelegen aan de algemeen verbindend verklaring. Dit betoog faalt. In het kader van de aanvraag tot algemeen verbindend verklaring is het debat over (de grenzen van) de werkingssfeer blijkbaar niet gevoerd. In het kader van deze procedure is dat debat wel gevoerd, en oordeelt het hof hierover aan de hand van de door de Hoge Raad ontwikkelde uitlegregels. Ook wanneer het resultaat hiervan is dat de uitleg van de werkingssfeerbepaling in de onderhavige procedure niet strookt met de kennelijke uitleg van die bepaling op basis waarvan in het kader van de algemeen verbindend verklaring de representativiteitsgegevens zijn aangeleverd, is geen sprake van een onaannemelijk rechtsgevolg. Het debat over de grenzen van de werkingssfeerbepaling kan bij een volgende aanvraag tot algemeen verbindend verklaring alsnog gevoerd worden. Daarbij komt dat de representativiteitsgegevens die in de avv-procedure zijn aangeleverd niet objectief kenbaar waren voor derden. Deliveroo stelt immers bij grieven immers dat (alleen) de partijen die de algemeen verbindend verklaring hebben verzocht, de precieze gegevens bezitten, en zij heeft FNV uitgenodigd om deze precieze gegevens over te leggen. Resumerend is van een onaannemelijk rechtsgevolg in de door Deliveroo bepleite zin geen sprake.

Voor het geval het hof onverhoopt mocht bepalen dat Deliveroo onder de werkingssfeer van de cao valt heeft volgens Deliveroo (meer subsidiair) te gelden dat het representativiteitspercentage van 2018 (68%) gecorrigeerd dient te worden met de werknemers van Deliveroo en de werknemers van andere, soortgelijke bedrijven (zoals Thuisbezorgd) en de werknemers van bezorgbedrijven zoals Sandd. Het representativiteitspercentage zou daarmee zakken naar 61%. Wanneer ook werknemers in de sector Post en Koeriers (met uitzondering van de werknemers van PostNL) worden meegeteld, zal, aldus Deliveroo, de representativiteit zakken tot onder de ondergrens van 55%. Deliveroo heeft bij memorie van grieven echter geen (voorwaardelijk) beroep op ongeldigheid van de avv-besluiten van de Minister gedaan zoals aan de orde was in het arrest Inforcontracting/SNCU (ECLI:NL:HR:2021:357). Voor zover Deliveroo beoogt dit beroep alsnog te doen in haar pleitnota en/of nadere akte, is dit te laat en komt dit in strijd met de beginselen van een goede procesorde.

Resumerend falen de grieven I tot en met VII.a en oordeelt het hof dat Deliveroo valt onder de werkingssfeer van de cao.

Met deze grief richt Deliveroo zich tegen overweging 27 van het bestreden vonnis, waarin de kantonrechter overweegt dat het toepassen van de cao naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar is, zolang Deliveroo geen dispensatie bedoeld als in artikel 74 van de cao heeft gevraagd. Op grond van artikel 6:248 lid 2 BW blijft een regel buiten toepassing wanneer deze toepassing naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn (de derogerende werking van de redelijkheid en billijkheid). Deliveroo heeft in dit verband aangevoerd dat onverkorte toewijzing van de vorderingen van FNV tot onaanvaardbare gevolgen leidt, mede gelet op het standaardkarakter van de cao. Ten aanzien van veel riders zal terugvordering moeten plaatsvinden, omdat deze meer hebben verdiend dan de cao toeliet. Ook voert onverkorte toepassing tot een administratief fiasco, omdat veel riders die werkzaam waren voor Deliveroo in de periodes waarin de cao algemeen verbindend is verklaard, niet meer bij haar werkzaam zijn en het onmogelijk is deze allemaal te benaderen.

Deliveroo heeft in dit kader voorts verzocht om, wanneer niet op grond van de beperkende/derogerende werking van de redelijkheid en billijkheid de gehele cao buiten toepassing wordt verklaard, dit in elk geval wel te doen ten aanzien van de inconveniëntie-toeslagen en andere voorzieningen voor werknemers (bijvoorbeeld op het gebied van scholing en studiekosten) genoemd in hoofdstuk 9.5 van de conclusie van antwoord. Gelet op de specifieke situatie van Deliveroo is het werken op onregelmatige uren en in het weekend eerder regel dan uitzondering. Bovendien kunnen de riders zelf kiezen wanneer zij werken, aldus Deliveroo.

Met deze grief komt Deliveroo op tegen het oordeel van de kantonrechter onder 35 van het bestreden vonnis, waarbij aan FNV ten laste van Deliveroo een schadevergoeding van € 5.000,- is toegekend wegens vermogensschade en immaterieel nadeel in de vorm van reputatieschade, daartoe in het bijzonder stellende dat in andere, vergelijkbare, gevallen ter zake doorgaans lagere bedragen worden toegekend. De grief faalt. Op grond van artikel 3 Wet AVV en de artikelen 15 en 16 Wet cao heeft FNV een zelfstandig vorderingsrecht nu Deliveroo ten onrechte een algemeen verbindend verklaarde cao niet heeft toegepast. Deze schadevergoeding wordt naar billijkheid bepaald. Het enkele feit dat ter zake in andere gevallen lagere bedragen zijn toegekend, is onvoldoende om te oordelen dat het door de kantonrechter in dit geval toegewezen bedrag van € 5.000,-- niet redelijk is. In aanmerking genomen dat Deliveroo (op zichzelf) niet heeft betwist dat FNV aanzienlijke kosten heeft moeten maken in verband met de onderhavige handhaving, dat de toegewezen buitengerechtelijke kosten het door FNV geleden nadeel niet voldoende dekken en dat sprake is van enig immaterieel nadeel in de vorm van reputatieschade wegens het niet naleven van de cao, verwerpt het hof de stelling van Deliveroo dat het door de kantonrechter toegewezen bedrag van € 5.000,-- onredelijk/bovenmatig is als onvoldoende feitelijk toegelicht en acht het hof aannemelijk dat FNV schade tot voormeld bedrag heeft geleden.

Met deze grief betoogt Deliveroo dat het dictum te ruim is geformuleerd, allereerst omdat de kantonrechter voor recht heeft verklaard dat “de onderneming van Deliveroo” onder de werkingssfeer van de cao valt, terwijl het erom gaat of er binnen de onderneming van Deliveroo werknemers zijn die onder de werkingssfeer vallen. De grief faalt in zoverre omdat de kantonrechter met het onderhavige dictum, gezien overweging 28 waarin zij spreekt van Deliveroo als werkgever, klaarblijkelijk slechts heeft beoogd tot uitdrukking te brengen dat de onderneming van Deliveroo ten aanzien van (eventuele) werknemers onder de werkingssfeer van de cao valt. Verder is volgens Deliveroo het dictum te ruim geformuleerd omdat dit ook zou zien op (een gedeelte van) de algemeen verbindend verklaarde periode waarin de riders niet meer werkzaam zijn op basis van een arbeidsovereenkomst. Deze grief mist feitelijke grondslag aangezien de kantonrechter Deliveroo heeft veroordeeld tot het met terugwerkende kracht naleven van de cao tot aan de datum waarop de arbeidsovereenkomsten met Deliveroo (zullen) zijn geëindigd.

Grief X mist zelfstandige betekenis en kan daarom onbehandeld blijven. De slotsom is dat de grieven falen. Voor zover FNV heeft aangevoerd dat Deliveroo in haar pleidooi ter gelegenheid van de mondelinge behandeling nieuwe grieven heeft aangevoerd ten opzichte van de memorie van grieven, heeft zij bij de behandeling van haar bezwaren hiertegen – voor zover dat in het voorgaande niet is gedaan; vgl. het slot van overweging 3.26 – bij deze stand van zaken geen belang.

Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. Deliveroo zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in appel.