College van Beroep voor het bedrijfsleven, 16-09-2015, ECLI:NL:CBB:2015:322, 15/215

1.1

Het College gaat uit van de volgende feiten en omstandigheden. Aan appellant is een chauffeurskaart verstrekt met een geldigheidsduur tot 23 februari 2019.

1.2

Verweerder heeft een melding, gedateerd 25 november 2014, ontvangen van de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie (staatssecretaris) dat er twijfels zijn gerezen over de betrouwbaarheid van appellant, omdat uit informatie van de Justitiële Informatie Dienst naar voren is gekomen dat appellant recentelijk met Justitie in aanraking is gekomen. Naar aanleiding van deze melding heeft verweerder, bij brief van 28 november 2014,appellant verzocht om binnen vier weken een nieuwe verklaring omtrent het gedrag (VOG) te overleggen.

1.3

Bij e-mailbericht van 8 december 2014 heeft appellant verweerder verzocht om de termijn voor het overleggen van de VOG te verlengen, welk verzoek door verweerder is afgewezen. Appellant heeft binnen de door verweerder gestelde termijn geen VOG overgelegd.

1.4

De staatssecretaris heeft op 19 januari 2015 aan appellant medegedeeld voornemens te zijn de aanvraag van een nieuwe VOG af te wijzen. Volgens de staatssecretaris is in de periode 2012 tot en met 2014 sprake is geweest van meerdere overtredingen die, indien herhaald, een belemmering vormen voor een behoorlijke uitoefening van de functie of bezigheden waarvoor de VOG is aangevraagd.

1.5

Appellant heeft binnen de gestelde termijn geen VOG overgelegd, waarop verweerder bij het primaire besluit de chauffeurskaart heeft ingetrokken.

2. In artikel 82, eerste lid, van het Besluit personenvervoer 2000 (Bp 2000) worden de documenten genoemd die overgelegd dienen te worden bij een aanvraag om een chauffeurskaart. Onder c. wordt als verplicht over te leggen document vermeld “een met het oog op het uitoefenen van het beroep van taxichauffeur verleende verklaring omtrent het gedrag overeenkomstig de bepalingen van de Wet justitiële en strafvorderlijke gegevens, die niet ouder is dan vier maanden”.

3. Appellant voert aan dat de beslissing om aan hem een VOG te weigeren niet met de vereiste zorgvuldigheid tot stand is gekomen. De overtredingen zijn volgens appellant van lang geleden, namelijk uit 2012, en zeker niet ernstig genoeg om op die basis een VOG te weigeren. Verder heeft appellant verzet ingesteld tegen de strafbeschikking uit 2014. Tot slot voert appellant ten aanzien van de wegens rijden onder invloed opgelegde strafbeschikking aan dat hij nooit eerder met drank op heeft gereden. Het ging volgens appellant bovendien om een geringe overschrijding. Ter zitting heeft appellant betoogd dat nu verweerder niet direct tot intrekking van de chauffeurskaart is overgegaan maar eerst enkele weken heeft gewacht, verweerder kennelijk van mening was dat er geen sprake was van ernstige overtredingen.

4.1

Naar het oordeel van het College richten de gronden van appellant zich in feite tegen de weigering van de staatssecretaris om een VOG te verstrekken. Dat besluit staat in deze procedure niet ter beoordeling.

4.2

Naar het oordeel van het College heeft verweerder aan de melding van de staatssecretaris van 25 november 2014 het vermoeden mogen ontlenen dat appellant niet meer voldoet aan de eisen voor het VOG. Verweerder heeft appellant dan ook mogen verzoeken om afgifte van een VOG. Nu tussen partijen vaststaat dat appellant niet binnen de door verweerder gestelde termijn een VOG heeft kunnen overleggen, was verweerder naar het oordeel van het College op grond van artikel 10, eerste lid, onder d, van de Regeling gehouden om de chauffeurskaart in te trekken. Aan een belangenafweging zoals door appellant is betoogd, komt verweerder dan ook niet toe.