College van Beroep voor het bedrijfsleven, 07-01-2020, ECLI:NL:CBB:2020:2, 18/523

De rechtbank heeft het beroep van appellante tegen de besluiten 1 en 2 ongegrond verklaard. Daartoe heeft de rechtbank overwogen dat op grond van artikel 3.3a, vierde lid, van de Tw (oud) de verplichting tot het betalen van een eenmalig bedrag slechts bestaat indien de daartoe vastgestelde ministeriële regeling in werking is getreden voor het tijdstip dat een aanvraag voor een vergunning kan worden ingediend en dat naar het oordeel van de rechtbank aan deze voorwaarde is voldaan. In dat verband heeft de rechtbank voorop gesteld dat de Regeling 2011 tijdig is vastgesteld. Weliswaar heeft het College die regeling in zijn uitspraak van 8 januari 2015 onverbindend geacht en daarom ten dele buiten toepassing gelaten, met als gevolg dat artikel IV, eerste lid, van het besluit van 21 april 2011 tot oplegging van een eenmalig bedrag aan appellante is vernietigd. Het College heeft de onderdelen van dat besluit die zien op de wijze van betaling echter in stand gelaten. De uitspraak van het College staat er daarom niet aan in de weg dat verweerder een nieuw eenmalig bedrag vaststelt, nadat de regelgever de tekortkomingen die ten grondslag lagen aan het in de Regeling 2011 vastgestelde eenmalig bedrag voor kavel A2 heeft weggenomen. Daarbij heeft verweerder terecht een zwaarwegend belang toegekend aan het realiseren van een gelijk speelveld, gelet op artikel 13 van de Richtlijn 2002/20 EG (Machtigingsrichtlijn) gelezen in samenhang met artikel 8, tweede lid, aanhef en onder b, van de Richtlijn 2002/21/EG (Kaderrichtlijn), en aan het in 2009 ingezette beleid om bij verlenging van vergunningen een (marktconforme) vergoeding te vragen. Verder is het gewijzigde eenmalig bedrag lager dan het oorspronkelijke bedrag. De rechtbank concludeert dat is voldaan aan de wettelijke eis dat tevoren een bedrag is vastgesteld en dat de wijziging daarvan – met terugwerkende kracht – op een lager bedrag niet in strijd komt met de rechtszekerheid.

De rechtbank is van oordeel dat appellante met haar stelling dat het totaal van het vastgestelde nieuwe eenmalig bedrag en de bij haar bij besluit 2 in rekening gebrachte wettelijke rente elkaar naderen, geen begin van bewijs heeft geleverd dat verweerder bij de vaststelling van het nieuwe eenmalig bedrag tezamen met de wettelijke rente heeft toegerekend naar een eenmalige bijdrage zoals die nu is vastgesteld in de Wijzigingsregeling 2016. De rechtbank heeft hierbij gewezen op de door verweerder toegepaste methodiek voor de berekening van het nieuwe eenmalig bedrag, die volgens verweerder akkoord is bevonden door het College in zijn uitspraken van 8 oktober 2015 (met name ECLI:NL:CBB:2015:317, ECLI:NL:CBB:2015:318 en ECLI:NL:CBB:2015:319). Verder kan de omstandigheid dat appellante na 2011 te kampen heeft gehad met tegenvallende resultaten geen grond vormen voor het neerwaarts bijstellen van de waardebepaling van de kavel waarop de hoogte van het vastgestelde eenmalig bedrag is gebaseerd. Daarbij is van belang dat bij de waardebepaling wordt uitgegaan van de waarde van de kavel voor een gemiddeld efficiënte toetreder op het moment van de verlenging.

De rechtbank heeft verder vastgesteld dat de systematiek voor de waardebepaling van kavel A2 uit vier stappen bestaat. In de eerste stap zijn de waarden van de ongeclausuleerde kavels berekend voor de periode 2003-2011 op basis van een kasstroombenadering. In de tweede stap is een schaalfactor toegepast voor de afwijking van deze waarden ten opzichte van de winnende biedingen voor deze kavels in 2003. Daarbij is overwogen dat het verschil tussen de waarden volgens de modellen van SEO en de (winnende) biedingen op de ongeclausuleerde vergunningen kan worden gevangen in een gemiddelde marktafwijking. In de derde stap is een clausuleringsfactor bepaald voor geclausuleerde kavels op basis van de winnende bieding in 2003 in vergelijking met de waarde die voor de betreffende geclausuleerde kavel 2 volgt uit de kasstroombenadering uit stap 1 met verdiscontering van de schaalfactor uit stap 2. In de vierde stap is de verlengingswaarde voor het geclausuleerde kavel A2 voor de periode 2011-2017 bepaald. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder bij deze systematiek op begrijpelijke wijze de voor hem beschikbare marktinformatie gebruikt en de op basis daarvan berekende waarden ten grondslag kunnen leggen aan de berekening van het eenmalig bedrag. Bij de derde stap heeft verweerder een clausuleringsfactor bepaald voor geclausuleerde kavels op basis van de winnende bieding in 2003 in vergelijking met de waarde die voor de betreffende geclausuleerde kavel A2 volgt uit de kasstroombenadering uit stap één met verdiscontering van de schaalfactor uit stap twee. De rechtbank heeft de keuze om daarbij uit te gaan van het in 2003 op kavel A2 uitgebrachte bod juist geacht, omdat verweerder niet over meer geschikte gegevens kon beschikken ter zake van de geclausuleerde kavels. Verweerder is daarbij voorts terecht niet van bestedingsaandelen van appellante over de periode van 2003-2011 uitgegaan, omdat daarmee geen onderscheid zou worden gemaakt tussen de waarde van de kavel en de waarde van het station dat op de kavel uitzendt. Het betoog dat de waarde van kavel A2 in de Wijzigingsregeling 2016 onjuist is vastgesteld slaagt daarom niet.

Met betrekking tot de bij besluit 2 bij appellante in rekening gebrachte wettelijke rente heeft de rechtbank tot slot geoordeeld dat artikel 4:101 van de Awb daarvoor een toereikende grondslag biedt. Daarbij is van belang geacht dat bij het besluit van 21 april 2011 reeds was bepaald dat appellante het (eerder vastgestelde) eenmalig bedrag op 1 september 2011 was verschuldigd en dat daarbij tevens uitstel van betaling is verleend aan appellante, onder de voorwaarde van betaling van de wettelijke rente. Ten aanzien van het nu verschuldigde eenmalig bedrag is bij besluit 1 bepaald dat het op 1 september 2011 moet worden betaald, onder gelijktijdige vermelding dat uitstel van betaling wordt verleend tot en met 6 januari 2017. Appellante kan daarom niet worden gevolgd in haar betoog dat zij niet in verzuim zou zijn, omdat het verschuldigde bedrag volgens haar pas is vastgesteld bij besluit 1.