Centrale Raad van Beroep, 11-11-2005, AU6128, 03/1100 WAO

De rechtbank heeft de vraag of het besluit van 28 maart 2002 (hierna: het bestreden besluit) in rechte kan stand houden, bevestigend beantwoord. Hiertoe heeft de rechtbank het volgende overwogen (waarbij voor eiser appellant moet worden gelezen en voor verweerder gedaagde):

“In het geschil naar aanleiding van de intrekking van eisers arbeidsongeschiktheidsuitkeringen per 4 juni 1995 en 6 juli 1995 was met name de vraag aan de orde of eisers afwijkende gedrag voortkwam uit een psychiatrische stoornis, dan wel diende te worden aangemerkt als misleiding (simulatie). De door de Centrale Raad van Beroep geraadpleegde deskundige, psychiater prof. dr. G.F. Koerselman, is tot de conclusie gekomen dat eisers gedrag geen uiting is van een psychiatrische ziekte, en dat eiser in staat moest worden geacht de destijds door de arbeidsdeskundige voorgehouden functies te verrichten. De Centrale Raad van Beroep heeft geen aanleiding gezien om dit deskundigenoordeel in twijfel te trekken. Daarmee is naar het oordeel van de rechtbank in rechte aangesloten bij het standpunt van verweerder, inhoudende dat eiser een stoornis heeft gesimuleerd, en dat er dus geen aanwijzing is dat hij zijn bizarre gedrag (als gevolg van een stoornis) niet kan beheersen of sturen. Degene die een ziekte voorwendt kan weten, althans zou moeten weten, dat hij ten onrechte een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangt, dat de mogelijkheid bestaat dat zulks aan het licht komt en dat er een reële kans bestaat dat die uitkering vervolgens wordt ingetrokken.

Nu de uitkering met terugwerkende kracht kon worden ingetrokken, staat vast dat over de periode van 25 juni 1997 tot en met 1 december 1998 onverschuldigd een uitkering is uitbetaald tot het in het bestreden besluit genoemde bedrag van

€ 17.567,52. Op grond van artikel 57, eerste lid, van de WAO was verweerder gehouden om dit bedrag van eiser terug te vorderen. Van dringende redenen, bedoeld in het vierde lid van artikel 57, op grond waarvan van terugvordering zou moeten worden afgezien, is niets gebleken. Dergelijke redenen kunnen alleen zijn gelegen in de persoonlijke situatie van de betrokkene, waarbij aannemelijk moet zijn dat de terugvordering tot onaanvaardbare consequenties zou leiden. Daaromtrent is niets naar voren gebracht.”

De Raad is evenals de rechtbank van oordeel dat het bestreden besluit in rechte kan stand houden. De Raad stelt zich daarbij volledig achter de door de rechtbank daartoe gegeven overwegingen. Naar aanleiding van hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd voegt de Raad daar nog het volgende aan toe.

Nog daargelaten wat er zij van het standpunt van appellant dat hij niet wist dat hij ernstig rekening diende te houden met de mogelijkheid van een intrekking van zijn uitkering met terugwerkende kracht, overweegt de Raad dat appellant in ieder geval redelijkerwijs had kunnen weten dat hij ernstig rekening diende te houden met een dergelijke intrekking en dat daarmee wordt voldaan aan de in de jurisprudentie genoemde uitzonderingssituatie waarin een intrekking van een arbeidsongeschiktheidsuitkering met terugwerkende kracht niet in strijd is met het rechtszekerheidsbeginsel. Bij dit oordeel heeft de Raad in aanmerking genomen dat op grond van het rapport van prof. dr. Koerselman van 20 april 1999 als vaststaand moet worden aangenomen dat bij appellant zowel in 1995 als ten tijde van het onderzoek van Koerselman in 1999 geen sprake was van een psychiatrische stoornis maar van “…bizar ziektegedrag, dat berust op bewust toneelspel…”. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat degene die een ziekte voorwendt kan weten, althans zou moeten weten, dat hij ten onrechte een arbeidsongeschiktheidsuitkering ontvangt, dat de mogelijkheid bestaat dat zulks aan het licht komt en dat er een reële kans bestaat dat die uitkering vervolgens wordt ingetrokken.

Voorts kan de Raad appellant niet volgen in zijn standpunt dat onvoldoende bekend is over zijn gezondheidstoestand in 1997. Zoals al geconstateerd, heeft prof. dr. Koerselman zich uitgesproken over de gezondheidstoestand van appellant in 1995 en in 1999 en zijn voorts in het rapport van Koerselman, noch overigens, aanwijzingen te vinden dat in de periode 1995-1999 sprake is van relevante veranderingen op psychiatrisch gebied.

Het door appellant naar voren gebrachte feit dat hij in de periode 25 juni 1997 tot 1 december 1998 niet meer door gedaagde medisch is onderzocht, is niet relevant voor het antwoord op de vraag of de uitkering met terugwerkende kracht met ingang van 25 juni 1997 kon worden ingetrokken.