Centrale Raad van Beroep, 02-10-2008, BG1010, 06-5193 AW

06/5193 AW

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

U I T S P R A A K

op het hoger beroep van:

[Naam appellante], wonende te [woonplaats], (hierna: appellante),

tegen de uitspraak van de rechtbank ’s-Gravenhage van 14 augustus 2006, 05/5947 (hierna: aangevallen uitspraak),

in het geding tussen:

appellante

en

de Staatssecretaris van Financiën (hierna: staatssecretaris)

Datum uitspraak: 2 oktober 2008

I. PROCESVERLOOP

Appellante heeft hoger beroep ingesteld.

De staatssecretaris heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 28 augustus 2008. Appellante heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. E.J.W.F. Deen, advocaat te ’s-Gravenhage. De staatssecretaris heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. V.P.H. Sijben, werkzaam bij het ministerie van Financiën.

II. OVERWEGINGEN

1. Voor een uitgebreidere weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden wordt verwezen naar de aangevallen uitspraak. De Raad volstaat met het volgende.

1.2. Bij brief van 9 juni 2004 heeft de staatssecretaris appellante meegedeeld dat door F.M. Westerbos, medisch juridisch adviseur te Bloemendaal, (hierna: Westerbos) in verband met door appellante mogelijk gepleegd plichtsverzuim een onderzoek zal worden verricht naar de mate van toerekenbaarheid van het vermeende plichtsverzuim. Westerbos heeft de staatssecretaris bij brief van 18 september 2004 meegedeeld geen advies te kunnen uitbrengen omdat appellante twee maal zonder dat sprake was van een medische reden niet is verschenen bij de door hem aangezochte psycholoog en psychiater en hij gezien de aard van de problematiek een rapport van deze deskundigen noodzakelijk acht.

1.4. Bij besluit van 11 maart 2005 is de betaling van de bezoldiging met ingang van 1 maart 2005 voor tweederde deel hervat voor de duur van de verdere tuchtrechtelijke procedure, omdat, zo heeft de gemachtigde van de staatssecretaris ter zitting verklaard, er twijfel was gerezen vanwege een mogelijke psychische ziekte van appellante die van invloed kon zijn geweest op de verweten gedragingen. Nadat Westerbos kennis had genomen van de medische rapporten die waren opgesteld in verband met de strafrechtelijke vervolging, heeft hij op 23 maart 2005 een aanvullend rapport uitgebracht aan de staatssecretaris.

1.5. Bij besluit van 13 juli 2005 (hierna: bestreden besluit) heeft de staatssecretaris het bezwaar van appellante tegen het besluit van 9 november 2004 gegrond verklaard voor zover dat besluit is gewijzigd bij het besluit van 11 maart 2005 en voor het overige ongegrond verklaard.

1.6. De staatssecretaris heeft appellante bij besluit van 16 december 2005 de disciplinaire straf van onvoorwaardelijk ontslag opgelegd. Het bezwaar van appellante tegen het ontslagbesluit is ongegrond verklaard. Appellante heeft tegen dit besluit geen rechtsmiddelen aangewend.

2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het beroep van appellante tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard.

3. Naar aanleiding van hetgeen partijen in hoger beroep hebben aangevoerd overweegt de Raad het volgende.

4. De schorsing

4.1. Op grond van artikel 91, eerste lid, aanhef en onder b, van het ARAR kan de ambtenaar in zijn ambt worden geschorst wanneer hem door het daartoe bevoegde gezag het voornemen tot bestraffing met onvoorwaardelijk ontslag te kennen is gegeven. De staatssecretaris heeft het voornemen tot onvoorwaardelijk ontslag gelijktijdig met het schorsingsbesluit aan appellante kenbaar gemaakt en hij heeft haar in de gelegenheid gesteld haar zienswijze op dat voornemen naar voren te brengen. Ingevolge vaste jurisprudentie van deze Raad moet dan de vraag worden beantwoord of de staatssecretaris over een toereikende grondslag beschikte voor dat voornemen. Voor het antwoord op die vraag is niet beslissend of van de beschikbare gronden een zodanige overtuigingskracht uitgaat dat daarop de bestraffing met onvoorwaardelijk ontslag kan worden gebaseerd, maar of daaraan, bezien vanuit het standpunt van de staatssecretaris, voldoende gewicht kon worden toegekend om te komen tot het voornemen tot die bestraffing.

4.2. Gelet op de voorhanden, door appellante niet betwiste, feiten, te weten het niet terugbetalen van de grote sommen geld die appellante van collega’s had geleend en het overmatig en voor privédoeleinden gebruik maken van bedrijfsmiddelen zoals telefoon, fax en internetaansluitingen, kan niet worden gezegd dat het voornemen op onvoldoende basis berustte. Appellante heeft gesteld dat haar handelen een direct gevolg is van haar psychische ziekte en dat ten onrechte is geoordeeld dat niet gebleken is dat de schorsing niet, dan wel niet grotendeels, aan haar te wijten is. Dienaangaande overweegt de Raad dat bij de staatssecretaris ten tijde van de schorsing geen medische gegevens van appellante bekend waren op grond waarvan op voorhand al kon worden geoordeeld dat die in de weg zouden staan aan het onvoorwaardelijk ontslag. Nu de Raad ook anderszins niet is gebleken dat het schorsingsbesluit geen stand zou kunnen houden, komt de aangevallen uitspraak in zoverre voor bevestiging in aanmerking.

5. De inhouding van de bezoldiging

5.1. In artikel 92, eerste lid, van het ARAR is bepaald dat gedurende de schorsing de bezoldiging voor een derde deel kan worden ingehouden en dat na verloop van zes weken een verdere inhouding, ook van het volle bedrag van de bezoldiging, kan plaatsvinden.

5.3. Met de staatssecretaris is de Raad van oordeel dat de schorsing in overwegende mate aan appellante was toe te rekenen. De ten tijde van de inhouding voorhanden medische gegevens gaven geen aanleiding voor een andersluidende conclusie; evenmin het later door Westerbos uitgebrachte aanvullende rapport van 23 maart 2005. Weliswaar heeft Westerbos in laatstgenoemd rapport geconcludeerd dat appellante enigszins (licht) verminderd toerekeningsvatbaar was voor het verweten plichtsverzuim, maar daarmee is volgens de Raad niet gezegd dat de schorsing niet in overwegende mate aan appellante is toe te rekenen. Evenmin heeft appellante anderszins aannemelijk gemaakt dat de schorsing haar niet in overwegende mate is toe te rekenen. De ter zitting door de gemachtigde van appellante voorgelezen passages uit een medisch rapport van 26 juni 2008 leiden de Raad, in aanmerking genomen het late tijdstip waarop ze zijn ingebracht en bij gebreke aan de context waarin ze zijn geplaatst, niet tot een andere conclusie.

5.4. De Raad overweegt voorts dat anders dan in de zaak waarnaar de staatssecretaris heeft verwezen, de inhouding in het onderhavige geval niet is beperkt tot het bijstands-niveau, maar zich uitstrekt tot de volle bezoldiging. Nu de staatssecretaris bekend was met de grote schulden van appellante, had de staatssecretaris naar het oordeel van de Raad zijn onderzoek naar de vraag of zich onoverkomelijke problemen voordeden in redelijk-heid niet mogen beperken tot alleen de gegevens in het personeelsdossier. Immers wordt daarmee uitgesloten dat gegevens die niet in het personeelsdossier zijn opgenomen en wel van invloed kunnen zijn op de besluitvorming, worden betrokken bij de afweging of van de bevoegdheid tot inhouding van het volle bedrag van de bezoldiging gebruik wordt gemaakt. Daarbij dient te worden bedacht dat het volledig inhouden van de bezoldiging ook zijn weerslag kan hebben op velerlei financiële verplichtingen, waaronder de zorg voor derden (zoals kinderen), ziektekosten, hypotheken en leningen. Een redelijke beleidsuitoefening vereist naar het oordeel van de Raad dat dergelijke omstandigheden worden meegewogen bij besluitvorming als de onderhavige.

5.5. Het bestreden besluit voldoet daarmee niet aan de in artikel 3:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) neergelegde eis dat een besluit zorgvuldig dient te worden voor-bereid en ontbeert tevens een deugdelijke motivering als bedoeld in artikel 7:12, eerste lid, van de Awb. Het bestreden besluit kan dan ook in zoverre in rechte geen stand houden en komt in zoverre voor vernietiging in aanmerking, evenals de aangevallen uitspraak waarbij dat besluit, in zoverre ten onrechte, in stand is gelaten. De staats-secretaris zal een nieuwe beslissing moeten nemen op het bezwaar van appellante met inachtneming van hetgeen de Raad heeft overwogen.

6. In het vorenstaande vindt de Raad aanleiding de staatssecretaris op grond van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van appellante in eerste aanleg tot een bedrag van € 644,- en in hoger beroep tot een bedrag van € 644,- aan kosten van rechtsbijstand, derhalve in totaal € 1.288,-.

III. BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep;

Recht doende:

Deze uitspraak is gedaan door J.C.F. Talman als voorzitter en K.J. Kraan en W. van den Brink als leden. De beslissing is, in tegenwoordigheid van M.B. de Gooijer als griffier, uitgesproken in het openbaar op 2 oktober 2008.

(get.) J.C.F. Talman.

(get.) M.B. de Gooijer.

HD