Centrale Raad van Beroep, 23-01-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:159, 12-869 WUV

Appellant, geboren in 1930, is in 1982 erkend als vervolgde in de zin van de Wuv. Op grond van die wet is hem met ingang van 1 juli 1989 een periodieke uitkering toegekend. Deze uitkering is niet tot uitbetaling gekomen in verband met vermindering wegens andere inkomsten. Dit is appellant meegedeeld bij brief van 31 oktober 1990, waarna hij heeft aangegeven dat hij het overbodig acht om verder nog gegevens over zijn inkomen te verstrekken.

Bij brief van 4 september 2008 heeft appellant verzocht zijn aanspraken op grond van de Wuv om te zetten in een toeslag en voorzieningen op grond van de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940‐1945 (Wubo). Naar aanleiding van dit verzoek zijn aan appellant met ingang van 1 september 2008 een toeslag op grond van artikel 19 van de Wubo en een vergoeding van niet-gedekte medische kosten in verband met psychische klachten toegekend. Per gelijke datum zijn de toekenningen op grond van de Wuv ingetrokken. Na bezwaar en beroep is de ingangsdatum van de omzetting nader bepaald op 1 september 2003. Deze datum is door de Raad bij uitspraak van 16 februari 2012 (ECLI:NL:CRVB:2012:BV7610) in stand gelaten.

Bij brief van 12 mei 2009 is namens appellant verzocht om toekenning van een bedrag voor niet meetbare invaliditeitskosten (NMIK) op grond van artikel 21b van de Wuv, zoals dit artikel luidde voordat het per 1 januari 1992 werd ingetrokken (Wet van 9 oktober 1991, Stb. 1991, 620). Bij besluit van 19 november 2010 heeft verweerder dit verzoek afgewezen.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder het hiertegen gerichte bezwaar van appellant ongegrond verklaard. Daartoe is overwogen dat appellant in de periode vóór 1 januari 1992 geen aanvraag om NMIK heeft ingediend. Het is de uitdrukkelijke bedoeling van de wetgever geweest dat uit op of na die datum ingediende aanvragen om toekenning van NMIK geen rechten zouden ontstaan, niet voor de toekomst en niet met terugwerkende kracht. In dit verband heeft verweerder gewezen op de uitspraak van de Raad van 19 maart 1993 (ECLI:NL:CRVB:1993:ZB3659).

Ter zitting is namens appellant verklaard dat het hem gaat om NMIK over de periode van 1 december 1984 (subsidiair 1 juli 1989) tot aan de omzetting van Wuv naar Wubo per 1 september 2003. Dit betreft dus een afgesloten periode.

De stellingen van appellant komen er in hoofdzaak op neer dat, zo al niet moet worden gesproken van een impliciete afwijzing vóór 1 januari 1992, het reeds vóór die datum op de weg van verweerder had gelegen om zijn aanspraak op NMIK ambtshalve te onderzoeken en vast te stellen. Daartoe heeft appellant gewezen op het door verweerder sinds 1989 gevoerde beleid om ten aanzien van (gehuwde) vrouwen voortaan ambtshalve te bezien of er grond was om, in plaats van een periodieke uitkering, NMIK toe te kennen. Hij acht het een ongeoorloofd onderscheid naar geslacht om deze beleidslijn niet ook op mannen toe te passen.

De Raad begrijpt het standpunt van verweerder aldus, dat deze zich ter zitting primair heeft beroepen op verjaring. De Raad kan verweerder daarin volgen. Zoals ook al is overwogen in de uitspraak van 16 februari 2010, genoemd onder 1.2, zijn financiële aanspraken jegens de overheid op grond van de rechtszekerheid na een termijn van vijf jaren niet meer in rechte afdwingbaar. In dit geval ligt de datum van de inleidende aanvraag meer dan vijf jaren na de periode waarop de aanvraag ziet, zoals onder 2.1 omschreven. Bijzondere omstandigheden die aanleiding geven om aan hieraan voorbij te gaan, zijn niet naar voren gekomen. Appellant beroept zich in dit verband op bewuste en stelselmatige schending van verdragsrechtelijke discriminatieverboden door verweerder. Daarmee doelt hij kennelijk op een situatie zoals aan de orde was in de uitspraak van de Raad van 19 februari 1993 (ECLI:NL:CRVB:1993:AK9930). Deze vergelijking gaat echter niet op. Niet valt in te zien dat appellant niet reeds vóór 1 januari 1992 met een beroep op verdragsrecht om toekenning van NMIK had kunnen verzoeken en tegen de afwijzing van dit verzoek bezwaar en beroep had kunnen instellen. Ook andere belanghebbenden hebben zo gehandeld, met name de aanvragers in de zaken die hebben geleid tot de uitspraken van 9 januari 1992 (ECLI:NL:CRVB:1992:AI3248) waarbij de Raad het als regel ontzeggen van NMIK aan mannen als ongeoorloofd onderscheid heeft aangemerkt. Nà 1 januari 1992 had appellant op ieder moment nog daargelaten de kans van slagen zijn onder 2.2 omschreven stellingen naar voren kunnen brengen, waaronder de stelling dat ook voor hem als man de aanspraak op NMIK ambtshalve had moeten worden beoordeeld. Er is geen enkele aanwijzing dat hij door verweerder of diens rechtsvoorganger(s) op oneigenlijke wijze van het indienen van een aanvraag is afgehouden. Toch heeft appellant tot 12 mei 2009 gewacht alvorens in actie te komen. De gevolgen daarvan moeten voor zijn rekening worden gelaten.

De weigering van NMIK houdt dus wat er zij van de in het bestreden besluit gegeven motivering in rechte stand. Het beroep is ongegrond.