Centrale Raad van Beroep, 30-10-2014, ECLI:NL:CRVB:2014:3523, 13 -3069 AW _

Appellante was werkzaam bij de politieregio IJsselland in de functie van medewerker Basis Politie Zorg A. Per 5 juli 2008 heeft appellante zich ziek gemeld waarna in 2009 een re-integratietraject is gestart. Voordat appellante in haar functie kon terugkeren, diende zij te slagen voor de Integrale Beroepsvaardigheden Training (IBT). Om haar fysieke belastbaarheid te vergroten heeft appellante eerst een programma gevolgd bij het CIR, een onderdeel van het Centraal Instituut Rugzorg B.V. Na het afronden van dit programma achtte het CIR appellante in staat de IBT aan te kunnen. Vervolgens is appellante met de IBT begonnen in een maatwerktraject waarbij zij werd begeleid door de docent K. Op 4 maart 2010 heeft appellante zich afgemeld voor de IBT op die dag, omdat zij te veel last had van pijn. De bedrijfsarts heeft verschillende malen te kennen gegeven dat er geen fysieke belemmeringen bestaan voor appellante om de IBT te volgen. Tegen een van deze adviezen heeft appellante bezwaar gemaakt bij een commissie van drie artsen (commissie van drie) als bedoeld in artikel 51, derde lid, van het Besluit algemene rechtspositie politie (Barp). Op

26 april 2010 heeft de commissie van drie laten weten dat de klachten van appellante als reëel en volstrekt geloofwaardig imponeren, maar dat zij niet heeft kunnen vaststellen dat aan die klachten een geobjectiveerde medische aandoening ten grondslag ligt.

Ondanks aanmaningen en stopzetting van de bezoldiging voor de uren van de IBT, heeft appellante de IBT niet meer hervat. Na een voornemen daartoe, waarop appellante haar zienswijze naar voren heeft gebracht, heeft de korpschef bij besluit van 9 november 2010 appellante de disciplinaire maatregel van onvoorwaardelijk ontslag als bedoeld in artikel 77, eerste lid, aanhef en onder j, van het Barp opgelegd. Daaraan is ten grondslag gelegd dat zij zonder geldige reden heeft volhard in haar weigering de IBT te volgen. Appellante heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt en daarbij een brief van 28 april 2011 overgelegd van de revalidatiearts De Ruiter waarin deze concludeert dat de chronische nek- en rugklachten van appellante passen bij de op de röntgenbeelden gevonden afwijkingen. De bedrijfsarts heeft op

27 mei 2011 te kennen gegeven het volledig eens te zijn met De Ruiter dat de pijnklachten van appellante te verklaren zijn doordat haar wervelkolom uitgebreide en structurele afwijkingen vertoont. Omdat het oordeel van De Ruiter in lijn is met haar advisering blijft de bedrijfsarts daarbij. De korpschef heeft het ontslagbesluit gehandhaafd bij besluit van 15 juni 2011 (bestreden besluit) waarbij is overwogen dat na raadpleging van de bedrijfsarts in de brief van De Ruiter geen aanleiding wordt gezien het ontslag besluit te herzien.

Appellante heeft tegen de aangevallen uitspraak aangevoerd dat zij zich heeft afgemeld voor de IBT omdat zij deze vanwege de pijn niet vol kon houden. Volgens appellante is

Van Aanholt er ten onrechte van uitgegaan dat de IBT was aangepast aan haar beperkingen en dat er geen manipulaties van de nek plaatsvonden. Bij verschillende oefeningen kreeg zij last van haar nek en haar hoofd. Anders dan waar de bedrijfsarts van uitgaat, heeft appellante wel de rol van verdachte gespeeld tijdens de training.

4. De Raad overweegt als volgt.

De gedragingen van appellante wijzen erop dat zij de IBT heeft beëindigd omdat zij daartoe vanwege pijnklachten niet meer in staat was. Appellante heeft namelijk van meet af aan meegewerkt aan haar re-integratie. Zij heeft ander passend werk verricht, ook nog tijdens het volgen van de IBT. Zij heeft nadat de bedrijfsarts daartoe had geadviseerd deelgenomen aan de voorbereiding op de IBT bij het CIR. Zij heeft de IBT ook enige tijd gevolgd en is daarmee pas gestopt nadat zij te kennen had gegeven dat zij te veel last had van pijn. Ook toen heeft appellante zich nog bereid verklaard het deel van de training te volgen waartoe zij zich wel in staat achtte en heeft zij laten weten ook andere passende werkzaamheden te willen verrichten. Dat appellante (reële) pijnklachten had, vindt verder bevestiging in de second opinion van de commissie van drie, de informatie van De Ruiter en het rapport van

Van Aanholt. Deze artsen hebben bij appellante beperkingen vastgesteld die haar pijnklachten kunnen verklaren. Van Aanholt heeft bij haar een pijnsyndroom vastgesteld en heeft te kennen gegeven dat de IBT aan de beperkingen van appellante aangepast diende te worden: manipulaties aan de nek en zware rugbelasting moesten vermeden worden. De bedrijfsarts had al eerder te kennen gegeven dat appellante bij de training niet de rol van verdachte kon vervullen. De keuze van de korpschef om appellante, die beperkingen had aan nek en rug, desondanks een training te laten volgen die flinke fysieke eisen stelt aan de deelnemer, hield dan ook een zeker risico in. Hoewel uit verslaglegging van de IBT-docent blijkt dat hij zich heeft ingespannen de training aan te passen aan de fysieke mogelijkheden van appellante, moet worden vastgesteld dat dit niet in voldoende mate is gelukt. Appellante ontwikkelde bij bepaalde oefeningen pijnklachten en kreeg last van pijn die niet meer overging. Daar komt bij dat appellante er met name voor het groepsdeel van de IBT niet op kon rekenen dat de andere deelnemers voldoende rekening hielden met haar beperkingen. Ook is niet komen vast te staan dat appellante niet in de rol van verdachte aan de training heeft deelgenomen, wat volgens de bedrijfsarts een vereiste was en waarvan ook de korpschef blijkens zijn brief van 23 februari 2012 aannam dat dit het geval was. Dit brengt de Raad tot de conclusie dat aannemelijk is dat appellante vanwege reële en ernstige pijnklachten met de IBT is gestopt. Daarmee had zij een geldige reden om niet meer deel te nemen aan de IBT. Deze weigering leverde dan ook geen plichtsverzuim op, zodat de korpschef niet bevoegd was appellante disciplinair te ontslaan.

5. Aanleiding bestaat om de korpschef te veroordelen in de proceskosten. Deze kosten worden begroot op € 974,- voor in beroep verleende rechtsbijstand en € 35,27 voor in hoger beroep gemaakte reiskosten.