Centrale Raad van Beroep, 07-11-2018, ECLI:NL:CRVB:2018:3469, 17/347 WW

1.1.

Betrokkene was in dienst bij appellante en laatstelijk werkzaam als [functie] bij [naam school] . Op 31 maart 2015 heeft betrokkene aan appellante meegedeeld dat de politie bij hem thuis een inval had gedaan, dat hij kinderpornografisch materiaal had gedownload op zijn thuiscomputer en dat een justitieel onderzoek naar hem zou worden verricht. Op 1 april 2015 heeft appellante betrokkene geschorst voor de duur van vier weken. Bij brief van 28 april 2015 heeft appellante de schorsing verlengd tot 1 juli 2015 en het voornemen kenbaar gemaakt tot opzegging van de arbeidsovereenkomst. Op 19 mei 2015 heeft betrokkene zijn zienswijze gegeven met betrekking tot het voornemen tot ontslag. Vervolgens heeft appellante bij brief van 26 mei 2015 de arbeidsovereenkomst met betrokkene opgezegd wegens ongeschiktheid voor de door hem uitgeoefende functie anders dan wegens ziekte, als bedoeld in artikel 10.a.5, tweede lid, van de collectieve arbeidsovereenkomst voortgezet onderwijs (CAO-VO), dan wel op grond van gewichtige redenen als bedoeld in artikel 10.a.5, negende lid, van de CAO-VO. Appellante heeft daarbij een opzegtermijn van twee maanden in acht genomen, zodat de arbeidsovereenkomst eindigt op 1 augustus 2015. Appellante heeft ook de schorsing verlengd voor de duur van maximaal zes maanden.

1.2.

In diezelfde periode hebben appellante en betrokkene overleg gevoerd over een minnelijke regeling ter beëindiging van de arbeidsovereenkomst tussen partijen. Dat overleg heeft geresulteerd in de vaststellingsovereenkomst van 30 mei 2015. Daarin is onder meer afgesproken dat de arbeidsovereenkomst op initiatief van appellante wordt beëindigd per 1 augustus 2015 en dat betrokkene is vrijgesteld van de verplichting tot het verrichten van werkzaamheden met behoud van salaris.

1.3.

Op 9 juli 2015 heeft betrokkene bij het Uwv een aanvraag ingediend voor een uitkering op grond van de Werkloosheidswet (WW). Bij besluit van 19 augustus 2015 heeft het Uwv betrokkene met ingang van 3 augustus 2015 in aanmerking gebracht voor een WW-uitkering.

1.4.

Bij besluit van 28 december 2015 (bestreden besluit) heeft het Uwv het bezwaar van appellante tegen het besluit van 19 augustus 2015 ongegrond verklaard.

3.1.

Het hoger beroep van appellante is gericht tegen het oordeel van de rechtbank met betrekking tot de subjectief dringende reden. Appellante is van mening dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat zij niet heeft gehandeld alsof zij de gedraging van betrokkene als een dringende reden heeft aangemerkt. Ten onrechte heeft de handelswijze van appellante centraal gestaan, terwijl het volgens appellante om de handelswijze van betrokkene zou moeten gaan. Voor het oordeel of aan de werkloosheid al dan niet een dringende reden ten grondslag ligt, is niet bepalend op welke wijze het dienstverband is geëindigd. Onder verwijzing naar dr. S.F. Sagel (Het ontslag op staande voet, Monografieën Sociaal Recht 58, Kluwer 2013, par. 4.4.5, pp. 268-271) heeft appellante aangevoerd dat er een materiële beoordeling dient plaats te vinden van de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt. In dat perspectief kan de handelswijze van de werkgever een relevant gezichtspunt opleveren, maar deze kan volgens appellante niet doorslaggevend worden geacht. Volgens appellante heeft het Uwv nagelaten deze materiële beoordeling uit te voeren door alleen naar de ontslagroute te kijken, terwijl het Uwv bij de rechtbank onomwonden heeft laten weten dat het voorhanden hebben van kinderporno grafisch materiaal een dringende reden oplevert.

3.2.

Het Uwv en betrokkene hebben bevestiging van de aangevallen uitspraak bepleit.

4.1.

Aangezien de eerste werkloosheidsdag van betrokkene na 1 juli 2015 is gelegen, zijn de per die datum gewijzigde artikelen in de WW en het Burgerlijk Wetboek (BW) van toepassing. De aan de orde zijnde wettelijke bepalingen luiden als volgt.

4.2.

Ter beoordeling ligt voor de vraag of de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat betrokkene niet verwijtbaar werkloos is geworden in de zin van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, omdat niet is voldaan aan de voorwaarde dat de objectief dringende reden voor appellante een subjectief dringende reden vormde.

4.3.

De Raad heeft voorheen in zijn rechtspraak geoordeeld dat voor de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt, als bedoeld in artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, de maatstaf is gelegen in artikel 7:678 van het BW en dat dit artikel niet los kan worden gezien van artikel 7:677 van het BW (zie bijvoorbeeld de uitspraak van 18 februari 2009, ECLI:NL:CRVB:2009:BH2392). Mede gelet op de samenhang tussen laatstgenoemde artikelen is bij de invulling van het begrip dringende reden niet alleen betekenis gehecht aan de feitelijke gedraging van de werknemer, de wijze waarop de werkgever in de specifieke situatie en in de specifieke werkrelatie het verweten gedrag beoordeelt en wat in dat verband de voor de werknemer kenbare bedoeling van de werkgever is geweest. Ook is de onverwijldheid – de voortvarendheid waarmee de werkgever bij de beëindiging van het dienstverband heeft gehandeld – van belang geacht voor de vraag of er sprake was van een dringende reden. Dit heeft er bij de beoordeling van de vraag of is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW toe geleid dat een onderscheid is gemaakt tussen de objectief dringende reden en de subjectief dringende reden. Daardoor is het aspect van de voortvarendheid, waarmee de werkgever heeft gehandeld om tot een beëindiging van het dienstverband te komen, mede bepalend geweest voor het antwoord op de vraag of sprake is van verwijtbare werkloosheid. De hiertegen in hoger beroep aangevoerde gronden, waaronder het verhandelde over deze materie in de literatuur, hebben de Raad ertoe gebracht om zich nader op zijn rechtspraak te beraden.

4.4.

4.5.

Voor de vraag of er sprake is van verwijtbare werkloosheid dient, gelet op de tekst en de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW, een materiële beoordeling plaats te vinden van de vraag of aan de werkloosheid een dringende reden ten grondslag ligt. Daarbij is artikel 7:678 van het BW de maatstaf en moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Tot de elementen die moeten worden gewogen, behoren de aard en ernst van de gedraging(en) van de werknemer, de wijze waarop de werkgever in de specifieke situatie en in de specifieke werkrelatie het verweten gedrag beoordeelt, de in dat verband voor de werknemer kenbare bedoeling van de werkgever, de aard en duur van de dienstbetrekking, de wijze waarop de werknemer deze heeft vervuld, en de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een beëindiging van het dienstverband voor hem zou hebben. Ook indien die gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van de gedraging(en) tot de conclusie leiden dat beëindiging van de dienstbetrekking gerechtvaardigd is. Indien tot het aannemen van een dringende reden wordt geconcludeerd, zal in het kader van artikel 24, tweede lid, aanhef en onder a, van de WW ten slotte nog moeten worden getoetst of de werknemer van de dringende reden een verwijt kan worden gemaakt.

4.6.

Gelet op de hiervoor in 4.5 gegeven maatstaf, alle feiten en omstandigheden van het geval wegende en in onderlinge samenhang beziend, komt de Raad tot het oordeel dat aan de werkloosheid van betrokkene een dringende reden in de zin van artikel 7:678 van het BW ten grondslag ligt en dat hem ter zake een verwijt kan worden gemaakt. Hiervoor zijn de volgende feiten en omstandigheden van belang.

4.7.

4.8.