Centrale Raad van Beroep, 03-09-2020, ECLI:NL:CRVB:2020:2089, 20/2151 WUBO

Appellante heeft op 8 oktober 2019 een aanvraag ingediend voor een uitkering in verband met de psychische en lichamelijke gevolgen van haar internering in een kamp in voormalig Nederlands-Indië in 1948.

Bij brief van 14 oktober 2019 heeft verweerder, voor zover van belang, aan appellante bericht dat de wettelijke termijn voor het nemen van een beslissing op de aanvraag op grond van de Wubo dertien weken bedraagt en dat die termijn eenmalig met vier weken kan worden verlengd. In die brief is ook vermeld dat indien verweerder er niet in slaagt binnen de wettelijke (verlengde) termijn een beslissing te nemen appellante verweerder in gebreke kan stellen.

Bij brief van 21 januari 2020 heeft appellante verweerder in gebreke gesteld wegens het overschrijden van de behandeltermijn van dertien weken.

Naar aanleiding van deze brief is aan appellante bij brief van 7 februari 2020 meegedeeld dat zij in de brief van 14 oktober 2019 abusievelijk foutief is voorgelicht. Omdat appellante behoort tot de personen die nog niet zijn erkend dan wel een financiële vergoeding hebben, bedraagt de beslistermijn zeven maanden. Deze termijn kan eventueel met acht weken worden verlengd.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder appellantes bezwaar tegen de brief van 7 februari 2020 ongegrond verklaard. Daarbij heeft verweerder er op gewezen dat voor de aanvraag van appellante op grond van artikel 38, tweede lid, van de Wubo een beslistermijn van zeven maanden geldt en dat die beslistermijn nog niet was verstreken.

Ingevolge artikel 6:3 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) is een beslissing inzake de procedure ter voorbereiding van een besluit niet vatbaar voor bezwaar of beroep, tenzij deze beslissing de belanghebbende los van het voor te bereiden besluit rechtstreeks in zijn belang treft.

Met de brief van 7 februari 2020 is appellante - onder juiste verwijzing naar artikel 38, tweede lid, van de Wubo - bericht dat de maximale beslistermijn op haar aanvraag niet dertien weken, maar zeven maanden betreft. Hiermee is de beslistermijn verlengd ten opzichte van de in de brief van 14 oktober 2019 vermelde beslistermijn. Dit besluit is een beslissing als bedoeld in artikel 6:3 van de Awb. Appellante is daardoor, los van het te nemen en inmiddels genomen besluit op de aanvraag, niet rechtstreeks in haar belang getroffen. Dit betekent dat de brief van 7 februari 2020 niet vatbaar is voor bezwaar.

Nu uit 2.2 volgt dat verweerder bij het bestreden besluit het bezwaar tegen de brief van 7 februari 2020 niet-ontvankelijk had moeten verklaren, is het beroep kennelijk gegrond, zodat zonder verder onderzoek kan worden beslist. Het besluit van 30 april 2020 moet worden vernietigd. De Raad zal met toepassing van artikel 8:72, derde lid, van de Awb het bezwaar alsnog niet-ontvankelijk verklaren.