Centrale Raad van Beroep, 20-10-2022, ECLI:NL:CRVB:2022:2263, 22 / 247 MPW

1.1.

Appellant is in de periode van november 1977 tot november 1981 als marinier werkzaam geweest. Appellant lijdt aan een aandoening aan de lage rug.

1.2.

Bij besluit van 3 juli 2020 heeft de staatssecretaris de aanvraag van appellant om een militair invaliditeitspensioen (mip) afgewezen. Hieraan heeft de minister een verzekeringsgeneeskundig onderzoek van 26 juni 2020 van verzekeringsarts R.G. Goedhard ten grondslag gelegd. Volgens de verzekeringsarts is niet aannemelijk geworden dat de uitoefening van de militaire dienst heeft bijgedragen aan het ontstaan, tot uiting komen of blijvend verergeren van de rugklachten van appellant. Bij besluit van 12 november 2020 (bestreden besluit) heeft de staatssecretaris het bezwaar van appellant tegen het besluit van 3 juli 2020 ongegrond verklaard. Aan dit besluit ligt een rapport van 8 november 2020 van verzekeringsarts R. Bhaggoe ten grondslag.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. De rechtbank heeft vastgesteld dat appellant per brief van 10 augustus 2020, ook aan appellant verzonden per e-mail, is gevraagd of hij zijn bezwaren op een hoorzitting wil toelichten. Appellant is verzocht binnen acht weken te reageren. Indien binnen deze termijn geen reactie zou zijn ontvangen, zou de bezwaarprocedure worden voortgezet. Appellant heeft op 13 augustus 2020 op deze e-mail gereageerd. Daarbij heeft hij een scan van de ingevulde medische machtiging meegezonden. Appellant had daarbij ook te kennen kunnen geven dat hij gehoord wilde worden op een hoorzitting of dat hij wel gehoord wilde worden, maar niet in staat was daarvoor naar Nederland te reizen. Indien appellant niet had begrepen dat hij had moeten reageren om gehoord te worden, dient dat voor zijn risico te blijven. Appellant had ook juridisch advies kunnen inwinnen. Nu appellant niet binnen acht weken te kennen heeft gegeven dat hij wenste te worden gehoord, mocht de staatssecretaris op grond van artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) ervan afzien om appellant te horen over zijn bezwaren. De rechtbank heeft verder geoordeeld dat de staatssecretaris mocht uitgaan van de verzekeringsgeneeskundige rapportage van 26 juni 2020 van verzekeringsarts Goedhard en de reactie van 8 november 2020 van verzekeringsarts Bhaggoe op het bezwaarschrift. De rechtbank heeft geen grond gezien voor het oordeel dat deze verzekeringsgeneeskundige rapportage is gebaseerd op onzorgvuldig onderzoek. Er was geen aanleiding om appellant lichamelijk te onderzoeken, nu zijn aandoening vast stond. De informatie van de behandelend artsen is bij het onderzoek betrokken. De verzekeringsgeneeskundige rapportage is inzichtelijk en bevat heldere conclusies. Na de militaire dienst ontwikkelt de aangeboren rugafwijking zich als een autonoom proces waarop de uitoefening van de militair dienst een marginale invloed heeft. De staatssecretaris heeft de aanvraag om een mip dan ook op juiste gronden afgewezen.

3. In hoger beroep heeft appellant zich op hierna te bespreken gronden tegen de aangevallen uitspraak gekeerd.

4. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

4.1.

De gronden die appellant in hoger beroep heeft aangevoerd zijn in essentie een herhaling van wat hij in beroep heeft aangevoerd. De rechtbank is in de aangevallen uitspraak gemotiveerd op die gronden ingegaan. De Raad kan zich vinden in het oordeel van de rechtbank en de daaraan ten grondslag gelegde overwegingen. De Raad voegt hieraan nog het volgende toe.

4.2.

Appellant heeft betoogd dat de rechtbank voorbij is gegaan aan wat er met horen getracht wordt te bereiken. Appellant heeft hiervoor verwezen naar rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie. Dit betoog slaagt niet. Aan appellant is in de brief van 10 augustus 2020 de vraag voorgelegd of hij zijn bezwaar mondeling wilde toelichten. Appellant heeft niet gereageerd op de vraag of hij een hoorzitting wenste, maar heeft wel nadere stukken ingediend. Hiermee is voldaan aan de voorwaarden uit artikel 7:3, aanhef en onder d, van de Awb. Niet blijkt dat sprake is van een vergelijkbare situatie als in de uitspraken waar appellant naar heeft verwezen.

4.3.

Uit 4.1 en 4.2 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.