Gerechtshof Amsterdam, 15-08-2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:2953, 200.226.514/01

Ter onderbouwing van haar incidentele vordering tot zekerheid heeft Securitas aangevoerd dat [appellant] in Jordanië woont en dat er een reëel risico bestaat dat Securitas, indien [appellant] in hoger beroep in de proceskosten zal worden veroordeeld, een oninbare vordering op [appellant] zal hebben dan wel een vordering waarvan de executie zeer kostbaar en moeizaam zal zijn. Volgens Securitas blijkt immers nergens uit dat er in verband met deze vordering verhaalsmogelijkheden in Nederland zijn. Verder gelden ten aanzien van Jordanië geen internationaalrechtelijke bepalingen waaruit voortvloeit dat geen verplichting tot het stellen van zekerheid bestaat of een proceskostenveroordeling in Jordanië ten uitvoer kan worden gelegd, aldus Securitas.

[appellant] heeft verweer gevoerd op gronden waarop hierna, voor zover van belang, zal worden ingegaan.

Op grond van artikel 224 lid 1 Rv dient degene die, zonder woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland, bij een Nederlandse rechter een vordering instelt op vordering van de wederpartij zekerheid te stellen voor onder meer de proceskosten tot betaling waarvan zij in die procedure veroordeeld zou kunnen worden, tenzij een van de in artikel 224 lid 2 Rv genoemde uitzonderingen van toepassing is.

Het hof stelt vast dat tussen partijen niet in geschil is dat [appellant] geen woonplaats of gewone verblijfplaats in Nederland heeft, zodat hij in beginsel zekerheid dient te stellen. Vervolgens komt dan de vraag aan de orde of een van de in artikel 224 lid 2 Rv genoemde uitzonderingen van toepassing is. Er is geen verdrag of EG-Verordening als in artikel 224 lid 2 aanhef en onder a Rv bedoeld waaruit voortvloeit dat geen verplichting tot het stellen van zekerheid bestaat. Evenmin is er een verdrag, EG-Verordening of wet op grond waarvan een eventuele proceskostenveroordeling in Jordanië ten uitvoer zal kunnen worden gelegd. [appellant] valt derhalve ook niet onder de in artikel 224 lid 2 aanhef en onder b Rv genoemde uitzondering op de verplichting tot zekerheidstelling. [appellant] heeft als verweer aangevoerd dat er voldoende verhaalsmogelijkheden in Nederland zijn, zodat het risico op een oninbare vordering klein is. Met dit betoog doet [appellant] kennelijk een beroep op de uitzondering van artikel 224 lid 2 aanhef en onder c Rv die inhoudt dat geen verplichting tot het stellen van zekerheid bestaat, indien redelijkerwijs aannemelijk is dat verhaal voor een veroordeling tot betaling van proceskosten in Nederland mogelijk zal zijn. Daarbij geldt dat [appellant] specifieke verhaalsinformatie zal dienen te verschaffen (vgl. Parl. Gesch. Herz. Rv, p. 394). [appellant] heeft weliswaar uitgebreide informatie verstrekt betreffende zijn IVA-uitkering, maar heeft geen informatie overgelegd omtrent zijn kosten van levensonderhoud. Een verwijzing naar de algemene kosten van levensonderhoud in Jordanië is daarvoor immers niet voldoende. Daardoor bestaat geen enkele duidelijkheid over de beslagvrije voet waarmee rekening gehouden moet worden, ook al mag krachtens artikel 475e Rv in eerste instantie beslag worden gelegd op de gehele uitkering. [appellant] kan in dat laatste geval immers nog steeds een beroep doen op de beslagvrije voet door op de voet van artikel 475e, tweede zin Rv een daartoe strekkend verzoek in te dienen bij de kantonrechter, wat niet ondenkbaar is omdat de uitkering van [appellant] naar het zich laat aanzien zijn enige inkomen is. Het hof is daarom van oordeel dat de verschafte informatie te summier is om te kunnen concluderen dat de uitzonderingsgrond van artikel 224 lid 2 aanhef en onder c Rv in dit geval van toepassing is.

[appellant] beroept zich voorts op de uitsluitingsgrond van artikel 224, tweede lid aanhef en onder d Rv, te weten dat geen verplichting tot het stellen van zekerheid bestaat als indien daardoor voor degene van wie zekerheid wordt gevorderd de effectieve toegang tot de rechter zou worden belemmerd. Ook hierin volgt het hof [appellant] niet. Ook hier wreekt zich dat [appellant] onvoldoende inzicht geeft in zijn financiële situatie, zodat zonder een nadere toelichting, die ontbreekt, niet kan worden aangenomen dat de bedoelde uitzonderingsgrond zich in dit geval voordoet.

Uit het vorenstaande volgt dat het hof [appellant] zal bevelen zekerheid te stellen ter zake van de proceskosten waarin hij in hoger beroep veroordeeld zou kunnen worden. Nu [appellant] geen verweer heeft gevoerd tegen de vorm of de hoogte ervan, zal het hof de zekerheid vaststellen als hieronder weergegeven. Ten aanzien van het verzoek van Securitas om haar in de gelegenheid te stellen om de begroting van de proceskosten zo nodig naar boven bij te stellen, overweegt het hof dat het Securitas vrij staat om lopende de hoofdzaak op grond van artikel 224 Rv aanvullende zekerheid te vorderen, in het geval dat de proceskosten oplopen tot boven het bedrag waarvoor door [appellant] thans zekerheid dient te worden gesteld, omdat het niet aan haar maar aan de rechter is het bedrag waarvoor eventueel zekerheid moet worden gesteld, vast te stellen. Dit onderdeel van de vordering zal dan ook worden afgewezen.

Het hof zal, zoals door Securitas is gevorderd, de termijn waarbinnen zekerheid moet worden gesteld bepalen op vier weken.

Een oordeel over de kosten van het incident zal worden aangehouden tot het eindarrest in de hoofdzaak, terwijl het meer of anders gevorderde zal worden afgewezen.

De hoofdzaak zal naar de rol worden verwezen voor memorie van antwoord aan de zijde van Securitas. Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.