Gerechtshof Amsterdam, 05-11-2019, ECLI:NL:GHAMS:2019:3971, 200.234.101/01

[appellant] heeft in eerste aanleg gevorderd (a) te verklaren voor recht dat tussen partijen een arbeidsovereenkomst heeft bestaan en (b) Mundus te veroordelen hem het verschuldigde loon te betalen over de door hem in de periode van januari 2015 tot en met juni 2015 gewerkte uren overeenkomstig de CAO Voortgezet Onderwijs, te vermeerderen met wettelijke rente. Hij voerde hiertoe aan dat hij stelselmatig zelfstandig les heeft gegeven en voorts dat sprake is geweest van rechtsongelijkheid omdat een collega die, evenals hij, ook een stageovereenkomst had werd betaald voor dezelfde werkzaamheden.

De kantonrechter heeft overwogen dat er onvoldoende grond is om het bestaan van een arbeidsrelatie aan te nemen, en voorts dat het beroep op het gelijkheidsbeginsel niet opgaat. De kantonrechter heeft de vorderingen van [appellant] afgewezen en hem in de proceskosten veroordeeld. De grieven van [appellant] richten zich tegen deze overwegingen en beslissingen.

[appellant] betoogt bij zijn grieven 1 tot en met 4 dat, ook al zijn partijen een praktijkleerovereenkomst zoals onder 2.1 aangehaald aangegaan, onder die benaming, tussen hen wel degelijk sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst. Hij heeft naar zijn zeggen slechts vijf van de 149 door hem gegeven lesuren begeleiding gehad zodat de nadruk niet heeft gelegen op het verwerven van competenties. Een studentstagiaire mag onder geen beding zelfstandig lesgeven, maar dient slechts ‘boven het rooster’ te worden ingezet. Nu hij wel was ingeroosterd en grotendeels zelfstandig heeft lesgegeven, is volgens [appellant] sprake geweest van een arbeidsovereenkomst, ongeacht de door partijen gebezigde benaming. Mundus stelt zich op het standpunt dat geen sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst.

Het hof overweegt dat bij de toetsing of een rechtsverhouding beantwoordt aan de criteria voor een arbeidsovereenkomst acht moet worden geslagen op alle omstandigheden van het geval, in onderling verband bezien. Daarbij dienen niet alleen de rechten en verplichtingen in aanmerking te worden genomen die partijen bij het aangaan van de rechtsverhouding voor ogen stonden, maar dient ook acht te worden geslagen op de wijze waarop partijen uitvoering hebben gegeven aan hun rechtsverhouding. Afhankelijk van de omstandigheden van het geval kan in bepaalde situaties naast een stageovereenkomst tevens sprake zijn van een arbeidsovereenkomst. Bij de beoordeling of dat het geval is heeft als maatstaf te gelden dat de werkzaamheden van de stagiair naar de bedoeling van partijen niet zozeer zijn gericht op het uitbreiden van eigen kennis en ervaring van de stagiair, zulks mede met het oog op de voltooiing van zijn opleiding, dat van een overeenkomst waarbij de ene partij zich verbindt voor de andere arbeid te verrichten kan worden gesproken. Daaruit volgt dat het erop aankomt of het verrichten van de werkzaamheden van de stagiair al dan niet in overwegende mate in het belang is van de opleiding die deze volgt (vgl. Hoge Raad 9 oktober 2015, ECLI:NL:HR:2015:3019).

Bij de verdere beoordeling dient tot uitgangspunt dat volgens de hoofdregel van art. 150 Rv [appellant] de bewijslast heeft van zijn stelling dat tussen partijen een arbeidsovereenkomst heeft bestaan. Ter uitvoering daarvan voert hij aan dat hij de lessen van een docent Engels die ziek was geworden, nadat hij dit had aangeboden, zelfstandig heeft verzorgd en dat het resultaat daarvan is geweest dat hij gedurende de stage nagenoeg alle lessen zelfstandig heeft gegeven. Dat [appellant] werkzaamheden heeft verricht die vergelijkbaar zijn met die van een docent, maakt echter nog niet dat afgezien van de praktijkleerovereenkomst sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst. Zowel Mundus als [appellant] hebben kennelijk gemeend dat [appellant] , die daar immers mee instemde, de in het kader van de opleiding gewenste ervaring kon opdoen door zelfstandig les te geven. Daarmee wordt dat lesgeven geacht binnen de doelstelling van de stage te vallen. Dat Mundus was gebaat bij de inzet van [appellant] omdat zij daarmee de gaten in haar lesrooster kon opvullen, is niet van zodanig gewicht dat daaruit volgt dat sprake was van een arbeidsovereenkomst.

[appellant] wijst voorts erop dat hij nagenoeg geen begeleiding heeft ontvangen. Naar zijn zeggen is slechts vijf maal een les van hem bezocht door zijn stagebegeleider, [X] , en is hem slechts een enkele keer feedback gegeven. [appellant] heeft daarmee echter niet betwist dat Mundus diverse medewerkers had aangewezen om hem te begeleiden, en dat INHOLLAND ook een onderwijsbegeleider had aangewezen. Verder staat vast dat in elk geval een aantal van de lessen die [appellant] gaf door medewerkers van Mundus zijn bezocht en met [appellant] zijn besproken. Ook had [appellant] de gelegenheid om buiten de door hem gegeven lessen begeleiding te zoeken. Dit maakt dat niet kan worden geoordeeld dat het geheel ontbrak aan begeleiding van de werkzaamheden die [appellant] voor Mundus heeft verricht.

Het hof komt op grond van een en ander tot het oordeel dat uit de door [appellant] aangevoerde feiten en omstandigheden niet volgt dat aan de in rov. 3.4 vermelde maatstaf voor het bestaan van een arbeidsovereenkomst is voldaan. Zijn bij Mundus verrichte werkzaamheden zijn in overwegende mate in het belang geweest van de opleiding die [appellant] volgde en wettigen niet de conclusie dat tussen partijen een arbeidsovereenkomst heeft bestaan.

[appellant] voert nog aan dat een website van de rijksoverheid meldt dat een stagiaire niet zelfstandig les mag geven. Wat daarvan verder zij, dat maakt nog niet dat in de verhouding tussen [appellant] en Mundus sprake is geweest van een arbeidsovereenkomst. Niet ondenkbaar is bovendien dat bedoelde regel niet zozeer strekt ter bescherming van de stagiaire, als wel van de kwaliteit van het onderwijs. Hetgeen [appellant] heeft aangevoerd, wettigt geen ander oordeel.

Een en ander betekent dat de grieven 1 tot en met 4 falen.

Grief 5 is gericht tegen het oordeel van de kantonrechter dat het gelijkheidsbeginsel niet opgaat omdat de collega-stagiaire waar [appellant] het over heeft, [Y] , derdejaarsstudent was en werkte op basis van een LIO (leraar in opleiding)-arbeidsovereenkomst. [appellant] erkent bij deze grief dat zijn rechtspositie een andere was dan die van [Y] . [Y] bevond zich kennelijk ook in een andere, latere fase van de opleiding tot leraar. Een en ander betekent dat geen sprake is van een gelijk geval, zodat [appellant] alleen al hierom geen beroep toekomt op het gelijkheidsbeginsel, wat er verder zij van zijn bewering dat hij feitelijk op dezelfde wijze werd ingezet als [Y] . Ook grief 5 faalt.

Grief 6 borduurt slechts voort op de voorgaande grieven en faalt daarom eveneens.

Er is gelet op het voorgaande geen grond voor toewijzing van het in hoger beroep door [appellant] primair gevorderde.

[appellant] voert in hoger beroep subsidiair aan dat Mundus, omdat sprake is geweest van (te) weinig begeleiding, tekortgeschoten is in de nakoming van haar verplichtingen uit de stageovereenkomst en dat zij aldus de schade die hij daardoor heeft geleden dient te vergoeden. Hij voert aan dat hij schade heeft geleden omdat hij thans één dag in de week (opnieuw) onbetaald een stage dient te verrichten en daardoor inkomsten ten bedrage van het door hem subsidiair gevorderde bedrag mist. Mundus heeft onder meer betwist dat een meer intensieve begeleiding tot een betere beoordeling van de stage zou hebben geleid.

Het hof is van oordeel dat [appellant] onvoldoende heeft toegelicht dat en waarom een gebrekkige begeleiding door Mundus tot de onvoldoende beoordeling van zijn stage heeft geleid. Hij heeft geen inzicht gegeven in het waarom van die onvoldoende beoordeling door de stagebegeleider van Mundus, laat staan van het overnemen van dat oordeel door INHOLLAND, laat staan dat hij een concreet verband heeft gelegd tussen de begeleiding door Mundus en de totstandkoming van het oordeel van INHOLLAND. De conclusie is dat ook voor toewijzing van het in hoger beroep subsidiair gevorderde geen grond bestaat.

[appellant] heeft geen bewijs aangeboden van voldoende concrete feiten die, indien bewezen, tot andere beslissingen zouden leiden dan hiervoor genomen. Zijn bewijsaanbod zal dan ook worden gepasseerd.

De grieven falen. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. Er is geen grond voor toewijzing van enig onderdeel van het door [appellant] in hoger beroep gevorderde. [appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het hoger beroep.