Gerechtshof Amsterdam, 09-06-2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:1507, 200.262.697/01

[appellante] vordert in hoger beroep:

1. voor recht te verklaren dat onverkorte handhaving van artikel 9 lid 3 BWNU (versie 2008) ten aanzien van [appellante] nietig is wegens strijd met de Wet Gelijke Behandeling op grond van leeftijd bij de arbeid (WGBL), dan wel naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dan wel in strijd is met goed werkgeverschap,

2. VU te veroordelen om:

De kantonrechter heeft de vorderingen van [appellante] , voor zover in eerste aanleg aan de orde, bij het bestreden vonnis afgewezen en de kosten van de procedure gecompenseerd. De kantonrechter heeft daarbij overwogen dat artikel 9 lid 3 BWNU (versie 2008) reeds viel onder de WGBL en dat die regeling destijds rechtsgeldig was omdat het toen objectief gerechtvaardigd werd geacht een regeling als de onderhavige aan de AOW-gerechtigde leeftijd, die toen 65 was, te koppelen. Een rechtsgeldige regeling kan, zo overwoog de kantonrechter, niet met terugwerkende kracht alsnog nietig worden. [appellante] valt voorts niet onder de BWNU 2015 omdat haar uitkering al was ingegaan toen deze van kracht werd. Het is daarom irrelevant of de daarin opgenomen overgangsregeling in strijd is met de WGBL. Er is volgens de kantonrechter ook geen andere grondslag op grond waarvan [appellante] aanspraak kan maken op verlenging van de aansluitende uitkering. Tegen deze beslissing en de gronden waarop zij berust, richten zich de grieven van [appellante] .

De grieven I en II streken ten betoge dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat alleen het moment waarop de uitkeringen aan [appellante] zijn toegekend, van belang is voor de vraag of beëindiging van de aanvullende uitkering op 65-jarige leeftijd al dan niet in strijd is met de WGBL. Dat de grens van 65 jaar indertijd objectief gerechtvaardigd was omdat deze leeftijd in 2011 nog gold als de AOW-leeftijd, betekent niet dat de handhaving van die leeftijd niet alsnog discriminatie kan opleveren op het moment dat die leeftijdsgrens niet langer gekoppeld is aan de AOW leeftijd. Partijen hebben sinds de beëindiging van de arbeidsovereenkomst een voortdurende, door de cao en de BWNU gereguleerde, vermogensrechtelijke relatie, omdat [appellante] steeds aan de voorwaarden om voor een (aansluitende) uitkering in aanmerking te komen, heeft voldaan. [appellante] is er ook steeds van uit gegaan dat zij tot haar AOW-gerechtigde leeftijd een uitkering zou ontvangen. Zij wijst op een aantal uitspraken van de bestuursrechter in - in haar visie - vergelijkbare gevallen, waarin is bepaald dat beëindiging van wachtgeld of een bovenwettelijke uitkering bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd verboden leeftijdsdiscriminatie oplevert. Zij voert verder aan dat de partijen bij de cao aan de BWNU (versie 2014), waarin wel een koppeling met de AOW-leeftijd is gemaakt, geen terugwerkende kracht hebben gegeven waardoor zij geen rechtstreeks beroep kan doen op de daarin in artikel 22a opgenomen overgangsregeling. Juist omdat zij zich niet op die regeling kan beroepen en voor haar dus nog de leeftijd van 65 als leeftijdsgrens geldt, is er sprake van een leeftijdsonderscheid waarvoor geen objectieve rechtvaardiging te vinden is.

Het hof volgt [appellante] niet in haar betoog. De vraag of het feit dat VU [appellante] houdt aan de in de cao en BWNU (versie 2008) opgenomen leeftijdsgrens van 65 een verboden onderscheid naar leeftijd oplevert, moet uitsluitend beantwoord worden aan de hand van het in de cao en de BWNU (versie 2008) bepaalde. De sinds 1 juli 2015 geldende cao en de daarin opgenomen BWNU (versie 2014) zijn, zoals [appellante] ook heeft gesteld, niet op de relatie tussen partijen van toepassing geworden. [appellante] kan, anders dan zij beoogt, daarom haar situatie - waarin de (aanvullende) uitkering op 65-jarige leeftijd eindigt - ook niet vergelijken met de situatie van mensen op wie de latere versie van de cao en BWNU wel van toepassing zijn geworden (nog afgezien van het feit dat iemand die, zoals [appellante] , met wie de arbeidsovereenkomst op 55-jarige leeftijd is geëindigd op grond van de latere regelingen maximaal tien jaar een (aanvullende) uitkering krijgt en dus níet tot de AOW-gerechtigde leeftijd). Op grond van de BWNU (versie 2008) eindigde in 2011 de (aanvullende) uitkering van iedereen met wie de arbeidsovereenkomst, waarop de cao van toepassing was, uiterlijk bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd. Die regeling leverde dus geen leeftijds- discriminatie op. De grieven I en II falen.

Het feit dat in een latere cao een regeling is opgenomen voor werknemers die eerder zijn geboren dan [appellante] (meergenoemde overgangsregeling), doet aan het vooroverwogene niet af. Kennelijk hebben de cao-partijen het niet nodig geacht voor de groep werknemers waar [appellante] onder valt, een vergelijkbare regeling te treffen. Nu de BWNU (versie 2014) niet op [appellante] van toepassing is geworden, kan zij, anders dan zij betoogt, aan die overgangsregeling geen rechten ontlenen. Of die overgangsregeling op zichzelf een verboden onderscheid naar leeftijd maakt, behoeft daarom in deze procedure niet te worden onderzocht, zoals de kantonrechter ook heeft overwogen. Ook grief III, die zich tegen de desbetreffende overweging van de kantonrechter richt, faalt.

Grief V en VI, die zich richten tegen het oordeel van de kantonrechter dat de in 2008 (toen de toepasselijke BWNU werd vastgesteld) onvoorziene wijziging van de AOW-leeftijd en het ontstaan van een AOW-gat voor [appellante] niet voor rekening van VU behoeven te komen en tegen het afwijzen van de vorderingen van [appellante] , behoeven na het vooroverwogene geen nadere bespreking. Ook deze grieven falen.

[appellante] heeft geen feiten of omstandigheden aangeboden te bewijzen die, indien bewezen, tot een ander oordeel dan het voorgaande zouden nopen. Haar bewijsaanbod wordt daarom gepasseerd.

De grieven falen. Het bestreden vonnis zal worden bekrachtigd en de in hoger beroep voor het eerst ingestelde vorderingen zullen worden afgewezen. Als de in het ongelijk gestelde partij, wordt [appellante] veroordeeld in de kosten van de procedure in hoger beroep.