Gerechtshof Amsterdam, 04-05-2021, ECLI:NL:GHAMS:2021:1286, 200.280.988/01

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg bij verzoekschrift van 20 januari 2020 verzocht RVM te veroordelen tot betaling van de billijke vergoeding ex artikel 7:681 BW van € 5.000,- bruto en de gefixeerde schadevergoeding van € 1.523,14 bruto. Op 17 februari 2020 heeft [geïntimeerde] een tweede verzoek ingediend tot betaling van een transitievergoeding van € 1.765,29 bruto.

De gemachtigde van [geïntimeerde] heeft op 13 maart 2020 per fax met kopie aan de toenmalige gemachtigde van [geïntimeerde] , mr. A. Geertsma, de kantonrechter – samengevat – verzocht te bevestigen dat beide verzoeken op 19 maart 2020 zouden worden behandeld. Tevens heeft hij in deze brief geschreven dat mr. Geertsma ervan op de hoogte was dat er twee zaken spelen en dat hij geen verweerschrift heeft ingediend tegen het verzoek tot toekenning van een billijke vergoeding en gefixeerde schadevergoeding.

RVM heeft vervolgens enkel verweer gevoerd tegen het verzoek tot betaling van de transitievergoeding en geconcludeerd tot afwijzing van dit verzoek, subsidiair heeft RVM verzocht de transitievergoeding toe te wijzen tot een bedrag van € 1.031,00 bruto.

Bij de bestreden beschikking heeft de kantonrechter geoordeeld dat het dienstverband door RVM is opgezegd en beëindigd tegen 22 november 2019. [geïntimeerde] kon en mocht deze e-mail opvatten als een opzegging van de arbeidsovereenkomst door RVM, omdat de bewoordingen daarvan luid en duidelijk zijn. [geïntimeerde] mocht erop vertrouwen dat [X] tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst bevoegd was, omdat [X] feitelijk haar leidinggevende en contactpersoon was. RVM kan niet worden gevolgd in haar standpunt dat zij de opzegging van 22 november 2019 later heeft ingetrokken of ongedaan heeft willen maken, omdat RVM niet eenzijdig en zonder instemming van [geïntimeerde] kan terugkomen op die opzegging. De stelling van RVM dat [geïntimeerde] zelf de arbeidsovereenkomst al had opgezegd voor 22 november 2019 is niet juist, omdat de mededeling van [geïntimeerde] niet als een duidelijke en ondubbelzinnige opzegging of beëindiging van de arbeidsovereenkomst kan worden gezien. Uit die mededeling blijkt juist dat [geïntimeerde] het dienstverband wilde voortzetten. De opzegging door RVM is in strijd met de wettelijke regels en ongeldig. Er is immers geen toestemming voor de opzegging gegeven door het UWV, van instemming met de opzegging door [geïntimeerde] is niet gebleken en er is geen sprake van een andere geldige reden voor opzegging. Uit de wet volgt dat [geïntimeerde] vanwege de onjuiste en ongeldige opzegging door RVM aanspraak kan maken op een vergoeding wegens onregelmatige opzegging, de transitievergoeding en een billijke vergoeding.

Tegen deze beslissing en de daaraan ten grondslag gelegde motivering komt RVM met de grieven IA tot en met IX op.

Het hof ziet aanleiding om de grieven IA en VI tezamen te behandelen. Met deze grieven betoogt RVM dat de kantonrechter buiten de rechtsstrijd is getreden door aan [geïntimeerde] een billijke vergoeding en een vergoeding wegens gefixeerde schadevergoeding toe te kennen, omdat [geïntimeerde] uitsluitend om een transitievergoeding heeft verzocht.

Het hof oordeelt als volgt. Bij e-mail van 4 februari 2020 heeft de advocaat van [geïntimeerde] [Y] , directeur van RVM, bericht:

Grief IB ziet op het oordeel van de kantonrechter dat op de zitting met partijen is vastgesteld dat [geïntimeerde] een loon heeft van gemiddeld € 1.110,00 bruto per maand. RVM heeft betoogd dat apert onjuist is dat [geïntimeerde] € 1.110,00 bruto per maand heeft verdiend en dat uitsluitend de laatste twaalf maanden van haar dienstverband het bruto uurloon van [geïntimeerde] € 11,10 inclusief vakantietoeslag en vakantiedagen bedroeg, hetgeen zou leiden tot een gemiddeld maandloon van € 1.031,00 bruto.

Volgens de bestreden beschikking is op de zitting met partijen vastgesteld dat [geïntimeerde] een loon heeft van gemiddeld € 1.110,00 bruto per maand. Daarmee is sprake van een gerechtelijke erkentenis in de zin van artikel 154 lid 1 Rv. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, is deze grief onbegrijpelijk en faalt daarom.

RVM betoogt met de grieven II tot en met V, VII en VIII – samengevat weergegeven – dat niet zij, maar [geïntimeerde] met haar Whatsapp-bericht van 21 november 2019, als weergegeven onder 2.2., de arbeidsovereenkomst heeft opgezegd.

Naar het oordeel van het hof is de verklaring van [geïntimeerde] van 21 november 2019 geen duidelijke en ondubbelzinnige wilsuiting gericht op het definitief beëindigen van de arbeidsovereenkomst. Deze strenge maatstaf dient ertoe de werknemer te behoeden voor de ernstige gevolgen die vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst voor hem kan hebben, in verband waarmee de werkgever niet spoedig zal mogen aannemen dat een verklaring van de werknemer is gericht op vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst. [geïntimeerde] heeft in het Whatsapp-bericht niets anders gemeld dan dat zij gedurende een bepaalde periode niet zonder meer beschikbaar is om arbeid te verrichten, en dat als zij een open dienst ziet, zij zichzelf zal inplannen om arbeid te verrichten, hetgeen past bij de aard van de overeenkomst tussen partijen, te weten een oproepovereenkomst. Het Whatsapp-bericht van [geïntimeerde] kan derhalve niet worden opgevat als een duidelijke en ondubbelzinnige wilsuiting gerecht op het definitief beëindigen van de arbeidsovereenkomst.

De reactie op het Whatsapp-bericht van [geïntimeerde] van RVM van 22 november 2019 (zoals hierboven weergegeven onder 2.3) kwalificeert daarentegen wel als een ondubbelzinnige opzegging van de arbeidsovereenkomst. Deze opzegging heeft RVM gedaan in strijd met artikel 7:671 BW.

Nu RVM de arbeidsovereenkomst heeft opgezegd is zij aan [geïntimeerde] een transitievergoeding verschuldigd op grond van artikel 7:673 lid 1 aanhef en sub a onder 1 BW en de gefixeerde schadevergoeding op grond van artikel 7:672 lid 11 BW.

RVM is in eerste aanleg terecht in de kosten veroordeeld, waarmee ook dat onderdeel van grief IX faalt. RVM wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van het geding in hoger beroep veroordeeld.