Gerechtshof Amsterdam, 09-08-2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:2320, 200.288.163/01

[appellante] heeft in eerste aanleg na wijziging van eis en voor zover in hoger beroep nog relevant gevorderd:
- voor recht te verklaren dat GVB ten onrechte vanaf 11 maart 2019 een loonstop heeft toegepast;
- voor recht te verklaren dat [X] recht heeft op 100% van zijn inkomen over de uren waarin hij werkzaamheden in het kader van zijn re-integratie zou hebben verricht wanneer hij niet was geschorst;
- GVB te veroordelen tot betaling van € 3.668,89 bruto per maand exclusief vakantiegeld en eindejaarsuitkering vanaf 11 maart 2019 totdat het dienstverband rechtsgeldig zal zijn geëindigd, vermeerderd met wettelijke verhoging en wettelijke rente;
- GVB te veroordelen in de proceskosten.

GVB heeft verweer gevoerd.

De kantonrechter heeft bij het bestreden vonnis de vorderingen van [appellante] afgewezen, met veroordeling van [appellante] in de proceskosten en nakosten. Tegen deze beslissing komt [appellante] op met vijf grieven, waarbij grief IV een eisvermeerdering bevat ten opzichte van de eerste aanleg, en grief V is gericht tegen de proceskostenveroordeling.

Grief I richt zich tegen het feit zoals vermeld onder 1.4 van het bestreden vonnis “Omdat [X] op 5 februari 2020 alsnog heeft meegewerkt aan de WLS-keuring heeft GVB de per 11 maart 2019 toegepaste loonstop en de schorsing van [X] per 29 maart 2019 opgeheven”. Deze grief mist feitelijke grondslag omdat zij berust op onjuiste lezing van rechtsoverweging 1.4. Gelet op de stellingen van GVB in eerste aanleg stelt GVB zelf dat zij (pas) vanaf 5 februari 2020 loon is gaan betalen omdat [X] toen wilde meewerken aan de WLS-keuring, en dat zij naderhand de schorsing heeft opgeheven. Rechtsoverweging 1.4 dient derhalve zo te worden gelezen dat GVB de per 11 maart 2019 toegepaste loonstop op 5 februari 2020 heeft opgeheven. Inmiddels is ook de schorsing van [X] opgeheven.

Met grief II komt [appellante] op tegen het oordeel van de kantonrechter inhoudende dat de loonstop terecht was omdat [X] een verwijt treft ter zake het niet meewerken aan de WLS-keuringen. [appellante] bestrijdt in haar toelichting op deze grief niet dat [X] vier keer (in mei 2018, januari 2019, 10 maart 2019 en 25 maart 2019) deze keuring heeft geweigerd, maar stelt (i) dat GVB een dergelijke WLS-keuring niet verplicht kon stellen en (ii) als dat wel zo was, van [X] gelet op zijn arbeidsongeschiktheid niet verwacht kon worden dat hij hieraan zijn medewerking verleende. Volgens [appellante] kan uit het feit dat in het door [X] gevraagde deskundigenoordeel is geoordeeld dat hij voldoende heeft mee gewerkt aan zijn re-integratie gedurende de periode 25 augustus 2018 tot 9 april 2019, worden afgeleid dat hem geen verwijt treft ter zake van weigeren om deel te nemen aan de WLS-keuring (drie maal in deze periode).

Het hof overweegt als volgt. [appellante] heeft in de toelichting op deze grief hoofdzakelijk tekst ingekopieerd uit de processtukken in de procedure betreffende de ontbinding, waarin onder meer de vraag centraal stond of [X] (ernstig) verwijtbaar heeft gehandeld. In de onderhavige procedure is dat niet relevant, maar gaat het om de vraag of GVB op goede gronden heeft geweigerd het loon te betalen vanwege het feit dat [X] bij herhaling niet wenste mee te werken aan de door GVB verlangde WLS-keuring.

Het toetsingskader ter beantwoording van deze vraag wordt gevormd door artikel 7:629 lid 3 sub d BW, in samenhang met artikel 37 lid 3 WLS. In artikel 7:629 lid 3 sub d BW is bepaald dat de werknemer tijdens ziekte geen recht heeft op loon voor de periode gedurende welke de werknemer weigert mee te werken aan door de werkgever gegeven redelijke voorschriften die erop gericht zijn de werknemer passende arbeid te laten verrichten. Op grond van artikel 37 lid 3 WLS had GVB het recht om van [X] te verlangen dat hij zou meewerken aan een WLS-keuring. [X] was immers voor het laatst in juli 2015 gekeurd, was sinds augustus 2015 deels arbeidsongeschikt, en vanaf december 2015 nadat hem een ongeval was overkomen volledig arbeidsongeschikt met klachten van psychische aard. De eis dat [X] zou meewerken aan een dergelijke keuring acht het hof een redelijk voorschrift, dat erop gericht was om [X] te laten re-integreren.

De stellingen van [X] komen erop neer – zo meent het hof de toelichting op grief II te moeten begrijpen – (i) dat hij uit het advies van de bedrijfsarts van 31 januari 2019 (zie hiervoor onder 2.11) heeft mogen opmaken dat hij voorafgaand aan het ondergaan van de WLS-keuring een voorbereidingstermijn van drie maanden zou krijgen, en dat daarom de herhaalde verzoeken van GVB om deel te nemen aan een dergelijke keuring – laatstelijk per 11 maart 2019 – onterecht waren, en voorts (ii) dat uit het deskundigenoordeel van 28 mei 2019, waarbij de re-integratie-inspanningen van [X] voldoende zijn beoordeeld, volgt dat hij terecht heeft geweigerd de WLS-keuring te ondergaan.

Het hof volgt [X] niet in deze stellingen. Het volgende is daartoe redengevend.

Resumerend faalt grief II.

Met grief III komt [appellante] op tegen het oordeel van de kantonrechter onder 6 van het bestreden vonnis, inhoudende dat GVB [X] op goede gronden heeft geschorst. Deze grief behoeft geen bespreking meer, nu de vordering tot opheffing van de schorsing is ingetrokken.

Met grief IV vermeerdert [appellante] haar eis met het loon over de periode 27 december 2018 tot en met 29 maart 2019, zijnde in totaal € 3.502,19 bruto. Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat GVB terecht een loonstop heeft toegepast vanaf 11 maart 2019, zodat deze vordering alleen betrekking heeft op de periode 27 december 2018 tot en met 10 maart 2019. [appellante] stelt dat [X] zich op 25 december 2018 heeft ziek gemeld en dat deze ziekmelding niet is geaccepteerd door GVB. GVB heeft bij memorie van antwoord erkend dat [X] zich ziek heeft gemeld naar aanleiding van het advies van de bedrijfsarts tot uitbreiding van zijn werkzaamheden per 24 december 2018 naar 75%. GVB heeft gesteld dat [X] , in plaats van zich ziek te melden, een deskundigenoordeel had moeten vragen met betrekking tot de door de bedrijfsarts geadviseerde opbouw. Het hof deelt deze mening niet en is, daarentegen, van oordeel dat GVB een deskundigenoordeel had kunnen en moeten vragen met betrekking tot de vraag of [X] zich terecht had ziek gemeld per 25 december 2018, hetgeen zij niet heeft gedaan. In beginsel heeft [X] gedurende deze periode derhalve recht op loon. In het deskundigenoordeel van 28 mei 2019, dat de periode augustus 2018 tot 8 april 2019 beslaat en dat derhalve de periode van 27 december 2018 tot 11 maart 2019 omvat, is voorts geoordeeld [X] heeft voldaan aan zijn re-integratieverplichtingen, zodat hem ook op deze grond geen loonbetaling ontzegd kan worden. De conclusie is dat de grief slaagt en dat [X] aanspraak heeft op loon over deze periode, te vermeerderen met de wettelijke verhoging, op grond van de omstandigheden van het geval gematigd tot 20%.

Het hof is met GVB van oordeel dat op deze loonaanspraak in mindering strekt hetgeen [X] over deze periode uit hoofde van de Wet Werk en Inkomen naar Arbeidsvermogen (WIA) heeft ontvangen, zodat de vordering op de in het dictum neer te leggen wijze zal worden toegewezen.

Met grief V komt [appellante] op tegen de proceskostenveroordeling. De kantonrechter heeft [appellante] terecht veroordeeld in de proceskosten in eerste aanleg, aangezien het onder IV gevorderde geen onderdeel uitmaakte van het debat in eerste aanleg en de overige grieven falen. Het hof zal de proceskosten in hoger beroep compenseren, omdat in hoger beroep beide partijen deels in het ongelijk worden gesteld.

De slotsom is dat grief IV slaagt en dat de overige grieven falen. Aangezien grief IV een eisvermeerdering bevat ten opzichte van het bestreden vonnis, kan het vonnis in eerste aanleg integraal worden bekrachtigd, en zal hetgeen aanvullend in hoger beroep is gevorderd daarnaast worden toegewezen.