Gerechtshof Amsterdam, 13-12-2022, ECLI:NL:GHAMS:2022:3525, 200.307.485/01

[appellante] heeft in dit geding verzoeken gedaan die primair strekken tot vernietiging van het ontslag op staande voet en herstel van het dienstverband met nevenverzoeken, subsidiair betaling door de maatschap van een billijke vergoeding, de gefixeerde schadevergoeding en de transitievergoeding en meer subsidiair betaling door de maatschap van een transitievergoeding. [appellante] heeft ter onderbouwing van haar primaire en subsidiaire verzoeken betwist dat de door de maatschap opgegeven dringende reden het ontslag rechtvaardigt en aan het meer subsidiaire verzoek dat het ontslag het gevolg is van handelen waarvan haar een verwijt treft, althans een ernstig verwijt.

De maatschap heeft de verzoeken van [appellante] gemotiveerd bestreden, een onvoorwaardelijk tegenverzoek gedaan tot betaling door [appellante] van de gefixeerde schadevergoeding en een voorwaardelijk tegenverzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst op de vroegst mogelijke termijn.

De kantonrechter heeft de verzoeken van [appellante] afgewezen en op het tegenverzoek van de maatschap tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding een bedrag toegewezen van € 5.747,91, met rente en met veroordeling van [appellante] in de kosten. De kantonrechter heeft daartoe geoordeeld - samengevat - dat de door de huisartsenpost opgegeven dringende reden in de gegeven omstandigheden het ontslag rechtvaardigt en dat het ontslag aan de schuld van [appellante] is te wijten en het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen van [appellante] . Tegen die oordelen en de gronden waarop zij berusten is [appellante] met haar grieven opgekomen.

De grieven II en III komen neer op een betwisting van de door de maatschap opgegeven dringende reden voor het ontslag. De grieven strekken tot betoog dat [appellante] enkel het formulier Voordrachtsverklaring werkgever heeft willen aanvragen, zodat de praktijk dat kon invullen en dat zij daartoe alleen het e-mailadres van de praktijk heeft gebruikt omdat zij van [X] had begrepen dat zij het zelf moest regelen.

De grieven falen. De e-mails in kwestie laten geen andere lezing toe, dan dat zij afkomstig zijn van de maatschap en dat daarin door/namens de maatschap allerlei verklaringen worden gedaan over [appellante] (en bovendien over de maatschap). Dat is precies de door de maatschap opgegeven reden van het ontslag, namelijk dat [appellante] zich in de e-mails heeft voorgedaan als de maatschap met verklaringen over haarzelf. Dat wordt niet anders indien [appellante] met de e-mails enkel heeft bedoeld om een door de maatschap in te vullen voordrachts- of inschrijfformulier aan te vragen. De stelling dat [appellante] van [X] of door miscommunicatie heeft mogen begrijpen dat zij het (het hof begrijpt: het aanvragen van een formulier) zelf moest regelen, kan haar niet baten, nu geen van de daartoe betrokken stellingen inhoudt of erop neerkomt dat [X] op enig moment aan [appellante] toestemming heeft gegeven om het formulier zelf aan te vragen met gebruikmaking van een e-mailadres van de maatschap en daarbij zich tegenover de gemeente voor te doen als de maatschap met verklaringen over haarzelf. Voor zover het bewijsaanbod van [appellante] mocht zien op wat [X] op 17 juni 2021 tegen haar heeft gezegd, wordt het aanbod verworpen omdat [appellante] niet stelt dat [X] iets in die trant heeft gezegd, of iets anders heeft gezegd dat - indien bewezen - zou kunnen leiden tot een ander oordeel op dit punt.

Overigens kan uit de gewraakte e-mails niet worden afgeleid dat het enkel de bedoeling was van [appellante] om een inschrijfformulier aan te vragen De e-mails bevatten immers - behalve het verzoek om een inschrijfformulier - ook allerlei gegevens over haarzelf en de maatschap. Dat zij in haar tweede e-mail die gegevens bovendien zonder protest - althans bericht dat het haar slechts om een door haar werkgever in te vullen formulier was te doen - heeft aangevuld, wijst erop dat de (gezamenlijke) e-mails wel degelijk waren bedoeld als een aanmelding. Bovendien voorzag de procedure van destijds (rov. 2.5) niet in een door de werkgever in te vullen formulier. Aan de kwalificatie als aanmelding doet niet af dat in de gewraakte e-mails niet staat dat de afzender ‘hierbij [iets] verklaart’ en/of staat ‘aldus naar waarheid ingevuld’ en/of dat de e-mails niet zijn ondertekend. Het is een misvatting dat die bestanddelen zijn vereist om er als lezer van een e-mail (hier de gemeente) vanuit te mogen gaan dat de inhoud van de e-mail waar is en van (een vertegenwoordigingsbevoegde van) de afzender (hier de huisartsenpost) afkomstig is. De reactie van de gemeente toont dat ook genoegzaam aan. De gemeente heeft het in haar antwoord immers met zoveel woorden over een aanmelding van uw werknemer en sluit haar laatste e-mail zelfs af met de mededeling dat binnen 8 weken een besluit op de aanmelding kan worden verwacht.

Het hof oordeelt met de kantonrechter dat op grond van het hiervoor omschreven handelen van [appellante] van de maatschap redelijkerwijs niet kon worden gevergd dat zij de arbeidsovereenkomst liet voortduren. Dat wordt niet anders indien daarbij de met grief IV ingeroepen bijkomende omstandigheden in ogenschouw worden genomen. Dat [appellante] zwaar is getroffen door het ontslag wordt voor haar eigen rekening gelaten. Zij had zich bewust moeten zijn van het ontoelaatbare van haar handelen. Dat de maatschap daarom het vertrouwen in haar is verloren, heeft zij dus aan zichzelf te wijten. Overigens valt zonder onderbouwing niet in te zien dat en waarom, gelet ook op het algemeen bekende grote tekort aan (zorg)personeel, de kansen voor [appellante] op de arbeidsmarkt erg klein zouden zijn, en waarom zij niet succesvol zou kunnen re-integreren in een andere baan. Bovendien is ter zitting in hoger beroep gebleken dat het ontslag - anders dan met de grief betoogd - geen gevolgen heeft gehad voor haar aanspraken op een WIA-uitkering. Kortom, ook grief IV heeft geen succes.

Dat de grieven tot zover falen, betekent dat het ontslag ook in hoger beroep rechtsgeldig wordt bevonden en stand houdt en dat de verzoeken die strekken tot een herstel van het dienstverband en nevenverzoeken in eerste aanleg dus terecht zijn afgewezen.

Gelet op het voorgaande is sprake van een geldige opzegging op grond van artikel 7:677 lid 1 BW, zodat het opzegverbod van artikel 7:670 lid 1 BW niet van toepassing is (artikel 7:670a lid 2 sub c BW). Ook grief V is tevergeefs voorgedragen.

Dat het ontslag rechtsgeldig is bevonden, betekent dat de situatie van artikel 7:683 lid 3 BW zich niet voordoet, zodat de op die grondslag verzochte billijke vergoeding eveneens terecht is afgewezen. Grief VI heeft dus evenmin succes.

Met grief VII komt [appellante] tevergeefs op tegen haar veroordeling tot betaling aan de maatschap van de gefixeerde schadevergoeding van artikel 7:677 lid 2 BW. De in het voorgaande gegrond bevonden dringende reden voor het ontslag brengt mee dat het ontslag aan de schuld en/of opzet van [appellante] is te wijten, zodat zij op de voet van die wetsbepaling jegens de maatschap schadeplichtig is geworden.

Grief VIII strekt tevergeefs tot betaling alsnog door de maatschap van een transitievergoeding. In de aard van de door [appellante] gegeven dringende reden ligt besloten dat haar [appellante] wel degelijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt van het ontslag. De grief bevat geen argumenten die niet al in het voorgaande zijn besproken en weerlegd en tot en ander oordeel zouden moeten leiden. De grief deelt dus het lot van de eerdere grieven.

De slotsom is dat het hoger beroep tevergeefs is ingesteld en de bestreden beschikking dus moet worden bekrachtigd. Partijen hebben geen stellingen betrokken die indien bewezen kunnen leiden tot een andere uitkomst van de zaak. Aan bewijslevering wordt dus niet toegekomen. [appellante] zal als de in het ongelijk gestelde partij als na te melden worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep.