Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 04-08-2025, ECLI:NL:GHARL:2025:4818, 200.351.412/01

Uitsluitend tegen de toekenning van een transitievergoeding komt Alsema in hoger beroep op met twee bezwaren (grieven). Haar verzoek strekt ertoe dat het hof de bestreden beschikking zal vernietigen voor zover het de toewijzing van de transitievergoeding betreft en dat het hof [geïntimeerde] zal veroordelen tot terugbetaling van de door haar betaalde transitievergoeding, met veroordeling van [geïntimeerde] in de kosten van beide instanties.

De klacht van Alsema dat de kantonrechter de transitievergoeding ten onrechte heeft toegewezen berust op de grond dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat geen sprake is van ernstige verwijtbaarheid in de zin van artikel 7:673 lid 7 sub c BW.

Het hof stelt voorop dat het uitgangspunt van de Wet werk en zekerheid (Wwz) is dat de werkgever een transitievergoeding is verschuldigd aan de werknemer indien de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werkgever wordt beëindigd (artikel 7:673 lid 1 BW).

Artikel 7:673 lid 7 sub c BW bepaalt dat de transitievergoeding niet verschuldigd is als het eindigen van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer. Deze uitzonderingsgrond heeft een beperkte reikwijdte en moet terughoudend worden toegepast. Alleen in uitzonderlijke gevallen, waarin evident is dat de arbeidsovereenkomst is geëindigd als gevolg van handelen of nalaten van de werknemer dat als ernstig verwijtbaar moet worden aangemerkt, vervalt het recht op een transitievergoeding.

Bij de beoordeling of de uitzonderingsgrond van artikel 7:673 lid 7 sub c BW van toepassing is, zijn de omstandigheden van het geval - waaronder de persoonlijke omstandigheden van de werknemer - slechts van belang voor zover deze van invloed zijn op de verwijtbaarheid van het handelen of nalaten van de werknemer dat tot het ontslag heeft geleid. De overige omstandigheden van het geval (dus omstandigheden die geen verband houden met de gedragingen van de werknemer die tot het ontslag hebben geleid, noch met de verwijtbaarheid van die gedragingen) zijn in dit verband niet van betekenis.²

[geïntimeerde] heeft bijzondere omstandigheden aangevoerd die zijn gedrag zouden kunnen verklaren of die maken dat zijn gedrag in mindere mate aan hem verweten kan worden.

[geïntimeerde] voert aan dat zijn gedrag te wijten is aan een burn-out, waarvan hij achteraf bezien al langere tijd klachten ondervond. Uit de overgelegde medische informatie van de POHGGZ en de bedrijfsarts die de second opinion heeft uitgevoerd, blijkt dat bij [geïntimeerde] na het voorval op 4 juli 2024 een burn-out is vastgesteld. Op basis van deze informatie is niet komen vast te staan dat [geïntimeerde] , achteraf bezien, op 4 juli 2024 onder invloed van burn-outklachten eigenlijk al arbeidsongeschikt was en/of dat zijn gedrag op 4 juli 2024 het gevolg is van een (DSM te diagnosticeren) ziekte. Maar dat neemt niet weg dat op basis van de medische informatie voldoende aannemelijk is dat de psychische gesteldheid van [geïntimeerde] zijn handelen op 4 juli 2024 wel in negatieve zin heeft beïnvloed. Daarbij weegt het hof mee dat het een feit van algemene bekendheid is dat een burn-out zich onder invloed van een stapeling van oorzaken meestal geleidelijk ontwikkelt - een proces dat zich over maanden of zelfs jaren kan uitstrekken - en waarbij de eerste signalen vaak niet direct worden herkend.

Daarnaast wijst [geïntimeerde] erop dat de aanleiding van het voorval een langer slepend conflict met [naam4] is geweest. Volgens [geïntimeerde] boterde het niet tussen hem en [naam4] omdat [geïntimeerde] zich niet aan (veiligheids-)voorschriften en regels hield, [naam4] zijn werk niet goed uitvoerde en [geïntimeerde] stelselmatig negeerde. Naar zeggen van [geïntimeerde] heeft hij herhaaldelijk bij zijn leidinggevende, uitvoerder [naam8] , aangegeven dat het niet werkte tussen hem en [naam4] , dat hij niet tot [naam4] kon doordringen en dat hij genegeerd werd. Alsema heeft nagelaten om hierop actie te ondernemen. [geïntimeerde] kreeg te horen dat hij ‘het hier maar mee moest doen’ aangezien het niet makkelijk is om personeel te krijgen.

Misschien heeft [geïntimeerde] niet met zoveel woorden gezegd dat sprake is van een verstoorde relatie of onwerkbare situatie, maar dat neemt niet weg dat voor het hof voldoende aannemelijk is geworden dat bij uitblijven van iedere actie op herhaalde signalen van [geïntimeerde] bij de uitvoerder, Alsema toch ook enig aandeel heeft gehad in de spanning en frustratie die bij [geïntimeerde] is ontstaan.

Het hof wil er geen misverstand over laten bestaan dat [geïntimeerde] met zijn handelen ver over de schreef is gegaan. Tegelijkertijd is van belang dat het in een langdurig en onbesproken dienstverband van 24 jaar een momentopname betrof waarin [geïntimeerde] zich door een samenloop van omstandigheden niet in de hand had en hij zijn frustraties en emoties niet heeft kunnen bedwingen. Die omstandigheden zijn bepaald door zijn psychische gesteldheid, wat voor [geïntimeerde] ook aanleiding is geweest om hulp te zoeken, maar voor een substantieel deel ook doordat Alsema heeft nagelaten te acteren op signalen van [geïntimeerde] over problemen in zijn samenwerking met [naam4] . Deze omstandigheden zijn van invloed op de verwijtbaarheid van [geïntimeerde] , zodanig dat naar het oordeel van het hof de hoge lat die voor het aannemen van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van artikel 7:673 lid 7 sub c BW geldt, niet wordt gehaald. Op die grond kan een transitievergoeding niet aan [geïntimeerde] worden onthouden.

Dit betekent dat Alsema een transitievergoeding aan [geïntimeerde] verschuldigd is en het verzoek van Alsema tot terugbetaling van de door haar betaalde transitievergoeding niet zal worden toegewezen.

Alsema heeft geen feiten en omstandigheden gesteld, die indien bewezen, tot een ander oordeel kunnen leiden.

Gezien het voorgaande is er geen reden om anders te denken over de door de kantonrechter bepaalde compensatie van proceskosten tussen partijen.

Het hoger beroep van Alsema slaagt niet en zal worden verworpen. Omdat Alsema in het ongelijk zal worden gesteld, zal het hof haar tot betaling van de proceskosten in hoger beroep veroordelen. Onder de kosten vallen ook de nakosten die nodig zijn voor de betekening van de uitspraak.³