Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden, 04-02-2025, ECLI:NL:GHARL:2025:568, 200.335.871

Appellanten zijn ondernemingen die behoren tot de Van Mossel Automotive Groep (hierna: het Van Mossel-concern). [geïntimeerde] is in dienst geweest bij een (andere) onderneming die hoort bij het Van Mossel-concern. In 2017 is bij Schadecentrum fraude aan het licht gekomen. Deze fraude is gepleegd door de financieel directeur [naam1] . [naam1] is daarvoor strafrechtelijk veroordeeld en zowel in de strafzaak als in deze procedure bij verstek veroordeeld tot vergoeding van de door de fraude geleden schade aan Schadecentrum. Het gaat in deze zaak na de beslissingen in het verwijzingsarrest nog alleen om de vraag of [geïntimeerde] naast [naam1] aansprakelijk is voor de door de fraude geleden schade.

Van Mossel heeft bij de rechtbank naast de vorderingen die verband houden met de fraude ook vorderingen tegen [naam1] en [geïntimeerde] ingesteld die verband houden met een volgens Van Mossel onrechtmatige publicatie in De Telegraaf en computervredebreuk. Verwezen wordt naar de weergave van de vorderingen in het arrest van het Hof ’s-Hertogenbosch in rechtsoverweging 3.3 onder 2, 3 en 5. Het hof ’s-Hertogenbosch heeft alle vorderingen, dus ook deze, afgewezen. De cassatiemiddelen die zijn ingesteld tegen deze afwijzingen zijn verworpen. Dat betekent dat de beslissingen van het hof ’s-Hertogenbosch daarover onherroepelijk zijn. In de memorie na verwijzing en voor een onderdeel nog op de zitting heeft Van Mossel daarom deze vorderingen ingetrokken. Desgevraagd heeft Van Mossel verklaard dat Autobedrijf, Shared Services en Car Lease belang houden bij de verdere beoordeling in hoger beroep vanwege de proceskosten.

De nog resterende hoofdvorderingen zijn: “een verklaring voor recht dat [geïntimeerde] onrechtmatig heeft gehandeld jegens Schadecentrum door te bewerkstelligen dat Schadecentrum zonder enig recht of titel betalingen heeft verricht, zoals die zijn opgenomen in bijlage 6 van productie 60, en/of het verhullen van die betalingen in de administratie van Schadecentrum en dat [geïntimeerde] uit dien hoofde hoofdelijk gehouden is om alle schade die Schadecentrum daardoor lijdt te vergoeden, zulks indien en voor zover [naam1] niet reeds aantoonbaar heeft voldaan aan zijn daartoe strekkende betalingsverplichting uit hoofde van het vonnis”en een schadevergoeding aan Schadecentrum ter hoogte van € 1.037.405,04 “zulks indien en voor zover [naam1] niet reeds aantoonbaar heeft voldaan aan zijn daartoe strekkende betalingsverplichting uit hoofde van het vonnis”.

Van Mossel heeft nader onderzoek laten doen naar de betrokkenheid van [geïntimeerde] bij de fraude door [naam5] Bedrijfsrecherche en door forensisch accountant [naam2] . Deze onderzoeken hebben geresulteerd in twee rapporten (hierna: rapport [naam5] en rapport [naam2] ). Bij memorie na verwijzing heeft Van Mossel deze twee rapporten in het geding gebracht. [geïntimeerde] heeft daartegen bezwaar gemaakt. Zij heeft zich er onder meer op beroepen dat het gerechtshof ’s-Hertogenbosch heeft beslist dat Van Mossel deze stukken niet in geding mochten brengen en dat de Hoge Raad in het verwijzingsarrest dit oordeel niet heeft gecasseerd. Het hof constateert dat geen cassatieklacht was gericht tegen deze beslissing van het hof ’s-Hertogenbosch. Die beslissing was gebaseerd op het feit dat Van Mossel de rapporten niet tijdig voor de mondelinge behandeling in geding had gebracht. Dit hof heeft na verwijzing beslist, en op de zitting meegedeeld, dat de beide rapporten worden toegelaten voor zover deze de eerder ingenomen stellingen van Van Mossel preciseren en nader onderbouwen. Het hof neemt bij de waardering van de rapporten in aanmerking dat deze zonder hoor en wederhoor zijn opgesteld. Dat betekent deze worden beschouwd als onderbouwing van de partijstandpunten van Van Mossel.

Tijdens de zitting bij het hof bleek [geïntimeerde] te beschikken over delen van het strafdossier van [naam1] . De raadslieden van [geïntimeerde] hebben daaruit enkele citaten voorgelezen. Het hof laat deze buiten beschouwing, omdat het strafdossier niet is overgelegd en geen onderdeel uitmaakt van de processtukken. Van Mossel heeft zich daarover dus niet kunnen uitlaten en de citaten zijn ook voor het hof niet verifieerbaar.