Gerechtshof Arnhem, 01-11-2001, AD5147, rekestnummer 01/609

G E R E C H T S H O F T E A R N H E M

Beschikking

in de zaak van:

1 De procedure

1.1 Bij vonnis van de rechtbank te Almelo van 7 augustus 2001 is de toepassing van de wettelijke schuldsaneringsregeling ten aanzien van opposante (hierna te noemen: [opposante]) op voordracht van de rechter-commissaris beëindigd. Bij arrest van dit hof van 3 september 2001 is voormeld vonnis bekrachtigd. Het aan de procureur van [opposante] in hoger beroep in rekening gebrachte vast recht is vastgesteld op f 118,75.

1.2 Onder verwijzing naar een brief van de griffier van 5 september 2001 is [opposante] bij op 13 september 2001 ter griffie ingekomen verzoekschrift in verzet gekomen van de beslissing van de griffier tot heffing van voormeld vast recht. [opposante] heeft het hof verzocht haar te ontheffen van het opgelegde griffierecht, althans het griffierecht op nihil te stellen, kosten rechtens.

1.3 Een mondelinge behandeling heeft niet plaatsgevonden, nu de advocaat van [opposante], mr M. Smit, advocaat te Almelo, de griffier telefonisch heeft medegedeeld af te zien van een mondelinge behandeling.

2 De ontvankelijkheid van het verzet

2.1 Ingevolge artikel 25 lid 1 van de Wet Tarieven Burgerlijk in Burgerlijke Zaken (verder: WTBZ) kunnen hij van wie de rechten en verschotten zijn geheven alsmede, in het eerste geval de voorschotgever, in het tweede geval hij die de rechten en verschotten betaalde, bij het gerecht ter griffie waarvan het voorschot werd gestort of werd betaald, gedurende een maand na de mededeling van de uit het voorschot verrekende rechten en verschotten en bij rechtstreekse betaling daarvan, binnen een maand na die betaling, tegen de beslissing van de griffier bij verzoekschrift in verzet komen.

2.2 [opposante] is tijdig in verzet gekomen.

3 De beoordeling

3.1 [opposante] stelt - met verwijzing naar artikel 15 lid 1 WTBZ - dat het de bedoeling van de wetgever is om natuurlijke personen in een penibele financiële situatie, die noopt tot het verzoeken van toepassing van de schuldsaneringsregeling, te vrijwaren van het betalen van griffierecht en daarmee de toegang tot de rechter open te houden zonder financiële drempel. Volgens [opposante] kan het niet zo zijn dat in het geval een verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling in eerste aanleg wordt afgewezen en verzoeker tegen die beslissing hoger beroep wenst aan te tekenen alsnog een financiële barrière wordt opgeworpen, waarmee haar de toegang tot appèlrechter wordt ontnomen. Voorts is namens [opposante] aangevoerd dat de beroepstermijn slechts acht dagen bedraagt, zodat snel een advocaat moet worden ingeschakeld die de zaak moet beoordelen en moet proberen een voorschot eigen bijdrage en griffierecht te incasseren, hetgeen ertoe leidt dat vaak appèl wordt ingesteld zonder dat voorschotten kunnen worden geïncasseerd.

3.2 In de parlementaire stukken met betrekking tot de Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen (Wet tot Wijziging van de Faillissementswet in verband met de sanering van schulden van natuurlijke personen (22 969), MvT p. 34 en MvA II, p. 31 en de Invoeringswet schuldsanering natuurlijke personen (23 429), MvT p. 1) wordt aangegeven dat er zo weinig mogelijk belemmeringen moeten zijn voor het indienen van een verzoekschrift - zowel wat betreft financiële aspecten als vormvoorschriften - en dat daarom geen griffierecht verschuldigd zal zijn, waarmee de toegankelijkheid van de toepassing van de schuldsaneringsregeling wordt bevorderd. In dat verband wordt er tevens op gewezen dat geen verplichte procureurstelling wordt voorgeschreven. In overeenstemming hiermee bepaalt artikel 15 lid 1 WTBZ dat geen vast recht wordt geheven ter zake van een verzoekschrift tot het van toepassing verklaren van de schuldsaneringsregeling natuurlijke personen.

3.3 Naar het oordeel van het hof betekent dit niet dat dan ook in hoger beroep geen griffierecht is verschuldigd. Immers, in hoger beroep dient, anders dan in eerste aanleg, het verzoekschrift te worden ingediend door een procureur. Nu dit het geval is, ziet het hof geen aanleiding om af te wijken van de hoofdregel weergegeven in de tweede volzin van artikel 2 lid 1 WTBZ, inhoudende dat voor de indiening van een verzoekschrift anders dan bedoeld in artikel 14 derde lid (betreffende verzoekschriften aan de president van de rechtbank of het gerechtshof) of een verweerschrift voor iedere instantie een vast recht wordt geheven. Het verzet is dan ook ongegrond.

4 De beslissing