Gerechtshof Den Haag, 21-04-2020, ECLI:NL:GHDHA:2020:811, 200.255.051/01

3.1.

In deze procedure gaat het, na wijziging van eis in hoger beroep, om de vraag of [appellant] aanspraak heeft behouden op een maandelijkse toeslag van € 400,- bruto vanaf 1 januari 2016. De kantonrechter heeft geconcludeerd dat [appellant] in zijn huidige functie van Logistiek Medewerker geen recht heeft op de door hem gevorderde prestatietoeslag en de vorderingen van [appellant] - in eerste aanleg gericht op betaling van een prestatietoeslag van € 400,- bruto per maand vanaf januari 2017, met wettelijke verhoging en wettelijke rente en kosten - afgewezen.

3.2.

Naar aanleiding van de tegen deze beslissing gerichte grieven overweegt het hof als volgt.

3.3.

Het standpunt van [appellant] houdt kort gezegd in dat de door hem ontvangen maandelijkse toeslag van € 400,- bruto een arbeidsvoorwaarde was en dat zijn aanspraak daarop niet afhankelijk was van goed functioneren en evenmin afhankelijk was van de door hem verrichte functie en dat [geïntimeerde] niet gerechtigd was de hoogte van de toeslag te wijzigen. Partijen zijn het erover eens dat de beoordeling hiervan moet plaatshebben aan de hand van gezichtspunten zoals genoemd in het arrest van de Hoge Raad van 22 juni 2018, ECLI:NL:HR:2018:976, onder 4.3.3.

3.4.

[geïntimeerde] heeft overgelegd een brief van 20 juli 2006 van haar (althans haar rechtsvoorganger) aan [appellant] , die het volgende inhoudt:

3.5.

Het hiervoor overwogene staat in de weg aan toewijzing van de vordering over de periode van 1 januari 2016 tot 1 januari 2017, welke vordering in de kern berust op het betoog van [appellant] dat zijn aanspraak op maandelijkse toeslag geheel los staat van de beoordeling door [geïntimeerde] van diens functioneren.

3.6.

Over de periode januari en februari 2017 heeft [appellant] weliswaar een toeslag ontvangen, maar niet een toeslag van € 400,- bruto per maand. Over deze periode bedroeg de toeslag € 200,- bruto per maand. Voor zover [appellant] zijn vordering over deze periode heeft gegrond op hetzelfde betoog als hiervoor besproken, verwijst het hof naar het eerder overwogene. [appellant] heeft ook gesteld dat [geïntimeerde] niet gerechtigd was verandering te brengen in de hoogte van de toeslag. Ook dit standpunt is ondeugdelijk. Partijen zijn het erover eens dat het beleid van [geïntimeerde] ten aanzien van de toekenning van een toeslag niet is vastgelegd. [appellant] heeft zelf ervaren dat zijn maandelijkse toeslag aanvankelijk € 100,- bruto bedroeg en daarna werd verhoogd tot € 400,- bruto. Hiervoor is geoordeeld dat [geïntimeerde] gerechtigd was de toekenning van toeslag afhankelijk te stellen van haar waardering van het functioneren van [appellant] . Onder deze omstandigheden valt niet in te zien dat [geïntimeerde] niet gerechtigd was vanaf 1 januari 2017 aan [appellant] een lager bedrag aan toeslag toe te kennen dan voorheen. De omstandigheid dat [appellant] gedurende een reeks van jaren een maandelijkse toeslag had ontvangen van € 400,- bruto is tegen de hiervoor beschreven achtergrond onvoldoende om aan te nemen dat [appellant] erop mocht vertrouwen dat hem na verbetering van zijn functioneren ook weer een toeslag van € 400,- zou worden toegekend. Bij memorie van grieven heeft [appellant] gesteld dat [geïntimeerde] hem begin 2016 en later medio 2016 heeft toegezegd dat hij na het verbetertraject zijn maandelijkse toeslag van € 400,- bruto zou ontvangen. In het licht van de ter comparitie door [appellant] aan de raadsheer-commissaris gegeven inlichting dat aan hem “was toegezegd dat na zes maanden na aanvang van mijn verbetertraject zou worden gekeken of ik mijn prestatietoeslag zou terug krijgen” begrijpt het hof deze stelling zoals weergegeven in het proces-verbaal en dus in die zin dat aan [appellant] is toegezegd dat hem weer toeslag zou kunnen worden toegekend na succesvolle afronding van het verbetertraject. Het laatste is ook in overeenstemming met de hierboven aangehaalde inhoud van het verslag van het beoordelingsgesprek van 4 januari 2016. Geconcludeerd moet worden dat [geïntimeerde] niet in strijd met zodanige toezegging heeft gehandeld door [appellant] met ingang van 1 januari 2017 een toeslag toe te kennen van € 200,- bruto per maand. Het bewijsaanbod van [appellant] is daarom niet ter zake dienend.

3.7.

Voor de periode vanaf 1 maart 2017 - met ingang van welke datum [appellant] weer werkzaam is als Medewerker Logistiek en zijn maandelijkse toeslag is beëindigd - stelt [appellant] zich op het standpunt dat zijn functiewijziging niet van invloed behoort te zijn op zijn aanspraak op toeslag. In de visie van [appellant] is de maandelijkse toeslag een verworven recht dat hij kan doen gelden ongeacht welke functie hij bij [geïntimeerde] bekleedt.

3.8.

Het is waar dat aan [appellant] nooit uitdrukkelijk is meegedeeld dat de toekenning van toeslag samenhing met een bepaalde door [appellant] uitgevoerde functie, terwijl [geïntimeerde] ook binnen haar onderneming niet uitdrukkelijk heeft kenbaar gemaakt welk beleid zij op dit punt voerde. Daartegenover staat dat [appellant] heeft erkend dat de toeslag destijds weliswaar aan hem is toegekend toen hij nog de functie van Logistiek Medewerker vervulde, maar dat hij in de desbetreffende periode (2006 tot zijn promotie tot Meewerkend Voorman in 2011) niet enkel de reguliere werkzaamheden behorend bij de functie van Medewerker Logistiek verrichtte. [appellant] heeft zich destijds kennelijk onderscheiden van zijn collega’s door zijn halchef te vervangen tijdens diens ziekte en door in het bijzonder werkzaam te zijn voor BAMA. Het hof begrijpt dat BAMA in die periode een grote klant was van [geïntimeerde] en dat de werkzaamheden van Logistiek Medewerker voor deze klant anders, complexer, waren dan de gebruikelijke werkzaamheden van een Logistiek Medewerker. Aangenomen moet worden dat de toekenning van toeslag in 2006, verhoging daarvan in 2007 en voortzetting tot de promotie in 2011 rechtstreeks verband hielden met de genoemde bijzondere, niet reguliere werkzaamheden van [appellant] . Dat volgt immers uit de eerder aangehaalde brieven van 20 juli 2006 en 19 juli 2007, waarbij het hof ervan uitgaat dat ook indien [appellant] de brief van 20 juli 2006 destijds niet heeft ontvangen, [appellant] bekend was met de aanleiding voor de toekenning van de toeslag.

3.9.

[appellant] heeft na zijn promotie in 2011 gedurende een aantal jaren als Meewerkend Voorman maandelijkse toeslag ontvangen. Het is niet in geschil dat deze functie ten opzichte van de (reguliere) functie van Logistiek Medewerker een complexere functie is en dat de (reguliere) functie van Logistiek Medewerker lichtere taken en minder verantwoordelijkheden meebrengt dan die van Meewerkend Voorman. [appellant] heeft bovendien naar voren gebracht dat hij als Meewerkend Voorman werd tewerkgesteld op een als lastig bekend staande afdeling bij [geïntimeerde] , dat zijn werk op de nieuwe afdeling veel zwaarder was en dat zijn salaris hetzelfde bleef. Onder deze omstandigheden zou het verbazing wekken als [appellant] bij zijn promotie zijn maandelijkse toeslag zou zijn kwijtgeraakt. Dezelfde omstandigheden brengen echter mee dat geen goede grond bestaat voor het standpunt van [appellant] dat hij erop heeft mogen vertrouwen dat hij aanspraak zou behouden op een toeslag, onafhankelijk van de functie die hij bij [geïntimeerde] vervulde, laat staan dat [appellant] erop mocht vertrouwen dat hij na terugkeer in zijn vorige functie van Logistiek Medewerker (maar dan ontdaan van de bijzondere taken die hij in die functie laatstelijk vervulde) het recht op toeslag zou behouden.

3.10.

Het voorgaande zou anders kunnen zijn indien ook andere werknemers die de reguliere taken van Logistiek Medewerker verrichtten toeslag zouden ontvangen. Dat dit het geval is geweest, kan echter niet worden aangenomen. [appellant] betwist niet dat de huidige Logistiek Medewerkers geen toeslag ontvangen. [appellant] heeft gesteld dat zijn voormalige [collega] ook in de functie van Logistiek Medewerker een vaste maandelijkse toeslag heeft ontvangen. Die enkele stelling is niet voldoende om te kunnen aannemen dat [geïntimeerde] jegens werknemers in deze functie een gedragslijn volgde die steun kan bieden aan de stellingen van [appellant] . Waar het om gaat, is immers of het werknemers in deze functie betrof die reguliere taken verrichtten. Ook het door [appellant] als productie 3 bij memorie van grieven overgelegde vonnis van de kantonrechter van 28 juli 2017 kan [appellant] niet baten. Uit dat vonnis leidt het hof af dat ook deze werknemer niet een ‘reguliere’ Logistiek Medewerker was (2.4 en 3.3) en dat de omstandigheden ook overigens niet goed vergelijkbaar zijn. Het standpunt van [geïntimeerde] dat Logistiek Medewerkers in beginsel geen toeslag ontvingen, vindt steun in de door haar in eerste aanleg als productie 11 overgelegde brief aan een werknemer die ervoor koos te stoppen als Meewerkend Voorman om de functie van Logistiek Medewerker te gaan vervullen en aan wie om die reden niet langer toeslag werd toegekend.

3.11.

Op het voorgaande stuiten de grieven af. Bij verdere afzonderlijke bespreking van de grieven bestaat onvoldoende belang.

3.12.

Het bestreden vonnis zal daarom worden bekrachtigd en de bij wege van wijziging van eis ingestelde vordering zal worden afgewezen. [appellant] zal als de in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep.