Gerechtshof Leeuwarden, 27-10-2005, AV3729, WAHV 05-00413

voor wie als gemachtigde optreedt mr. drs. C.M.J.E.P. Meerts, wonende te Baexem.

3.2. De kantonrechter heeft het beroep van de betrokkene gegrond verklaard. Aan die beslissing ligt ten grondslag dat de verbalisant als militair van de Koninklijke marechaussee niet bevoegd was tot het opleggen van de administratieve sanctie, aangezien hij niet bezig was met de uitvoering van een aan de Koninklijke marechaussee opgedragen politietaak. Naar het oordeel van de kantonrechter was geen sprake van uitvoering van de politietaak ten behoeve van Nederlandse en andere strijdkrachten als bedoeld in art. 6 eerste lid onder b van de Politiewet, terwijl gesteld noch gebleken is dat aan de verbalisant enige andere politietaak was opgedragen.

3.3. De officier van justitie stelt in hoger beroep dat uit de verklaring van de verbalisant volgt dat hij bezig was met de uitvoering van de politietaak ten behoeve van Nederlandse en andere strijdkrachten. Met een beroep op c.q. verwijzing naar het arrest van dit hof van 27 juni 2000, WAHV 00/00038, en het arrest van de Hoge Raad van 28 januari 2003, LJN AE9050, is volgens de officier van justitie het enkele gegeven dat een aangewezen militair van de Koninklijke marechaussee werkzaam is in de uitvoering van voornoemde taak bepalend voor de bevoegdheid tot het opleggen van de sanctie. De officier van justitie stelt zich "op het standpunt dat, wanneer de beschikkend ambtenaar stelt dat hij ten tijde van het opleggen van de administratieve sanctie was belast met de uitvoering van de politietaak als bedoeld in art. 6 lid 1 aanhef en onder b van de Politiewet 1993 van zijn bevoegdheid tot het opleggen van de administratieve sanctie mag worden uitgegaan.".

3.4. Namens de betrokkene is aangevoerd dat de enkele vermelding van de verbalisant dat hij bezig was met een politietaak niet meebrengt dat hij ook deze ook feitelijk verrichtte.

3.5. Ingevolge art. 3, eerste lid, van de Wet administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften (WAHV) in verbinding met art. 2, eerste lid, van het Besluit administratiefrechtelijke handhaving verkeersvoorschriften 1994 (BAHV) zijn de militairen van de Koninklijke marechaussee, bedoeld in art. 141, aanhef en onder c, van het Wetboek van Strafvordering, bevoegd tot het opleggen van administratieve sancties voor de gevallen waarin deze militairen belast zijn met de uitvoering van de politietaken, bedoeld in art. 6, eerste lid, aanhef en onder b, c, d, e en f, van de Politiewet 1993.

3.6. Bij de Aanwijzingsbeschikking opsporingsambtenaren Koninklijke marechaussee (Regeling van 29 maart 1994, Stcrt 70) zijn als zodanig aangewezen: de officieren, de onderofficieren en beroepsmarechaussees der eerste klasse aangesteld voor onbepaalde tijd, op wier akte van aanstelling hun bevoegdheid door of namens de commandant der Koninklijke marechaussee is aangetekend.

3.8. Voor zover de officier van justitie zich op het standpunt stelt, dat op grond van de verklaring van de beschikkend ambtenaar daaromtrent ervan moet worden uitgegaan, dat hij de bevoegdheid bezit een sanctie op te leggen is dit standpunt in ieder geval onjuist wanneer de bevoegdheid slechts onder voorwaarden aan de ambtenaar is toegekend en de bevoegdheid wordt betwist.

3.10. Uit het hiervoor onder 3.9. overwogene volgt niet dat de verbalisant de gedraging waarvoor de sanctie is opgelegd heeft waargenomen bij de uitvoering van de politietaak, bedoeld in artikel 6, eerste lid, aanhef en onder b van de Politiewet 1993.

3.11. De in art. 3 WAHV in combinatie met art. 2 BAHV toegekende bevoegdheid moet zo worden verstaan dat, wanneer de ambtenaren van de Koninklijke marechaussee op de voor het openbaar verkeer openstaande weg hun controlerende, toezichthoudende en opsporingstaak uitoefenen ten opzichte van de in art. 6, eerste lid onder b vermelde personen, zij eveneens bevoegd zijn gedragingen te sanctioneren, begaan door anderen.

3.12. Het enkele feit, dat de ambtenaren van de Koninklijke marechaussee zich op de voor het openbaar verkeer openstaande weg verplaatsten met - naar het hof aanneemt - een militair als arrestant, is in het licht van het voorgaande onvoldoende om in het onderhavige geval een bevoegdheid aan te nemen als bedoeld in art. 2 BAHV. Een dergelijke uitleg van de verleende bevoegdheid brengt immers mee, dat reeds het zich tijdens diensttijd op de voor het openbaar verkeer openstaande weg bevinden voor de ambtenaar van de marechaussee de bevoegdheid zou creëren gedragingen van anderen dan militairen te sanctioneren, waarmee de beperking van de bevoegdheid die besloten ligt in de regeling als boven aangegeven - bijna - geen betekenis meer heeft.

3.13. Gelet op het voorgaande heeft de kantonrechter terecht het beroep van de betrokkene gegrond verklaard. De beslissing waarvan beroep dient daarom te worden bevestigd.

3.14. De betrokkene heeft in het verweerschrift verzocht om toewijzing van een vergoeding voor de kosten van beroepsmatig verleende bijstand voor het administratief beroep, het beroep bij de kantonrechter en het hoger beroep.

3.15. Voor wat de kosten van administratief beroep en het beroep bij de kantonrechter betreft, overweegt het hof het volgende. De kantonrechter heeft in zijn beslissing het verzoek van de betrokkene tot toekenning van een proceskostenvergoeding afgewezen. Naar vaste jurisprudentie van het hof is geen hoger beroep mogelijk dat uitsluitend is gericht tegen de beslissing van de kantonrechter omtrent de vergoeding van proceskosten. Naar aanleiding van het hoger beroep van de officier van justitie, die slechts de gegrondverklaring van het beroep als zodanig aan de orde heeft gesteld, heeft het hof overwogen dat de beslissing van de kantonrechter dient te worden bevestigd, een en ander zoals hiervoor overwogen. Onder deze omstandigheden kan het verzoek om vergoeding van de proceskosten in administratief beroep en in beroep tegen de beslissing van de officier van justitie in hoger beroep niet aan de orde komen.

3.16. De proceskosten van de betrokkene in hoger beroep komen wel voor vergoeding in aanmerking, en wel, ingevolge art. 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht, de kosten van de beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Die kosten zijn in het Besluit forfaitair bepaald per proceshandeling. De gemachtigde van de betrokkene heeft de volgende proceshandelingen verricht: indienen verweerschrift en indienen de reactie op de nadere informatie. Blijkens de Bijlage bij het Besluit moet aan het indienen van het verweerschrift één punt, en aan het indienen van de reactie op de nadere informatie een half punt worden toegekend. Blijkens de Bijlage bij het Besluit is de waarde per punt Euro 322,-. Gelet op de aard van de zaak past het hof wegingsfactor 0,5 (gewicht van de zaak = licht) toe. Gelet op het voorgaande zal het hof de advocaat-generaal veroordelen in de kosten tot een bedrag van Euro 241,50 (= 1,5 punt x Euro 322 x 0,5).

4. De beslissing

Het gerechtshof:

bevestigt de beslissing van de kantonrechter;

veroordeelt de advocaat-generaal tot het vergoeden van de proceskosten van de betrokkene, ter hoogte van Euro 241,50.

Dit arrest is gewezen door mrs. Dijkstra, Poelman en Weenink, in tegenwoordigheid van mr. Hiemstra als griffier, en uitgesproken ter openbare zitting.