Gerechtshof 's-Hertogenbosch, 19-07-2022, ECLI:NL:GHSHE:2022:2437, 200.279.846_01

In de onderhavige procedure heeft [appellant] in eerste aanleg gevorderd als staat te lezen in het petitum onder de inleidende dagvaarding. Gelet op de gewijzigde eis in hoger beroep volstaat het hof met een verwijzing naar dat processtuk. Aan deze vordering heeft [appellant], kort samengevat, het hiervoor onder 6.1.f aangehaalde standpunt ten grondslag gelegd.

VZA heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Dat verweer zal, voor zover in hoger beroep van belang, in het navolgende aan de orde komen.

In het bestreden tussenvonnis van 17 juli 2019 heeft de kantonrechter geoordeeld dat de cao Ambulancezorg van 2011 in de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011 van toepassing is geweest op de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomst en dat VZA alleen aan deze cao gehouden kan worden gedurende de periode waarvoor deze algemeen verbindend is verklaard (r.o. 3.5 en 3.6). Op het door VZA gevoerde verjaringsverweer heeft de kantonrechter overwogen dat de vorderingen van [appellant] op grond van het bepaalde in de artikelen 3:307 en 3:308 BW verjaren door verloop van vijf jaar na aanvang van de dag volgend op die waarop de vorderingen opeisbaar zijn geworden (r.o. 3.8) en dat in dit geval stuiting van verjaring door [appellant] pas heeft plaatsgevonden bij brief van 12 december 2016 (r.o. 3.10), met als gevolg dat de loonvordering en vordering tot vergoeding van overuren zijn verjaard voor wat betreft de periode vóór 1 december 2011 (r.o. 3.12 en 3.13). De vordering tot betaling van een bijdrage in de ziektekosten is voor wat betreft 2011 volledig verjaard (r.o. 3.14). De vordering tot uitkering van een vergoeding voor de bovenwettelijke vakantie-uren is wel gestuit (r.0. 3.16). Vervolgens heeft de kantonrechter naar aanleiding van het verweer dat [appellant] in loonschaal 7 van de cao zou vallen nadere informatie gevraagd aan [appellant] en heeft hij [appellant] de gelegenheid geboden te reageren op een door VZA overgelegd overzicht van de door [appellant] gewerkte uren op jaarbasis. VZA is de gelegenheid geboden om bij akte te reageren.

In het tevens bestreden eindvonnis van 8 januari 2020 heeft de kantonrechter de vorderingen van [appellant] afgewezen en [appellant] in de proceskosten veroordeeld. In dit vonnis heeft de kantonrechter overwogen en beslist:

1. dat [appellant] het opleidingsniveau van ambulanceverpleegkundige als bedoeld in de cao heeft, beschikte over de bevoegdheden genoemd in de Nota Verantwoorde Ambulancezorg (verder: de Nota) en ten tijde van zijn indiensttreding medisch (voorbehouden) handelingen mocht verrichten (r.o. 2.4.);

2. dat een ambulanceverpleegkundige als bedoeld in de cao volgens de Nota verpleegkundige én medisch (voorbehouden) handelingen verricht en [appellant] onvoldoende heeft onderbouwd dat hij ook medische (voorbehouden) handelingen verricht heeft bij VZA (r.o. 2.5);

3. dat de feitelijke werkzaamheden het meest doorslaggevend zijn bij de beoordeling of [appellant] de functie van ambulanceverpleegkundige als bedoeld in de cao verrichtte, zodat niet is komen vast te staan dat [appellant] grotendeels werkzaamheden verrichtte die behoren bij de functie van ambulanceverpleegkundige als genoemd in de cao (r.o. 2.7);

4. dat geen recht bestaat op betaling conform salarisschaal 9, trede 11 en niet is weersproken dat VZA meer loon heeft betaald dan verschuldigd op grond van salarisschaal 7, trede 11, zodat de onder 1 en 2 gevorderde loonbetalingen niet toewijsbaar zijn (r.o. 2.8);

5. dat bij narekenen door de kantonrechter niet is gebleken dat VZA te weinig loon heeft betaald met inbegrip van de gevorderde eenmalige uitkering, eindejaarsuitkeringen, overuren van december 2011 en ORT ten aanzien van november en december 2011 (r.o. 2.9);

6. dat de vordering tot betaling van loon berust op de stellingname dat het loon gebaseerd had moeten zijn op salarisschaal 9, trede 11, welke schaal niet van toepassing is geweest (r.o. 2.10);

7. dat de omvang van het dienstverband wordt bepaald door de overeengekomen arbeidsduur van 40 uur en niet door een rechtsvermoeden dat is gebaseerd op een gemiddeld aantal gewerkte uren (r.o. 2.11);

8. dat tussen partijen in confesso is dat een all-in loon was overeengekomen waarin een overurenvergoeding was inbegrepen en niet is gebleken dat structureel substantieel meer uren werden gewerkt dan was overeengekomen, zodat over 2012 geen vergoeding voor overuren verschuldigd is (r.o. 2.14);

9. dat de vordering tot betaling van een bijdrage in de premie voor een verzekering tegen ziektekosten over 2014 en 2016 vanwege een onvoldoende onderbouwing niet toewijsbaar is (r.o. 2.16);

10. dat voor de jaren 2012, 2013 en 2015 niet is gebleken van het bestaan van een grondslag voor betaling van bovenwettelijke vakantie-uren en dat [appellant] in 2014 meer uren aan verlof heeft genoten dan de som van de wettelijke en bovenwettelijke vakantie-uren (r.o. 2.18);

11. dat de uitkeringsschade als gevolg van een te lage inschaling in het refertejaar voor de WIA (1 juni 2012 tot 1 juni 2013) niet toewijsbaar is, omdat in die periode geen cao algemeen verbindend was verklaard en bovendien geen sprake is van te weinig betaald loon (r.o. 2.19);

12. dat ten tijde van het ongeval op 20 juni 2013 geen algemeen verbindend verklaarde cao gold, zodat uit een dergelijke cao ook geen verzekeringsplicht voor het sluiten van een ongevallenverzekering gold voor VZA (r.o. 2.20);

13. dat de (neven)vorderingen tot afdracht van pensioenpremie, betaling van de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW niet toewijsbaar zijn (r.o. 2.21 en r.o. 2.22) en de wettelijke rente ex artikel 6:119 BW slechts over de toegewezen bijdrage in de ziektekosten (r.o. 2.23);

14. dat [appellant] als de in het ongelijk gestelde partij de kosten van het geding dient te dragen (r.o. 2.24).

Tegen het vonnis van de kantonrechter van 23 december 2015 is niet geappelleerd. Het heeft tussen partijen gezag van gewijsde gekregen. Uit de inhoud van de inleidende dagvaarding volgt genoegzaam dat [appellant] ter onderbouwing van zijn vorderingen een beroep doet op de inhoud van dit vonnis en daarmee op het gezag van gewijsde dat dit tussen partijen heeft gekregen.

Het gezag van dit vonnis is niet beperkt tot de beslissing in het dictum, maar heeft ook betrekking op de daaraan ten grondslag liggende dragende overwegingen, waaronder in dit geval de overweging dat de toepasselijkheid van de cao niet afhankelijk was gesteld van de omvang van de werkzaamheden die een werkgever besteedt aan werkzaamheden die wel of niet onder het bereik van de cao vallen en de overweging dat voldoende is komen vast te staan dat [appellant] als verpleegkundige is ingezet bij ritten die niet vallen onder het begrip ‘zorgambulance’. Die laatste overweging betreft weliswaar de vaststelling van een feit, maar dit feit draagt mede het oordeel dat op de arbeidsovereenkomst de cao Ambulancezorg 2013 van toepassing is geweest in de periode van 3 februari 2014 tot en met 31 december 2014, zoals in het dictum voor recht is verklaard.

In het vonnis van 23 december 2015 is niet geoordeeld over de toepasselijkheid van de cao Ambulancezorg in de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011, zodat het gezag van gewijsde van dit vonnis niet mede bepalend is voor de beoordeling van de vorderingen van [appellant] over die periode. In de inleidende dagvaarding heeft [appellant] aangevoerd dat niet valt in te zien waarom in die periode de cao Ambulancezorg niet van toepassing zou zijn geweest, omdat de werkingssfeer in die periode dezelfde was. Bij conclusie van antwoord heeft VZA betwist dat de cao Ambulancezorg op de arbeidsovereenkomst met [appellant] van toepassing is op de werkzaamheden van VZA.

Gegeven het gezag van gewijsde van het vonnis van 23 december 2015 moet het hof in rechte uitgaan van het feit dat in de periode van 3 februari 2014 tot en met 31 december 2014 de cao Ambulancezorg op de arbeidsovereenkomst tussen partijen van toepassing is geweest, zoals die over die periode algemeen verbindend was verklaard. Gelet op de betwisting van die toepasselijkheid door VZA levert het gezag van dat vonnis echter geen grond op voor een oordeel dat ook in 2011 de cao Ambulancezorg op de arbeidsovereenkomst van toepassing is geweest. De vorderingen van [appellant] die in de eerdere procedure zijn beoordeeld hadden alle betrekking op bedragen die in 2013 en later verschuldigd zouden zijn geworden. Over vorderingen uit de periode vóór 2013 is dus nog niet geoordeeld.

De (gewijzigde) vorderingen van [appellant] zien voor een deel (vorderingen primair sub I, II, V, VI, VII en subsidiair sub VIII, IX en XI) op de betaling van bedragen die over 2011 nog verschuldigd zouden zijn. De vorderingen sub III, IV, X en XI zien op de periode van februari tot en met december 2014. Het hof zal bij de beoordeling van de vorderingen in hoger beroep en de daaraan ten grondslag gelegde grieven onderscheid maken tussen enerzijds de periode van 1 januari 2011 tot en met 31 december 2011 en anderzijds de periode van 3 februari 2014 tot en met 31 december 2014.

De cao Ambulancezorg 2011 maakt onderscheid tussen – kortweg - enerzijds vergunninghouders die als RAV optreden en anderzijds rechtspersonen die in opdracht van een RAV ambulancezorg verrichten. [appellant], die in beginsel de grondslag van zijn vordering met feiten dient te onderbouwen, heeft niet gesteld dat VZA als vergunninghouder een RAV exploiteert. Het hof neemt daarom aan dat [appellant] aan zijn vordering ten grondslag legt dat VZA een werkgever in de zin van de cao Ambulancezorg is, omdat zij op grond van een daartoe met een RAV gesloten overeenkomst ambulancezorg verricht. Deze onderbouwing volgt impliciet uit het beroep op (reflexwerking van) het vonnis van 23 december 2015, waarin dit is aangenomen.

Zowel in eerste aanleg als in hoger beroep heeft VZA opgemerkt dat zij deels vervoer uitvoert in opdracht van een RAV. In het vonnis van 23 december 2015 heeft de kantonrechter in r.o. 3.16 op een door VZA gevoerd verweer, dat onder meer inhield dat zij geen overeenkomst heeft met een RAV, een uitleg gegeven aan het begrip “overeenkomst” in artikel 1, lid 1 onder a van de cao Ambulancezorg 2013. In de onderhavige procedure heeft VZA niet (opnieuw) aangevoerd dat zij in 2011 geen overeenkomst met een RAV heeft gehad. Evenmin heeft zij aangevoerd dat de uitleg van de kantonrechter van het begrip “overeenkomst” in het vonnis van 23 december 2015 onjuist is. Nu de juistheid van die uitleg geen onderwerp van geschil is, neemt ook het hof aan dat VZA vervoer heeft uitgevoerd op grond van een overeenkomst met een RAV. Daarbij geldt ook voor de cao Ambulancezorg 2011 dat deze voor wat betreft de werkingssfeer geen voorwaarden stelt met betrekking tot de omvang van de werkzaamheden die als ambulancezorg worden verricht.

Dat VZA vervoer verzorgt in opdracht van een RAV wordt door haar dus niet ontkend. Bij conclusie van antwoord voert VZA aan dat dit in principe allemaal werk op zorgambulance niveau betreft. Het hof begrijpt dit verweer aldus dat VZA hiermee beoogt te betwisten dat zij ambulancezorg verricht als bedoeld in artikel 1, lid 1 onder a van de cao Ambulancezorg 2011. In de cao is het begrip “ambulancezorg” gedefinieerd als hiervoor aangehaald: het verlenen van zorg die erop gericht is een zieke of gewonde ter zake van zijn aandoening of letsel hulp te verlenen en per ambulance te vervoeren.

Op grond van hetgeen VZA heeft aangevoerd staat vast dat zij in 2011 in elk geval voor een deel van haar werk gebruik heeft gemaakt van voertuigen die ingericht waren voor het vervoer van zieken en ongevalsslachtoffers. Wellicht waren dit geen volledig uitgeruste ambulances zoals die door de nooddiensten worden gebruikt, maar dat neemt niet weg dat zij waren ingericht voor het vervoer van zieken en ongevalsslachtoffers. In elk geval een deel van de door VZA uitgevoerde werkzaamheden heeft ook bestaan uit het vervoer van zieken en ongevalsslachtoffers met deze voertuigen. De cao Ambulancezorg 2011 maakt geen onderscheid tussen wat het hof gemakshalve maar aanduidt als “112-ambulances” en “zorgambulances”,

Voor de vraag of de cao Ambulancezorg 2011 van toepassing is, is verder niet van belang welke werkzaamheden [appellant] zelf feitelijk heeft verricht. Volgens de werkingssfeerbepaling is de cao immers van toepassing op werknemers in de zin van artikel 1.1 sub b van de cao die op grond van een arbeidsovereenkomst in dienst zijn van een werkgever als bedoeld in artikel 1.1 onder a van de cao. Wanneer VZA, zoals in dit geval, kwalificeert als een dergelijke werkgever en [appellant] een arbeidsovereenkomst met haar heeft, is voldaan aan de voorwaarden voor toepassing van de cao. De werkingssfeerbepaling stelt geen aparte eisen aan de aard of omvang van de werkzaamheden die de werknemer in dienst van de werkgever uitvoert, net zo min als dat zij kwantitatieve eisen stelt met betrekking tot de omvang van door de werkgever uitgevoerde werkzaamheden die zich als ambulancezorg laten kwalificeren.

Medex heeft bij conclusie van antwoord (randnr. 24) nog gewezen op een verschil in bedrijfseconomische omstandigheden tussen buitenland vervoer en gepland vervoer in opdracht van een RAV. De tarieven voor buitenlandvervoer liggen lager dan voor opdrachten voor een RAV. Tarieven voor vervoer in opdracht van een RAV zijn vast en gebaseerd op (personeels)kosten niveau Zorgambulance. Wanneer de personeelskosten op het niveau Ambulancezorg komen te staan, leidt dat tot een bedrijfseconomisch debacle voor de werkgever, aldus VZA.

Het hof merkt op dat dit inherent is aan het systeem van algemeen verbindend verklaring van een cao met een werkingssfeer als omschreven in de cao Ambulancezorg. In het overleg hierover is het aan de werkgeversvertegenwoordigers om te onderhandelen over een voorziening hiervoor. Voor zover VZA met dit verweer beoogt te betogen dat toepasselijkheid van de cao Ambulancezorg in 2011 voor haar leidt tot een situatie die naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn, verwerpt het hof dat verweer, omdat een dergelijk standpunt niet is onderbouwd met (financiële) bescheiden waaruit een en ander zou blijken.

In productie 20 bij memorie van grieven heeft [appellant] zijn loonvordering voor wat betreft december 2011 becijferd op € 803,58. VZA heeft de juistheid van de berekening bij memorie van antwoord betwist door te wijzen op de omstandigheid dat de cao uitgaat van een 36-urige werkweek bij een voltijd dienstverband en [appellant] zijn vordering berekent op basis van een 40-urige werkweek.

Het hof overweegt nu als volgt. De discussie over de vraag of een loon moet worden berekend over 36 of over 40 uur is niet relevant. Dat [appellant] een voltijddienstverband had, wordt niet betwist. [appellant] maakt op grond van de cao blijkens zijn specificatie in productie 20 bij memorie van grieven aanspraak op een maandloon bij een voltijddienstverband van € 3.418,=, te vermeerderen met 8% vakantietoeslag (€ 273,44) tot € 3.691,44. Dit is in elk geval niet meer dan het loonbedrag dat in de loontabel bij de cao Ambulancezorg 2011 als bijlage III is opgenomen voor een voltijd dienstverband bij een loonschaal 9, trede 11. Blijkens de als onderdeel van productie 6 bij conclusie van antwoord overgelegde salarisspecificatie over de maand december 2011 heeft [appellant] over de maand december een (basis)loon genoten van € 3.311,48. Het hof neemt, nu niet anders is gesteld of gebleken, aan dat de hierover verschuldigde vakantietoeslag is uitgekeerd in mei 2012. Over de maand december heeft [appellant] dus een brutoloon inclusief vakantiegeld ontvangen van € 3.576,40, terwijl hij volgens de cao aanspraak kon maken op een bedrag van € 3.691,44 inclusief vakantietoeslag. Dit betekent dat [appellant] per saldo over de maand december 2011 een bedrag van € 115,04 bruto te weinig heeft ontvangen. De loonvordering over de maand december 2011 zal tot dat bedrag worden toegewezen.

Het hof stelt vast dat [appellant] in productie 20 bij memorie van grieven zijn vordering berekent op basis van een cao-loon van € 3.418,= per maand, het loon dat ook VZA aanhoudt als grondslag voor de berekening van de eindejaarsuitkering. Volgens artikel 4.6 van de cao bedraagt de uitkering 7,33% van het jaarsalaris. Het jaarsalaris is volgens artikel 4.1 van de cao 12 x het maandsalaris exclusief vergoedingen en toeslagen. Voor 2011 bedraagt het jaarsalaris dus € 41.016,= en de aanspraak op eindejaarsuitkering dus € 3.006,47 (7,33% van het jaarsalaris). In het onder 6.17.2. toegewezen loonbedrag is geen rekening gehouden met de eindejaarsuitkering over december 2011, zodat de correctie die VZA daarvoor bij memorie van antwoord toepast niet aan de orde is. De gevorderde eindejaarsuitkering over 2011 zal tot een bedrag van € 3.006,47 worden toegewezen.

Onder V. heeft [appellant] de betaling gevorderd van een onregelmatigheidstoeslag (ORT) over november en december 2011, door hem berekend op € 504,93 bruto, een en ander als berekend in nummer 59 van de memorie van grieven. De berekening berust op het uitgangspunt dat de vordering voor wat betreft deze toeslag is verjaard tot en met oktober 2011, zoals overwogen door de kantonrechter in zijn tussenvonnis van 17 juli 2019.

VZA heeft tot verweer aangevoerd dat geen aanspraak bestaat op een ORT, omdat die slechts verschuldigd is over feitelijk onregelmatige uren waarop een werknemer in parate diensten of aanwezigheidsdiensten ter beschikking van de werkgever staat. VZA kent, zo stelt zij, geen parate diensten of aanwezigheidsdiensten, omdat zij alleen gepland vervoer doet. Bij conclusie van antwoord heeft VZA nog aangevoerd dat een deel van de tijd die is gemoeid om bij een patiënt te komen niet vol wordt gerekend, omdat reizen een deel van de charme van het werk is. Ten slotte merkt VZA op dat met [appellant] een all-in nettoloon was overeengekomen waarin alle vergoedingen en toeslagen waren inbegrepen.

Het hof stelt vast dat de cao Ambulancezorg 2011 niet definieert wat moet worden verstaan onder “parate diensten”. Het hof is van oordeel dat bij de uitleg van artikel 4.9 van de cao moet worden uitgegaan van hetgeen in het gewoon spraakgebruik hieronder wordt verstaan. Wanneer sprake is van de tijd gedurende welke een werknemer paraat is, betekent dat naar het oordeel van het hof dat de tijd bedoeld wordt gedurende welke een werknemer daadwerkelijk in dienst is om ingezet te kunnen worden en ook feitelijk ingezet wordt. Aldus begrepen betekent dat dat de uren gedurende welke [appellant] daadwerkelijk is ingezet begrepen moeten worden als “parate dienst” in de zin van de cao. In dat geval bestaat dus wel aanspraak op een ORT, voor zover bepaald in artikel 4.9 van de cao. Dat deze niet betaald hoeft te worden vanwege een immaterieel voordeel bij het maken van reizen blijkt niet uit de cao. Dat met [appellant] een all-in nettoloon is overeengekomen moge wellicht zo zijn, maar daarmee is op zich niet, althans niet voldoende onderbouwd, dat de op grond van de cao verschuldigde ORT geheel of ten dele is betaald.

[appellant] heeft zijn vordering berekend aan de hand van een urenoverzicht (productie 11 bij inleidende dagvaarding) en een urenverantwoording per maand over 2011 (productie 10 bij brief van [appellant] van 13 augustus 2018). VZA heeft de inhoud van deze producties in eerste aanleg (bij akte van 15 januari 2019) en in hoger beroep niet, althans niet voldoende concreet weersproken. Het hof gaat daarom uit van de juistheid van de berekening van [appellant], nu deze op de genoemde producties berust. Aan ORT zal over 2011 een bedrag worden toegewezen van € 504,93 bruto.

[appellant] vordert over december 2011 een overwerkvergoeding en -toeslag van € 594,48 bruto. De vordering is gebaseerd op artikel 6.1 en 6.3 van de cao Ambulancezorg 2011. VZA heeft als meest verstrekkende verweer aangevoerd dat [appellant] in het geheel geen overuren heeft gemaakt. Voorts heeft zij als verweer aangevoerd dat de vergoeding voor overwerk is inbegrepen in het all-in salaris van [appellant]. Eventueel extra gemaakte uren zijn volgens VZA direct gecompenseerd. Ten slotte merkt VZA ook ten aanzien van de overwerkvergoeding op dat een deel van de uren niet werd gerekend vanwege de charme van het reizen.

1. 1.Overwerk zijn de uren waarop de werknemer arbeid heeft verricht buiten het basisdienstrooster/dienstrooster, voorzover daarmee de voltijd arbeidsduur als bedoeld in artikel 6.1 en/of artikel 6.3 wordt overschreden.

2. (…)

3. (…)

4. (…)

5. De overwerktoeslag wordt in geld uitgekeerd.

6. Een overuur wordt in tijd uitgekeerd in de vorm van een compensatieuur. Het verlof wordt verleend op een zo vroeg mogelijk tijdstip en op het tijdstip dat de werknemer wenst, tenzij de belangen van werkgever zich hiertegen verzetten. In dat laatste geval wordt het verlof onder opgaaf van redenen geweigerd en bestaat de vergoeding uitsluitend uit een vergoeding in geld, welke wordt berekend overeenkomstig de percentages in het derde lid vermeerderd met 100%.

1. De arbeidsduur voor een werknemer met een voltijd dienstverband bedraagt, berekend over de duur van het basisdienstrooster dat geen aanwezigheidsdiensten bevat, gemiddeld 36 uur per week.”

VZA heeft onder meer tot verweer aangevoerd dat geen overuren zijn gemaakt en, voor zover deze al zouden zijn gemaakt, al zijn gecompenseerd. Het hof merkt op dat de cao de arbeidsduur van een voltijd dienstverband omschrijft als gemiddeld [cursief van het hof] 36 uur per week. Overwerk komt pas voor vergoeding in aanmerking wanneer daarmee de voltijd arbeidsduur wordt overschreden. Dat betekent dat pas van verschuldigdheid van een vergoeding voor overwerk sprake kan zijn wanneer [appellant] in november en december 2011 meer heeft gewerkt dan gemiddeld 36 uur per week. Overwerkaanspraken van vóór die tijd zijn verjaard.

De periode november – december 2011 beslaat 8,8 weken, gedurende welke een voltijd dienstverband 316,8 uur kent. Volgens eigen opgaaf van [appellant] (productie 10 bij brief van 13 augustus 2018), heeft hij in november en december 2011 298 uur gewerkt, gemiddeld (afgerond) 34 uur per week. Omdat het aantal door [appellant] gewerkte uren het gemiddelde van 36 uur per week niet overschrijdt, is niet gebleken van het bestaan van een aanspraak op een overwerkvergoeding over deze periode. Het onder VI. gevorderde is daarom niet toewijsbaar.

Over de periode 2014 vordert [appellant] onder III. achterstallig loon inclusief vakantietoeslag en eindejaarsuitkering, door hem berekend op € 12.198,12 bruto als gespecificeerd in productie 20 bij memorie van grieven. Noch in de dragende overwegingen, noch in het dictum van het vonnis van 23 december 2015 zijn overwegingen of beslissingen opgenomen met betrekking tot de concrete omvang van het over 2014 verschuldigde loon. Slechts is beslist dat over de periode van 3 februari 2014 (week 6) tot en met 31 december 2014 de cao Ambulancezorg 2014 op de overeenkomst van toepassing is. Dat betekent dat [appellant] aanspraak kon maken op loon overeenkomstig die cao. Uit het voorgaande volgt dat de cao Ambulancezorg 2014 geen andere aanspraak geeft dan de cao Ambulancezorg 2011.

Blijkens de door VZA als productie 7 bij conclusie van antwoord overgelegde fiscale jaaropgaaf over 2014 bedroeg het aan [appellant] betaalde brutoloon in totaal € 38.071,=. Tot 3 februari 2014 waren zes weken verstreken, zodat de cao Ambulancezorg 2014 van toepassing is geweest over 46 weken. Naar rato rekenend, bedraagt het over 2014 betaalde loon in de periode van 3 februari 2014 tot en met 31 december 2014 dan 46/52e deel van € 38.071,= ofwel € 33.678,19.

Op grond van de cao Ambulancezorg 2014 bestond bij toepassing van schaal 9, trede 11 een loonaanspraak van € 3.522,= bruto per maand over de periode tot en met juni 2014 en € 3.557,= bruto per maand over de tweede helft van 2014. Overigens stelt het hof vast dat tussen partijen niet in geding is dat [appellant] arbeidsongeschikt is geworden als gevolg van een dienstongeval. In dat geval bestaat op grond van artikel 9.2, lid 4 van de cao Ambulancezorg 2014 aanspraak op doorbetaling van 100% van het overeengekomen loon. Voor de relevante periode levert dit een bruto jaarsalaris als bedoeld in artikel 4.1 onder b. van de cao Ambulancezorg 2014 op van € 38.952,=, op grond van artikel 4.5, lid 1 van de cao Ambulancezorg 2014 te verhogen met 8% wegens vakantietoeslag (€ 3.116,16 bruto) en op grond van artikel 4.6, lid 1 van deze cao met 8,33% wegens de eindejaarsuitkering (€ 3.244,70). Per saldo bestaat dus over de periode van week 7 tot en met week 52 van 2014 een loonaanspraak van € 45.312,86 bruto. Verminderd met het deel van het betaalde jaarloon dat op deze periode betrekking heeft, € 33.678,19, stelt het hof de onbetaald gebleven loonaanspraak over de periode van 3 februari 2014 tot en met 31 december 2014 vast op € 11.634,67 bruto, inclusief vakantietoeslag en eindejaarsuitkering. Tot dat bedrag is het onder III. gevorderde toewijsbaar.

Het hof heeft opgemerkt dat VZA bij memorie van antwoord verwijst naar een beschikking van een kantonrechter van 8 januari 2020, waarin deze zou hebben overwogen dat uitgegaan moet worden van betaling in salarisschaal 7, trede 11. Het hof heeft een dergelijke beschikking echter niet bij de stukken aangetroffen. Bij haar weergave van de feiten vermeldt VZA ook niet dat tussen partijen een verzoekschriftprocedure aanhangig was of was geweest waarin de omvang van het verschuldigde loon onderwerp van discussie was. Voor zover VZA zich hier al op wil beroepen, had het op haar weg gelegen deze beschikking bij haar memorie van antwoord op 2 maart 2021 in het geding te brengen. Het hof merkt op dat VZA bij memorie van antwoord ook geen beroep doet op een gezag van gewijsde van deze beschikking, zo die al kracht van gewijsde zou hebben gekregen.