Hoge Raad, 14-12-2001, AD3959, C00/062HR

14 december 2001

Eerste Kamer

Nr. C00/062HR

AT

advocaat: voorheen mr. J.C. van Oven,

thans mr. A.J. Swelheim,

Eiser tot cassatie - verder te noemen: [eiser] - heeft bij exploit van 2 december 1997 verweerster in cassatie - verder te noemen: BNI - gedagvaard voor de Kantonrechter te Hilversum en - na wijziging van zijn eis - gevorderd:

a. te verklaren voor recht dat het aan [eiser] op 11 juli 1997 gegeven ontslag op staande voet nietig is;

b. BNI te veroordelen tot doorbetaling van het salaris van [eiser] van ƒ 3.392,-- bruto per maand, te vermeerderen met de ploegentoeslag van 20,8%, vanaf 11 juli 1997 tot dat de arbeidsovereenkomst op rechtsgeldige wijze zal zijn beëindigd;

c. BNI te veroordelen tot betaling van de wettelijke verhoging ex art. 7:625 BW over het salaris vanaf 11 juli 1997;

d. BNI te veroordelen tot betaling van de wettelijke rente over b en c.

BNI heeft de vordering bestreden.

De Kantonrechter heeft bij vonnis van 17 juni 1998 de vorderingen van [eiser] afgewezen.

Tegen dit vonnis heeft [eiser] hoger beroep ingesteld bij de Rechtbank te Amsterdam.

Bij vonnis van 27 oktober 1999 heeft de Rechtbank het bestreden vonnis bekrachtigd.

Het vonnis van de Rechtbank is aan dit arrest gehecht.

Tegen het vonnis van de Rechtbank heeft [eiser] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

BNI heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen toegelicht door hun advocaten en voor [eiser] mede door mr. V.A.J. Gassler.

De conclusie van de Advocaat-Generaal L. Strikwerda strekt tot vernietiging van het bestreden vonnis en tot verwijzing van de zaak naar het Gerechtshof te Amsterdam ter verdere behandeling en beslissing.

3.1 In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) [Eiser] is op 22 oktober 1990 als machinebediende in dienst getreden bij BNI. Zijn laatstbekende salaris bedroeg ƒ 3.392,-- bruto per maand plus 20,8% ploegentoeslag.

(ii) In de periode van 9 tot en met 11 juli 1997 - in ieder geval op 10 en 11 juli 1997 - is [eiser] weggebleven van zijn werk. [Eiser], die op 10 juli 1997 bij de bedrijfsarts is geweest, heeft zich op geen van deze dagen ziek gemeld.

(iii) Bij brief van 14 juli 1997 heeft BNI aan [eiser] meegedeeld dat hij op 11 juli 1997, op welke dag een personeelsfunctionaris van BNI hem in een telefoongesprek had gezegd dat er een arbeidsconflict was, op staande voet was ontslagen wegens ongeoorloofd werkverzuim.

(iv) Met ingang van 24 juni 1997 was [eiser] door de bedrijfsarts volledig arbeidsgeschikt verklaard. Ingaande 1 juli 1997 had hij van BNI, overeenkomstig het advies van de bedrijfsarts, een werkschema op full-time basis gekregen voor aangepast werk. Dit was hij vanaf 1 juli 1997 gaan verrichten.

(v) Bij beschikking van 23 maart 1998 is de arbeidsovereenkomst tussen BNI en [eiser] voorwaardelijk ontbonden met ingang van 31 maart 1998 wegens verandering van omstandigheden, onder toekenning aan [eiser] van een vergoeding van ƒ 33.000,-- bruto.

3.3 In hoger beroep heeft de Rechtbank de grieven van [eiser] verworpen. Daartoe heeft zij, voor zover in cassatie van belang, het volgende overwogen (rov. 10):

"Op het moment dat BNI overging tot het ontslag op staande voet had zij daarvoor een geldige dringende reden in het eigenmachtig wegblijven van het werk door [eiser], die kort daarvoor nog uitdrukkelijk op de ongeoorloofdheid daarvan was gewezen en die zich op 9, 10 of 11 juli 1997 niet heeft ziek gemeld. (…...) Dat naderhand is gebleken dat [eiser] waarschijnlijk al geruime tijd leed aan een psychose ontneemt aan de gang van zaken op 10 en 11 juli 1997 niet het karakter van een dringende reden voor BNI. Zij wist op dat moment niet van de ziekte van [eiser] en zij behoefde met die mogelijkheid in de gegeven omstandigheden geen rekening te houden."

De Hoge Raad:

vernietigt het vonnis van de Rechtbank te Amsterdam van 27 oktober 1999;

verwijst het geding ter verdere behandeling en beslissing naar het Gerechtshof te Amsterdam;

veroordeelt BNI in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eiser] begroot op ƒ 425,28 aan verschotten en ƒ 3.500,-- voor salaris.