Hoge Raad, 31-05-2005, AR8021, 01003/04 E

Hoge Raad der Nederlanden

Arrest

1. De bestreden uitspraak

1.1. Het Hof heeft in hoger beroep - met vernietiging van een vonnis van de Rechtbank te Amsterdam van 29 februari 2000 - de verdachte ter zake van "overtreding van een voorschrift, gesteld bij artikel 46 van de Wet toezicht effectenverkeer 1995, meermalen gepleegd" veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf, voorwaardelijk met een proeftijd van één jaar.

1.2. Het verkorte arrest en de aanvulling daarop als bedoeld in art. 365a, tweede lid, Sv zijn aan dit arrest gehecht en maken daarvan deel uit.

2. Geding in cassatie

2.2. De Hoge Raad heeft kennisgenomen van het schriftelijk commentaar van de raadsman op de conclusie van de Advocaat-Generaal.

3. Beoordeling van het eerste middel

3.1. Het middel klaagt dat het Hof "het delictsbestanddeel van de koersgevoeligheid heeft betrokken op een viertal bijzonderheden die het Hof voor dit doel in onderlinge samenhang heeft beschouwd". Daarmee heeft het Hof, aldus het middel, miskend dat elke bijzonderheid afzonderlijk in voldoende mate koersgevoelig moet zijn. Het middel verbindt daaraan de conclusie dat het Hof de grondslag van de tenlastelegging heeft verlaten, althans dat het het bewezenverklaarde ten onrechte heeft gekwalificeerd als overtreding van art. 46, derde lid (oud), Wet toezicht effectenverkeer 1995 (verder te noemen Wte 1995).

en

op 16 april 1998 2500 certificaten van aandelen in het fonds [A] n.v., genoteerd aan de Amsterdamse Effectenbeurs (AEX) doen kopen

terwijl hij, verdachte, telkens voorafgaand aan of ten tijde van het bewerkstelligen van de hiervoor genoemde aankooptransacties bekend was met bijzonderheden omtrent de rechtspersoon/vennootschap waarop die bovengenoemde effecten betrekking hadden, te weten

dat in de Raad van Commissarissen en de directie van [A] n.v. een brief is besproken van een aantal grootaandeelhouders waarin zij hun ongenoegen uiten over de tegenvallende resultaten van [A] n.v. en daarover overleg willen voeren met de directie en de Raad van Commissarissen van [A] n.v. en

dat er besprekingen aangaande een nauwe samenwerking tussen [B] B.V. (D.T.G.) en [A] n.v., danwel een overname door D.T.G. van [A] n.v. gaande waren en

dat D.T.G. per brief van 12 februari 1998 aan de Raad van Commissarissen van [A] n.v. kenbaar heeft gemaakt op korte termijn te willen spreken over een mogelijke samenwerking tussen beide ondernemingen, waarbij een openbaar bod op alle uitstaande aandelen van [A] n.v. denkbaar wordt geacht, terwijl de in deze brief genoemd informatie als koersgevoelig wordt aangemerkt en

dat de statutair directeur van [A] n.v., [betrokkene 1], op 21 januari 1998 en 6 maart 1998 besprekingen voerde met [betrokkene 2] van [C] S.A. aangaande een mogelijke fusie tussen [C] S.A. en [A] n.v., danwel aangaande een overname van [A] n.v. door [C] S.A.,

terwijl verdachte, toen en daar, telkens wist dat die bijzonderheden niet openbaar waren en niet zonder schending van een geheim buiten de kring van geheimhoudingsplichtigen konden komen of waren gekomen aangezien telkens op het moment van het bewerkstelligen van die transacties de genoemde bijzonderheden nog niet openbaar waren gemaakt en

hij, verdachte, telkens slechts als gevolg van zijn werkzaamheden en zijn positie binnen [A] n.v. vóór de de officiële bekendmaking over deze kennis beschikte en

terwijl openbaarmaking van die bovenomschreven bijzonderheden naar redelijkerwijs was te verwachten, in onderlinge samenhang beschouwd, invloed zou hebben op de koers van die bovengenoemde effecten,

hebbende hij, verdachte, telkens uit die transacties voordeel behaald daar hij op of omstreeks 4 september 1998 door de verkoop van 5147 certificaten van aandelen in het fonds [A] n.v. (zijnde de aangekochte 2500 en 2500 certificaten vermeerderd met 147 certificaten, uitgekeerd als stockdividend op deze 5000 certificaten) enig voordeel heeft behaald."

3.3. Het Hof heeft het bewezenverklaarde gekwalificeerd als "overtreding van een voorschrift gesteld bij artikel 46 van de Wet toezicht effectenverkeer 1995 (de Hoge Raad leest: (oud)), meermalen gepleegd".

3.5. De tenlastelegging, zoals zij dienovereenkomstig is bewezenverklaard, kan bezwaarlijk anders worden verstaan dan in die zin dat de daarin genoemde omstandigheden in onderlinge samenhang beschouwd een "bijzonderheid" in de zin van art. 46 (oud) Wte 1995 opleveren. In het recht is geen steun te vinden voor de in het middel verdedigde opvatting dat een dergelijke bijzonderheid niet kan bestaan uit verschillende in samenhang te beschouwen omstandigheden. Van grondslagverlating is dus geen sprake, terwijl het Hof het bewezenverklaarde terecht heeft gekwalificeerd als hiervoor onder 3.3 is weergegeven.

3.6. Het middel faalt dus.

4. Beoordeling van het tweede, het derde, het vierde, het vijfde en het zesde middel

De middelen kunnen niet tot cassatie leiden. Dat behoeft, gezien art. 81 RO, geen nadere motivering nu de middelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

5. Beoordeling van het zevende en het achtste middel

5.3. Voorzover beide middelen berusten op de opvatting dat de enkele omstandigheid dat de Richtlijn 2003/6/EG niet tijdig in de nationale wetgeving is geïmplementeerd, meebrengt dat die Richtlijn in deze zaak zonder meer van toepassing is en dat art. 46 (oud) Wte 1995 daarom conform die Richtlijn moet worden uitgelegd, miskennen ze dat de onderhavige feiten dateren van vóór de inwerkingtreding van die Richtlijn.

5.4. Naar in de conclusie van de Advocaat-Generaal is uiteengezet - en ook in het zevende middel tot uitgangspunt wordt genomen - is niet voor redelijke twijfel vatbaar dat zowel Richtlijn 89/592/EEG als de opvolgende Richtlijn 2003/6/EG voor wat betreft de strafbaarstelling van handelen met voorwetenschap een aanzienlijke (significante) mate van invloed op de koers vereisen, terwijl op dat punt ook het ter implementatie van eerstgenoemde Richtlijn strekkende art. 46 (oud) Wte 1995 in die zin moet worden uitgelegd. Anders dan in het zevende middel wordt betoogd heeft het Hof dat laatste niet miskend. Door te oordelen dat de koers "in niet onbetekenende mate verder zou zijn opgestuwd" heeft het Hof tot uitdrukking gebracht dat de koers in die door art. 46 (oud) Wte 1995 vereiste mate zou zijn beïnvloed. In zoverre berust het middel op een onjuiste lezing van de bestreden uitspraak. Dat een dergelijke invloed op de koers redelijkerwijs was te verwachten kan uit de bewijsmiddelen worden afgeleid. De bewezenverklaring is dus in dit opzicht toereikend gemotiveerd.

5.5. Het achtste middel slaagt evenmin. Ook al zou ervan moeten worden uitgegaan dat de verdachte een lening had afgesloten met het oog op het verrichten van de aandelentransactie al voordat hij op de hoogte raakte van de als voorkennis aangemerkte omstandigheden, dan staat zulks aan de bewezenverklaring niet in de weg. Overigens is er geen grond om aan te nemen dat daaromtrent onder vigeur van Richtlijn 2003/6/EG anders zou moeten worden geoordeeld.

5.6. Uit het voorgaande volgt dat de middelen tevergeefs zijn voorgesteld.

6. Slotsom

Nu geen van de middelen tot cassatie kan leiden, terwijl de Hoge Raad ook geen grond aanwezig oordeelt waarop de bestreden uitspraak ambtshalve zou behoren te worden vernietigd, moet het beroep worden verworpen.

7. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president F.H. Koster als voorzitter, en de raadsheren A.J.A. van Dorst, B.C. de Savornin Lohman, J. de Hullu en W.M.E. Thomassen, in bijzijn van de griffier S.P. Bakker, en uitgesproken op 31 mei 2005.