Hoge Raad, 22-04-2005, AS2027, C03/319HR

22 april 2005

Eerste Kamer

Nr. C03/319HR

RM/AT

[Eiser],

wonende te [woonplaats],

EISER tot cassatie,

advocaat: mr. G.C. Makkink,

EMI COMPACT DISC (HOLLAND) B.V.,

gevestigd te Uden,

VERWEERSTER in cassatie,

advocaat: mr. R.A.A. Duk.

Eiser tot cassatie - verder te noemen: [eiser] - heeft bij exploot van 29 november 1999 verweerster in cassatie - verder te noemen: EMI - gedagvaard voor de kantonrechter te 's-Hertogenbosch en gevorderd te verklaren voor recht dat het door EMI aan [eiser] gegeven ontslag kennelijk onredelijk is en EMI te veroordelen aan [eiser] te betalen een schadevergoeding van ƒ 101.900,-- bruto vermeerderd met de wettelijke rente.

EMI heeft de vordering bestreden.

De kantonrechter heeft bij vonnis van 24 augustus 2000 [eiser] niet-ontvankelijk verklaard in zijn vorderingen.

Tegen dit vonnis heeft [eiser] hoger beroep ingesteld bij de rechtbank te 's-Hertogenbosch.

Bij vonnis van 3 september 2003 heeft de rechtbank het bestreden vonnis bekrachtigd.

Het vonnis van de rechtbank is aan dit arrest gehecht.

Tegen het vonnis van de rechtbank heeft [eiser] beroep in cassatie ingesteld. De cassatiedagvaarding is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

EMI heeft geconcludeerd tot verwerping van het beroep.

De zaak is voor partijen toegelicht door hun advocaten.

De conclusie van de Advocaat-Generaal C.L. de Vries Lentsch-Kostense strekt tot vernietiging van het bestreden vonnis en tot verwijzing ter verdere behandeling en beslissing.

3.1 In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) [Eiser], geboren op [geboortedatum] 1954, is op 1 juni 1978 bij EMI in dienst getreden, alwaar hij laatstelijk werkzaam was in de functie van "packer" met een salaris van ƒ 4.037,50 bruto per maand exclusief vakantietoeslag.

(ii) Op 28 oktober 1996 is [eiser] arbeidsongeschikt geraakt. Na twee jaar arbeidsongeschiktheid heeft EMI per brief van 30 september 1998 de regionaal Directeur voor de Arbeidsvoorziening toestemming gevraagd de arbeidsverhouding met [eiser] op te zeggen, welke toestemming op 28 januari 1999 is verleend.

(iii) Op grond daarvan heeft EMI bij brief van 29 januari 1999 de arbeidsovereenkomst met [eiser] opgezegd per 1 maart 1999.

3.2 [Eiser] heeft gevorderd te verklaren voor recht dat het door EMI aan [eiser] gegeven ontslag kennelijk onredelijk is. Voorts heeft [eiser] gevorderd betaling door EMI van een schadevergoeding van ƒ 101.900,-- bruto, vermeerderd met de wettelijke rente.

EMI heeft hiertegen allereerst tot verweer aangevoerd dat [eiser] in zijn vorderingen niet-ontvankelijk dient te worden verklaard; de vorderingen zijn immers op de voet van art. 7:683 BW verjaard nu zij pas zijn ingesteld bij inleidende dagvaarding van 29 november 1999, derhalve na de in deze bepaling genoemde termijn van zes maanden na het einde van het dienstverband, dat immers per 1 maart 1999 is opgezegd. Subsidiair heeft EMI bestreden dat sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag.

[Eiser] heeft hiertegenover gesteld, kort gezegd, dat EMI van haar ontslagaanzegging per 1 maart 1999 is teruggekomen en het feitelijk einde dienstverband heeft gesteld op 1 juni 1999, zodat de verjaringstermijn verstreek op 1 december 1999.

De kantonrechter heeft geoordeeld dat de vorderingen van [eiser] zijn verjaard en [eiser] niet-ontvankelijk in zijn vorderingen verklaard.

De rechtbank heeft het vonnis van de kantonrechter bekrachtigd.

3.6.1 In rov. 5.10 ligt het oordeel besloten dat voor de beantwoording van de vraag of [eiser] op grond van de door hem genoemde gedragingen van EMI heeft mogen vertrouwen dat EMI instemde met verschuiving van de ontslagdatum van 1 maart 1999 naar 1 juni 1999, doorslaggevend is de uitleg die EMI achteraf in deze procedure aan haar gedragingen heeft gegeven met een beroep op haar administratieve systeem waarvan is gesteld noch gebleken dat [eiser] dat kende.

Het middel klaagt terecht dat de rechtbank in rov. 5.10 op dit punt van een onjuiste rechtsopvatting heeft blijk gegeven doordat zij heeft miskend dat het bij de beantwoording van de hiervoor in 3.5 geformuleerde vraag erom gaat welke betekenis [eiser] destijds aan de gedragingen van EMI heeft mogen toekennen en niet om de vraag of EMI in de onderhavige procedure een al dan niet plausibele verklaring voor deze gedragingen heeft gegeven.

3.6.3 Evenzeer terecht acht het middel onbegrijpelijk hoe de rechtbank tot het kennelijke oordeel heeft kunnen komen dat [eiser] niet erop heeft mogen vertrouwen dat EMI instemde met een wijziging van de opzegtermijn doch destijds had moeten inzien dat de datum einde dienstverband niet door EMI werd verschoven. Dit geldt des te sterker nu, zoals ook onderdeel 2.5 stelt, ervan moet worden uitgegaan dat EMI voorafgaande aan de procedure niet aan [eiser] te kennen heeft gegeven of zij uit hoofde van schadeplichtigheid op grond van art. 7:677 lid 2 BW dan wel uit hoofde van verschuiving van de ontslagdatum naar 1 juni 1999 aan [eiser] is blijven betalen hetgeen zij voor 1 maart 1999 aan hem betaalde en de rechtbank niet heeft vastgesteld, en uit de stukken van het geding ook niet kan worden geconcludeerd, dat EMI heeft gesteld dat [eiser] wist dan wel behoorde te weten dat de gedragingen van EMI slechts voortvloeiden uit (de beperkingen van) het administratieve systeem.

Hierbij merkt de Hoge Raad nog op dat, voor zover de rechtbank bij haar oordeel ervan zou zijn uitgegaan dat erkenning van schadeplichtigheid wegens onregelmatig ontslag in een geval als het onderhavige, waarin [eiser] een WAO-uitkering van het GAK ontvangt en een loonsuppletie, ertoe leidt dat EMI maandelijks als schadeloosstelling moet betalen de door het GAK aan haar afgedragen WAO-uitkering plus de loonsuppletie tot aan de datum waartegen regelmatig had kunnen worden opgezegd, dit uitgangspunt blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting. Schadeplichtigheid op grond van art. 7:677 BW leidt immers ertoe dat de werkgever aan de werknemer een bedrag - een som ineens - moet betalen, voor de berekening waarvan het gaat om het loon, vastgesteld bij of krachtens de arbeidsovereenkomst zoals deze ten tijde van haar beëindiging tussen partijen gold.

De Hoge Raad:

vernietigt het vonnis van de rechtbank te 's-Hertogenbosch van 3 september 2003;

verwijst het geding naar het gerechtshof te 's-Hertogenbosch ter verdere behandeling en beslissing;

veroordeelt EMI in de kosten van het geding in cassatie, tot op deze uitspraak aan de zijde van [eiser] begroot op € 1.352,34 aan verschotten en € 1.590,-- voor salaris.