Hoge Raad, 10-03-2009, BG9494, 07/13311 B

Hoge Raad der Nederlanden

Beschikking

1. Geding in cassatie

2. Beoordeling van het middel

2. 1. Het middel komt met rechts- en motiveringsklachten op tegen de bestreden beschikking, waarbij ongegrond is verklaard het beklag van de klager - een notaris - strekkende tot opheffing van onder deze in beslaggenomen voorwerpen en tot teruggave van die voorwerpen aan de klager.

2. [Betrokkene 1] heeft aangegeven dat de bedrijfsinventaris van [A] B.V. reeds vanaf 1 oktober 2004 eigendom was geworden van [betrokkene 1], handelend onder de naam [B] B.V. i.o. te [plaats].

3. Op 7 december 2004 heeft de Belastingdienst van [betrokkene 1] namens [B] B.V. een kopie van een koopovereenkomst ontvangen betreffende de bedrijfsinventaris van [A] B.V. Deze overeenkomst houdt in dat [A] B.V., vertegenwoordigd door [betrokkene 2], op 1 oktober 2004 haar bedrijfsinventaris voor € 128.000,= heeft verkocht en geleverd aan [B] B.V. Deze koopovereenkomst is opgemaakt en gewaarmerkt door klager. Klager wordt ervan verdacht in het kader van de uitoefening van zijn ambt zich samen met [betrokkene 2] en [betrokkene 1] te hebben schuldig gemaakt aan valsheid in geschrift.

4. Op 13 juli 2005 heeft de officier van justitie op de voet van artikel 110 van het Wetboek van Strafvordering schriftelijk gevorderd dat de rechter-commissaris in de rechtbank Arnhem in het belang van het onderzoek het pand van klager, het notariskantoor, zal doorzoeken.

5. De rechter-commissaris heeft de vordering toegewezen, waarna op 20 juli 2005 een doorzoeking ter inbeslagneming op het kantooradres van klager is verricht. De rechter-commissaris was daarbij onder andere vergezeld van de vice-voorzitter van de Ring van Notarissen.

6. Bij de doorzoeking zijn door de rechter-commissaris in beslag genomen een agenda, dossiernotities en een diskette met een schermuitdraai van de "eigenschappen" van een document zoals dat zich in een van de Word-mappen in een computer van klager bevond. Deze voorwerpen zijn in een envelop gedaan, die vervolgens is verzegeld. Niet in geschil is dat deze voorwerpen informatie bevatten met betrekking tot de totstandkoming van de overeenkomst.

7. Klager heeft geen toestemming gegeven tot doorzoeking van zijn kantoor en evenmin tot inbeslagneming van stukken. Hij heeft zich beroepen op zijn geheimhoudingsplicht en gesteld dat die geheimhoudingsplicht zich uitstrekt tot de inbeslaggenomen voorwerpen.

8. Klager heeft in zijn verhoor door de FIOD/ECD verklaard dat de desbetreffende koopovereenkomst, anders dan de inhoud ervan suggereert, niet is opgemaakt en ondertekend op 1 oktober 2004, maar omstreeks 4 december 2004 en dat hij de datering op verzoek van [betrokkene 2] en [betrokkene 1] heeft aangepast. Tevens heeft hij verklaard er bij [betrokkene 2] en [betrokkene 1] op te hebben aangedrongen een taxatierapport betreffende de inventaris bij de overeenkomst te voegen, omdat de fiscus deze overeenkomst anders niet zou accepteren.

9. Klager heeft op 27 juli 2005 bij de rechtbank Arnhem een klaagschrift tegen de inbeslagneming ingediend, waarbij hij de rechtbank heeft verzocht te bepalen dat het beslag op de in dat klaagschrift genoemde voorwerpen wordt opgeheven, met last tot teruggave aan klager, en/of het voorgenomen gebruik/de voorgenomen kennisneming van (de inhoud van de) in beslag genomen voorwerpen te verbieden. De rechtbank Arnhem heeft dit beklag bij beschikking van 23 december 2005 ongegrond verklaard. Tegen deze beschikking heeft klager cassatieberoep ingesteld.

10. De Hoge Raad heeft bij beschikking van 15 mei 2007 de beschikking van de rechtbank Arnhem van 23 december 2005 vernietigd en de zaak naar dit hof verwezen teneinde de zaak op het bestaande beklag opnieuw te behandelen en af te doen.

12. De advocaat-generaal heeft geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beklag.

13. Klager is tijdens de behandeling in raadkamer niet meer ingegaan op de stelling in het klaagschrift dat de doorzoeking in het kantoor van klager onrechtmatig zou zijn omdat de beslissing van de rechter-commissaris tot doorzoeking is verleend voor een woning en niet uitdrukkelijk voor een kantoor van een verschoningsgerechtigde. Op zichzelf is juist dat, hoewel de beslissing die keuzemogelijkheid biedt, daarin niet is aangegeven dat de doorzoeking zal plaatsvinden in het kantoor van een verschoningsgerechtigde in de zin van artikel 218 van het Wetboek van Strafvordering. Het hof zal in dit geval daaraan geen gevolgen verbinden, omdat er sprake is van een kennelijke misslag en geen rechtens te respecteren belang van klager is geschaad. Blijkens de vordering tot doorzoeking ter inbeslagneming strekt deze tot doorzoeking van: het pand (notariskantoor) gelegen aan de [a-straat 1] te [plaats]. De beslissing van de rechter-commissaris heeft op dit pand betrekking. Het feit dat in de beslissing is aangegeven dat het zou gaan om een woning heeft feitelijk niet geleid tot enig misverstand: het ging om het kantoorpand van klager als notaris. Niet alleen blijkt dat uit de vordering en het dossier maar ook uit het feit dat de rechter-commissaris zich heeft doen vergezellen van de vice-voorzitter van de Ring van Notarissen.

14. Artikel 22 van de Wet op het notarisambt bepaalt onder meer dat de notaris, voor zover niet bij of krachtens de wet anders is bepaald, ten aanzien van al hetgeen waarvan hij uit hoofde van zijn werkzaamheid als zodanig kennis neemt tot geheimhouding verplicht is. Klager is mitsdien in zijn hoedanigheid van notaris een verschoningsgerechtigde als bedoeld in artikel 218 van het Wetboek van Strafvordering. Nu er geen aanwijzing is voor het tegendeel, moet ervan worden uitgegaan dat de geheimhoudingsplicht van klager zich uitstrekt tot de onder hem in beslag genomen stukken.

15. Ingevolge artikel 98, eerste lid van het Wetboek van Strafvordering kunnen, tenzij met hun toestemming, bij personen met bevoegdheid tot verschoning niet in beslag genomen worden brieven of andere geschriften, tot welke hun plicht tot geheimhouding zich uitstrekt. Ingevolge het tweede lid van dat artikel vindt een doorzoeking bij dergelijke personen, tenzij met hun toestemming, alleen plaats voor zover het zonder schending van het stands-, beroeps- of ambtsgeheim kan geschieden, en strekt die doorzoeking zich niet uit tot andere brieven of geschriften dan die welke het voorwerp van het strafbare feit uitmaken of tot het begaan daarvan gediend hebben.

16. Ingevolge artikel 125l van het Wetboek van Strafvordering vindt naar gegevens die zijn ingevoerd door of vanwege personen met de bevoegdheid tot verschoning als bedoeld in artikel 218 van dat wetboek, tenzij met hun toestemming, geen onderzoek plaats voor zover daartoe hun plicht tot geheimhouding zich uitstrekt. Een onderzoek in een geautomatiseerd werk waarin zodanige gegevens zijn opgeslagen, vindt, tenzij met hun toestemming, slechts plaats, voor zover het zonder schending van het stands-, beroeps- of ambtsgeheim kan geschieden.

17. Het verschoningsrecht van de verschoningsgerechtigde, in dit geval een notaris, is in zoverre niet absoluut dat zich zeer uitzonderlijke omstandigheden kunnen voordoen waarin het belang dat de waarheid aan het licht komt - ook ten aanzien van datgene waarvan de wetenschap de verschoningsgerechtigde als zodanig is toevertrouwd, - moet prevaleren boven het verschoningsrecht. Dit brengt mee dat, waar doorzoeking ter inbeslagneming bij een verschoningsgerechtigde zonder diens toestemming reeds kan plaatsvinden als het gaat om brieven en geschriften die voorwerp van het strafbare feit uitmaken of tot het begaan daarvan hebben gediend, die toestemming in geval van zeer uitzonderlijke omstandigheden evenmin nodig is als de doorzoeking ter inbeslagneming een verdere strekking heeft en is gericht op brieven en geschriften die kunnen dienen om de waarheid aan het licht te brengen. Dergelijke omstandigheden kunnen aanwezig zijn indien de verschoningsgerechtigde verdacht wordt van een zeer ernstig misdrijf.

19. Naar het oordeel van het hof verzet het belang van strafvordering zich tegen opheffing van het beslag en de teruggave daaraan aan klager. De omstandigheid dat verdachte reeds openheid van zaken zou hebben gegeven, staat er niet aan in de weg dat gebruikmaking en/of kennisneming van de onder klager inbeslaggenomen voorwerpen dringend noodzakelijk is om de aard en toedracht van de feiten, en de rol die klager en mogelijk anderen bij het begaan ervan hebben gespeeld, in volle omvang aan het licht te brengen. Die openheid maakt dat gebruik of die kennisneming ook niet overbodig, omdat door middel van objectieve bronnen, te weten schriftelijke stukken en digitaal vastgelegde informatie, de juistheid of onjuistheid van zijn verklaring en van door anderen afgelegde verklaringen kan worden nagegaan. De kennisneming acht het hof derhalve essentieel voor de voortgang van het onderzoek tegen klager en zijn medeverdachten.

20. Het hof zal het beklag ongegrond verklaren.

2.3. Het middel keert zich tegen het oordeel van het Hof dat in deze zaak sprake is geweest van zeer uitzonderlijke omstandigheden die met zich brengen dat het belang van de waarheidsvinding moet prevaleren boven het belang dat door het verschoningsrecht wordt gediend.

2.4. Het middel faalt. Zoals in de conclusie van de Advocaat-Generaal is uiteengezet geeft het in het middel aangevallen oordeel van het Hof geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting, terwijl het ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk is.

3. Beslissing

De Hoge Raad verwerpt het beroep.

Dit arrest is gewezen door de vice-president F.H. Koster als voorzitter, en de raadsheren J.W. Ilsink en W.M.E. Thomassen, in bijzijn van de waarnemend griffier J.D.M. Hart, en uitgesproken op 10 maart 2009.