Parket bij de Hoge Raad, 18-04-2003, AF2161 AG4099 AG7757, R02/045HR (OK 104)

Nr. R02/045HR (OK 104)

mr. E.M. Wesseling-van Gent

Parket, 18 december 2002

1. Westfield European Investments PTY Limited

2. Stichting RNA

3. Stichting Belangenbehartiging Beleggers RNA

als belanghebbenden

1.2 Ingevolge een besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders van RNA van 21 juni 2000 zijn haar statuten zodanig gewijzigd dat de Raad van Bestuur en de Raad van Commissarissen wordt benoemd, geschorst en ontslagen door een met een volstrekte meerderheid van de ter vergadering uitgebrachte stemmen te nemen besluit van de algemene vergadering van aandeelhouders.

De gewijzigde statuten stellen aan deze besluitvorming geen eisen met betrekking tot een quorum, kennen sinds 21 juni 2000 - anders dan voorheen - geen prioriteitsaandelen en voorts - ook - geen beschermingsmaatregelen(3).

1.9 De Stichting Pensioenfonds ABP participeerde tot medio 2001 voor 30,5% in het geplaatste kapitaal van RNA.

Tussen Westfield en de Stichting Pensioenfonds ABP zijn besprekingen gevoerd omtrent de overname van een deel van haar aandelenportefeuille door Westfield. Dit heeft ertoe geleid dat Westfield op 24 augustus 2001 ca. 23,9% - 10.496.862 gewone aandelen met een nominale waarde van EUR 8,-- - in het geplaatste kapitaal van RNA heeft verworven, tegen betaling van ruim EUR 536 miljoen(4).

De overdracht van de aandelen is op 27 augustus 2001 aan RNA medegedeeld(5).

1.11 Westfield heeft met het oog daarop het zogenoemd RNA Strategic Plan opgesteld. Dat plan heeft RNA niet met Westfield willen bespreken. Westfield op haar beurt heeft te kennen gegeven niet een openbaar bod op het gehele uitstaande aandelenkapitaal in RNA te willen doen.

Op 24 augustus 2001 heeft RNA aan Westfield medegedeeld dat het door Westfield gepresenteerde plan voor haar niet aanvaardbaar was en dat, indien Westfield daarmee zou voortgaan, zij iedere maatregel zou overwegen die noodzakelijk zou zijn om RNA en haar aandeelhouders te beschermen.

1.13 Op 3 september 2001 heeft Westfield aan RNA verzocht een buitengewone algemene vergadering van aandeelhouders bijeen te roepen (overeenkomstig art. 23 van de statuten van RNA) op de grond dat er onder meer zou moeten worden beraadslaagd en beslist over ontslag en benoeming van bestuurders en commissarissen van RNA en dat er met de aandeelhouders van RNA van gedachten zou moeten worden gewisseld over het toekomstige beleid van RNA.

RNA heeft aan het verzoek van Westfield geen gehoor gegeven.

1.14 Op 24 september 2001 heeft RNA bekend gemaakt(7) dat zij 14,7 miljoen - gewone - aandelen in haar geplaatst kapitaal had uitgegeven aan de, op 20 september 2001 opgerichte, belanghebbende in cassatie onder 2, Stichting RNA(8).

De uitgifteprijs van deze aandelen was gelijk aan de nominale waarde van EUR 8,-- per aandeel. De koers van haar aandelen bedroeg ter beurze meer dan EUR 40,--.

"a. Stichting Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (...) heeft een bijna vierentwintig procent-belang in de vennootschap overgedragen aan Westfield, zonder dat daaromtrent enig betekenisvol vooroverleg is gevoerd met [lees: RNA, W-vG].

bDoor verwerving van het bijna vierentwintig procent-belang zal Westfield de facto zeggenschap verkrijgen over [RNA].

cWestfield is een [RNA] onwelgevallige controlerend aandeelhouder.

De primaire bezwaren van [RNA] tegen Westfield zijn (i) dat Westfield door de overname van (slechts) een bijna vierentwintig procent-belang zeggenschap zal verkrijgen over [RNA], terwijl de meerderheid van de aandeelhouders daarvoor geen overnamepremie heeft ontvangen en (ii) dat Westfield een fundamenteel andere visie heeft op het management van de onderneming van [RNA] (...)

dVoorshands lijkt het dat de verwerving van het bijna vierentwintig procent-belang door Westfield en de door Westfield aangekondigde stappen met betrekking tot het management over [RNA] nadelig zijn voor de overige aandeelhouders.

e[RNA] en [lees: de oprichters Stichting RNA, W-vG] zijn te rade gegaan omtrent het structureren van een beschermingsmaatregel die aan [RNA] de gelegenheid biedt om zich een zorgvuldig en gefundeerd nader oordeel te vormen omtrent de diverse aspecten van de verwerving van het bijna vierentwintig procent-pakket door Westfield, alternatieven te onderzoeken die mogelijkerwijs aantrekkelijker zijn voor een grote meerderheid van de aandeelhouders en niet slechts tot voordeel strekken van één grootaandeelhouder, deze alternatieven nader uit te werken en vervolgens de aandeelhouders van [RNA] te informeren en te consulteren. [RNA] en [de oprichters Stichting RNA] achten het van belang dat [RNA] in staat is tot deze nadere oordeelvorming en tot het verdere onderzoek en de uitwerking van alternatieven zónder dat Westfield als controlerend grootaandeelhouder daarop overwegende invloed kan uitoefenen."(9)

1.23 Stichting RNA heeft per 14 maart 2002 de in artikel 6 van de "Agreement regarding the Acquisition of (a Right to Acquire) Shares in Rodamco North America N.V." toegekende put-optie uitgeoefend en de door haar gehouden aandelen in het geplaatste kapitaal van RNA overgedragen aan RNA. Voorts heeft deze stichting afstand gedaan van het haar toegekende recht om nieuw uit te geven aandelen in het kapitaal van RNA te verkrijgen(12).

Op dezelfde datum heeft Stichting RNA een persbericht over de aldus plaatsgevonden hebbende beëindiging van de beschermingsmaatregel uitgegeven.

1.24 Bij verzoekschrift dat op 8 oktober 2001 ter griffie van het Gerechtshof te Amsterdam is ingekomen (rek.nr. 882/2001OK) heeft Westfield de ondernemingskamer verzocht een onderzoek te bevelen naar het beleid en de gang van zaken van RNA over het tijdvak vanaf 14 augustus 2001 tot de dag van indiening van het verzoekschrift, meer in het bijzonder ook met betrekking tot de totstandkoming van de statuten van die vennootschap zoals die toen luidden en haar opvattingen omtrent corporate governance.

Westfield heeft bij een, op dezelfde datum ingekomen, verzoekschrift (rek.nr. 882A/2001OK) bovendien een vijftal onmiddellijke voorzieningen verzocht.

i. de toepasselijke wettelijke en statutaire vereisten niet naleven;

ii. de algemene vergadering van aandeelhouders niet naar behoren betrekken in de besluitvorming en deze daartoe het nodige inzicht geeft;

iii. niet bereid is alternatieven voor het gevoerde beleid in overweging te nemen;

iv. diverse maatregelen hebben getroffen en met maatregelen dreigen die primair ten doel hebben Westfield te beperken in haar rechten als aandeelhouder, terwijl dit niet in het belang is van RNA en de andere aandeelhouders;

v. de aandeelhouders van RNA (en het publiek in het algemeen) misleidend, althans onjuist en onvolledig alsmede op onaanvaardbaar tendentieuze wijze informatie hebben verschaft;

vi. gezien de punten i t/m v en het samenstel daarvan onrechtmatig en in strijd met de jegens haar aandeelhouders in acht te nemen redelijkheid en billijkheid heeft gehandeld,

1.26 RNA heeft primair betoogd dat Westfield niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in haar verzoeken en subsidiair inhoudelijk verweer gevoerd.

Voorzover thans van belang, heeft RNA in die procedure betoogd dat Westfield - die, hoezeer minderheidsaandeelhouder, de facto de beslissende zeggenschap in de algemene vergadering van aandeelhouders kan uitoefenen en niet voornemens was aan de overige aandeelhouders een openbaar bod te doen - een plan had gepresenteerd dat bij uitvoering ervan zou leiden tot hoge kosten voor RNA, Westfield onevenredig zou bevoordelen, de overige aandeelhouders schade zou toebrengen, belangenvermenging tot gevolg had en RNA en Westfield in een rechtstreekse concurrentiepositie plaatste, terwijl Westfield in beide posities de zeggenschap zou hebben, waardoor viel aan te nemen dat Westfield haar belang zou doen prevaleren boven het belang van RNA en de overige aandeelhouders van RNA.

Voor het geval de ondernemingskamer het verzoek van Westfield tot het doen plaatsvinden van een onderzoek mocht toewijzen, heeft RNA op haar beurt in reconventie een vijftal onmiddellijke voorzieningen verzocht.

1.27 Op 10 oktober 2001 hebben Stichting RNA en belanghebbende in cassatie onder 3, SBBR, zich als belanghebbende in deze procedure geschaard aan de zijde van RNA.

Stichting RNA en SBBR hebben ieder afzonderlijk de verzoeken van Westfield bestreden.

1.32 Westfield heeft vervolgens - kort gezegd - op grond van gewijzigde omstandigheden (een gewijzigde opstelling van RNA) op 29 oktober 2001 de ondernemingskamer verzocht enkele onmiddellijke voorzieningen te treffen en te bepalen dat het onderzoek zich mede zou uitstrekken naar het beleid en de gang van zaken vanaf de datum van de beschikking tot het einde van het onderzoek, althans tot een in goede justitie vast te stellen tijdstip.

Aan haar (aanvullende) verzoek heeft Westfield ten grondslag gelegd, dat RNA niet van plan bleek te zijn de bevindingen van de onderzoekers en de naar aanleiding daarvan eventueel te nemen maatregelen af te wachten door, onder meer, een overeenkomst te sluiten met haar 100 leidinggevende functionarissen en "extra gunstige gouden handdrukken" toe te kennen aan een aantal functionarissen, welke "financieel bezwarende overeenkomsten" niet rechtsgeldig zouden zijn openbaar gemaakt en gelet op hun omvang en onverplichtheid volgens Westfield niet anders konden worden gezien dan als de "bekende tactiek van de verschroeide aarde"(16).

"16. Met betrekking tot de door RNA aangevoerde motieven om zich tegen Westfield te beschermen concluderen onderzoekers dat zij met RNA van oordeel zijn dat de door Westfield gepresenteerde plannen bepaaldelijk, zoals hiervoor uiteengezet, elementen bevatten die voor kritiek vatbaar zijn. Onderzoekers menen echter dat deze elementen onderhandelbaar waren geweest. Daarbij was voor RNA van groot belang dat Westfield in eerste instantie de leden van de huidige Raad van Commissarissen in een meerderheidspositie had willen handhaven.

17. Het plaatsen van aandelen bij de Stichting RNA op 23 september 2001 getuigt naar het oordeel van onderzoekers niet van juist beleid, in het bijzonder niet wanneer in aanmerking wordt genomen dat er geen diepgaande analyse van de voorstellen van Westfield heeft plaats gevonden en geen diepgaand overleg met haar heeft plaats gehad. Van een noodsituatie als bedoeld in Onderdeel E van Hoofdstuk II van dit verslag achten onderzoekers in elk geval geen sprake.

18. De uitbreiding in september 2001 van de in de arbeidsovereenkomsten met belangrijke functionarissen (waaronder de directie van RNA) alsmede van de in de overeenkomst met FCA(20) opgenomen change in control-bepalingen zoals beschreven in Onderdeel E van Hoofdstuk II van dit verslag achten onderzoekers gemeten aan Nederlandse opvattingen buitengewoon royaal.

De wijziging van de bepalingen omtrent de werkplek van de diverse functionarissen alsmede die inzake de duur van de arbeidsovereenkomsten met een 100-tal medewerkers achten onderzoekers wel zeer specifiek gericht tegen Westfield."

1.38 Van de zijde van RNA, Westfield en Stichting RNA is de ondernemingskamer bij die gelegenheid verzocht om de behandeling van de verzoeken van VEB c.s. ten gronde (onder I en II) te doen plaatsvinden op een datum die niet eerder was gelegen dan 21 maart 2002.

Gelet op de voor 26 februari 2002 voorziene buitengewone algemene vergadering van aandeelhouders hebben de advocaten van partijen na de mondelinge behandeling eenstemmig de wens uitgesproken dat de ondernemingskamer aanstonds een (summier gemotiveerde) uitspraak zou doen.

1.39 De ondernemingskamer heeft daarop bij beschikking van 22 februari 2002(22) - mede gelet op de bevinding van de onderzoekers dat het plaatsen van aandelen door RNA bij Stichting RNA niet van juist beleid getuigt - bij wege van onmiddellijke voorziening het stemrecht op de door Stichting RNA gehouden en te verkrijgen aandelen in het geplaatste kapitaal van RNA geschorst en de (buitengewone) algemene vergadering van aandeelhouders van 26 februari 2002 verboden tot besluitvorming over te gaan, meer in het bijzonder met betrekking tot de overeenkomst ingevolge welke WALP, [A] en The Rouse gezamenlijk RNA verwerven door middel van een aankoop van de activa van RNA tegen betaling in contanten, gevolgd door een uitkering van de opbrengst aan de aandeelhouders van RNA en liquidatie van RNA.

Bepaald werd dat de behandeling van de verzoeken op 21 maart 2002 zou worden voortgezet. Iedere verdere beslissing heeft de ondernemingskamer aangehouden.

1.40 Op verzoek van partijen heeft de verdere behandeling van de verzoeken op 18 maart 2002 plaatsgevonden.

Voorafgaande aan deze tweede behandeling is van de zijde van RNA, Stichting RNA, SBBR, de verzoekers tot cassatie onder 2-5 (bestuurders RNA), de verzoekers tot cassatie onder 7-11 (commissarissen RNA) en verzoekster tot cassatie onder 6 (Freeland) een verweerschrift ter griffie van het hof ingekomen.

1.41 De ondernemingskamer heeft bij beschikking van 22 maart 2002 (JOR 2002, 82)(23) voor recht verklaard dat sprake is van wanbeleid van RNA met betrekking tot

(i) het oprichten van Stichting RNA en de uitgifte van aandelen aan deze stichting,

(ii) het verlenen van financiële steun aan SBBR en

(iii) de wijziging in september 2001 in de (arbeids)overeenkomsten met de leden van de Raad van Bestuur van RNA en met Freeland.

Daarnaast vernietigde de ondernemingskamer het besluit van 11 september 2001 van de Raad van Commissarissen van RNA om tot aanpassing van deze (arbeids)overeenkomsten over te gaan, alsmede alle overige besluiten van organen van RNA die een noodzakelijke voorwaarde waren voor de wijziging van die (arbeids)overeenkomsten.

Het meer of anders verzochte heeft de ondernemingskamer afgewezen(24).

1.42 RNA c.s. zijn - tijdig(25) - van de beschikking van 22 maart 2002 in cassatie gekomen. VEB c.s. en de belanghebbenden hebben geen verweerschrift ingediend. Uit ambtshalve door mij ingewonnen inlichtingen is mij gebleken dat Westfield heeft laten weten zich te refereren aan het oordeel van de Hoge Raad.

Na de ontvangst van de processen-verbaal van de terechtzittingen van 22 februari 2002 en 18 maart 2002 hebben RNA c.s. een aanvullend middel van cassatie ingediend.

2.2 Deze vragen zijn, voor zover ik heb kunnen nagaan, niet eerder aan de Hoge Raad ter beantwoording voorgelegd.

Het Nederlandse vennootschapsrecht kent op dit moment ook (nog) géén 'hard and fast rules' ten aanzien van de rechten en verplichtingen van - de bestuurders en de commissarissen van -een zogenoemde "doelwitvennootschap" voor een situatie waarin het gaat om een (dreigende) overname van de zeggenschap in deze vennootschap door een andere (rechts)persoon, welke overname als "vijandig", "onvriendelijk" of "ongewenst" wordt beoordeeld in verband met de continuïteit (van het te voeren beleid) van de onderneming van de doelwitvennootschap(27).

Voor de beoordeling van de toelaatbaarheid van beschermingsconstructies is het volgende van belang.

2.3 Volgens artikel 2:64 lid 1 BW is de naamloze vennootschap een rechtspersoon met een maatschappelijk kapitaal dat is verdeeld in - in beginsel - vrij overdraagbare aandelen.

Deze aandelen kunnen op naam of aan toonder luiden (art. 2:82). Bij de statuten kan de overdraagbaarheid van aandelen op naam worden beperkt aan de hand van een, in een blokkeringsregeling voorgeschreven, goedkeurings- of aanbiedingsregeling welke beperking evenwel niet zodanig mag zijn dat zij de overdracht onmogelijk of uiterst bezwaarlijk maakt (art. 2:87).

2.4 Indien aan de daartoe in de wet gestelde eisen is voldaan, zijn aan alle aandelen in het geplaatste kapitaal van een naamloze vennootschap, voor zover bij de statuten niet anders is bepaald, in verhouding tot hun bedrag gelijke rechten en verplichtingen verbonden (art. 2:92 lid 1). Dit betekent, onder andere, dat iedere aandeelhouder ten minste één stem heeft in de algemene vergadering van aandeelhouders (zie art. 2:118 lid 1). De naamloze vennootschap is ook gehouden de aandeelhouders - onderscheidenlijk de certificaathouders die zich in gelijke omstandigheden bevinden - op dezelfde wijze te behandelen (art. 2:92 lid 2).

De statuten van de naamloze vennootschap kunnen evenwel bepalen dat aan aandelen van een bepaalde soort bijzondere rechten als in de statuten omschreven inzake de zeggenschap in de naamloze vennootschap zijn verbonden (art. 2:92 lid 3)(28).

2.5 Ingevolge het huidige artikel 2:129 lid 1 BW is het bestuur belast met het besturen van de naamloze vennootschap, behoudens beperkingen volgens de statuten. Daarbij valt onder het bestuur ook beleidsvoorbereiding, beleidsbepaling en beleidsuitvoering(29).

Het bestuur heeft in beginsel dus de leiding van de gang van zaken binnen de vennootschap.

2.6 De wettelijke bevoegdheden van de algemene vergadering van aandeelhouders (ava) zijn in Boek 2 BW verspreid neergelegd.

Aan de ava behoort op grond van artikel 2:107 lid 1 BW, binnen de door de wet en de statuten gestelde grenzen, alle bevoegdheid toe die niet aan het bestuur of aan anderen is toegekend. Zo besluit de ava dat de naamloze vennootschap na de oprichting aandelen uitgeeft (art. 2:96), dat eigen aandelen door deze vennootschap worden verkregen (art. 2:98), dat het geplaatste kapitaal wordt verminderd door intrekking van aandelen of door het bedrag van aandelen bij statutenwijziging te verminderen (art. 2:99), dat een bepaling van de statuten wordt gewijzigd (art. 2:121), dat de vennootschap zal worden ontbonden (art. 2:19) of dat de vennootschap haar eigen faillissement aanvraagt (vgl. art. 2:108a/136). Daarnaast neemt de ava meestal het besluit tot een juridische fusie of splitsing van de vennootschap (zie art. 2:317 en 334m).

2.7 Artikel 2:107 lid 2 BW schrijft voor dat het bestuur en de raad van commissarissen de algemene vergadering van aandeelhouders alle verlangde inlichtingen moeten verschaffen, tenzij een zwaarwichtig belang der vennootschap zich daartegen verzet.

Maeijer schrijft over de afbakening van de bevoegdheden tussen het bestuur en de algemene vergadering van aandeelhouders dat men in het algemeen kan stellen dat bevoegdheden die wezenlijk betrekking hebben op de structuur van de vennootschap of de beschikking over (een zeer wezenlijk deel van) haar onderneming, in het stelsel van de wet eerder aan de ava moeten toevallen dan aan het bestuur(30). Ook overigens wordt aangenomen dat de ava moet instemmen met besluiten van het bestuur waardoor het karakter van de onderneming wijzigt(31).

2.9 Op de toepasselijkheid van een aantal algemene bepalingen in afdeling 3 van Boek 2 BW ten aanzien van de naamloze vennootschap wordt een uitzondering gemaakt voor de zogeheten beleggingsmaatschappij met veranderlijk kapitaal(33).

Ingevolge artikel 2:76a lid 1 BW wordt onder de beleggingsmaatschappij met veranderlijk kapitaal (bmvk) verstaan een naamloze vennootschap:

a. die uitsluitend ten doel heeft haar vermogen zodanig te beleggen dat de risico's daarvan worden verspreid, ten einde haar aandeelhouders in de opbrengst te doen delen,

b. waarvan het bestuur krachtens de statuten bevoegd is aandelen in haar kapitaal uit te geven, te verwerven en te vervreemden,

c. waarvan de aandelen, met uitzondering van de aandelen waaraan de statuten een bijzonder recht inzake de zeggenschap in de vennootschap verbinden, worden opgenomen in de prijscourant van een beurs, en

d. waarvan de statuten bepalen dat de vennootschap een bmvk is.

2.10 De in artikel 2:76a lid 1 onder a bedoelde beleggingen hebben veelal betrekking op onroerend goed of courante (roerende) waarden die een dagprijs hebben zoals op de beurs verhandelde effecten(35).

Om te voorkomen dat een verschil ontstaat tussen de waarde en de beurskoers plegen bmvk's, mede al naar gelang het aanbod en de vraag, aandelen uit te geven of uit eigen voorraad in te kopen wanneer op de beurs meer aandelen worden aangeboden dan door het publiek worden opgenomen. Indien het bestuur van een bmvk zich bereid verklaart tot de uitgifte en inkoop van eigen aandelen en dit - op aanvraag van het publiek - ook doet, wordt de vennootschap aangemerkt als een "open-end" beleggingsmaatschappij. Verbindt het bestuur zich niet tot uitgifte en inkoop van eigen aandelen en wordt dit ook nagelaten, dan is er sprake van een "closed-end" beleggingsmaatschappij. Wordt bij een grotere vraag dan aanbod wèl aandelen uitgegeven en bij een groter aanbod dan vraag géén aandelen ingekocht, dan noemt men de beleggingsmaatschappij "semi-open-end"(36).

2.12 Artikel 2:76a BW is ingevoegd bij de, op 1 september 1981 in werking getreden, Wet van 15 mei 1981 (Stb. 332) tot aanpassing van de wetgeving aan de tweede richtlijn van de Raad van de Europese Gemeenschappen inzake vennootschapsrecht(38).

De Nederlandse wetgever heeft daarmee gebruik gemaakt van de in artikel 1, tweede lid, van de richtlijn toegekende bevoegdheid om deze richtlijn niet toe te passen op bmvk's.

"Artikel 1, tweede lid, van de richtlijn laat de nationale wetgever vrij in het bepalen van uitzonderingen voor beleggingsmaatschappijen met veranderlijk kapitaal. Onder de bestaande wet kan een beleggingsmaatschappij die n.v. is, haar eigen aandelen tegen dagwaarde inkopen en verkopen, zoals hiervoor is beschreven. De wijzigingen die de tweede richtlijn aanbrengt in de regeling van uitgifte en inkoop van aandelen maken enige uitzonderingen op de nieuwe wetsbepalingen nodig, willen dergelijke maatschappijen haar karakter en economische nut behouden. (...)

De beleggingsmaatschappij met veranderlijk kapitaal zal op deze wijze een n.v. zijn, die in tegenstelling tot andere n.v.'s een ruime mogelijkheid tot inkoop van aandelen behoudt, die vrijgesteld is van mededelingen over ingekochte aandelen in haar jaarverslag en jaarrekening, en waarvan het bestuur met inachtneming van de statuten tot de grens van het maatschappelijk kapitaal vrijelijk aandelen mag uitgeven, zonder voorkeursrecht van aandeelhouders. Overigens zal de beleggingsmaatschappij aan alle regels voor n.v.'s zijn onderworpen."

2.14 Uitgangspunt in het Nederlandse vennootschapsrecht is dat in de inrichting van de interne organisatie van de naamloze vennootschap een zeker machtsevenwicht behoort te bestaan tussen het bestuur die met de bestuursfunctie is belast, de raad van commissarissen die toezicht houdt en de algemene vergadering van aandeelhouders die besluit tot de wijziging van statuten, de uitgifte/inkoop van aandelen en de benoeming en het ontslag van bestuurders en commissarissen.

Het hier bedoelde machtsevenwicht tussen de verschillende organen binnen de vennootschap is in de loop van de afgelopen eeuw onder druk komen te staan.

2.15 Doordat de naamloze vennootschappen groter zijn geworden en de aandelen meer zijn gespreid, is de "zeggenschapsfunctie" van het aandeel afgenomen. De aandeelhouder werd in plaats van een (actieve) deelnemer in de vennootschap doorgaans een verschaffer van kapitaal aan de vennootschap (belegger). Deze ontwikkeling is gepaard gegaan met een toename van het absenteïsme van aandeelhouders op de ava.

In reactie daarop heeft men in de vennootschapspraktijk gezocht naar mogelijkheden om niet (meer) afhankelijk te zijn van een (toevallige) meerderheid van een kleine minderheid van ter vergadering aanwezige aandeelhouders.

2.19 Uit de vennootschapspraktijk kunnen o.a. de volgende beschermingsmaatregelen en -constructies worden genoemd die in de loop der tijden zijn ontwikkeld en worden toegepast(42):

a. de plaatsing van preferente aandelen bij een speciaal daartoe opgerichte stichting (ookwel "stichting bescherming continuïteit" of "pref-stichting");

b. de certificering van aandelen (ondergebracht bij een "stichting administratiekantoor");

c. het uitgeven van prioriteitsaandelen (aan een "stichting prioriteit");

d. beperking van het aantal uit te brengen stemmen;

e. de holding-constructie.

Kenmerk van deze vormen van bescherming is dat zij - in beginsel - alleen met instemming van de ava in het leven kunnen worden geroepen.

2.20 Alternatieve beschermingsmaatregelen worden in Nederland wel afgeleid van de, uit de Amerikaanse praktijk afkomstige, "Pandora"-constructies waarvan de volgende varianten kunnen worden onderscheiden(43):

i) de "poison pill": een regeling waarmee wordt beoogd om bij een geslaagde "vijandige overname" belangrijke vermogensbestanddelen in handen te brengen van een ander dan de overnemer zoals aandeelhouders van de doelwitvennootschap of een concurrent (de regeling leidt ertoe dat aan de vennootschap aanzienlijke schade wordt toegebracht die de overnemer ervan moet weerhouden zijn pogingen door te zetten);

ii) de "crown jewel": een regeling die ertoe strekt om de meest winstgevende onderdelen van een concern, de kroonjuwelen, daarbuiten onder te brengen, in bijvoorbeeld een "bevriende" stichting die de koopsom over een zeer lange periode tegen een zekere rente voldoet(44);

iii) de "golden parachute": een regeling waarbij bestuurders van de doelwitvennootschap bij een mogelijk geslaagde "vijandige overname" aanspraak kunnen maken op een buitensporige vergoeding als afvloeiingsregeling.

2.21 In de Nederlandse doctrine wordt over de toelaatbaarheid van "Pandora"-constructies verschillend geoordeeld.

Zo meent Eisma(45) dat volgens het adagium "nood breekt wet" het mogelijk is om "Pandora"-constructies aanvaardbaar te achten. Eisma ziet geen onderscheid tussen maatregelen die het bestuur treft ter zake van "politieke beveiliging" en maatregelen die het bestuur treft in de sfeer van beveiliging tegen een overval, omdat in beide gevallen "de existentie van de vennootschap en de onderneming" op het spel staan.

Andere schrijvers, onder wie Van Schilfgaarde(46), zijn voorzichtiger en achten het niet waarschijnlijk dat dit soort regelingen toetsing door de rechter zullen doorstaan. Volgens Van Schilfgaarde zal het bestuur zich tegenover de aandeelhouders die het bod hebben aanvaard niet kunnen permitteren de "Pandora"-constructies te handhaven.

Weer andere schrijvers zoals Van der Grinten c.s.(47) vinden deze beschermingsconstructies hoogst bedenkelijk en zijn van mening dat het bestuur van de doelwitvennootschap zijn bevoegdheid overschrijdt als het dergelijke middelen bezigt.

Honée(48) schrijft dat er weinig twijfel over kan zijn dat dergelijke constructies rechtens niet aanvaardbaar zijn. Slagter(49) gaat nog verder. Volgens deze schrijver zijn deze drie "kat-in-de-zak-constructies" naar Nederlands recht zelfs "steeds ontoelaatbaar" omdat het "in strijd is met de redelijkheid en billijkheid om het vennootschappelijk belang op zo'n ernstige wijze te schaden met het oogmerk indirect aan de overvaller schade toe te brengen".

De in 1991 gegeven samenvatting van de regering geeft ook thans nog de heersende opvatting in de vakliteratuur weer(50):

2.23 Bij de beleggingsmaatschappijen met veranderlijk kapitaal is het de constructie van prioriteitsaandelen (onder c) die veelal wordt toegepast bij de regelingen voor de bindende voordracht van bestuurders en commissarissen. Ook kunnen de statuten quorum- en versterkte meerderheidseisen voor besluiten tot statutenwijziging en ontbinding van de vennootschap bevatten. Uitgifte van preferente aandelen (onder a) wordt als een statutaire beschermings-maatregel minder geschikt bevonden vanwege de eis van beursnotering van deze aandelen.

Aangenomen wordt dat het gebruik van buiten-statutaire beschermingsconstructies beperkt is als gevolg van het in artikel 2:76a lid 1 onder a BW voorgeschreven doel - dat een bmvk haar vermogen zodanig behoort te beleggen dat de risico's daarvan worden gespreid teneinde haar aandeelhouders in de opbrengt te doen delen - welk doel commerciële activiteiten en daarmee ook de bescherming van bepaalde bedrijfsonderdelen uitsluit(52).

2.25 De afgelopen twee decennia heeft het onderwerp beschermingsconstructies onder een zeer grote belangstelling gestaan.

Sinds de voormalige Vereniging voor de Effectenhandel (VvdE) in haar jaarverslag van 1985 in het kader van het verder te voeren beleid in een beschouwing, getiteld "De Aandeelhouder, Beschermingsconstructies en de Effectenbeurs", aandacht had geschonken aan de positie van aandeelhouders in het licht van de door ter beurze genoteerde ondernemingen gehanteerde beschermingsconstructies, zijn aan dit onderwerp diverse rapporten, adviezen, congressen en wetenschappelijke beschouwingen, waaronder verschillende oraties en proefschriften, gewijd.

2.26 De discussie, die sindsdien in de Nederlandse doctrine wordt gevoerd, gaat niet zozeer over de vraag of het streven van het bestuur van een doelwitvennootschap om een dreigende "vijandige overname" van die vennootschap door een andere (rechts)persoon - die bijv. al een niet onbelangrijke positie als minderheidsaandeelhouder in het geplaatste kapitaal van de doelwitvennootschap heeft verworven - af te weren, geoorloofd is. Bescherming op zichzelf wordt in het algemeen geoorloofd geacht(53).

De controverse spitst zich toe op de vraag in welke mate de doelwitvennootschap zich tegen (dreigende) "vijandige overnames" mag beschermen(54). De maatschappelijke opvatting lijkt, mede onder invloed van ontwikkelingen op Europees niveau, in dat opzicht te wijzigen.

"Een beschermingsconstructie kan naar het oordeel van de Vereniging in het geval van pogingen tot onvriendelijke overname dienen als instrument door middel waarvan ten behoeve van het bestuur van de onderneming ruimte kan worden gecreëerd voor een zorgvuldige afweging van de belangen van de vennootschap en alle daarbij betrok-kenen, waaronder aandeelhouders. De Vereniging meent dat de ondernemingsleiding zich niet verdergaand zou mogen beschermen dan met het oog op deze functie noodzakelijk is. Voorts dient het nemen van beschermingsmaatregelen, of voorzie-ningen hiertoe, in beginsel vooraf ter goedkeuring aan aandeelhouders voorgelegd te worden. Tenslotte zal naar het oordeel van de Vereniging over de inhoud en hantering van de constructies als relevante marktinformatie openheid moeten worden betracht.

Ter vermijding van een 'beursoverval' door het heimelijk ter beurze verwerven van de aandelen, wordt gepleit voor een verplichte openbare melding door de aandeelhouders bij het bereiken van een pakket van nader te bepalen omvang, waarbij gedacht wordt aan een grens van ten hoogste 20% van het uitstaande kapitaal. (...), vooruitlopend op een te verwachten EG-richtlijn."(57)

2.29 Na gezamenlijk overleg tussen de VvdE en de Vereniging van Effecten Uitgevende Ondernemingen (VEUO) is op 1 november 1989 - in de lijn van de door de VvdE in haar rapport uit 1988 gestelde richtlijnen - m.b.t. de toelaatbaarheid van beschermingsconstructies bij beursvennootschappen een specifieke regeling ingevoerd, welke regeling werd neergelegd in de Bijlage X van het Fondsenreglement(58).

Bijlage X bevat sindsdien de voorwaarden op het gebied van de beschermingsconstructies waaraan de statuten van een vennootschap moet voldoen om te kunnen worden toegelaten tot de notering aan de Effectenbeurs (thans AEX). Op deze wijze wordt het aantal beschermings-constructies, waarover een beursgenoteerde vennootschap beschikt, in aantal en type beperkt. Van ten hoogste twee van de volgende beschermingsmaatregelen wordt cumulatie toegestaan (zie art. 13): preferente beschermingsaandelen, certificering van aandelen met beperkte roye-mentsmogelijkheid, stemrechtbeperking, gemeenschappelijk-bezitconstructies of nationaal-bezitconstructies, en prioriteitsaandelen.

Ten aanzien van de "Pandora"-constructies, waaronder de "poison pill" en "crown jewel"-constructies, schrijft artikel 12 voor dat de beursvennootschap steeds onverwijld openbaar mededeling behoort te doen van enig onverplicht bestuursbesluit of overeenkomst waarvan het oogmerk (nagenoeg) uitsluitend is dat toekomstige openbare biedingen op de effecten, waarover met het bestuur geen overeenstemming is bereikt, zullen worden gefrustreerd.

In deze regeling wordt niet aangegeven hoelang het gebruik van de beschermingsconstructies aanvaardbaar is en ook niet onder welke omstandigheden de genoemde constructies moeten worden doorbroken.

2.30 Een zekere wettelijke bescherming is vervolgens gecreëerd door de Wet melding zeggenschap in ter beurze genoteerde vennootschappen.

De Wmz 1996 behelst een initiële meldingsplicht voor een ieder die op het moment van officiële notering van een beursvennootschap in die vennootschap stemrechten of een belang houdt van tenminste 5 procent (zie art. 2-3 Wmz 1996)(59).

Algemeen wordt aangenomen dat deze meldingsplicht voor de beleggers de mogelijkheid van een (plotselinge) "beursoverval" enigszins heeft ingeperkt, nu (het bestuur van) de betrokken beursvennootschap tijdig kennis kan dragen van een eventuele "vijandige overname"(60).

2.32 Sinds de indiening van een eerste voorstel door de Europese Commissie op 19 januari 1989(61) is bij het Europees Parlement het voorstel voor een Dertiende Richtlijn aanhangig.

De richtlijn heeft betrekking op openbare biedingen. Naast procedurevoorschriften, die bij een openbaar bod in acht moeten worden genomen, en andere gedragsregels en het toezicht op de naleving hiervan, bevatte het eerste richtlijnvoorstel het volgende verbod tot het nemen van afweermaatregelen door het bestuur van de doelwitvennootschap (art. 8):

Behoudens indien de algemene vergadering van aandeelhouders haar goedkeuring ter zake verleent, mag het bestuurs- of leidinggevende orgaan, zodra het de in artikel 7, lid 1, bedoelde mededeling [lees: tot openbaarmaking van het biedingsbericht, W-vG] heeft ontvangen en totdat de termijn voor de aanvaarding van het aanbod is verstreken, niet besluiten:

a) tot het uitgeven van effecten waaraan stemrechten zijn verbonden of die in effecten waaraan deze rechten zijn verbonden, kunnen worden omgewisseld en

b) tot het aangaan van transacties die niet het karakter hebben van gewone, onder normale omstandigheden gesloten transacties, behoudens een naar behoren met redenen omklede goedkeuring door de bevoegde toezichthoudende autoriteit.

2.37 Net als in het vorige voorstel legt artikel 9 van het laatste richtlijnvoorstel de lidstaten de verplichting op (lid 1) erop toe te zien dat het bestuur van de doelwitvennootschap afziet van beschermingsmaatregelen die het bod kunnen dwarsbomen, tenzij de ava daartoe eerst machtiging heeft verleend.

Volgens de toelichting op artikel 9 (zie blz. 8) is het van belang te waarborgen dat, wanneer de zeggenschap over de doelwitvennootschap in het geding is, de beslissing over het lot ervan door de eigenaars wordt genomen, hetgeen meebrengt dat de algemene vergadering vooraf uitdrukkelijk machtiging moet hebben verleend om op een bepaald bod te reageren.

Welke beschermingsmaatregelen een (openbaar) bod kunnen dwarsbomen wordt in artikel 9 niet omschreven. In de toelichting wordt terzake aangegeven dat het in het algemeen gaat om "uiteenlopende transacties die niet passen in het kader van de normale bedrijfsuitoefening van de vennootschap of die niet in overeenstemming zijn met de normale marktgebruiken"(67).

Deze richtlijn is niet van toepassing op - kort gezegd - beleggingsmaatschappijen (art. 1 lid 2).

2.38 Op nationaal niveau heeft de Nederlandse overheid zich aanvankelijk terughoudend opgesteld ten aanzien van een regulering van het gebruik van beschermingsconstructies door de ter beurze genoteerde vennootschappen.

Mede in verband met de hierboven geschetste ontwikkelingen in Europees verband, hebben de opeenvolgende kabinetten zich in de loop van de negentiger jaren van de vorige eeuw steeds meer in de discussie over de toelaatbaarheid van beschermingsconstructies gemengd.

2.39 De VvdE en de VEUO werden in de gelegenheid gesteld om hun gezamenlijke overleg voort te zetten en in de eerste plaats zelf tot een regeling van deze problematiek te komen(68).

Bij brief van 1 februari 1991(69) hebben de toenmalige Minister van Financiën en Staatssecretaris van Justitie een aantal algemene uitgangspunten geformuleerd waaraan een nieuwe regeling zou (moeten) voldoen:

1. De markt voor overnemingen dient goed en ordelijk te functioneren.

2. Alle bij de overneming betrokken partijen dienen hun positie ten aanzien van de overneming weloverwogen te kunnen bepalen. Hierbij is het noodzakelijk dat alle betrokkenen zowel over voldoende tijd als over voldoende informatie kunnen beschikken.

3. Het bestuur van de doelvennootschap mag niet worden belemmerd in zijn taak te handelen in het belang van de vennootschap en de met haar verbonden onderneming, waarbij wordt aangetekend dat het belang van de onderneming niet a priori kan worden gelijkgesteld met blijvende zelfstandigheid van de vennootschap of het behoud van de eigen stoel.

4. Indien sprake is van een bieding ten aanzien waarvan het bestuur van de doelvennootschap tot de conclusie kan komen dat deze niet in het belang van de vennootschap is, moet zij zich hiertegen kunnen verzetten. Daartoe is een zekere mate van bescherming nuttig.

5. Indien de machtsverhoudingen in de algemene vergadering van aandeelhouders belangrijk zijn gewijzigd is het in zijn algemeenheid evenwel ongewenst dat de ondernemingsleiding dit feit langdurig negeert.

2.40 Het standpunt van het kabinet kwam toen erop neer dat beschermingsconstructies - in beginsel - toelaatbaar zijn mits zij tijdelijk van aard zijn. De ondernemingsleiding mag een redelijke overneming daarmee niet bij voortduring frustreren en de zeggenschap blijvend aan de (overnemende) aandeelhouder ontzeggen.

Een zekere bescherming achtte men niettemin gewenst om speculatieve biedingen van zgh. "asset strippers" of "corporate raiders" - d.w.z. overnemers die voorbijgaan aan het belang van de vennootschap en de met haar verbonden onderneming en enkel hun eigen belang op korte termijn nastreven - te kunnen afweren. Bovendien zou door een zekere mate van bescherming de positie van Nederlandse vennootschappen zoveel mogelijk in evenwicht zijn gebracht met die van vennootschappen in andere landen.

2.42 Op 25 juni 1997 heeft de zogeheten Commissie Corporate Governance haar rapport aangeboden(71). Deze commissie was ingesteld als uitvloeisel van een akkoord tussen de VEUO en de VvdE en wordt ook wel de Commissie Peters I genoemd(72).

Voor deze commissie is het begrip corporate governance een stelsel van omgangsvormen voor bij de vennootschap en haar onderneming betrokken direct belanghebbenden - met name bestuurders, commissarissen en kapitaalverschaffers - inhoudende een aantal regels voor goed bestuur en goed toezicht en regels voor verdeling van taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden die een evenwichtige invloed bewerkstelligen van bij de vennootschap en haar onderneming betrokkenen(73).

In haar rapport heeft de commissie Peters I in hoofdstuk 5 over het functioneren van de ava en de rol van de kapitaalverschaffers gesteld dat in een situatie dat een vennootschap doelwit wordt van een onwelgevallige bejegening door een partij die controle tracht te verwerven, de ondernemingsleiding de tijd dient te worden gegund om de bij de vijandelijke overname in het geding zijnde belangen naar behoren te behartigen. Volgens deze commissie kunnen voor dergelijke situaties beschermingsmaatregelen "binnen zekere grenzen" worden gerespecteerd. De commissie zag ten aanzien van de regelgeving inzake bescherming voor haar geen taak weggelegd (zie par. 5.1).

2.43 Op 7 november 1997 is een voorstel van wet ingediend tot invoering van de mogelijkheid tot het treffen van bijzondere maatregelen door de ondernemingskamer over de zeggenschap in de naamloze vennootschap (het wetsvoorstel beschermingsmaatregelen)(74).

Met het wetsvoorstel beoogde de vorige regering, in de lijn van de ontwikkelingen op het gebied van de corporate governance, de structuur van "checks and balances" binnen de ondernemingen te verbeteren door, onder meer, het overleg tussen bestuur en aandeelhouders te bevorderen. De huidige Minister van Financiën heeft in een recente toespraak maatregelen aangekondigd tot verdere verbetering van de "checks and balances"(75).

2.44 Uitgangspunt in het aanhangige wetsvoorstel is dat beschermingsmaatregelen nuttig en daarom aanvaardbaar kunnen zijn.

Voordeel van een beschermingsmaatregel is dat het bestuur zo enige tijd krijgt om zich te beraden op een (openbaar) bod en om in overleg te treden met de bieder. Door de beschermingsconstructies wordt de onderhandelingspositie van het zittend bestuur versterkt, zodat dit in staat is om de overnameprijs ten behoeve van de huidige aandeelhouders te verhogen (het creëren van een zogeheten "level playing field").

Als een nadeel wordt gezien dat een falend management zich kan verschansen achter de constructies(76). Een ander belangrijk nadeel van de meeste beschermingsmaatregelen in de Nederlandse situatie is dat zij ook in "vredestijd" de zeggenschap van aandeelhouders verminderen of zelfs uitsluiten. Veelal wordt dit laatste gerechtvaardigd met het argument dat "het sowieso verstandig is om aandeelhouders niet te veel inspraak te geven" omdat zij niet vaak op de ava verschijnen en niet altijd terzake kundig zijn; door het absenteïsme vindt de besluitvorming in de ava dan feitelijk plaats door de houders van maar een klein deel van de aandelen wat de kwaliteit van de besluitvorming en de continuïteit daarvan zou kunnen bedreigen(77).

2.46 Het wetsvoorstel regelt dat degene die het overgrote deel van het kapitaal verschaft in beginsel ook recht heeft op het doen wegnemen van belemmeringen voor zijn zeggenschap. Samengevat(79) komt de beoogde wettelijke regeling op het volgende neer. De houder van aandelen of certificaten, die al dan niet samen met zijn dochtermaatschappijen tenminste 70 procent van het geplaatste kapitaal van een - "open" - naamloze vennootschap verschaft, kan de ondernemingskamer verzoeken maatregelen te treffen indien hij dit kapitaal tenminste één jaar onafgebroken is blijven verschaffen (zie art. 2:359a en 2:359b lid 1).

Deze maatregelen kunnen allereerst zijn: een gebod tot decertificering; intrekking/overdracht van preferente beschermingsaandelen of ontzegging van het stemrecht op die aandelen voor een bepaalde termijn; ongedaanmaking van de vrijwillige toepassing van een structuurregiem of een zodanige statutenwijziging dat de ava zonder voordracht/goedkeuring en bij volstrekte meerderheid van uitgebrachte stemmen kan beslissen over benoeming, ontslag en bezoldiging van bestuurders en commissarissen (zie art. 2:359c). De ondernemingskamer wijst dit verzoek toe, tenzij de vennootschap aannemelijk maakt dat de voornemens van de verzoeker wezenlijk in strijd zijn met het belang van de vennootschap en de met haar verbonden onderneming of er grond is te verwachten dat de verzoeker zal handelen in strijd zijn met artikel 2:8 BW (zie art. 2:359f lid 1).

Verdergaande maatregelen kunnen zijn: een andere wijziging van de statuten voorzover het geen afwijking inhoudt van dwingende wetsbepalingen; de intrekking van prioriteitsaandelen; de schorsing of vernietiging van besluiten van bijv. het bestuur, raad van commissarissen of de ava; de schorsing of ontslag en tijdelijke aanstelling van bestuurders of commissarissen (zie ar. 2:359d). Deze maatregelen - de "tweede groep" - kan de ondernemingskamer slechts toewijzen indien het achterwege blijven van de gevraagde maatregel, in aanmerking nemende de onevenredigheid tussen het belang van de verzoeker bij de maatregel en de belangen van de vennootschap of anderen die daardoor worden geschaad, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet aanvaardbaar is (zie art. 2:359f lid 3).

Bij de behandeling van deze verzoeken wordt de ondernemingskamer geadviseerd door drie te benoemen onafhankelijke deskundigen (zie art. 2:359g).

2.47 In het wetsvoorstel wordt een bijzondere rechtsgang geïntroduceerd voor degene die tenminste 70 procent van het risicodragend kapitaal van een doelwitvennootschap verschaft(80). Naar het oordeel van de - vorige - regering zijn gelet op de (lagere) rechtspraak, waaronder de OK-zaak in het overnamegeschil Uni-Invest/Breevast(81), de maatregelen die op grond van het enquêterecht kunnen worden genomen niet altijd geschikt gebleken om een beschermingswal te slechten. Uit de beschikking van de Hoge Raad van 27 september 2000 (NJ 2000, 653)(82) in de OK-zaak Gucci/LVMH(83) leidde deze regering ook af dat een bijzondere regeling wordt gemist omdat het enquêterecht geen mogelijkheden biedt voor het treffen van maatregelen zonder een onderzoek waaruit blijkt dat sprake is geweest van wanbeleid(84).

Voor minderheidsaandeelhouders blijven de mogelijkheden om het vennootschappelijk beleid ter toetsing aan de burgerlijke rechter voor te leggen, zoals de mogelijkheid van vernietiging van besluiten op grond van artikel 2:15 BW of een beroep op het enquêterecht, behouden(85).

3.4 Vervolgens betogen RNA c.s. dat de ondernemingskamer niet tot deze beslissing had kunnen en mogen komen op grond van de in rechtsoverweging 3.8 weergegeven passage uit het onderzoeksverslag en in het licht van de ontwikkelingen ná 16 oktober 2001. In dit verband wordt aangevoerd dat het haar niet vrijstond om op basis van feiten, die niet uit het onderzoeksverslag blijken te concluderen dat sprake is geweest van wanbeleid.

Volgens RNA c.s. heeft de ondernemingskamer eraan voorbijgezien dat, zoals RNA c.s. herhaaldelijk hadden betoogd, de beschermingsmaatregel ten doel heeft gehad een status quo te creëren om, nadat een ongelijke machtsverhouding tijdelijk gelijk was getrokken, met Westfield verdere besprekingen en onderhandelingen te voeren, welke hebben plaatsgevonden en uiteindelijk hebben geresulteerd in een minnelijke regeling tussen de partijen (middel 2).

Anders dan de ondernemingskamer kennelijk van oordeel is, heeft RNA met Westfield wel degelijk nader overleg gevoerd en heeft zij Westfield, ná 16 oktober 2001, de gelegenheid geboden haar opvatting over het door haar wenselijk geachte beleid aan de ava voor te leggen (middel 3 en 4). Westfield had zich aan haar "beklemde positie" kunnen onttrekken door dat nadere overleg met RNA aan te gaan (middel 5). Anders dan de ondernemingskamer oordeelt, heeft RNA tijdens de op 17 oktober 2001 gehouden informatieve algemene vergadering van aandeelhouders aan de andere aandeelhouders - voldoende - inzicht gegeven in de opvattingen van Westfield, zodat niet kan worden gezegd dat hun de kans is ontnomen zich daarover zelf een oordeel te vormen (middel 7). Opnieuw zal moeten worden onderzocht of de kosten voor het opwerpen van de beschermingsmaatregel kunnen bijdragen tot het gewraakte oordeel dat sprake is geweest van wanbeleid (middel 6).

3.7 Mijn slotconclusie zal zijn dat de bestreden oordelen van de ondernemingskamer niet blijk geven van een onjuiste rechtsopvatting en voor het overige een waardering behelzen van omstandigheden van feitelijke aard, welke waardering in cassatie slechts op begrijpelijkheid kan worden getoetst. Deze oordelen zijn m.i. ook niet onbegrijpelijk.

Ik werk deze mening hierna uit aan de hand van de bespreking van de middelen 1-8.

3.8 De ondernemingskamer heeft terecht vooropgesteld (rov. 3.5) dat het oprichten van een stichting zoals in het onderhavige geval is geschied, met het doel om zonder de dreiging van doorbreking van de status quo met o.a. Westfield verder te spreken over de te volgen strategische koers, op zichzelf niet onaanvaarbaar is.

Zoals ik in mijn inleidende opmerkingen heb uiteengezet, wordt in Nederland - anders dan op Europees niveau - algemeen aanvaardbaar geoordeeld dat beschermingsmaatregelen worden getroffen opdat (het bestuur en de raad van commissarissen van) een doelwitvennootschap voor zichzelf ruimte, een "level playing field", schept(86).

Overigens wordt dit oordeel in cassatie niet bestreden.

3.9 Middel 1 gaat uit van de veronderstelling dat de ondernemingskamer in de bestreden rechtsoverwegingen van oordeel is dat de oprichting van en uitgifte van aandelen aan Stichting RNA als beschermingsmaatregel ertoe strekte om "een status quo te creëren teneinde met Westfield verdere besprekingen en onderhandelingen te voeren en/of Westfield de gelegenheid te geven om haar opvattingen omtrent het door haar wenselijk geachte beleid van RNA aan de andere aandeelhouders voor te leggen".

Het middel gaat aldus uit van een verkeerde lezing van de bestreden beschikking.

3.10 Rechtsoverweging 3.5 bevat slechts een (juist) uitgangspunt. In rechtsoverweging 3.7 heeft de ondernemingskamer echter als haar eindoordeel gegeven dat de hier bedoelde beschermingsmaatregel moet worden beschouwd als "een middel om haar grootaandeelhouder Westfield definitief buiten de deur te houden". Aan dit laatste oordeel heeft de ondernemingskamer de gevolgtrekking verbonden dat een en ander in strijd is met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap en mitsdien wanbeleid oplevert. De nadere motivering in rechtsoverweging 3.9 moet dan ook uitsluitend in dat kader worden bezien.

Zo middel 1 al niet belang mist, faalt het middel in al zijn onderdelen derhalve bij gebrek aan feitelijke grondslag.

3.11 Ik bespreek de onderdelen 1.1 en 1.3 dan ook ten overvloede. Daar wordt gesteld dat, nu Westfield slechts houdster is van 24,9% van de aandelen in RNA, de ondernemingskamer had behoren te anticiperen op het aanhangige wetsvoorstel beschermingsmaatregelen.

Middelonderdeel 1.1 lijkt te betogen dat in een geval als het onderhavige géén voorafgaand overleg behoeft te worden gevoerd tussen het ondernemingsbestuur van een doelwitvennootschap en de overnemende aandeelhouder wiens belang lager is dan de in het wetsvoorstel voorgeschreven 70 procent.

Onderdeel 1.3 sluit hierop aan met het betoog over de periode waarbinnen RNA over de beschermingsmaatregel een gefundeerd oordeel had moeten (kunnen) vellen.

3.13 Bij besprekingen met o.a. de VvdE en de VEUO van de regeling voor een beperking van het gebruik van beschermingsconstructies door de beursvennootschappen heeft men ook steeds gediscussieerd over een periode waarbinnen ruimte zou worden geschapen voor het ondernemingsbestuur van een doelwitvennootschap en de overnemende (groot)aandeelhouder om serieuze onderhandelingen te voeren. Uiteindelijk is deze periode gesteld op één jaar. In het wetsvoorstel wordt daarmee beoogd te bevorderen dat het bestuur van de vennootschap en de overnemer (eerst) in onderling overleg tot een oplossing geraken. In dat jaar behoren het bestuur en de overnemer zich jegens elkaar redelijk en billijk te gedragen, zulks in overeenstemming met de algemene beginselen zoals neergelegd in de artikelen 2:8 en 2:15 BW(88).

Deze verdere bevordering van het overleg tussen ondernemingsleiding en aandeelhouders van een (beurs)vennootschap ligt - zoals hiervoor onder 2.43 werd opgemerkt - in de lijn van het overheidsbeleid van de afgelopen jaren ten aanzien van corporate governance.

3.14 Aan de hand van rechtspraak van de Hoge Raad en literatuur over anticipatie kunnen globaal de volgende regels worden vastgesteld(89):

- anticipatie is mogelijk wanneer het nieuwe recht aansluit bij de opvattingen zoals die zich onder het oude recht in rechtspraak, literatuur en maatschappij hebben ontwikkeld;

- voor anticipatie is in beginsel ruimte wanneer het geldende recht een lacune bevat die door het nieuwe recht wordt opgevuld;

- bij nieuwe bepalingen die een breuk met het geldende recht betekenen, dient anticipatie met grote terughoudendheid te worden toegepast;

- een bepaling leent zich niet voor anticipatie wanneer de nieuwe oplossing niet past in het systeem van het geldende recht(90).

3.15 Zoals in mijn inleidende opmerkingen is uiteengezet, wordt in het wetsvoorstel een thans niet bestaande wettelijke regeling geïntroduceerd met een bijzondere rechtsgang voor de (overnemende) grootaandeelhouder die tenminste 70 procent van het geplaatste kapitaal van de doelwitvennootschap verschaft.

Anders dan in onderdeel 1.1 wordt gesuggereerd, wordt op het wetsvoorstel in de literatuur de nodige kritiek geleverd(91). Deze kritiek richt zich onder meer op de wachttermijn van één jaar, het vereiste kapitaalbelang van 70 procent en de vraag of de wettelijke regeling niet moet worden geïntegreerd in het enquêterecht. Deze punten van kritiek zijn tijdens de parlementaire behandeling van het wetsvoorstel ook door verschillende kamerfracties naar voren gebracht. Zo hebben de kamerfracties van D66 en VVD voorgesteld om het percentage van 70 procent te verlagen naar 66 2/3 onderscheidenlijk 50 procent.(92)

Niet onbelangrijk is dat de beleggingsmaatschappijen met veranderlijk kapitaal als zodanig reeds van de toepassing van het wetsvoorstel beschermingsmaatregelen zijn uitgezonderd(93).

Ten slotte is de verdere parlementaire behandeling van dit wetsvoorstel - anders dan voorheen het geval was - afhankelijk gesteld van de ontwikkelingen rondom een (definitieve) regeling in de Dertiende Richtlijn(94).

Dit alles brengt m.i. mee dat voor anticipatie geen plaats is.

3.17 In de in rechtsoverweging 3.8 weergegeven passage baseren de onderzoekers de bevinding dat het op 23 september 2001 in stelling brengen van de onderhavige beschermingsconstructie niet van juist beleid getuigde, op de vaststelling dat een nauwgezet onderzoek naar en een (intensief) overleg over de vraag of de plannen van Westfield tot benadeling van de overige aandeelhouders zouden leiden, is uitgebleven en ook niet door de directie en de raad van commissarissen van RNA werd bevorderd dat Westfield de gelegenheid kreeg om haar voorstellen op "faire wijze" aan de overige "onafhankelijke" aandeelhouders te presenteren. Deze voorstellen zijn door RNA afgedaan als "bij voorbaat onacceptabel"(95). Volgens de onderzoekers nam RNA te veel de houding aan "dat Westfield een aandeelhouder was die er niet behoorde te zijn" en is hun inziens niet uitgesloten dat RNA zich haar "weinig toeschietelijke houding" dacht te kunnen permitteren door zich achter de "beschermingswal" te verschuilen.

Het oordeel van de ondernemingskamer is gelet op deze passage niet onbegrijpelijk.

Hierop stuit middel 2 reeds ten dele af.

3.18 Daarnaast wijs ik op het volgende.

In de (eerste) procedure tussen Westfield en RNA, waar VEB zich in het geding tegen RNA als belanghebbende aan de zijde van Westfield had gevoegd (zie hiervoor onder 1.28), heeft de ondernemingskamer in haar beschikking van 16 oktober 2001 bij de beoordeling van de ontvankelijkheid van Westfield het volgende overwogen, voor zover thans van belang:

"3.10 Tussen Westfield en RNA bestaat geen verschil van mening over het gegeven enerzijds dat de voorstellen van Westfield voor RNA niet aanvaardbaar zijn en anderzijds dat Westfield niet althans niet zonder de instemming van Stichting RNA in de gelegenheid zal zijn RNA te nopen die voorstellen te aanvaarden. Omtrent de wederzijdse standpunten hebben RNA en Westfield regelmatig overleg gevoerd. Niet alleen is in het overleg door RNA kenbaar gemaakt dat zij de voorstellen van Westfield niet aanvaardbaar achtte, ook heeft RNA schriftelijk laten weten de realisering van die voorstellen met alle middelen te willen tegenhouden. Ter uitvoering daarvan is Stichting RNA in het leven geroepen. Westfield heeft ten slotte haar bezwaren schriftelijk aan RNA kenbaar gemaakt.

3.11 (...). Uitgesloten moet worden geacht dat RNA, zou haar daartoe een langere termijn zijn of worden gegund, aan de bezwaren van Westfield (...) op enige wijze tegemoet zou willen komen."

3.19 RNA heeft dus ook zelf gesteld de verwezenlijking van de voorstellen van Westfield met alle middelen te willen tegenhouden.

Strikt genomen heeft deze vaststelling uit de beschikking van 16 oktober 2001 geen gezag van gewijsde tussen partijen dan wel verschenen belanghebbenden in deze tweede procedure, omdat dat leerstuk in beginsel niet van toepassing is in de verzoekschriftprocedure(96). Het contentieuze element is echter in de enquêteprocedure dermate overwegend dat ik meen dat het van overeenkomstige toepassing kan worden verklaard, hetgeen meebrengt dat RNA in deze procedure tot het treffen van voorzieningen haar standpunt uit de procedure tot het instellen van een onderzoek kan worden tegengeworpen.

De beschikking van 16 oktober 2001 is in kracht van gewijsde gegaan(97).

3.20 Voor zover in middel 2 wordt betoogd dat de ondernemingskamer niet buiten het verslag van de onderzoekers om mag concluderen tot wanbeleid op grond van andere gebleken feiten en omstandigheden, gaat het uit van een onjuist uitgangspunt.

In zijn beschikking van 27 september 2000, NJ 2000, 653 (Gucci) heeft de Hoge Raad beslist dat op grond van het stelsel van het enquêterecht en de strekking van de wet niet door de ondernemingskamer tot wanbeleid kan worden geconcludeerd in de procedure als bedoeld in artikel 2:355 BW als niet daaraan vooraf is gegaan een toewijzing van een verzoek tot het instellen van een onderzoek als bedoeld in artikel 2:345 BW en het uitbrengen van een verslag van de in die (eerste) procedure benoemde onderzoekers.

In zoverre is juist - zoals de stellers van het middel in de onderdelen 2.6-2.8 betogen - dat de ondernemingskamer niet zelfstandig op basis van door haar vastgestelde feiten mag oordelen dat van wanbeleid is gebleken.

Dit brengt echter niet mee dat de ondernemingskamer, nadat de onderzoekers hun verslag ter griffie van het hof hebben gedeponeerd, in de procedure tot het treffen van voorzieningen niet mede mogen oordelen op basis van tijdens de behandeling gebleken feiten en omstandigheden of op basis van in de processtukken ingenomen standpunten of overgelegde producties(98).

3.21 In middelonderdeel 2.9 wordt betoogd dat de ondernemingskamer in haar bestreden beschikking ten onrechte zonder enige motivering de daar genoemde (essentiële) stellingen van RNA heeft gepasseerd waaruit volgt dat het oprichten door RNA van Stichting RNA en de uitgifte van aandelen aan haar ertoe strekten een status quo te creëren om vervolgens met Westfield verdere bespreking en onderhandelingen te voeren.

Dit onderdeel mist feitelijke grondslag nu de ondernemingskamer deze stellingname van RNA in rechtsoverweging 3.5 van de bestreden beschikking heeft betrokken in haar beoordeling.

3.22 Voor zover in middel 2 nog erover wordt geklaagd - kort gezegd - dat de bestreden beslissing onbegrijpelijk is tegen de achtergrond van de ontwikkelingen ná 16 oktober 2001, kan het middel ook niet slagen.

In haar beschikking van 16 oktober 2001 heeft de ondernemingskamer de onderzoeksperiode beperkt tot de periode van 14 augustus 2001 tot 16 oktober 2001. Het verzoek van Westfield om de onderzoeksperiode uit te breiden naar het beleid en de gang van zaken vanaf de datum van die beschikking tot het einde van het onderzoek, heeft de ondernemingskamer afgewezen. Ook de onderzoekers zijn in hun onderzoek uitgegaan van het tijdvak (zie het verslag, blz. 7):

3.23 Dat de beschermingsconstructie een tijdelijk karakter droeg, deed voor de beoordeling van de vraag of in de voorliggende onderzoeksperiode sprake is geweest van wanbeleid, niet terzake nu de beoordeling zich richtte op de in het verslag vastgestelde "weinig toeschietelijke houding" van (het bestuur en de raad van commissarissen van) RNA jegens Westfield als haar grootaandeelhouder achter de door RNA opgerichte "beschermingswal" (zie ook hierna onder 3.35 en 3.36).

Kennelijk en niet onbegrijpelijk heeft de ondernemingskamer om die reden het tijdelijk karakter van de beschermingsconstructie buiten beschouwing gelaten.

3.25 Middel 3 klaagt allereerst dat het oordeel van de ondernemingskamer dat RNA niet met Westfield nader zou hebben overlegd (rov. 3.7 en 3.9), innerlijk tegenstrijdig is met haar vaststelling in rechtsoverweging 3.5 dat zij in de periode van medio augustus 2001 tot medio september 2001 veelvuldige gesprekken hebben gevoerd (onderdeel 3.1). Daarbij wordt ervan uitgegaan dat het eerste oordeel ziet op de periode vóór het opwerpen van de beschermings-maatregel.

Deze klacht faalt, nu de in de rechtsoverwegingen 3.7 en 3.9 gegeven oordelen overduidelijk betrekking hebben op de periode nà de oprichting van Stichting RNA en de uitgifte van aandelen van RNA aan die stichting. In rechtsoverweging 3.7 spreekt de ondernemingskamer bijvoorbeeld over "verdere besprekingen".

3.26 Voor zover in middelonderdeel 3.2 wordt geklaagd dat deze oordelen onbegrijpelijk zijn omdat RNA in ieder geval na 16 oktober 2001 nader met Westfield heeft overlegd, verliest het middel uit het oog dat de onderzoeksperiode zich slechts tot 16 oktober 2001 uitstrekte.

Middel 3 bouwt voor het overige voort op middel 2 en deelt het lot daarvan.

3.29 Op zichzelf is het juist dat het bestuur in beginsel is belast met het besturen van een vennootschap (d.w.z. met de beleidsvoorbereiding, beleidsbepaling en beleidsuitvoering).

Ten aanzien van zeer belangrijke besluiten die de structuur en de interne organisatie van een vennootschap betreffen, wordt echter algemeen aangenomen dat deze besluiten - in beginsel - aan de ava moeten toevallen in plaats van aan het bestuur(99).

Overleg tussen het bestuur en de raad van commissarissen van een naamloze vennootschap en de aandeelhouders kan alleen plaatsvinden op een algemene vergadering van aandeelhouders. Soms kan het bestuur verplicht zijn de aandeelhoudersvergadering in de gelegenheid te stellen om te overleggen over onderwerpen waarover de vergadering behoort te beslissen, te adviseren of waarover goedkeuring moet worden verkregen, zoals bijvoorbeeld in artikel 2:108a BW waar wordt voorgeschreven dat een bijzondere ava dient te worden gehouden in geval van een zeer verslechterde vermogenstoestand van de vennootschap ("ter bespreking van zo nodig te nemen maatregelen")(100).

3.30 Het bestuur en de raad van commissarissen van een naamloze vennootschap zijn in de eerste plaats degenen die bevoegd zijn een vergadering van aandeelhouders bijeen te roepen (zie art. 2:109 BW). Onder omstandigheden kunnen echter ook de aandeelhouders, na een verkregen rechterlijke machtiging, hiertoe overgaan. Deze materie is geregeld in de art. 2:110 en 2:112 BW.

Indien één of meer houders van aandelen, die gezamenlijk ten minste een tiende gedeelte van het geplaatste kapitaal vertegenwoordigen (of een zoveel geringer bedrag als bij de statuten is bepaald), aan het bestuur en de raad van commissarissen schriftelijk en onder nauwkeurige opgave van de te behandelen onderwerpen het verzoek hebben gericht een ava bijeen te roepen en noch het bestuur noch de raad van commissarissen - daartoe in dit geval gelijkelijk bevoegd - de nodige maatregelen hebben getroffen opdat de ava binnen zes weken na het verzoek kon worden gehouden, kunnen deze aanhouders ingevolge artikel 2:110 lid 1 BW door de voorzieningenrechter - vóór 1 januari 2002: de president - van de rechtbank op hun verzoek worden gemachtigd tot de bijeenroeping van een ava(101).

3.31 Iedere aandeelhouder is krachtens artikel 2:117 lid 1 BW bevoegd, in persoon of bij

schriftelijke gevolmachtigde, "de algemene vergaderingen bij te wonen, daarin het woord te voeren en het stemrecht uit te oefenen"(102).

De genoemde bevoegdheden vormen belangrijke zeggenschapsrechten van een aandeelhouder die hem vanwege hun dwingende aard niet kan worden ontnomen. De aandeelhouder kan de toegang tot een ava in beginsel dan ook niet worden geweigerd. Slechts onder bijzondere omstandigheden biedt de wet de mogelijkheid om een aandeelhouder in de uitoefening van zijn rechten te beperken.

Zo kan in enkele gevallen van tegenstrijdig belang als bedoeld in artikel 2:12 BW, door een statutaire bepaling, het stemrecht over bepaalde besluiten aan een aandeelhouder worden ontzegd. Verder kunnen de statuten in bepaalde omstandigheden inhouden dat de uitoefening van de stem- en vergaderrechten worden opgeschort (zie bijv. art. 2:87a en 87b BW).

3.32 De commissie Peters I heeft in haar rapport omtrent corporate governance gesteld dat voor elke onderneming de ava het forum dient te zijn waar de raden van commissarissen en van bestuur verslag doen van en verantwoording afleggen over de wijze waarop zij hun taken hebben vervuld (aanbeveling 27).

Daarbij komen onder meer de gekozen ondernemingsstrategie, het gevoerde beleid - financieel e.a. - en de ondernemingsresultaten aan de orde. Volgens de commissie (par. 5.2) hoort in de ava daarover een grondige gedachtewisseling plaats te vinden tussen ondernemingsbestuurders en kapitaalverschaffers. Ten behoeve van deze gedachtewisseling dient zodanig relevante informatie te worden verschaft dat mede op grond van gedegen sector- en beleggingsanalyses, een goede communicatie over een kritische beoordeling van strategie, risico's, activiteiten en financiële uitkomsten mogelijk is. Dit vereist - aldus de commissie - niet alleen de betrokken-heid van leiding en toezichthouders, maar ook van kapitaalverschaffers zelf(103):

3.34 In de onderhavige zaak heeft de door de statutenwijziging ontstane "open structuur" van RNA ertoe geleid dat meerderheden op een ava de gang van zaken in deze vennootschap kunnen bepalen. Als grootaandeelhouder was Westfield daarmee, in plaats van het bestuur en de raad van commissarissen van RNA, feitelijk ook beleidsbepaler van de vennootschap(108).

RNA heeft Westfield in de hier relevante periode echter steeds de mogelijkheid onthouden om tijdens een vergadering met de andere aandeelhouders van RNA aanwezig te zijn, daarin het woord te voeren en haar stemrecht uit te oefenen (zie hiervoor onder 1.12 en 1.13).

Zo staat vast dat RNA Westfield niet voor de analystenmeeting met aandeelhouders van 30 augustus 2001 heeft uitgenodigd en dat zij Westfield de toegang tot deze bijeenkomst heeft ontzegd. Verder heeft RNA géén gehoor gegeven aan de schriftelijke aanvrage van Westfield van 3 september 2001 om een buitengewone algemene vergadering van aandeelhouders bijeen te roepen waar zou moeten worden beraadslaagd en beslist over ontslag en benoeming van bestuurders en commissarissen van RNA en met de andere aandeelhouders van gedachten zou moeten worden gewisseld over het toekomstige beleid van RNA.

In plaats daarvan is vervolgens op 23 september 2001 - voordat de in de wet en de statuten (art. 23) voorgeschreven termijn van zes weken was verstreken - Stichting RNA opgericht en zijn de aandelen van RNA aan die stichting uitgegeven.

3.35 Het, in rechtsoverweging 3.9 besloten liggende, oordeel van de ondernemingskamer dat (het bestuur en de raad van commissarissen van) RNA Westfield als grootaandeelhouder in de gelegenheid had behoren te stellen tijdens een vergadering van aandeelhouders het woord te voeren om aan de andere aandeelhouders van RNA haar "beleidsvoornemens" voor te leggen en (nader) toe te lichten, dient m.i. uitsluitend in het licht van de hiervoor genoemde omstandigheden te worden verstaan. Anders dan in onderdeel 4.1 wordt verondersteld, ligt in het bestreden oordeel niet de nadruk op de zinsnede dat Westfield de gelegenheid had moeten krijgen om het door haar wenselijk geachte beleid van RNA aan de andere aandeelhouders voor te leggen. Middel 4 mist derhalve in zoverre feitelijke grondslag.

Ten overvloede merk ik op dat, nu de hierboven bedoelde gronden voor een beperking van de zeggenschapsrechten van Westfield als (groot)aandeelhouder van RNA in deze zaak niet zijn gesteld of gebleken, voormeld oordeel van de ondernemingskamer niet blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting en ook niet onbegrijpelijk is.

3.37 Middel 5 betoogt dat, anders dan de ondernemingskamer heeft overwogen (rov. 3.9), Westfield zich aan haar "beklemde positie" had kunnen onttrekken door nader overleg met RNA of door een openbaar bod van een derde op haar aandelen.

Het eerste gedeelte van het betoog faalt op de grond dat in deze procedure als vaststaand kan worden aangenomen dat uitgesloten moest worden geacht dat RNA, zou haar daartoe een langere termijn zijn gegund, aan de bezwaren van Westfield op enige wijze tegemoet had willen komen (zie hiervoor onder 3.18 en 3.19). Een nader overleg behoorde, in de voorliggende onderzoeksperiode, niet meer tot de mogelijkheden.

Voor het overige richt het middel zich tegen een ten overvloede gegeven overweging die de bestreden beslissing niet zelfstandig kan dragen.

3.39 Het betoog in middel 7 dat RNA de andere aandeelhouders op 17 oktober 2001 inzicht heeft gegeven in de opvattingen van Westfield zodat niet kan worden gezegd dat hun de kans is ontnomen zich daarover zelf een oordeel te vormen, ziet eraan voorbij dat het oordeel van de ondernemingskamer, dat sprake is geweest van wanbeleid, alleen betrekking heeft op de onderzoeksperiode van 14 augustus 2001 tot 16 oktober 2001.

Voor het overige faalt ook dit middel, nu het zich richt tegen een overweging ten overvloede.

3.40 Middel 8 betoogt dat het oprichten van en het emitteren van aandelen aan Stichting RNA in de gegeven omstandigheden niet kan worden aangemerkt als een "beleidsfout van voldoende ernst" om de beslissing te rechtvaardigen dat RNA in strijd heeft gehandeld met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap.

In middel 8 wordt, in verschillende bewoordingen, erover geklaagd dat in het licht van de in rechtsoverweging 3.5 genoemde vier omstandigheden de door RNA gemaakte beleidsfout(en) niet zo ernstig zijn dat van wanbeleid kan worden gesproken.

3.41 Het begrip "wanbeleid" wordt in Boek 2 BW niet nader omschreven. De wetgever is ervan uitgegaan dat de betekenis van dit begrip niet van het spraakgebruik afwijkt en dat de rechter in ieder afzonderlijk geval zal moeten beslissen of de gemaakte "beleidsfouten" zo ernstig zijn dat van wanbeleid kan worden gesproken(109).

Het begrip is in de rechtspraak ingevuld.

3.42 De Hoge Raad heeft in zijn beschikking van 10 januari 1990, NJ 1990, 466 m.nt. Ma (Ogem) de invulling aanvaard die de ondernemingskamer tot dan toe had gegeven door te toetsen aan elementaire beginselen van verantwoord ondernemerschap(110).

Uit de parlementaire geschiedenis tot artikel 2:355 BW heeft de Hoge Raad toen afgeleid:

"7.2 (...) dat niet iedere beleidsfout als wanbeleid kan worden aangemerkt, maar dat de fout van voldoende ernst moet zijn om deze kwalificatie te rechtvaardigen. Voorts blijkt uit de ontstaansgeschiedenis van de bepaling dat naar het oordeel van de wetgever een incidentele beleidsfout niet als wanbeleid kan worden beschouwd (m.v.a., t.a.p.).

7.3. De OK heeft, voor zover in cassatie van belang, met betrekking tot de onderwerpen, terzake waarvan zij tot de slotsom is gekomen dat er sprake is geweest van wanbeleid bij Ogem, onderzocht of Ogem te dier zake onzorgvuldig dan wel laakbaar heeft gehandeld, en heeft, indien zij deze vraag bevestigend beantwoordde, vervolgens onderzocht of dit onzorgvuldige of laakbare handelen van een zo ernstig karakter is dat moet worden geoordeeld dat Ogem te dier zake heeft gehandeld in strijd met elementaire beginselen van verantwoord ondernemerschap, zodat wat het betrokken onderwerp betreft sprake is van wanbeleid. Deze werkwijze en het daarbij gehanteerde criterium geven geen blijk van een onjuiste opvatting omtrent het begrip wanbeleid in art. 2:355 BW."

3.44 Buiten discussie is n.m.m. dat "beginselen van behoorlijk ondernemingsbestuur" of (elementaire) "beginselen van verantwoord ondernemerschap" een rol spelen bij het normeren van handelen van - organen van - ondernemingen(111). Verdedigd wordt wel dat artikel 2:8 BW de rechtsgrond is voor de gelding van deze rechtsbeginselen(112). De gedachtevorming over de verhouding tussen beide is evenwel nog niet uitgekristalliseerd, net zo min als die over de verhouding tussen genoemde beginselen en het begrip wanbeleid.

Uit de recente beschikking van de Hoge Raad in de zaak Zwagerman I(113) kan worden afgeleid dat wanbeleid niet alleen met behulp van genoemde beginselen kan worden ingevuld, maar tevens met behulp van de in artikel 2:8 neergelegde regel dat de vennootschap en degenen die krachtens de wet en de statuten bij haar organisatie zijn betrokken, zich als zodanig tegenover elkander moeten gedragen naar hetgeen door de redelijkheid en billijkheid wordt gevorderd(114).

"De onderzoekers zijn van mening dat hoewel de statuten van RNA niet de expliciete mogelijkheid kennen van het uitgeven van preferente beschermingsaandelen, het treffen van een beschermingsmaatregel met behulp van het uitgeven van gewone aandelen niet onder alle omstandigheden uitgesloten moet worden geacht. Wel gelden er naar hun oordeel verzwaarde inhoudelijke eisen voor de rechtvaardiging van het treffen van zo'n maatregel. Daarnaast dient de beschermingsmaatregel steeds in overeenstemming met de formele voorschriften van het vennootschapsrecht tot stand te worden gebracht.

Onderzoekers zijn van mening dat het treffen van een beschermingsmaatregel bij een beleggingsmaatschappij, zoals RNA, bij wie het behartigen van het aandeelhoudersbelang voorop dient te staan, in bepaalde gevallen gerechtvaardigd kan zijn, bij voorbeeld wanneer een aandeelhouder met een naar redelijke verwachting dominante positie beleidsvoornemens heeft die duidelijk schadelijk zijn voor de overige aandeelhouders. Er dient zich met andere woorden bij de vennootschap een uitzonderlijke situatie voor te doen. Er kan in zo'n "noodsituatie" zelfs sprake zijn van een verplichting van directie en Raad van Commissarissen om beschermingsmaatregelen te treffen. Dit alles neemt niet weg dat bij een vennootschap met een open structuur, zoals RNA, de plaatsing van gewone aandelen met een beschermingsdoel een "ultimum remedium" dient te zijn ter waarborging van de belangen van de overige aandeelhouders.

3.47 De ondernemingskamer heeft de vooropstelling van de onderzoekers kennelijk tot de hare gemaakt in rechtsoverweging 3.5 van de bestreden beschikking, door eerst te overwegen dat tegen de achtergrond van de daar genoemde omstandigheden niet kan worden gezegd dat het oprichten van een stichting zoals in het onderhavige geval is geschied, met het doel om zonder de dreiging van doorbreking van de status quo met o.a. Westfield verder te spreken over de te volgen strategische koers, onaanvaardbaar zou zijn.

De hier bedoelde vier omstandigheden zijn:

(i) gezien de - inhoud van de - veelvuldige gesprekken tussen RNA en Westfield in de periode van medio augustus 2001 tot medio september 2001 was bij Westfield sprake van een grote gedecideerdheid om haar opvattingen omtrent het in RNA te voeren beleid door te zetten en de zeggenschap in RNA over te nemen;

(ii) RNA kon, gelet op haar ervaringen m.b.t. de aanwezigheid van haar aandeelhouders in de ava, in redelijkheid veronderstellen dat Westfield als minderheidsaandeelhouder daartoe feitelijk in staat zou zijn;

(iii) RNA was kort voordien overgegaan tot het intern beheren van haar onroerendgoed-portefeuille met welke overgang hoge kosten gemoeid waren geweest, en

(iv) het lag niet, althans niet zonder meer, voor de hand te veronderstellen dat de door Westfield voorgestane strategie op dat stuk de voorkeur verdiende boven die van RNA.

Zoals eerder is opgemerkt, hebben RNA c.s. het door de ondernemingskamer vooropgestelde oordeel in cassatie onbestreden gelaten.

3.48 M.i. faalt de klacht dat in het licht van de omstandigheden (i) tot en met (iv) de door RNA gemaakte beleidsfout(en) niet zo ernstig zijn dat van wanbeleid kan worden gesproken.

Met inachtneming van hetgeen ik bij mijn bespreking van de middelen 1-7 heb geoordeeld alsmede in het licht van de uitgangspunten zoals hiervoor weergegeven onder 3.41-3.45 geeft het eindoordeel van de ondernemingskamer in rechtsoverweging 3.9 van haar beschikking, dat tegen de achtergrond van hetgeen de onderzoekers hebben vermeld kan worden vast-gesteld dat de oprichting van en het emitteren van aandelen aan Stichting RNA in feite is geschied met het oog op het definitief buiten spel zetten van Westfield en dat een en ander in strijd is met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

3.49 Ook is dit eindoordeel naar mijn mening voldoende gemotiveerd om begrijpelijk te zijn. In middel 8 wordt eraan voorbij gezien dat de bestreden beschikking moet worden gelezen in samenhang met de beschikking van 16 oktober 2001.

De ondernemingskamer had daar reeds - onherroepelijk - tot uitgangspunt genomen dat de enkele omstandigheid dat minderheidsaandeelhouder Westfield vanwege de open statutaire structuur van RNA feitelijk in de ava een beslissende positie kan bekleden, op zich onvoldoende rechtvaardiging vormt voor het door RNA nemen van maatregelen die deze positie - kunnen - neutraliseren, temeer nu het hier gaat om een bmvk waaromtrent reeds ingevolge artikel 2:76a lid 1, aanhef en onder a, BW geldt dat haar uitsluitend doel is haar vermogen zodanig te beleggen dat de risico's worden gespreid teneinde haar aandeelhouders in de opbrengst te doen delen en dientengevolge heeft te gelden dat bij beantwoording van de vraag waartoe behoorlijk ondernemerschap noopt de andere bij de vennootschap betrokken belangen, zoals met name bijvoorbeeld het belang van werknemers, in - belangrijk - mindere mate van betekenis zijn dan overigens het geval is.

Middel 8 bouwt voor het overige voort op de voorgaande cassatiemiddelen en moet het lot daarvan delen.

3.50 Middel 9 lijkt nog te betogen dat de ondernemingskamer ook niet op grond van het bepaalde in artikel 2:8 BW tot deze beslissing had kunnen komen.

Dit cassatiemiddel voldoet niet aan de eisen van artikel 426a lid 2 Rv. aangezien op geen enkele wijze wordt duidelijk gemaakt welke "redenen die zijn uiteengezet in de middelen 1 tot en met 8 en de daarbij behorende middelonderdelen en/of uitwerkingen en toelichtingen" in het middel worden bedoeld.

"De onderzoekers beschouwen het als weinig kies dat RNA financiële steun verleent aan een stichting (de Stichting Belangenbehartiging Beleggers RNA) die een groep aandeelhouders in RNA vertegenwoordigt en die daarbij voornemens is een procedure tegen Westfield te starten. Volgens mededeling van RNA heeft zij tot dusverre aan deze stichting € 200.000 betaald.

Onderzoekers zijn van mening dat, als een groep aandeelhouders tegen een mede-aandeelhouder wenst te procederen, deze groep daarvan de kosten dient te dragen. Het gelijkheidsbeginsel brengt mee dat RNA hierin ten gunste van een bepaalde groep aandeelhouders niet intervenieert."

3.53 Aan hun verzoek tot vaststelling van wanbeleid hebben VEB c.s. mede ten grondslag gelegd dat RNA op een ontoelaatbare wijze heeft samengewerkt met SBBR teneinde zich te verweren tegen het optreden van Westfield.

Onder verwijzing naar de laatste passage in het onderzoeksverslag (blz. 58) hebben VEB c.s. terzake het volgende aangevoerd(118):

3.55 Middel 10 klaagt allereerst dat de overweging van de ondernemingskamer in de tweede volzin van rechtsoverweging 3.13 geen steun vindt in het onderzoeksverslag en zonder een nadere motivering, die ontbreekt, onbegrijpelijk is nu de ondernemingskamer niet heeft aangegeven waarop zij de wetenschap van RNA baseert (zie de onderdelen 10.1 en 10.2).

Vervolgens wordt betoogd dat, anders dan de ondernemingskamer oordeelt, het aan het bestuur vrij stond SBBR mede te financieren, ook al zou zij hebben geweten dat SBBR in een te verwachten "proxy fight" een haar welgevallig standpunt zou verdedigen, nu het verwerven van stemvolmachten door het bestuur van een vennootschap, "proxy solicitation", op zichzelf is toegelaten (art. 2:119 BW) en niet valt in te zien waarom deze verwerving niet zou kunnen worden overgelaten aan een, van RNA en haar bestuur onafhankelijke, derde zoals SBBR (zie de onderdelen 10.3 tot en met 10.7).

Verder wordt aangevoerd dat de ondernemingskamer heeft miskend dat de artikelen 2:8 en 2:92 lid 2 BW niet (kunnen) zijn geschonden nu SBBR niet optrad in haar hoedanigheid van aandeelhouder van RNA waardoor niet gezegd kan worden dat RNA financiële steun heeft verleend aan een aandeelhouder maar aan een onafhankelijke belangenvereniging zoals VEB (zie onderdeel 10.8). Subsidiair wordt hieraan toegevoegd (zie onderdeel 10.9) dat vanwege de zeggenschap van Westfield in het voorliggende geval géén sprake was van - groepen van - aandeelhouders die zich in gelijke omstandigheden bevonden, althans "voor de ongelijke behandeling een redelijke en objectieve rechtvaardiging" kon worden aangewezen als bedoeld in HR 31 december 1993, NJ 1994, 436 m.nt. Ma (Verenigde Bootlieden).

Ten slotte wordt in het middel betoogd dat geen sprake kan zijn geweest van wanbeleid omdat hier hoogstens sprake was van een "incidentele beleidsfout" die voor de onderneming geen zeer nadelige gevolgen heeft gehad (zie onderdeel 10.10).

3.56 Kern van het bestreden oordeel in rechtsoverweging 3.13 is dat RNA financiële steun heeft verstrekt aan SBBR in de wetenschap dat SBBR een voor haar welgevallig standpunt zou verdedigen in een te verwachten "proxy fight".

Zoals gezegd, mag de ondernemingskamer niet zonder onderzoeksverslag zelfstandig op basis van door haar vastgestelde feiten oordelen dat van wanbeleid is gebleken. Dit neemt niet weg dat zij haar oordeel mede mag baseren op tijdens de behandeling gebleken feiten en omstandigheden of op in de processtukken ingenomen standpunten of overgelegde producties (zie hiervoor onder 3.20).

Anders dan middel 10 veronderstelt, heeft de ondernemingskamer - kennelijk - haar hierboven bedoelde (feitelijke) oordeel niet alleen gebaseerd op het onderzoeksverslag maar ook op hetgeen de partijen en belanghebbenden in de feitelijke instantie hebben aangevoerd. Van deze rechtsstrijd zijn n.m.m. de volgende passages in cassatie van belang.

"SBBR is niet "gefinancierd" door RNA. SBBR heeft een donatie van RNA verkregen. De reden voor de donatie was dat het bestaan en de acties van SBBR in het belang van de aandeelhouders van RNA werd geacht. SBBR heeft ook donaties van andere bezorgde aandeelhouders (waaronder enkele pensioenfondsen) ontvangen. SBBR is, anders dan het onderzoeksrapport (...) stelt, niet opgericht om tegen een mede-aandeelhouder te procederen. SBBR is in september 2001 opgericht om zelfstandig de belangen van de andere aandeelhouders van RNA te behartigen. Bij de stemmenverwerving die aan de orde zou komen indien de algemene vergadering van aandeelhouders waar Westfield om verzocht zou worden uitgeschreven, zou SBBR een rol spelen.

SBBR heeft een vergelijkbare positie als VEB, zij het dat zij een veel groter percentage van de aandeelhouders daadwerkelijk vertegenwoordigt. SBBR treedt overigens evenmin als VEB op als "aandeelhouder" van RNA, althans het kleine bedrag aan aandelen dat zij houdt is alleen relevant voor het bijwonen van algemene vergaderingen. Het is onjuist te stellen dat RNA ten opzichte van SBBR in de verhouding staat van directie tot een aandeelhouder (waarbij RNA stellig het gelijkheidsbeginsel in acht zou moeten nemen). SBBR is een belangenvereniging met een eigen rol en taak. RNA staat tot SBBR, evenals tot VEB, in de verhouding: vennootschap ten opzichte van belangenvereniging."

3.59 Bij brief van 21 september 2001, die als productie 3b bij het aanvullend verweerschrift van RNA was overgelegd, heeft prof. W.J. Slagter de raad van commissarissen van RNA geadviseerd omtrent hun mogelijke aansprakelijkstelling bij medewerking aan de voorstellen van het bestuur van RNA te trachten de "dreigende poging tot vijandelijke overname" door Westfield te "frustreren door enige maatregelen, waaronder de oprichting van een stichting voorlopig genaamd Stichting Continuïteit RNA, bij welke stichting door RNA gewone aandelen zullen worden geplaatst tot een zodanig bedrag, dat de poging van Westfield om de meerderheid te verwerven, naar alle waarschijnlijkheid zal mislukken".

In dit advies schreef Slagter vervolgens het volgende, voor zover thans van belang (blz. 1):

3.60 Tijdens het pleidooi van 18 maart 2002 is van de zijde van VEB c.s. betoogd(121) dat de "heimelijke financiering van SBBR door RNA" hun inziens wanbeleid van RNA opleverde. In dit betoog is toen de hierboven weergegeven passage geciteerd.

Uit die passage leidden VEB c.s. af dat prof. Slagter met de "tweede stichting" moet hebben gedoeld op SBBR. Op grond van deze lezing werd geconcludeerd dat SBBR als "flankerende beschermingsmaatregel" niets anders was dan een "stro-stichting" van RNA. VEB c.s. achtten die handelwijze met betrekking tot SBBR in strijd met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap. VEB c.s. hebben deze grondslag als volgt toegelicht (zie onder 77):

3.61 Met inachtneming van de hierboven weergegeven passages uit de gedingstukken is het bestreden oordeel van de ondernemingskamer dat RNA SBBR - mede - heeft gefinancierd in de wetenschap dat SBBR een haar welgevallig standpunt zou verdedigen in een te verwachten "proxy fight", niet onbegrijpelijk en behoefde daartoe niet nader te worden gemotiveerd.

De door de ondernemingkamer aangenomen "wetenschap" van RNA volgt reeds uit hetgeen RNA zelf heeft aangevoerd, en vindt bevestiging in het advies van prof. Slagter dat RNA als productie in het geding heeft gebracht. Daarbij is de ondernemingskamer kennelijk uitgegaan van dezelfde lezing van dit advies als die van VEB c.s. tijdens het pleidooi van 18 maart 2002.

Middel 10 faalt in zoverre.

3.62 Uitgaande van die wetenschap van RNA was de (mede)financiering door RNA van SBBR - middels een "donatie" van € 200.000,- - naar het oordeel van de ondernemingskamer verwijtbaar omdat zij daarmee - groepen van - haar aandeelhouders niet "neutraal" en "gelijk" behandelde, wat in strijd is met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap(122).

Voor zover middel 10 zich tegen dit oordeel richt, is het volgende van belang.

3.63 Met ingang van 15 december 1999 kent Nederland, op instigatie van de commissie Peters I, in artikel 2:119 BW een wettelijke regeling voor de zogeheten "proxy voting" en "proxy solicitation"(123).

De commissie Peters I had gesteld dat er een systeem van "proxy solicitation" diende te komen dat een bijdrage zou kunnen leveren om de betrokkenheid van kapitaalverschaffers bij de besluitvorming in de ava te vergroten (aanbeveling 32).

Volgens deze commissie(124) moest worden gestreefd naar

3.64 Met de invoering van artikel 2:119 BW(125) heeft de Nederlandse wetgever beoogd de communicatie tussen ondernemingen en aandeelhouders, certificaathouders en andere stem- of vergadergerechtigden te verbeteren en is er tevens naar gestreefd dat aandeelhouders op eenvoudige wijze aan de besluitvorming in de algemene vergadering kunnen deelnemen en dat stem- en vergadergerechtigden tijdig van informatie worden voorzien.

De gedachte was ook dat een verbetering van de communicatie binnen de onderneming zou kunnen leiden tot meer aandeelhoudersactivisme waardoor het bestaande (grote) absenteïsme op de aandeelhoudersvergaderingen zou kunnen worden teruggedrongen.

Sinds 2000 geschiedt dit door middel van een door beursgenoteerde ondernemingen, de beurs (AEX) en banken ontwikkelde registratiesysteem via de speciaal daartoe opgerichte Stichting Communicatiekanaal Aandeelhouders, welk systeem vóór 2000 als proefproject draaide.

Het is de bedoeling van de wetgever geweest om aan dít "proefproject" in artikel 2:119 BW een juridische basis te geven(126).

Het hier bedoelde "communicatiekanaal aandeelhouders" kan ook worden gebruik voor het verwerven van de stemvolmachten(127).

3.66 Het in het artikel 2:119 BW opgenomen stelsel van de registratiedatum is blijkens de parlementaire stukken niet bedoeld als een "nieuwe beschermingsconstructie" maar beoogt juist de behoefte aan beschermingsconstructies te doen afnemen(128).

De (vorige) regering onderkende niettemin dat proxy solicitation de invloed van de kapitaal-verschaffer niet altijd ten goede zal komen(129):

"Het zou zelfs als ultieme beschermingsconstructie kunnen gaan fungeren als het bestuur de vrijheid heeft om voorafgaand aan de AvA actief volmachten te werven en daarbij eenzijdige informatie kan verstrekken. Op deze wijze zou het bestuur kunnen proberen zich bij voorbaat te verzekeren van een voor haar gunstige uitslag van de stemming in de AvA.

In de VS is regulering van proxy solicitation door de Securities and Exchanges Commission (SEC) mede ontstaan als reactie op het feit dat het zittende management van vennootschappen mede door middel van proxy solicitation de absolute macht naar zich toe trok. De Amerikaanse wetgeving is voornamelijk gericht op het geven van waarborgen omtrent de wijze waarop aandeelhouders worden ingelicht door de partij die hun proxy probeert te verwerven. Hierdoor kunnen de aandeelhouders weloverwogen keuzes maken."

3.68 Inmiddels heeft Stichting Communicatiekanaal Aandeelhouders, die ter waarborging van de privacy van de aandeelhouders samenwerkt met onafhankelijke intermediair Euronext Amsterdam Intermediary (een dochter van AEX), een twaalftal voorwaarden opgesteld die in haar standaardformulier - het "steminstructieformulier" - van toepassing worden verklaard op de door een aandeelhouder af te geven steminstructie aan een andere persoon.

Daarnaast is een afzonderlijk protocol ontwikkeld met regels die o.a. ervoor zorgen dat de informatie die aandeelhouders via het communicatiekanaal aan mede-aandeelhouders willen zenden, verband houdt met agendapunten voor een ava. Aldus beoogt men te voorkomen dat er "irrelevante informatie" via het communicatiekanaal wordt verspreid ("Protocol gebruik Communicatiekanaal door Aandeelhouders bij Jaarvergaderingen")(130).

3.69 Naar mijn mening zijn de beweegredenen die ten grondslag hebben gelegen aan de oprichting van SBBR als zelfstandige belangenorganisatie van "de andere aandeelhouders van RNA" die hun stemmen zou verwerven als "de algemene vergadering van aandeelhouders waar Westfield om verzocht zou worden uitgeschreven", niet in overeenstemming met de bedoeling van de wetgever bij de regeling voor proxy solicitation in artikel 2:119 BW.

Mede gelet op hetgeen RNA en SBBR zelf hebben aangevoerd, kan SBBR niet worden gezien als "neutraal orgaan" zoals dat de commissie Peters I en de wetgever voor ogen heeft gestaan. SBBR heeft ook niet te gelden als "communicatiekanaal aandeelhouders" in de zin van artikel 2:119 BW. Het daar bedoeld "communicatiekanaal" treedt niet op als belangenorganisatie van (groepen van) aandeelhouders van een beursvennootschap. Verder volgt uit de parlementaire geschiedenis dat het proxy solicitation systeem niet is bedoeld om door de beursvennootschap te worden gebruikt als een - "flankerende" - beschermingsconstructie.

3.70 Anders dan middelonderdeel 10.3 stelt en onder 10.4-10.7 wordt betoogd, gaat het m.i. dan ook hier niet over de vraag of het aan het bestuur van RNA vrij stond om de verwerving van stemvolmachten op de voet van het bepaalde in artikel 2:119 over te laten aan SBBR als "een onafhankelijke belangenvereniging" van wie het bestuur zou weten dat deze een hem welgevallig standpunt zou innemen in een te verwachten "proxy fight".

Aan de orde is de vraag of RNA als vennootschap haar aandeelhouder SBBR - mede - mocht financieren in de wetenschap dat SBBR een haar welgevallig standpunt zou verdedigen in een te verwachten "proxy fight".

3.71 Zoals RNA in haar aanvullend verweerschrift van 15 maart 2002 zelf heeft gesteld (onder 45), is SBBR houdster van aandelen in RNA. Dat SBBR slechts een "kleine bedrag aan aandelen" houdt om algemene vergaderingen te kunnen bijwonen, doet daaraan niet af.

Anders dan middelonderdeel 10.8 betoogt, stond RNA ten opzichte van SBBR derhalve in de verhouding als vennootschap tot een aandeelhouder (tevens belangenorganisatie) aan wie zij financiële steun heeft verleend in diens strijd tegen een andere aandeelhouder, Westfield.

3.72 Voor de beoordeling van de vraag of de (mede)financiering door RNA van haar aandeelhouder SBBR in strijd is met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap, is verder niet relevant in welke andere hoedanigheid SBBR optrad ter behartiging van de belangen van de overige aandeelhouders van RNA. Voor zover in middel 10 wordt betoogd dat RNA SBBR als "onafhankelijke derde" mocht (mede) financieren, faalt het derhalve.

Voor zover middelonderdeel 10.3 in dit verband beoogt aan te knopen bij de opmerking van de commissie Peters I dat gestreefd moest worden naar een proxy solicitation systeem met gebruikmaking door de vennootschap en (groepen van) aandeel- en certificaathouders "tegen betaling van redelijke kosten", ziet het m.i. eraan voorbij dat "betaling van redelijke kosten" géén rechtvaardiging behelst voor een beursvennootschap om in een geval als het onderhavige één van haar aandeelhouders - mede - te financieren, maar duidelijk is bedoeld als vergoeding van onkosten aan het "neutraal orgaan" dat het proxy solicitation systeem uiteindelijk in de praktijk zou gaan faciliteren (d.i. thans Stichting Communicatiekanaal Aandeelhouders)(131).

3.73 Zie ik het goed, dan wordt in cassatie door RNA c.s. - terecht - niet bestreden dat op grond van de artikelen 2:8 en 2:92 lid 2 BW de regel geldt dat een (naamloze) vennootschap (groepen van) aandeelhouders "neutraal en gelijk" behoort te behandelen. Ook is onbestreden gelaten dat schending van deze regel met zich kan brengen dat in strijd wordt gehandeld met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap.

Algemeen wordt aangenomen dat uit hoofde van de artikelen 2:8 en 2:92 lid 2 het verbod van willekeur als één van de beginselen van behoorlijk ondernemerschap heeft te gelden(132).

3.74 In het Nederlandse vennootschapsrecht is het gelijkheidsbeginsel sinds 1981 voor de naamloze vennootschap in de wet neergelegd in artikel 2:92 lid 2 BW (en sinds 1986 voor de BV in art. 2:201 lid 2). Het bepaalde in artikel 2:92 lid 2 wordt gezien als het complement van het eerste artikellid en kan worden beschouwd als een "uitwerking" van de redelijkheid en billijkheid als bedoeld in artikel 2:8 BW(133).

Artikel 2:92 lid 2 BW bevat de dwingende bepaling dat de vennootschap de aandeelhouders onderscheidenlijk certificaathouders die zich in gelijke omstandigheden bevinden, op dezelfde wijze moet behandelen. Deze bepaling is in de wet opgenomen ter uitvoering van artikel 42 van de hierboven reeds aangehaalde tweede richtlijn inzake vennootschapsrecht (77/91/EEG): "Voor de toepassing van deze richtlijn waarborgen de wetgevingen van de Lid-Staten een gelijke behandeling van aandeelhouders die zich in identieke omstandigheden bevinden"(134).

3.75 In de jurisprudentie is de gelding van het gelijkheidsbeginsel als bedoeld in artikel 2:92 lid 2 (art. 2:201 lid 2) BW verschillende keren aan de orde geweest(135).

De Hoge Raad heeft in een geval over de vraag of aandeelhouders bij een aandelenemissie ongelijk waren behandeld, in zijn - enige - arrest van 31 december 1993, NJ 1994, 436 m.nt. Ma (Verenigde Bootlieden)(136) beslist dat het hof in het bestreden arrest niet blijk had gegeven van een onjuiste rechtsopvatting voor zover het van oordeel was dat ook voor het beginsel van gelijke behandeling van aandeelhouders geldt dat van schending geen sprake is indien voor de ongelijke behandeling een "redelijke en objectieve rechtvaardiging" kan worden aangewezen.

In de vakliteratuur heerst een controverse over - kort gezegd - de vraag hoe het Verenigde Bootlieden-arrest moet worden verstaan, welke betekenis dit arrest heeft voor de vraag wat de verhouding is tussen het eerste en het tweede lid van art. 2:92 (2:201) BW, of dit arrest in overeenstemming is met het Gemeenschapsrecht en of het arrest een kader kan scheppen waarbinnen een mogelijkheid tot het onderhouden van "selectieve contacten" kan worden gecreëerd(137).

3.77 Onder verwijzing naar het Verenigde Bootlieden-arrest betoogt middelonderdeel 10.9 dat RNA als vennootschap niet verplicht was om - groepen van - aandeelhouders neutraal en gelijk te behandelen omdat er geen sprake was van gelijke omstandigheden althans voor de ongelijke behandeling een redelijke en objectieve rechtvaardiging kon worden aangewezen.

Die stellingen zijn door RNA c.s., in deze procedure, niet in de feitelijke instantie aangevoerd en dienen dan ook als ontoelaatbaar (feitelijk) novum buiten beschouwing te worden gelaten.

Overigens treft dit middelonderdeel geen doel. In haar beschikking van 16 oktober 2001 had de ondernemingskamer onherroepelijk tot uitgangspunt genomen dat de enkele omstandigheid dat minderheidsaandeelhouder Westfield vanwege de open statutaire structuur van RNA feitelijk in de ava een beslissende positie kan bekleden, "onvoldoende rechtvaardiging" vormt voor het door RNA nemen van maatregelen die deze positie - kunnen - neutraliseren (zie rov. 3.13). Een en ander kan dus door de ondernemingskamer niet zijn miskend.

3.79 Naar het - kennelijke - oordeel van de ondernemingskamer had (het bestuur en de raad van commissarissen van) RNA in de gegeven omstandigheden van het geval in redelijkheid niet kunnen komen tot de (mede)financiering van SBBR omdat deze een schending oplevert van de door RNA in acht te nemen neutrale en gelijke behandeling van - groepen van - aandeelhouders, welke schending van een zo ernstige aard is dat RNA in strijd heeft gehandeld met elementaire beginselen van behoorlijk ondernemerschap en mitsdien sprake is geweest van wanbeleid.

In het licht van het bovenstaande geeft dit oordeel, mede tegen de achtergrond van haar eerdere beslissing in rechtsoverweging 3.9, niet blijk van een onjuiste rechtsopvatting.

De rechtsklacht van middelonderdeel 10.10 faalt derhalve.

Voor het overige faalt dit middelonderdeel omdat het miskent dat tegen een rechtsoordeel in cassatie niet kan worden opgekomen met een motiveringsklacht.

3.81 Middel 11 heeft betrekking op de beslissing van de ondernemingskamer ten aanzien van de wijzigingen van de arbeidsovereenkomsten met de leden van het bestuur van RNA en de overeenkomst met Freeland (rov. 3.38-3.48)(138). Het middel richt zich uitsluitend op de wijziging van de voorwaarden waaronder "completion payments" zouden worden betaald in geval een "change in control"(139).

De hier bedoelde overeenkomst met Freeland betreft een servicecontract van 29 september 2000 op basis waarvan hoofdkantoorfaciliteiten en 18 stafmedewerkers worden geboden en vennootschappelijke diensten worden geleverd waaronder juridische, financiële en zogeheten "investor relations" diensten; voorts stelt Freeland uit dien hoofde het door de DNB geëiste Nederlandse lid van de directie ter beschikking, verzoeker tot cassatie onder 5 (Koster).

3.83 Ter adstructie van hun verzoek tot vaststelling van wanbeleid hebben VEB c.s. zich op het standpunt gesteld - kort gezegd - dat de wijziging in deze (arbeids)overeenkomsten bij besluit van 11 september 2001 als beschermingsmaatregel moet worden gelijkgesteld met de ontoelaatbare "golden parachutes en pandora-constructies" uit de Amerikaanse rechtssfeer, omdat deze "gouden valschermen" voor de leden van het bestuur van RNA en Freeland in stelling zijn gebracht in het licht van de opstelling van Westfield en zouden openklappen op het moment dat uitvoering zou worden gegeven aan de overeenkomst tussen RNA, Westfield, [A] en The Rouse van 10 januari 2002(140).

RNA c.s. hebben het betoog van VEB c.s. uitvoerig bestreden en hebben op diverse gronden geconcludeerd dat de door RNA doorgevoerde aanpassing van de (arbeids)overeenkomsten van een juist beleid getuigt(141).

3.84 Op grond van de bevindingen van de onderzoekers, het naar aanleiding daarvan tussen partijen gevoerde debat en de in het geding gebrachte stukken (zie rov. 3.26) heeft de ondernemingskamer over de wijzigingen die in september 2001 werden aangebracht in de hier bedoelde overeenkomsten - kort samengevat - geoordeeld als volgt.

Wat de verhouding tot Westfield als "raider" betreft, zou volgens de ondernemingskamer sprake zijn van een disproportionele en daarmee onaanvaardbare maatregel als de wijzigingen bedoeld zouden zijn als of zouden neerkomen op een zogenoemde "poison pill". Voor een dergelijke conclusie is naar het oordeel van de ondernemingskamer evenwel onvoldoende steun in het onderzoeksverslag en de stukken van het geding (zie rov. 3.30).

Wat de verhouding tot de aandeelhouders in hun gezamenlijkheid - onder wie Westfield - betreft, is volgens de ondernemingskamer sprake van een disproportionele en daarmee onaanvaardbare maatregel indien als gevolg van de wijzigingen vermogensnadelen voor RNA en daarmee voor haar aandeelhouders (kunnen) ontstaan die niet hun grond vinden in redelijke met de "change in control"-clausules te bereiken doelen doch die, bijvoorbeeld, gericht zijn op het zonder voldoende rechtvaardiging bevoordelen van bepaalde werknemers (zie rov. 3.31).

Met inachtneming van o.a. de door RNA c.s. aangehaalde adviezen omtrent de toepassing van "completion payments" bij een "change in control" naar Amerikaanse maatstaven, vinden de wijzigingen in de (arbeids)overeenkomsten met de leden van het bestuur van RNA en met Freeland naar het oordeel van de ondernemingskamer geen rechtvaardiging in redelijkerwijs met "change in control"-clausules te bereiken doelen (zie rov. 3.38-3.48).

Tegen dit laatste oordeel keert zich het middel.

3.85 Middelonderdeel 11.1 gaat uit van het al eerder ingenomen - onjuiste - standpunt dat de ondernemingskamer zich voor haar oordeel uitsluitend mag baseren op het verslag van onderzoekers. Middelonderdeel 11.2, dat haaks staat op het in middelonderdeel 11.1 gekozen uitgangspunt, betoogt dat de ondernemingskamer niet weersproken feiten aan haar oordeel ten grondslag moet leggen.

Zoals ik onder 3.20 en 3.56 heb uiteengezet, mag de ondernemingskamer haar oordeel tevens baseren op tijdens de behandeling gebleken feiten en omstandigheden of op basis van in de processtukken ingenomen standpunten of overgelegde producties.

3.86 Bij de beoordeling van de overige middelonderdelen stel ik voorop dat het vaststellen en waarderen van feiten is voorbehouden aan de ondernemingskamer als de rechter die over de feiten oordeelt. Dergelijke (feitelijke) oordelen kunnen in cassatie niet worden bestreden met motiveringsklachten inhoudende dat een feit anders ligt of tot een andere waardering dient te leiden.

Hierop stuit onderdeel 11.2 voor het overige, alsmede de onderdelen 11.5 tot en met 11.11 af.

3.87 Middelonderdeel 11.3 verwijt de ondernemingskamer ambtshalve feiten te hebben bijgebracht in de rechtsoverwegingen 3.38 tot en met 3.48.

Dit cassatiemiddel voldoet niet aan de eisen van artikel 426a lid 2 Rv. aangezien op geen enkele wijze wordt duidelijk gemaakt in welke opzicht de ondernemingskamer in genoemde rechtsoverwegingen buiten de grenzen is getreden van de rechtsstrijd tussen partijen. Ook wordt niet aangegeven welke feiten de ondernemingskamer ambtshalve heeft bijgebracht. De toelichting die in het onderdeel wordt gegeven, is daartoe naar mijn mening onvoldoende.

3.88 Middelonderdeel 11.4 klaagt - kort samengevat - erover dat de ondernemingskamer met haar uitgebreide rechtsoverwegingen 3.38 tot en met 3.48 "waarin zij mede aan de hand van door RNA c.s. overgelegde stukken een redenering opbouwt over de wijze waarop de besluiten ten aanzien van de wijziging in de overeenkomsten met betrekking tot de single trigger zouden zijn voorbereid en genomen" RNA c.s. voor een verrassing heeft gesteld die niet valt te verenigen met de eisen van een goede procesorde.

Dit onderdeel faalt. De uitleg van gedingstukken is voorbehouden aan de ondernemingskamer als de rechter die over de feiten oordeelt. In cassatie kan niet worden geklaagd over de juistheid van deze uitleg doch slechts over de begrijpelijkheid. In het licht van de gedingstukken is m.i. de door de ondernemingskamer gegeven uitleg niet onbegrijpelijk en kan mitsdien van een "verrassingsbeslissing" geen sprake zijn.

3.89 Voor zover in middelonderdeel 11.6 (slot) nog erover wordt geklaagd dat de bestreden overweging in rechtsoverweging 3.41 dat het advies van Hewitt Associates niet in het geding zijn gebracht, onbegrijpelijk is omdat dit advies als productie 9 bij het verweerschrift van RNA van 22 februari 2002 in het geding is gebracht, faalt dit middelonderdeel op grond van het volgende.

In de bestreden rechtsoverweging stelt de ondernemingskamer vast dat enige citaten uit het hier bedoelde advies zijn opgenomen in de nummers 67 en 68 van het verweerschrift van RNA c.s.. De hier genoemde vindplaatsen bevatten inderdaad ook passages uit een advies van Hewitt Associates. Onder nummer 59 verwijzen RNA c.s. ook naar een advies van Hewitt Associates dat als productie 9 bij dat verweerschrift zou zijn overgelegd. Productie 9 bevindt zich thans in het procesdossier. De vaststelling van de ondernemingskamer dat het advies van Hewitt Associates (en van Watson Wyatt) - ten tijde van het wijzen van de beschikking - niet in het procesdossier van RNA c.s. aanwezig was, is echter feitelijk van aard en kan in een geval als het onderhavige, waar géén verweer wordt gevoerd, in cassatie niet op juistheid worden getoetst.

Overigens mist deze klacht van onderdeel 11.6 belang omdat niet wordt opgekomen tegen het oordeel van de ondernemingskamer dat, voor zover de inhoud van die adviezen wel uit de stukken kenbaar is, niets erop wijst dat zij betrekking hebben op de onderhavige kwestie.

3.91 Middelonderdeel 11.14, dat betoogt dat geen sprake zou kunnen zijn geweest van wanbeleid omdat het hier hoogstens gaat om een "incidentele beleidsfout", stuit af op hetgeen ik hiervoor onder 3.42 en 3.43 over de Ogem-beschikking heb opgemerkt.

Uitdrukkelijk wijs ik op de verwijzing van de Hoge Raad in rechtsoverweging 7.5 van de beschikking naar de wetsgeschiedenis zoals weergegeven in de conclusie van A-G Mok en in het bijzonder de passage waarin wordt opgemerkt dat - bij wijze van voorbeeld - "toekenning van een extra-maandsalaris bij de jaarwisseling aan het personeel van een weinig florerende onderneming wanbeleid kan zijn".

3.92 Middelonderdeel 11.15 voegt aan onderdeel 11.14 toe dat de ondernemingskamer uit het oog heeft verloren dat niet vaststaat dat de (mogelijke) incidentele beleidsfout zeer nadelige gevolgen heeft gehad voor RNA of voor haar aandeelhouders en dat ook overigens niet valt in te zien waarom de aanpassingen zo ingrijpend zouden zijn dat er sprake zou zijn van wanbeleid, temeer nu de betrokken bestuurders na overdracht van de activa en afronding van de liquidatie zullen terugtreden en zij de beëindigingsvergoeding ook volgens de oorspronkelijke overeenkomsten van 1 maart 2000 zouden hebben ontvangen.

Voor zover dit middelonderdeel voort bouwt op onderdeel 11.14, moet het middelonderdeel het lot daarvan delen.

Voor het overige faalt het. Anders dan in dit middelonderdeel wordt verondersteld(142), heeft de Hoge Raad in de Ogem-beschikking met zijn overweging dat een enkele gedraging wanbeleid kan opleveren "hetgeen met name het geval kan zijn, indien die gedraging tot voor de onderneming zeer nadelige gevolgen heeft geleid", niet als voorwaarde gesteld dat de "enkele gedraging" steeds tot zeer nadelige gevolgen voor de betrokken onderneming moet hebben geleid wil van wanbeleid sprake kunnen zijn. Zoals uit de woorden "met name" en "kan" volgt, werd - bewust - ruimte gelaten voor andere gevallen van "enkele gedragingen" die wanbeleid kunnen opleveren.

Ten overvloede merk ik op dat in de bestreden rechtsoverwegingen besloten ligt dat de ondernemingskamer van oordeel is dat als gevolg van de wijzigingen in de overeenkomsten vermogensnadelen voor RNA en daarmee voor haar aandeelhouders zijn ontstaan die niet hun grond vinden in redelijke met de "change in control"-clausules te bereiken doelen doch die gericht zijn op het zonder voldoende rechtvaardiging bevoordelen van bepaalde werknemers. De omstandigheid dat de "change in control payments" uiteindelijk voor rekening komen van de kopers, doet naar het oordeel van de ondernemingskamer niet af aan het overwogene omdat dit géén factor van overweging vormde bij het nemen van de besluiten - kort na 11 september 2001 - en het overigens gelet op de omvang van de desbetreffende betalingen niet, zonder meer, aannemelijk is dat deze geen invloed hebben gehad op de bepaling van de koopprijs en daarmee op de opbrengst die aan de aandeelhouders ten goede komt (rov. 3.47).

4.3 Volgens de toelichting is het belang van RNA c.s. bij het aanvullende cassatiemiddel, kort gezegd, gelegen in de thans bestaande onmogelijkheid om in cassatie de rechtsklacht van middelonderdeel 11.4 te beoordelen, inhoudende dat de ondernemingskamer in rov. 3.38-3.48 van de beschikking een verrassingsbeslissing heeft gegeven ten aanzien van de wijziging in de overeenkomsten met betrekking tot de terugbetalingsverplichting en de "single trigger" en dat RNA c.s. minst genomen in de gelegenheid hadden moeten worden gesteld zich terzake nader uit te laten.

Gesteld wordt dat de meeste bestuurders en commissarissen op beide terechtzittingen met hun vertegenwoordigers aanwezig zijn geweest en dat de ondernemingskamer toen niet of nauwelijks vragen heeft gesteld, althans géén vragen heeft gesteld die op het hier bedoelde onderwerp betrekking hadden. De thans geponeerde stelling dat RNA c.s. in de gelegenheid hadden moeten worden gesteld zich nader uit te laten over de wijzigingen in de overeenkomsten met betrekking tot de terugbetalingsverplichtingen en de "single trigger" (middelonderdeel 11.4), kan volgens het middel echter in cassatie bij gebreke van een feitelijke grondslag in de processen-verbaal niet (meer) op haar juistheid worden getoetst.

4.5 In het enquêterecht zijn zoals gezegd - behoudens enkele hier niet terzake doende uitzonderingen - de algemene regels van de verzoekschriftprocedure van (overeenkomstige) toepassing(144).

De op deze zaak van toepassing zijnde titel 3 van Boek I van het huidige Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering schrijft in art. 279 lid 4 Rv. voor dat van het verhandelde en van de zakelijke inhoud van de afgelegde verklaringen een proces-verbaal wordt opgemaakt, dat door de rechter voor wie de mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden en de griffier wordt ondertekend(145).

4.7 Met verwijzing naar Heemskerk en Ten Kate(146) wil ik daarom benadrukken dat het proces-verbaal van een mondelinge behandeling een uitermate belangrijke stuk is dat niet mag ontbreken en dat met zorg en met voortvarendheid dient te worden opgemaakt, in het bijzonder met oog op (de voorbereiding van) de behandeling en de controle in cassatie(147).

De aard van de procedure, het belang van hetgeen ter terechtzitting wordt behandeld en de ernst van de te nemen beslissing en de aard van de motivering daarvan kunnen meebrengen dat een proces-verbaal moet worden opgemaakt op straffe van vernietiging van de vervolgens gegeven beslissing. Dit geldt met name bij een procedure als bijvoorbeeld die ingevolge de Wet Bopz (de voormalige Krankzinnigenwet)(148).

4.8 In zijn arrest van 11 januari 1991, NJ 1991, 595 heeft de Hoge Raad beslist dat indien de inhoud van de afgelegde verklaringen in het geheel niet kenbaar is omdat zowel een proces-verbaal als een (summiere) vermelding in de bestreden uitspraak ontbreken, de daarop gegronde redengeving van de uitspraak niet op begrijpelijkheid kan worden getoetst, zodat deze uitspraak niet naar de eis der wet met redenen is omkleed(149).

Die uitspraak had betrekking op verklaringen van gehoorde getuigen. Met annotator Vranken ben ik van mening dat deze beslissing ook geldt ten aanzien van ter zitting afgelegde verklaringen van de partijen en belanghebbenden. Verder zal de beslissing in een procedure als de onderhavige m.i. gelden voor verklaringen die de met het onderzoek belaste personen of andere deskundigen tijdens een mondelinge behandeling afleggen(150).

4.9 In deze zaak ontbreken de processen-verbaal echter niet. Volgens het middel is de inhoud daarvan onvolledig - te summier - omdat daaruit niet kan worden opgemaakt of en, zo ja, welke vragen de ondernemingskamer tijdens de terechtzittingen van 22 februari en 18 maart 2002 aan de aanwezige bestuurders en commissarissen heeft gesteld.

Door aldus aan te haken bij de rechtspraak over toetsing van de motivering van een beslissing in cassatie bij gebreke van een proces-verbaal (en vermelding in de bestreden beschikking)(151) worden in het middel aan de processen-verbaal van de terechtzittingen van 22 februari en 18 maart 2002 m.i. te zware eisen gesteld.

4.10 Het middel laat zich vergelijken met dat in de zaak die heeft geleid tot de beschikking van de Hoge Raad van 10 maart 1989, NJ 1989, 490 m.nt. PAS (middelonderdeel 7). Het proces-verbaal van de mondelinge behandeling in hoger beroep in die zaak (het ging om huur van bedrijfsruimte) verwees voor het standpunt van verzoeker tot cassatie alleen naar zijn verweerschrift(152). De Hoge Raad overwoog toen dat de klacht reeds faalde op de grond dat, gelet op de inhoud van het desbetreffende proces-verbaal, niet bleek dat niet aan het voorschrift van artikel 429g lid 3 Rv. oud was voldaan.

Nu in de onderhavige zaak is voldaan aan het voorschrift van artikel 279 lid 4 Rv. dient het middel m.i. in de lijn van deze beschikking te falen.

4.11 Volgens vaste rechtspraak geldt daarnaast dat de rechter die over de feiten oordeelt, bij de vaststelling van het ter zitting verhandelde in zijn beschikking, niet aan de inhoud van het proces-verbaal is gebonden. Een verschil tussen de inhoud van het proces-verbaal en rechtsoverwegingen waarop diens beslissing steunt, maakt de beslissing niet zonder meer onbegrijpelijk(153).

Verder staat het de rechter vrij staat om feitelijke vaststellingen, die berusten op hetgeen hij zelf op de zitting heeft waargenomen, ten grondslag te leggen aan zijn beslissing, ook al zijn de waargenomen feiten niet op het audiëntieblad of elders vermeld(154).

Ook hierop stuit het middel af.

De Procureur-Generaal bij de

Hoge Raad der Nederlanden,

1 Zie rov. 2 van de eindbeschikking van de ondernemingskamer van 22 maart 2002 in verbinding met rov. 2 van haar beschikking van 16 oktober 2001 en van 22 februari 2002. Waar nodig worden de vastgestelde feiten aangevuld met gegevens uit de overgelegde notariële akten. Zie voor de voorgeschiedenis van deze zaak ook de bespreking van de eindbeschikking door G.N.H. Kemperink onder Ondernemingsrecht 2002, 25.

2 In 1999 is de toenmalige Rodamco N.V. overgegaan tot een herstructurering met juridische afsplitsingen en is de naam van de onderneming gewijzigd in Rodamco North America N.V. Zie het onderzoeksverslag, blz. 9.

3 De statuten van RNA openen ook niet de mogelijkheid om preferente beschermingsaandelen uit te geven. Een dergelijke "open structuur" was tot dan toe in de Nederlandse vennootschapsverhoudingen ongebruikelijk. RNA leek daarmee een onbeschermde vennootschap te zijn geworden waarin meerderheden op de ava de gang van zaken in de vennootschap bepalen. Zie het onderzoeksverslag, blz. 52.

4 Westfield heeft nadien 1%-belang bijgekocht en bezit thans 24,9%. De Stichting Pensioenfonds ABP behield na de aandelenoverdracht aan Westfield ca. 6% van de aandelen van RNA. Zie het onderzoeksverslag, blz. 15 (in en rond noot 10) en het verzoekschrift tot cassatie onder xi.

5 ABP heeft conform de Wet melding zeggenschap 1996 (wet van 29 november 1996, Stb. 629) daarvan melding gemaakt o.g.v. de op 24 augustus 2001 ontstane verplichting dat haar totaalbelang in het geplaatste kapitaal van RNA 6,59 % bedroeg. Zie rov. 3.5 van de beschikking van 16 oktober 2001 (tweede volzin).

6 De kern van deze voorstellen van Westfield werd gevormd door de overgang van het intern beheer van de onroerendgoedportefeuille, dat RNA recent bij een nieuwe dochtervennootschap URBAN Shopping Centers Inc. (URBAN) had ondergebracht, naar door haar zelf uitgevoerd (extern) beheer. Zie het onderzoeksverslag, blz. 25-40 en de conclusie onder 4, blz. 61 (rov. 2.2 van de beschikking van 22 februari 2002), het verzoekschrift van Westfield van 8 oktober 2001 (3.7-3.9) en het verzoekschrift tot cassatie onder v met verdere vindplaatsen in de gedingstukken.

7 Zie haar persbericht van 24 september 2001 (prod. 9 bij het verzoekschrift van Westfield van 8 oktober 2001).

8 De oprichtingsakte van de stichting en haar overeenkomst met RNA - "Agreement regarding the Acquisition of (a Right to Acquire) Shares in Rodamco North America N.V." - zijn in het geding gebracht als productie 13 bij het verweerschrift van RNA van 10 oktober 2001.

9 Gelijkluidende overwegingen zijn te vinden in de (Engelstalige) koopovereenkomst tussen RNA en Stichting RNA van 23 september 2001.

10 Deze overeenkomst is het resultaat van (informele) besprekingen over de mogelijkheid van een minnelijke regeling tussen partijen. Op 4 december 2001 had Westfield aan RNA te kennen gegeven - in afwijking van haar eerdere standpunt en als alternatief voor het eerder gepresenteerde Strategic Plan voor RNA - een openbaar bod op RNA te willen onderzoeken. Eind december 2001 en begin januari 2002 hebben zich in het kader van verdere gesprekken tussen RNA, Westfield en [A]/The Rouse ontwikkelingen voorgedaan die op 10 januari 2002 tot de vierpartijenovereenkomst hebben geleid. Zie het onderzoeksverslag, blz. 4-6 (par. 3 en 4), het verweerschrift van RNA van 22 februari 2002 (punt 18 en 23), het aanvullend verweerschrift van 15 maart 2002 (punt 22) en het verzoekschrift tot cassatie, blz. 43 (middelonderdeel 2.9).

11 In het verzoekschrift tot cassatie (blz. 9 onder xviii) wordt gemeld dat tijdens de "BAVA" van 25 maart 2002 56,9% van het geplaatste kapitaal van RNA - waaronder niet Stichting RNA - was vertegenwoordigd en met een meerderheid van 86,8% vóór aanvaarding van de overeenkomst met WALP, [A] en The Rouse en liquidatie van RNA is gestemd. Deze laatste omstandigheid blijkt niet uit de gedingstukken en dient derhalve verder buiten beschouwing te blijven.

12 Ondanks het feit dat Stichting RNA geen aandeelhouder in RNA meer is, wordt zij nog als belanghebbende aangemerkt. Zie - de in cassatie onbestreden gelaten - rov. 3.1 van de eindbeschikking van 22 maart 2002.

13 Zie voor de verwijten van Westfield haar verzoekschrift van 8 oktober 2001, blz. 10 t/m 17 (samenvatting).

14 Zie voor een weergave van de feiten en omstandigheden waarop Westfield haar verzoek heeft doen steunen ook rov. 3.8 van de beschikking van 16 oktober 2001.

15 JOR 2001, 251 m.nt. J.M. Blanco Fernández.

16 Zie de pleitnotities van mr. J.D. Kleyn van 7 november 2001 onder 18-19.

17 JOR 2001, 252 m.nt. prof. mr. F.J.P. van den Ingh.

18 Bij beschikking van 13 februari 2002 heeft de ondernemingskamer - lettend op de inhoud van het verslag en op de overigens in deze zaak betrokken belangen - op de voet van art. 2:353 lid 2 BW bepaald dat het verslag c.a. ter inzage lag "voor een ieder".

19 Zie voor een volledige weergave van de samengevatte bevindingen en conclusies uit het verslag (blz. 60-65) rov. 2.2 van de beschikking van 22 februari 2002.

20 Lees: Freeland Corporate Advisors N.V. gevestigd te Rotterdam (verzoekster in cassatie onder 6).

21 Ter openbare terechtzitting van 22 februari 2002 hebben de advocaten van VEB c.s. hun verzoek onder III a geconcretiseerd op de wijze zoals weergegeven in rov. 1.7 van de beschikking van 22 februari 2002.

22 JOR 2002, 63.

23 m.nt. prof. mr. F.J.P. van den Ingh; Ondernemingsrecht 2002, 25 m.nt. G.N.H. Kemperink. Deze beschikking is ook besproken door P.G. Vestering, V&O 2002, blz. 70-74; G.N.H. Kemperink, Ondernemingsrecht 2002, blz. 236-243 en, recent, M.H. Muller in de Lustrumbundel 2002 van de Vereniging voor Effectenrecht: Een bewezen bestaansrecht, Serie vanwege het Van der Heijden-instituut, Deel 71, Deventer 2002, blz. 245-255 (zie blz. 251).

24 Naar het oordeel van de ondernemingskamer (zie dictum en rov. 3.11) hebben VEB c.s. geen belang meer bij toewijzing van de in de beschikking van 22 februari 2002 onder II a), II b) en II c) weergegeven voorzieningen en de daar onder III a) - zoals die nader is komen te luiden -, III b), III c) en III d) weergegeven voorzieningen gelet op de in rov. 2.3 van de thans bestreden beschikking vermelde vaststaande feiten (zie hiervoor onder 1.23).

25 De cassatieschriftuur is ter griffie van de Hoge Raad ingekomen op maandag 24 juni 2002. De cassatietermijn onder het huidige procesrecht bedraagt drie maanden (art. 2:359 BW jo. 426 lid 1 Rv.) en eindigde op zaterdag 22 juni 2002. Ingevolge art. 1 lid 1 Algemene termijnenwet is het cassatieberoep derhalve tijdig ingesteld.

26 In navolging van de "baggeroorlog" tussen HBG en Boskalis in de media en de vakliteratuur ook wel de "baksteenoorlog" genoemd.

27 Vgl. M.H. Muller, t.a.p., blz. 246.

28 Wet van 22 juni 2000 (Stb. 2000, 283) tot wijziging van Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek in verband met de herziening van het preventief toezicht bij oprichting en wijzigingen van statuten van naamloze en besloten vennootschappen (iwtr.: 1 september 2001). De statuten van RNA zijn gewijzigd bij besluit van 21 juni 2000 (zie hiervoor onder 1.2). In deze zaak is de mogelijkheid van art. 2:92 lid 3 BW niet aan de orde.

29 Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 291; P. van Schilfgaarde, Van de BV en de NV, Deventer 2001, nr. 42.

30 Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 258. Zie ook Van Schilfgaarde, a.w., nr. 42, blz. 127.

31 MvT, TK 2001-2002, 28 179, nr. 3 blz. 18-20; de Nota n.a.v. het verslag TK 2001-2002, 28 179, nr. 5, blz. 20: "Het besturen van een vennootschap is de taak van het bestuur. Het besturen houdt in het beschikken over vennootschappelijke middelen alsmede het bepalen van de activiteiten van de vennootschap. Tot de bevoegdheid van het bestuur worden niet gerekend besluiten die wezenlijk betrekking hebben op de structuur van de vennootschap of de beschikking over de met de vennootschap verbonden onderneming betreffen. In dat geval wordt in feite beschikt over de vennootschap. De vennootschappelijke structuur wordt in beginsel niet geraakt door bestuursbesluiten betreffende investeringen en desinvesteringen. (...)". Zie hiervoor mijn conclusie van 29 november 2002 in de zaak OK 101 (HBG/VEB), met verdere vindplaatsen in de literatuur.

32 Art. 2:162 BW schrijft voor dat de RvC bestuurders van grote NV's benoemt en ontslaat, onder kennisgeving van de voorgenomen benoeming en met voorafgaande kennisneming van de ava over een voorgenomen ontslag. Op de andere verschillen tussen NV's onder het gewone- en het structuurregime ga ik verder niet in.

33 Zie over de bmvk's: Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 90; Van der Heijden, Handboek voor de Naamloze en de Besloten Vennootschap, twaalfde druk, bewerkt door W.C.L. van der Grinten m.m.v. H.J.M.N. Honée en Th.C.M. Hendriks-Jansen, Zwolle 1992, nr. 164; Van Schilfgaarde, a.w., nr. 30; Rechtspersonen, J.B. Huizink, art. 76a, aant. 2-6. Zie ook R.P. Voogd in de Langman-bundel (De bankier als jurist tegen wil en dank), Deventer 1991, blz. 205-219; E.J. van Garderen, TVVS 1994, blz. 151-155.

34 Zie Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 90. Zie ook Van Garderen, t.a.p., blz. 155.

35 Vgl. art. 1 onder a Wtb: een bmvk is de "rechtspersoon die gelden of andere goederen ter collectieve belegging vraagt of heeft verkregen teneinde deelnemers in de opbrengst van de beleggingen te doen delen".

36 Zie Voogd, t.a.p., blz. 207-210; Van Garderen, t.a.p., blz. 151-152. Zie over de "open-end" structuur sinds 1979 van Rodamco N.V. (rechtsvoorgangster van RNA) in relatie tot de vastgoedbelegging I.M.G. Jankovich, 'Open-end' beleggingsinstellingen: de Rodamco 'affaire', Bb 1991, blz. 179-181.

37 Zie in dezelfde zin Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., nr. 164 (blz. 199-200); Asser-Maeijer 2-III (2000), blz. 119; Van Schilfgaarde, a.w., blz. 86. In de literatuur bestaat een controverse over de rechtsgevolgen van een niet-rechtsgeldig verrichte aandelenemissie voor de hoedanigheid van een bmvk (Rechtspersonen, J.B. Huizink, art. 76a, aant. 4-5 met verwijzingen). Die rechtsvraag behoeft thans geen beantwoording nu de rechtsgeldigheid van de wijze waarop de aandelen RNA eind september 2001 zijn uitgegeven aan Stichting RNA, niet meer in deze procedure ter discussie staat.

38 Richtlijn van 13 december 1976 (77/91/EEG), strekkende tot het coördineren van de waarborgen welke in de Lid-Staten worden verlangd van de vennootschappen in de zin van artikel 58, tweede alinea, van het Verdrag, om de belangen te beschermen zowel van de deelnemers in deze vennootschappen als van derden met betrekking tot de oprichting van de naamloze vennootschap, alsook de instandhouding en wijziging van haar kapitaal, zulks ten einde die waarborgen gelijkwaardig te maken (PbEG L26/1 van 31 januari 1977). Deze versie van de tweede richtlijn is gewijzigd bij Richtlijn van 23 november 1992 (92/101/EEG; PbEG L347 van 28 november 1992. Deze wijziging is hier niet van belang. Zie voor een Nederlandse vertaling van deze richtlijnen: Rechtspersonen, deel 3, aanverwante wetten, ER.Bijl.2, blz. 1-24.

39 Zie de MvT, TK 1978-1979, 15 304, nr. 3, blz. 14-15.

40 Zie over deze geschiedenis uitvoerig R.P. Voogd, Statutaire beschermingsmiddelen bij beursvennootschappen, Vennootschaps- en rechtspersonenrecht, Serie Monografieën vanwege het Van der Heijden-instituut, Deel 32, diss. KUN 1989, hoofdstuk I en II; B. Steins Bisschop, De beperkte houdbaarheid van beschermingsmaatregelen bij beursvennootschappen: een analyse aan de hand van certificering, diss. EUR 1991, hoofdstuk I en II. Zie ook Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., nrs. 164.2, 197.1, 203.2 en 402; P. Sanders en W. Westbroek, BV en NV: Het nieuwe ondernemingsrecht, achtste druk, bewerkt door F.K. Buijn en P.M. Storm, Deventer 1998, blz. 493-496; Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 251 en nrs. 411-414; Van Schilfgaarde, a.w., nrs. 62 (blz. 177) en 66, met verdere vindplaatsen in de literatuur. Ik voeg daaraan toe: H.J. de Kluiver, Machtsstrijd en machtsovername in kapitaalvennootschappen, rede UM 1996; M. van Olffen, Beschermingsmaatregelen in de 21e eeuw, rede KUN 2000 (adviseur van RNA, zie het onderzoeksverslag, blz. 3); C.Ae. Uniken Venema, Beschermings-constructies en de OK, Prinsengrachtreeks 1998/1, blz. 33-46 en P.J. Dortmond, Bescherming van beschermings-constructies, in de congresbundel "Conflicten rondom de rechtspersoon", Serie Monografieën vanwege het Van der Heijden-instituut, Deventer 2000, blz. 93-102.

41 Zie over de meerdere betekenissen van de term "overval" Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 251, blz. 316-317, die de beursoverval omschrijft als "een vaak stelselmatig en soms stilzwijgend (...) op de beurs kopen van aandelen in een vennootschap met strategische doeleinden zonder overleg met die vennootschap en/of zonder zich genoegzaam uit te laten omtrent zijn voornemens voor de toekomst ten aanzien van die vennootschap". Zie ook De Kluiver, t.a.p., blz. 16-22 die de "binnendringers" onderverdeelt in (i) de overvallers, (ii) de sluipers en (iii) de pakketverwervers.

42 Van Schilfgaarde, a.w., nr. 66. Zie ook de rapporten van de Commissie Van der Grinten en van de VvdE in Bundel Naamloze en Besloten Vennootschap, onderdeel VIIbB, blz. 1-39. De vraag of en in welke mate het structuurregime als een beschermingsmaatregel kan worden gezien, laat ik hier rusten.

43 Zie Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., blz. 346; W.J. Slagter, Compendium van het ondernemingsrecht, Deventer 1996, nr. 135; Sanders/Westbroek/Buijn/Storm, a.w., blz. 505-506; Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 414, blz. 596-597; Van Schilfgaarde, a.w., blz. 188-189. Zie ook Voogd, a.w., blz. 186 e.v.; H.J.M.N. Honée in de congresbundel Beschermingsconstructies (W.C.L. van der Grinten e.a., red.), Serie Monografieën vanwege het Van der Heijden-instituut, Deel 34, Deventer 1990, blz. 45-52 resp. blz. 99 met een reactie van S.E. Eisma. Zie voor een bespreking van de beschermingsconstructies in het Amerikaanse recht L. Timmerman en J.W. Winter, TVVS 1989, blz. 57-62; J. van Wulfften Palthe, TVVS 1990, blz. 143-148.

44 In de literatuur wordt als een Nederlands voorbeeld gewezen op de door Kluwer gehanteerde constructie tot overdracht van de groep Rechtswetenschappen tijdens de overnamestrijd tegen Elservier in de zomer van 1987, welke overdracht op aandringen van het beursbestuur ongedaan is gemaakt. Zie Van Schilfgaarde, a.w., blz. 189.

45 Zie t.a.p., blz. 99.

46 Zie a.w., blz. 189.

47 Zie Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., blz. 346.

48 Zie t.a.p., blz. 49.

49 Zie a.w., blz. 467.

50 Zie de brief van de Minister van Financiën en de Staatssecretaris van Justitie van 1 februari 1991 (TK 1990-1991, 21 038, nr. 22, blz. 4).

51 Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., nrs. 197.1 en 203.2 (blz. 346); Van Schilfgaarde, a.w., nr. 31 en nrs. 65 (blz. 185) en 66 (blz. 187). Zie ook B. Steins Bisschop, a.w., blz. 36 e.v.

52 Zie over de door bmvk's gebruikte beschermingsmaatregelen Voogd, t.a.p., blz. 212-215 (n.a.v. een door hem verricht onderzoek van statuten uit 1988-1989). Zie ook P.J. Dortmond, WPNR 5748, blz. 511-513.

53 Zie bijv. Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., nr. 402, blz. 696-697; Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 412; Lekkerkerker 2002 (T&C Ondernemingsrecht), art. 355, aant. 2. Zie onlangs nog A-G Bakels in zijn conclusie in de zaak R02/035 (onder 2.25) n.a.v. het cassatieberoep tegen OK 10 januari 2002, JOR 2002, 27 m.nt. M. Brink (VIBA/VEB c.s.). Zie over de wenselijkheid en de aanvaardbaarheid van bescherming bij bmvk's Voogd, t.a.p., blz. 211-212 en voorts Van Schilfgaarde, a.w., blz. 89-90 met vindplaatsen in de lagere rechtspraak.

54 Zie voor een overzicht van de discussie en de ontwikkelingen op het nationale vlak en binnen EG-verband in de periode 1985 tot begin 1994: Asser-Maeijer 2-III (1994), nr. 411 en in de periode vanaf 1994 tot begin 2000: Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 411. Zie voor een uitgebreide weergave van verschillende standpunten tot 1989 Voogd, a.w., hoofdstuk IX, blz. 381 e.v., allen met verdere verwijzingen.

55 Beide rapporten zijn opgenomen in Bundel Naamloze en Besloten Vennootschap, onderdeel VIIbB, blz. 1-39. Zie voor een bespreking bijv. H.J.M.N. Honée, Beschermingsconstructies (vennootschappelijke aspecten), NV 1988, blz. 84-86 en blz. 154-158.

56 Zie Bundel Naamloze en Besloten Vennootschap, onderdeel VIIbB, blz. 35-36.

57 De VvdE had hier - kennelijk - het oog op de richtlijn van 12 december 1988 (88/627/EEG) betreffende de gegevens die moeten worden gepubliceerd bij verwerving en bij overdracht van een belangrijke deelneming in een ter beurze genoteerde vennootschap (PbEG 1988, L 348). Met het inwerking treden van de Wet melding zeggenschap in ter beurze genoteerde vennootschappen is daaraan per 1 februari 1992 uitvoering gegeven (wet van 18 december 1991, Stb. 748). De Wmz 1991 is vervallen en vervangen door de Wet van 29 november 1996 (Stb. 629). De Wmz 1996 is opgenomen in de S&J 143-II (2002), blz. 1075 e.v.

58 De tekst van Bijlage X 1989 is afgedrukt in Bundel Naamloze en Besloten Vennootschap, onderdeel VIIbB, blz. 40-47.

59 Waar de Wmz 1991 onverkort van toepassing was op de zeggenschap in bmvk's, is de meldingsplicht terzake in de Wmz 1996 beperkt door t.a.v. die NV's slechts de volgende vier bandbreedtes van toepassing te verklaren: 0-25%, 25-50%, 50-66 2/3 % en 66 2/3 % of meer (zie art. 1 lid 1, aanhef en onder c). De reden hiervoor was dat meldingen van percentages door het steeds veranderende geplaatste kapitaal een zekere willekeurigheid bezitten, wat ten koste gaat van de doorzichtigheid van de effectenmarkt (TK 1995-1996, 24 626, nr. 3, blz. 3). Dit lag bovendien in de lijn met de krachtens de Wtb aan beleggingsinstellingen opgelegde verplichting om t.b.v. een vergroting van het inzicht informatie te verstrekken over "grote beleggers" en hun transacties met de betrokken beleggingsinstelling of haar dochtermaatschappijen. Iemand is een "grote belegger" bij tenminste 25% (art. 1, aanhef en onder f, Bte). Zie over de Wmz 1996 en bmvk's o.m. S. Perrick, TVVS 1997, blz. 99.

60 Zie bijv. Slagter, a.w., nr. 136. Vgl. Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 251, blz. 316-317.

61 PbEG C 64 van 14 maart 1989, blz. 8; met toelichting in het EG-Bulletin 3/89. Zie over dit eerste voorstel o.m. A.F.M. Dorresteijn en R.H. van het Kaar (red.), De 13e EG-Richtlijn: Het krachtenspel bij een openbaar bod, Arnhem 1993.

62 PbEG C 162 van 6 juni 1996, blz. 5; met toelichting, COM(95) 655 def.

63 Zie over het gewijzigde richtlijnvoorstel 1996 o.m. M.J.G.C. Raaijmakers, Openbare overnamebiedingen, Ondernemingsrecht 1999, blz. 293-298; W.J. Slagter, Het wetsvoorstel doorbreking beschermingconstructies, het enquêterecht en de dertiende richtlijn, WPNR 6380, blz. 879-883; L. Timmerman, Kroniek van het vennoot-schapsrecht, NJB 1999, blz. 1495-1501; D.C. Buijs, De dertiende richtlijn bijna aanvaard, NTER 1999, blz. 224-229; M. van Olffen, Definitief (?) ontwerp 13e EG richtlijn, WPNR 6378, blz. 844-846; H.M. de Mol van Otterloo, Het verplicht openbaar bod in artikel 5 van de dertiende EG-richtlijn, Ondernemingsrecht 1999, blz. 476-478; G. van Solinge en M.P. Nieuwe Weme, Gedragsregels inzake een openbaar bod op aandelen, Serie Onderneming en recht, Deel 16, Deventer 1999, hoofdstuk 22. Zie i.h.b. de preadviezen van de Vereeniging "Handelsrecht" uit 2000 door L.J. Hijmans van den Bergh en G. van Solinge, Implementatie van de Dertiende Richtlijn: een terreinverkenning.

64 Zie de toelichting op het gewijzigde voorstel van 2 oktober 2002, COM (2002) 534 def., blz. 2-3.

65 Bij de voorbereiding heeft de Commissie zich grotendeels laten leiden door aanbevelingen in een op 10 januari 2002 gepubliceerd verslag omtrent het openbare overnamebod van de "High Level Group of Company Law Experts", welke groep medio 2001 door de Commissie is ingesteld en onder voorzitterschap staat van prof. J.W. Winter. Inmiddels heeft deze commissie op 4 november 2002 een tweede verslag uitgebracht. Beide verslagen zijn te raadplegen op http://europa.eu.int/comm/internal_market.

66 PbEG C 23 van 24 januari 2001, blz. 1.

67 In een recente bespreking van dit voorstel vraagt L.D. Bruining zich af of voldoende zal worden tegemoet gekomen aan de bezwaren van het Europees Parlement (V&O 2002, blz. 186-188). Zie over het laatste voorstel ook het verslag van het IvO-congres van 4-5 oktober 2002 in Groningen van M.E. Honée, Ondernemingsrecht 2002, blz. 472-477 (met diverse voordrachten).

68 Het voortgezette gezamenlijke overleg tussen de VvdE en de VEUO heeft in 1992 geleid tot een aanpassing van de Bijlage X (1989) die o.a. inhield een beperking van de uitgifte van preferente beschermingsaandelen, het opnemen van de verplichting om twee jaar na de uitgifte van deze aandelen een ava bijeen te roepen voor een bespreking van de wenselijkheid van intrekking van die aandelen en een regeling om te bevorderen dat op termijn voor alle genoteerde vennootschappen hetzelfde regiem zou gaan gelden. Het reglement inzake vereisten voor notering aan de officiële markt en de officiële parallelmarkt van de AEX-Effectenbeurs (iwtr.: 1 januari 1997), is zonder Bijlage X afgedrukt in T&C Ondernemingsrecht (2002), blz. 1111 en is met bijlagen (versie januari 2001) te vinden op www.aex.nl/html/nl/infobalie/rules/07-Fondsenreglement.pdf.

69 Zie TK 1990-1991, 21 038, nr. 22.

70 De indiening daarvan is door de toenmalige Minister van Financiën (Zalm) bij brief van 28 februari 1996 aangekondigd, zie TK 1995-1996, 24 400 IXB, nr. 22. In deze brief is de wordingsgeschiedenis van het wetsvoorstel geschetst. Zie voor een gedetailleerde bespreking de MvT, TK 1997-1998, 25 732, nr. 3, blz. 3-6.

71 Rechtspersonen, deel 2, Aanverwante wetten, CG.1, blz. 1-8 (aanbiedingsbrief) en CG.2, blz. 3-29 (rapport). Het concept/tussenrapport dateert van 28 oktober 1996.

72 TK 1997-1998, 25 732, nr. 5, blz. 2.

73 Zie par. 1.2 van het rapport.

74 In de literatuur ookwel aangeduid als "wetsvoorstel inperking beschermingsconstructies". In de wandelgangen noemt men dit verder het "Wetsvoorstel Zalm" (V.P.G. de Serière in de Lustrumbundel 2002 van de Vereniging voor Effectenrecht: Een bewezen bestaansrecht, Serie vanwege het Van der Heijden-instituut, Deel 71, Deventer 2002, blz. 385 onder g).

75 Zie de speech van Minister van Financiën Hoogervorst over "boekhoudschandalen en corporate governance" ter gelegenheid van de jaarlijkse Fortis-lezing op 14 november 2002, te raadplegen op www.minfin.nl.

76 Volgens de regering is het dan ook in zijn algemeenheid ongewenst dat het bestuur en de raad van commissarissen van de doelwitvennootschap zich blijvend achter beschermingsconstructies verschansen en aldus belangrijk gewijzigde verhoudingen in de ava langdurig negeren (het zogenoemde "tijdelijkheidscriterium"), zie TK 1997-1998, 25 732, nr. 3, blz. 6-7; TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 18; TK 2000-2001, 25 732, nr. 16, blz. 14-15. Zie voorts TK, 1998-1999, 25 732, nr. 8, blz. 16; TK 1999-2000, 25 732, nr. 11, blz. 2.

77 Zie de kabinetsreactie op het rapport van de door de VvdE en de VEUO ingestelde Monitoring Commissie Corporate Governance, ookwel de Commissie Peters II, bijlage bij de brief van de vorige Minister van Financiën van 10 mei 1999 (TK 1998-1999, 25 732, nr. 8, blz. 6).

78 Zie het antwoord van de regering op kamervragen in de Nota n.a.v. het verslag: TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 16.

79 Zie ook Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 412, blz. 591; verzoekschrift tot cassatie onder 1.1.2.

80 TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 33.

81 OK 11 maart 1999, NJ 1999, 351; JOR 1999, 89 m.nt. M. Brink.

82 JOR 2000, 217 m.nt. M. Brink; AAe 2000, blz. 873-880 m.nt. M.J.G.C. Raaijmakers. Deze beschikking is ook besproken door A.F.M. Dorresteijn, WPNR 6452, blz. 647-649; J.M. Blanco Fernández, WPNR 6452, blz. 649-653. Zie ook R.H. Maatman en P.G. Persijn, TvE 2001, blz. 197-204; C.A. Schwarz, Recente rechtspraak en de kans op succes bij een vijandige overnamepoging; de rol van de redelijkheid en billijkheid, in de Van Mourik-bundel (Yin-Yang), Deventer 2000, blz. 309-321; G.N.H. Kemperink, Ondernemingsrecht 2002, blz. 236-243 en recent door M.H. Muller, t.a.p., blz. 245 e.v.

83 OK 3 maart 1999, NJ 1999, 350; JOR 1999, 87 m.nt. M. Brink onder nr. 89; OK 22 maart 1999, JOR 1999, 88 m.nt. M. Brink onder nr. 89; OK 27 april 1999, JOR 1999, 105; OK 27 mei 1999, NJ 1999, 487; JOR 1999, 121 m.nt. L.L.M. Prinsen; OK 8 maart 2001, NJ 2001, 224; JOR 2001, 55 m.nt. M. Brink. Deze beschikkingen zijn ook besproken door S.M. Bartman, Ondernemingsrecht 1999, blz. 138 e.v., blz. 246 e.v.; Ondernemingsrecht 2000, blz. 444 e.v. en Ondernemingsrecht 2001, blz. 168-172.

84 Zie TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 7 en 13-14; TK 2000-2001, 25 732, nr. 16, blz. 15.

85 Zie TK 1997-1998, 25 732, nr. 3, blz. 25; TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 7 en 59-60.

86 Zie in dit verband o.m. de rapporten van de Commissie Van der Grinten en de VvdE, het rapport van de commissie Peters I, de kabinetsstandpunten in 1991 en 1996 alsook de uitgangspunten van het wetsvoorstel beschermingsmaatregelen. Zie verder TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 14 waar n.a.v. van het advies van de OK van 21 november 1996 wordt opgemerkt: "Het gebruik van een beschermingsconstructie behoeft (...) niet te leiden tot de conclusie dat is gehandeld in strijd met elementaire beginselen van ondernemerschap."

87 Zie bijv. art. 4 van het SER-besluit van 17 maart 2000 houdende de Fusiegedragsregels 2000 ter bescherming van de belangen van werknemers (iwtr.: 5 september 2001; zie T&C Ondernemingsrecht (2002), blz. 1517 e.v.). Deze bepaling verbiedt een zgh. "rauwelijks bod", d.w.z. een bod zonder voorafgaand overleg met het bestuur en de vakverenigingen van de doelwitvennootschap. Vgl. OK 21 juni 1979, NJ 1980, 71 m.nt. Ma onder nr. 73 (Batco) waar het niet of niet voldoende voeren van het door de wet (WOR) of CAO voorgeschreven overleg wanbeleid opleverde op "sociaal gebied". Daar is geen wanbeleid op "bedrijfseconomisch gebied" aangenomen. Zie hierover Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 534, blz. 818-819.

88 Zie TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 21 en 53. Zie ook TK 2000-2001, 25 732, nr. 16, blz. 16-17 en blz. 9: "In een breder verband kan men ook denken aan de voorschriften waar bij conflicten rond de vennootschap eerst overleg wordt geëist, zoals (...) de regeling van het enquêterecht".

89 Zie mijn conclusies vóór HR 13 april 2001, NJ 2002, 391 m.nt. HJS (onder 2.12-2.16) en HR 1 februari 2002, NJ 2002, 120 (onder 2.13-2.14) en de daar genoemde literatuur en jurisprudentie, waaronder Asser-Vranken, Algemeen Deel, 1995, nr. 155 e.v.; A.M.J. van Buchem-Spapens, Anticipatie, Mon. NBW A-23, nr. 22 en 23. Zie ook A-G Strikwerda in zijn conclusie vóór HR 12 mei 1989, NJ 1990, 235 (onder 2.15). Zie over dit leerstuk vrij recent: O.A. Haazen, Algemeen deel van het rechterlijk overgangsrecht, diss. KUB 2001, blz. 297-315.

90 Vranken ziet o.m. als relevante gezichtspunten of vuistregels voor anticipatie: "de mate waarin geldend en nieuw recht van elkaar verschillen, de fase van het wetgevingsproces, de urgentie van de zaak, de complexiteit van de problematiek, de stand van de doctrine, de verwerpelijkheid van het geldende recht en de vraag of wellicht eerdere beslissingen al het pad voor verdere anticipatie geëffend hebben" (zie a.w., nr. 167).

91 Zie hierover Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 412 met vindplaatsen onder nr. 411. Zie voor een overzicht ook TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 1.

92 Zie hierover TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 12; TK 2000-2001, 25 732, nr. 16, blz. 12 en 16.

93 Zie de nota van wijziging, TK 1999-2000, 25 732, nr. 10. Zie voor een toelichting de Nota n.a.v. het verslag: TK 1999-2000, 25 732, nr. 9, blz. 28-29.

94 Zie het antwoord van de vorige Minister van Financiën in het verslag van het algemene overleg van 21 januari 2001 (TK 2001-2002, 25 732, nr. 21, blz. 7). Daarvoor werd aangenomen dat het wetsvoorstel en de 13e richtlijn gescheiden konden worden behandeld. Zie de kabinetsreactie op het richtlijnvoorstel 1997: TK 1999-2000, 25 732, nr. 11, blz. 2-3. Zie ook de Nota n.a.v. het nader overleg: TK 2000-2001, 25 732, nr. 16, blz. 4.

95 Zie ook het onderzoeksverslag, blz. 21 en 57.

96 Zie ook Boekman, De verzoekschriftprocedure, Zwolle 1996, blz. 76. Vgl. W.D.H. Asser, Partijbegrip en binding van uitspraken, in de congresbundel "Rechtspleging in het ondernemingsrecht", Uitgave vanwege het instituut voor ondernemingsrecht (RUG), Deventer 1997, blz. 57-74.

97 Uit ambtshalve door mij ingewonnen inlichtingen is mij gebleken dat het cassatieberoep dat RNA tegen deze beschikking had ingesteld (OK 99), door haar bij brief van 29 mei 2002 van haar cassatieadvocaat is ingetrokken i.v.m. de minnelijke regeling met Westfield.

98 Zie ook Maeijer in zijn noot onder HR 31 mei 2000, NJ 2000, 555: "Het verslag van de onderzoekers is slechts aanknopingspunt voor het door de OK zelfstandig te geven oordeel of er sprake is van wanbeleid."

99 Zie mijn inleidende opmerkingen onder 2.5 en 2.7. Zie ook het SER-advies van 19 januari 2001 (TK 2000-2001, 25 732, nr. 17, blz. 55-56). M.i.v. 1 september 2001 bepaalt art. 2:129 BW in een nieuw vierde lid dat de statuten kunnen bepalen dat het bestuur zich dient te gedragen naar de aanwijzingen van een orgaan van de vennootschap die de algemene lijnen van het te voeren beleid op nader in de statuten aangegeven terreinen betreffen. Het kan gaan om bepaalde beleidsterreinen zoals het financiële, sociale, economische, milieu- of personeelsbeleid dat dan in de statuten moet worden omschreven (MvT, TK 1998-1999, 26 277, nr. 3, blz. 11). De mogelijkheid van art. 2:129 lid 4 BW speelt in deze zaak niet. Vergelijk noot 28.

100 Zie over het overleg tussen het bestuur en de aandeelhoudersvergadering B.H.A. van Leeuwen, Beginselen van behoorlijk ondernemingsbestuur, diss. UM 1990, blz. 113 e.v. (par. 5.3) en vrij recent M. Koelemeijer, Redelijkheid en billijkheid in kapitaalvennootschappen, diss. RUG 1999, hoofdstuk 3, i.h.b. blz. 99-102 en blz. 112-113 met verwijzingen.

101 Verder kan iedere aandeelhouder door de voorzieningenrechter worden gemachtigd zelf over te gaan tot de bijeenroeping van vergaderingen in de zin van art. 2:108 en 108a BW wanneer het bestuur en de raad van commissarissen daartoe in gebreke zijn gebleven (art. 2:112 BW).

102 Zie over de zeggenschapsrechten van een individuele aandeelhouder Asser-Maeijer 2-III (2000), nrs. 278-281; Van Schilfgaarde, a.w., nr. 32 en nrs. 63-64.

103 Rechtspersonen, deel 2, Aanverwante wetten, CG.2, blz. 15.

104 De opvatting van de commissie Peters I dat de aandeelhoudersvergadering een "forum van overleg tussen bestuur en kapitaalverschaffers" behoort te zijn, wordt breed gedragen. Zo is deze opvatting door Stichting Corporate Governance Onderzoek voor Pensioenfondsen (SCGOP) verwerkt in haar Handboek voor aangesloten pensioenfondsen (zie blz. 10).

105 Rechtspersonen, deel 2, Aanverwante wetten, CG.2, blz. 16.

106 Zie bijv. de "OECD principles of Corporate Governance" uit 1999 (www.oecd.org) waarin wordt bepaald dat "Anti-take-over devices should not be used to shield management from accountability" (beginsel I.E.2).

107 Zie over de reikwijdte van de verplichting van het ondernemingsbestuur tot informatieverstrekking aan de ava overigens mijn conclusie van 29 november 2002 in de zaak HBG/VEB onder 2.30 e.v. (OK 101).

108 Vgl. het onderzoeksverslag, blz. 52.

109 Zie de MvA, TK 1968-1969, 9596, nr. 6, blz. 14.

110 Zie bijv. OK 21 juni 1979, NJ 1980, 71 m.nt. Ma onder nr. 73 (Batco). Zie Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 534; L. Timmerman, De concretisering van vage normen in het ondernemingsrecht, in: Van vennootschappelijk belang, 1988, blz. 337-347 met verdere gegevens.

111 Zie A-G Bakels in zijn conclusie in de zaak R02/035 (VIB/VEB c.s.) onder 2.2-2.7 met verdere vindplaatsen in de literatuur. Zie ook mijn conclusie in de zaak OK 101 (HBG/VEB) onder 2.40.

112 Van Leeuwen, a.w., blz. 4. W.J. Slagter, Compendium ondernemingsrecht, 1996, blz. 110, rekent art. 2:8 BW tot de beginselen van behoorlijk ondernemingsbestuur. Zie ook de conclusie van A-G Bakels in de zaak VIBA/VEB (R02/035).

113 HR 1 maart 2002, NJ 2002, 296 m.nt. Ma (rov. 3.2-3.6).

114 De ondernemingskamer lijkt een zelfde rechtsopvatting te zijn toegedaan in OK 27 mei 1999, NJ 1999, 487 (Gucci/LVMH), rov. 3.5-3.10. De beschikking is vervolgens in HR 27 september 2000, NJ 2000, 653 vernietigd - kort gezegd - op de grond dat de ondernemingskamer in rov. 3.11 ten onrechte van oordeel was dat zij bevoegd was om ook zonder een enquête-onderzoek te oordelen dat sprake is van wanbeleid en de gevraagde en door haar passende voorzieningen te treffen. De juistheid van de hier bedoelde rechtsopvatting kon toen in cassatie niet (meer) aan de orde komen.

115 HR 27 september 2000, NJ 2000, 653 (rov. 4.2).

116 HR 4 juni 1997, NJ 1997, 671 (rov. 4.4.2) m.nt. Ma, Zie ook Asser-Maeijer 2-III (2000), nrs. 532-533; Van der Heijden/Van der Grinten, a.w., blz. 642 en 646.

117 MvT, TK 1991-1992, 22 400, nr. 3, blz. 8.

118 Zie hun verzoekschrift tot vaststelling van wanbeleid van 21 februari 2002 (onder 29 en 30).

119 Zie de pleitnotities van mr. B.W. Roelvink van 18 maart 2002, blz. 13 (midden).

120 In haar verweerschrift van 18 maart 2002 heeft SBBR deze passage woordelijk herhaald (onder 2.5).

121 Zie de pleitnotities van mrs. J.H. Lemstra en M.J. Kroeze van 18 maart 2002 (onder 75-80).

122 Zie ook het onderzoeksverslag, blz. 58.

123 Bij "proxy voting", een in het buitenland bekend verschijnsel, draagt een aandeelhouder zijn stem over aan een derde met specifieke steminstructies aangaande specifieke agendapunten op een ava. Bij "proxy solicitation" wordt door de onderneming of aandeelhouders van de vennootschap (derden) actief stemvolmachten verworven.

124 Zie Rechtspersonen, deel 2, Aanverwante wetten, CG.2, blz. 22-23.

125 Art. 2:119 is ingevoegd bij de Wet van 2 december 1999 (Stb. 518) tot wijziging van boek 2 van het Burger-lijk Wetboek in verband met de mogelijkheid een registratiedatum te bepalen voor de uitoefening van stem- en vergaderrechten in de naamloze vennootschap (iwtr.: 15 december 1999). Zie voor vindplaatsen in de literatuur over "proxy solicitation" het verzoekschrift tot cassatie onder 10.4. Zie m.n. Asser-Maeijer 2-III (2000), nrs. 280 en 282a en J.M.M. Maeijer, Proxy solicitation; beschermingsconstructies, in de congresbundel "Ontwikkelingen in het effectenverkeersrecht", Serie vanwege het Van der Heijden-instutuut, deel 50, Deventer 1998, blz. 119-161. Ik voeg toe: M. Tabaksblat, NV 1995, blz. 242-246 (i.h.b. blz. 244-245) en dezelfde, Ondernemingsrecht 1999, blz. 43-46; M. van Olffen in de bundel "Vertegenwoordiging en tussenpersonen", Serie Onderneming en Recht, deel 17, Deventer 1999, blz. 147 e.v.; M. Koelemeijer, a.w., hoofdstuk 4 (i.h.b. blz. 123 e.v.) en J.W. Winter, Stemmen op afstand via het Communicatiekanaal Aandeelhouders, in de congresbundel "Corporate Governance voor Juristen", Deventer 1998, blz. 81-102. Zie verder ook de kabinetsreacties op de rapporten van commissie Peters I en II (TK 1997-1998, 25 732, nr. 5, blz. 5; TK 1998-1999, 25 732, nr. 8, blz. 7 en 11-13) en het SER-advies van 19 januari 2001 (TK 2000-2001, 25 732, nr. 17, blz. 16 en 60-61) en de kabinetsreactie hierop van 9 februari 2001 (TK 2000-2001, 25 732, nr. 18, blz. 4).

126 Zie de Nota n.a.v. het Verslag, TK 1999-2000, 26 668, nr. 5, blz. 1-2 en 5-6.

127 Zie de MvT, TK 1998-1999, 26 668, nr. 3, blz. 2.

128 Zie de kabinetsreactie op de kamervraag (CDA) of door aandelentransacties op of rond de registratiedatum feitelijk een beschermingsconstructie kan worden gecreëerd: TK 1999-2000, 26 668, nr. 5, blz. 5.

129 Zie de kabinetsreactie op het rapport van de commissie Peters II (TK 1998-1999, 25 732, nr. 8, blz. 12).

130 Zie voor dit protocol en het standaard-steminstructieformulier de website van Stichting Communicatiekanaal Aandeelhouders www.communicatiekanaal.nl.

131 De "betaling van redelijke kosten" is bij de parlementaire behandeling van wetsvoorstel 26 668 niet aan de orde gekomen. Een zelfde gedachte ligt echter ten grondslag aan de "Euroshareholders Corporate Governance Guidelines 2000" (www.wfic.org.) dat stelt: "Listed companies should bear the costs of such a system". Zie ook de toelichting op de beginselen I.C.3, I.F en II.A.3 van de "OECD principles of Corporate Governance" 1999 (www.oecd.org) Zie in vergelijkbare zin het tweede rapport van de Commissie-Winter van 4 november 2002, Hoofdstuk 3 (Corporate Governance), par. 3.1 onder b (General meeting, voting in absentia, electronic access), blz. 52-53.

132 Zie naast het aangehaalde werk van B.H.A. van Leeuwen bijv. Slagter, a.w., nr. 32, blz. 110: "het verbod om naar willekeur te handelen (dus de verplichting om gelijke gevallen gelijk te behandelen, bijv. op grond van een interne instructie of procedure)". Slagter meent dat hier géén sprake is van een bepaling van dwingend recht nu krachtens het eerste lid in de statuten hiervan kan worden afgeweken, bijv. door een onderscheid te maken tussen aandeelhouders A (hoger dividend maar geen aanspraak op de reserves) en aandeelhouders B (lager dividend maar wel aanspraak op de reserves).

133 Zie over (de geschiedenis van) het gelijkheidsbeginsel binnen het vennootschapsrecht uitvoerig B.H.A. van Leeuwen, Beginselen van behoorlijk ondernemingsbestuur, diss. UM 1990, hoofdstuk 8; H.M. Vletter-van Dort, Gelijke behandeling van beleggers bij informatieverstrekking, diss. UU 2001, hoofdstuk 2 (de voorzitter van SBBR); Rechtspersonen, J.B. Huizink/G.M. ter Huurne, art. 92, aant. 1, 4a en 6. Zie ook A-G Mok in zijn conclusie (onder 4) vóór HR 31 december 1993, NJ 1994, 436 m.nt. Ma (Verenigde Bootlieden). Zie voorts Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 194. Zie hierover recent A. Doorman, Het buigzame gelijkheidsbeginsel, Ondernemingsrecht 2002, blz. 199-206.

134 Vgl. het, in het laatste richtlijnvoorstel voor een 13e richtlijn opgenomen, algemene beginsel (zie art. 3): "Voor de toepassing van deze richtlijn dragen de lidstaten er zorg voor dat aan de volgende beginselen wordt voldaan: (a) alle houders van effecten van een doelvennootschap van dezelfde soort moeten op gelijkwaardige wijze worden behandeld; (...)".

135 In haar rechtspraak stelt de ondernemingskamer voorop dat gelijke behandeling van aandeelhouders in gelijke omstandigheden als een zwaarwegend beginsel heeft te gelden. Volgens de ondernemingskamer geldt dat in het algemeen de enkele omstandigheid dat sprake is van een ongelijke behandeling tussen aandeelhouders van een vennootschap op zichzelf niet, althans steeds en/of zonder meer een gegronde reden oplevert om aan een juist beleid te twijfelen, maar kunnen bijzondere omstandigheden zulks anders doen zijn, zie bijv. OK 20 juli 2001, JOR 2001, 203 (rov. 3.3). Zie voor een geval waar ongelijke behandeling van aandeelhouders wanbeleid opleverde OK 1 december 1994, TVVS 1995, blz. 254-256 m.nt. Th.S. IJsselmuiden.

136 Dit arrest is toen ook besproken door M.J.G.C. Raaijmakers, AAe 1994, blz. 663-669; J.N. Schutte-Veenstra, TVVS 1994, blz. 127-129 L.J. Posch, V&O 1994, blz. 16-18; H. de Groot, Bb 1994, blz. 93-94 en "bezongen" door A.G. van Solinge in: De Ballade der bootlieden, NV 1997, blz. 260-261.

137 Zie hierover H.M. Vletter-van Dort, a.w., blz. 32-48. Zie voorts S.E. Eisma, Investor relations, oratie UL 1998; P. van Schilfgaarde, Gelijke behandeling van aandeelhouders, in de congresbundel "Corporate governance voor juristen", 1998, blz. 19-28 (die spreekt van een gelijkheidsrecht) met een reactie van Vletter-van Dort in de Van Schilfgaarde-bundel (A-T-D), Deventer 2000, blz. 429-441;

138 De wijzigingen in de (arbeids)overeenkomsten met "key employees" van - hoofdzakelijk - URBAN spelen thans geen rol meer, zie de - in cassatie onbestreden gelaten - rov. 3.49 van de eindbeschikking.

139 De wijzigingen in de berekeningsformule van de "completion payments" aldus dat bij de berekening voortaan niet alleen het "base salary" maar ook de "non-discretionary bonus" in aanmerking zou worden genomen, spelen thans ook geen rol meer, zie de - in cassatie onbestreden gelaten - rov. 3.34-37 van de eindbeschikking.

140 Zie hun verzoekschrift van 21 februari 2002 (onder 22-26 en 53-55); pleitnotities van mrs. Lemstra en Kroeze van 22 februari 2002 (onder 14) en van 18 maart 2002 (onder 56-74).

141 Zie hun verweerschrift van 22 februari 2002 (onder 32-73) zoals herhaald in hun aanvullend verweerschrift van 15 maart 2002 (onder 42).

142 Zie daarentegen middelonderdeel 8.1.

143 Vaste rechtspraak is dat na het verstrijken van de cassatietermijn in beginsel geen nieuwe klachten over de bestreden beschikking kunnen worden aangevoerd, tenzij de verzoeker tot cassatie niet tijdig heeft kunnen beschikken over een essentieel document zoals het proces-verbaal van de terechtzitting of de tekst van de (motivering van de) uitspraak en in het cassatieverzoekschrift een zodanig voorbehoud is gemaakt, zie laatstelijk A-G Langemeijer in zijn conclusie (onder 2.4) vóór HR 30 november 2001, JOL 2001, 705 (Bopz-zaak) met verdere gegevens. Zie voorts Veegens/Korthals Altes/Groen (1989), nr. 184; Th.B. Ten Kate in de Haardt-bundel (Een goede procesorde), 1983, blz. 78 bovenaan.

144 Zie voor de regeling in art. 429a-r Rv. oud: MvT Inv., PG Boek 2 Inv., 1977, blz. 1492 en 1058; HR 2 maart 1994, NJ 1994, 548 (rov. 3.3); plv. P-G Mok in zijn conclusie (onder 3.1.2) vóór HR 31 mei 2000, NJ 2000, 555 m.nt. Ma (Vie d'Or); Asser-Maeijer 2-III (2000), nr. 517; Van Schilfgaarde, a.w., nr. 116.

145 Art. 279 lid 4 Rv. is overgenomen uit art. 429g, derde lid, Rv. oud met dien verstande dat de aldaar vermelde uitzondering ("behalve in geval het verzoekschrift rechtstreeks aan de president ter hand is gesteld") is weggelaten, aangezien de praktijk ook in die zaken wel eens een behandeling plaatsvindt. Zie de toelichting op art. 3.4.2 (TK 1999-2000, 26 855, nr. 3, blz. 156). Zie hierover Van Mierlo, 2002 (T&C Rv.), art. 279, aant. 7; Hugenholtz/Heemskerk (2002), nr. 137; Snijders/Ynzonides/Meijer (2002), nr. 302, blz. 276.

146 Zie W.H. Heemskerk in zijn noot onder HR 24 december 1976, NJ 1977, 385 en de A-G Ten Kate in zijn conclusie vóór HR 11 juni 1982, NJ 1983, 11 m.nt. BW; HR 10 juni 1983, NJ 1984, 250 (punt 24); HR 18 mei 1984, NJ 1984, 514 (punt 19-29) en HR 31 januari 1992, NJ 1992, 303 (punt 12). Zie voorts A-G Biegman-Hartogh in haar conclusie (onder 5.2) vóór HR 3 juli 1989, NJ 1990, 75 met verdere gegevens.

147 I.v.m. de controle in cassatie op de motiveringsplicht van de rechter wordt dit stuk onder omstandigheden, met name afhankelijk van de aard en de uitgebreidheid van de gegeven motivering, van wezenlijk belang geacht. Vgl. HR 30 december 1988, NJ 1989, 279; HR 18 mei 1984, NJ 1985, 514 (Krankzinnigenwet).

148 Zie o.m. HR 18 mei 1984, NJ 1984, 514 (rov. 3.5) en de A-G Ten Kate in zijn conclusie vóór die beschikking (punt 19-29). Zie ook A-G Ten Kate in zijn conclusie (punt 6-7) vóór HR 15 februari 1991, NJ 1991, 341.

149 Zie bijv. HR 11 januari 1991, NJ 1991, 595 m.nt. JBMV. Zie ook Burgerlijke Rechtsvordering, G.R. Rutgers, art. 181, aant. 2, blz. 2-6; Van Mierlo, 2002 (T&C Rv.), art. 279, aant. 7 (onder f): "dan levert dat schending van het recht op".

150 Bijv. ingevolge art. 2:349a lid 1 of 2:352a BW. Zie over het onderscheid tussen de onderzoekers in de zin van art. 2:345 lid 1 BW en deskundigen in de zin van art. 194 e.v. Rv. recent D.M. Thierry, Ondernemingsrecht 2002, blz. 429-432.

151 Ter adstructie van het belang bij een deugdelijke weergave in een p.-v. wordt verwezen naar HR 18 mei 1984, NJ 1984, 514 en de conclusie van A-G Ten Kate vóór dit arrest (onder 24); HR 11 januari 1991, NJ 1991, 595 en HR 7 juni 2002, RvdW 2002, 98 waarin werd beslist dat een kantonrechter als getuige kan worden gehoord omtrent het door partijen ter comparitie besprokene wanneer daarvan geen p.-v. is opgemaakt.

152 In middelonderdeel 7 werd betoogd dat het p.-v. daarom niet "de zakelijke inhoud der afgelegde verklaringen" (art. 429g lid 3 Rv. oud) bevatte: als uit het p.-v. zou hebben gebleken dat de rechtbank een essentieel door Schaap gevoerd verweer niet zou hebben besproken, zou dat volgens het middelonderdeel tot vernietiging van de bestreden beschikking hebben geleid, welke mogelijkheid Schaap evenwel was ontnomen.

153 Zie o.m. HR 24 december 1976, NJ 1977, 385; HR 30 maart 1979, NJ 1979, 510; HR 2 september 1988, NJ 1988, 1037; HR 21 januari 1994, NJ 1994, 335; HR 2 april 1999, NJ 1999, 656 m.nt. SW onder nr. 657.

154 HR 10 juni 1983, NJ 1984, 250.