Parket bij de Hoge Raad, 22-06-2004, AO9125, 02796/03 B

Conclusie inzake:

[verzoeker=klager]

1. Het cassatieberoep is gericht tegen een beschikking en een tussenbeschikking van de Rechtbank te Amsterdam, waarin is beslist op een klaagschrift strekkende tot teruggave aan verzoeker van onder hem inbeslaggenomen voorwerpen. De Rechtbank heeft verzoeker in zijn beklag niet-ontvankelijk verklaard voor zover het betrekking heeft op een geldbedrag, aangezien van inbeslagneming daarvan niet is gebleken, en het beklag voor het overige ongegrond verklaard.

2. Namens verzoeker heeft mr. L.J.G. Voorn, advocaat te Amsterdam, een schriftuur houdende cassatiemiddelen ingediend.

Op 28 juli 2003 is het uitleveringsverzoek door de Duitse autoriteiten ingetrokken en op 29 juli 2003 is klager door de officier van justitie in vrijheid gesteld.

De raadsman van klager heeft in openbare raadkamer zijn klaagschrift toegelicht.

De rechtbank is van oordeel -gelet op de inhoud van het door de officier van justitie overgelegde proces-verbaal nummer 0257-013/02- dat er gronden zijn voor de verdenking dat klager zich schuldig heeft gemaakt aan overtreding van artikel 225 en/of artikel 231 van het Wetboek van Strafrecht.

Gelet op het bovenstaande, is de rechtbank van oordeel dat het strafvorderlijk belang zich verzet tegen opheffing van het beslag met betrekking tot de thans nog onder beslag liggende schriftelijke stukken en administratie. Voor zover dit nadeel oplevert voor klager voor het doen van belastingaangifte kan klager aan de officier van justitie verzoeken om kopieën van die stukken."

4. De cassatieklacht houdt in essentie in dat de Rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat het handhaven (of omzetten) van het, aanvankelijk op verzoek van de Duitse autoriteiten gelegde, beslag als (of in) een beslag krachtens art. 94 Sv rechtmatig is geweest. Dat zou in strijd zijn met "het gesloten systeem van de Uitleveringswet en/of het Uitleveringsrecht". Nu het verzoek tot uitlevering van verzoeker is ingetrokken (omdat de Duitse autoriteiten hebben vastgesteld dat verzoeker niet de gezochte persoon is) zou het ter uitvoering van dat verzoek gelegde beslag op voorwerpen nietig zijn, en een nietig beslag kan - zo wordt betoogd - niet rechtmatig worden door te verwijzen naar een andere rechtsgrond.

5. Dit betoog lijkt mij geen doel te kunnen treffen. Ik kan geen rechtsregel aanwijzen die zich er tegen verzet dat ter uitvoering van een uitleverings- of rechtshulpverzoek inbeslaggenomen voorwerpen, na intrekking van dat verzoek, op grond van art. 94 Sv in beslag worden genomen of onder beslag worden gehouden in die gevallen waarin de met opsporing belaste autoriteiten over de verdenking beschikken dat strafbare feiten zijn begaan die hier te lande vervolgd en berecht kunnen worden, en voorts kunnen vaststellen dat de aanvankelijk ter uitvoering van het uitleverings- of rechtshulpverzoek inbeslaggenomen voorwerpen hetzij kunnen dienen tot bewijs van bedoelde feiten of geschikt zijn om wederrechtelijk voordeel aan te tonen, hetzij vatbaar zijn voor verbeurdverklaring of onttrekking aan het verkeer.

6. Het oordeel van de Rechtbank dat een zodanige verdenking van hier te lande vervolgbare feiten is gerezen, en dat de onder verzoeker in beslag genomen reisdocumenten en bescheiden in verband met die verdenking krachtens art. 94 Sv voor inbeslagneming vatbaar zijn is niet onbegrijpelijk en behoefde geen nadere motivering.

7. Naar mijn inzicht is het middel vruchteloos voorgesteld, terwijl het zich voor toepassing van art. 81 RO leent.

8. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.