Parket bij de Hoge Raad, 03-10-2014, ECLI:NL:PHR:2014:1850, 13/05431

8. Het cassatiemiddel bevat een inleiding (waarin geen klachten zijn geformuleerd) en twee onderdelen, die beide opkomen tegen rov. 3.6 (hiervoor geciteerd), waar het hof oordeelde dat het toestemmingsvereiste van art. 1:88 lid 1 aanhef en sub d BW niet van toepassing is op de verlengingsovereenkomsten, zodat de echtgenote deze verlengingsovereenkomsten niet op grond van art. 1:89 BW kan vernietigen. Het eerste middelonderdeel neemt tot uitgangspunt dat het hof – met de kantonrechter – ervan is uitgegaan dat de initiële effectenleaseovereenkomsten moeten worden gekwalificeerd als overeenkomsten van koop (en verkoop) op afbetaling en huurkoop in de zin van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW en art. 7A: 1576 en 1576h BW. Het tweede onderdeel wordt voorgedragen voor het geval het bestreden arrest aldus moet worden gelezen dat het hof ervan is uitgegaan dat de initiële overeenkomsten niet moeten worden aangemerkt als overeenkomsten van koop op afbetaling en huurkoop.

In de inleiding wordt erop gewezen dat in cassatie veronderstellenderwijs ervan moet worden uitgegaan dat de echtgenote zich bij haar brief van 8 december 2004 op de vernietigbaarheid van de op 18 juli 2002 gesloten verlengingsovereenkomsten heeft beroepen nu het hof in het midden heeft gelaten of de desbetreffende brief, zoals [eiser] in de memorie van antwoord onder 12 heeft gesteld en Dexia heeft betwist, ook betrekking heeft op de verlengingsovereenkomsten. De brief van 8 december 2004 is in het dossier opgenomen als productie 023/6 bij de inleidende dagvaarding (bijzonder deel).

9. Middelonderdeel 1 klaagt dat blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting, althans onbegrijpelijk is, het oordeel van het hof in rov. 3.6 dat de echtgenote van [eiser] deze verlengingsovereenkomsten niet op grond van art. 1:89 BW kan vernietigen nu de verlengingsovereenkomsten ertoe strekken de door [eiser] met Dexia aangegane lening te verlengen en daarmee de afwikkeling van de aandelenleasetransactie uit te stellen en dat deze overeenkomsten niet vallen aan te merken als (zelfstandige) overeenkomsten van huurkoop waarop het toestemmingsvereiste van artikel 1:88 lid 1 aanhef en sub d BW van toepassing is. Deze klacht wordt uitgewerkt in de (sub)onderdelen 1.1 t/m 1.6.

10. De onderdelen 1.1 en 1.2 betogen dat steeds toestemming is vereist bij verlenging van ‘art. 1:88-overeenkomsten’ (overeenkomsten die vallen binnen het bereik van art. 1:88 lid 1 BW), althans bij het aangaan van nadere verplichtingen.

11. De onderdelen 1.3 en 1.4 betogen dat een overeenkomst die voorziet in een verlenging van een overeenkomst van koop op afbetaling (en huurkoop) – en die (dus) voorziet in het (voortzetten van) (huur)kopen op afbetaling – op grond van art. 7A:1576 lid 1 (en art. 7A:1576h lid 1) BW moet worden aangemerkt als een (zelfstandige) overeenkomst van koop op afbetaling (en huurkoop), voor het aangaan waarvan een echtgenoot ingevolge art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW, toestemming van de niet-handelende echtgenoot behoeft, zulks mede gelet op de beschermingsgedachte die ten grondslag ligt aan art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW en aan de Vijfde titel A van Boek 7A BW.

Onderdeel 1.3 klaagt dat het hof een en ander heeft miskend. Onderdeel 1.4 klaagt dat indien het hof dit niet heeft miskend, het oordeel van het hof onbegrijpelijk is gelet op de inhoud van de verlengingsovereenkomsten die meebrengt dat de verlengingsovereenkomsten resulteren in het voortzetten van het (huur)kopen op afbetaling.

12. De onderdelen 1.5 en 1.6 betogen dat een overeenkomst die voorziet in een verlenging van een overeenkomst van koop op afbetaling (en huurkoop) op grond van de strekkingsbepaling van art. 7A:1576 lid 3 (en van art. 7A:1576h lid 2 BW) moet worden aangemerkt als een (zelfstandige) overeenkomst van koop op afbetaling (en huurkoop), voor het aangaan waarvan een echtgenoot ingevolge art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW, toestemming van de niet-handelende echtgenoot behoeft, zulks mede gelet op de beschermingsgedachte die ten grondslag ligt aan art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW en aan de Vijfde titel A van Boek 7A BW.

13. Middelonderdeel 2 wordt, als gezegd, aangevoerd indien en voor zover het hof tot uitgangspunt heeft genomen dat de initiële overeenkomsten niet moeten worden aangemerkt als koop op afbetaling (en huurkoop) en het hof in rov. 3.6 mede om die reden ook niet de verlengingsovereenkomst heeft aangemerkt als een koop op afbetaling (en huurkoop).

14. Zoals ik opmerkte in mijn conclusie voor het arrest van uw Raad van 5 juni 2009, ECLI:NL:HR:2009:BH2815, NJ 2012/182 ([De T.]/Dexia), m.nt. J.B.M. Vranken onder NJ 2012/184, zijn effectenleaseproducten vanaf het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw in vele verschillende verschijningsvormen op de markt gebracht. Naar schatting gaat het om 300 verschillende producten. Een gemeenschappelijk kenmerk van deze producten is dat sprake is van beleggen met geleend geld omdat de lessor, de bank, voor de lessee, de belegger, aandelen koopt tegen een bepaalde koerswaarde, de koopsom, voor welke koopsom de bank aan de belegger/afnemer krediet verschaft gedurende een vooraf vastgestelde looptijd. Over het krediet/de koopsom moet een hoge (aanvankelijk wel, doch later door wetswijziging niet meer fiscaal aftrekbare) rente worden betaald, veelal in maandelijkse termijnen. Een belangrijk onderscheid is het onderscheid tussen zogenoemde aflossingsproducten en restschuldproducten. Bij de aflossingsproducten neemt de belegger/afnemer op zich het krediet/de koopsom gedurende de looptijd van de overeenkomst af te lossen, veelal met maandelijkse betalingen die dan zowel rente als aflossing betreffen. Bij de restschuldproducten behoeft de belegger/afnemer het krediet/de koopsom pas aan het eind van de looptijd af te lossen/te betalen; de veelal maandelijkse betalingen betreffen dan alleen rente. In de onderhavige zaak is sprake van een restschuldproduct (rov. 3.2.2 van het arrest van het hof).

15. In effectenleaseprocedures is door de afnemers/beleggers het standpunt ingenomen dat het desbetreffende product een koop op afbetaling en ook huurkoop betrof, zodat op grond van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW de toestemming van de andere echtgenoot was vereist, voor zover het gaat om huurkoop zelfs schriftelijke toestemming, die in de regel, zoals ook in deze zaak, ontbrak (de zgn. eega-problematiek). In het onderhavige geding gaat het, als gezegd, om de vraag of ook voor de verlengingsovereenkomst waarbij de looptijd van de initiële effectenleaseovereenkomst na afloop van haar looptijd wordt verlengd, toestemming van de andere echtgenoot is vereist ingeval de initiële overeenkomst een koop op afbetaling (en huurkoop) betreft.

16. Koop en verkoop op afbetaling is, aldus art. 7A:1576 lid 1 BW, ‘de koop en verkoop, waarbij partijen overeenkomen dat de koopprijs wordt betaald in termijnen, waarvan twee of meer verschijnen, nadat de verkochte zaak aan de koper is afgeleverd’. Huurkoop is een species van koop op afbetaling, zo volgt uit art. 7A:1576h lid 1 BW, dat bepaalt dat huurkoop is ‘de koop en verkoop op afbetaling, waarbij partijen overeenkomen, dat de verkochte zaak niet door de enkele aflevering in eigendom overgaat, maar pas door de vervulling van de opschortende voorwaarde van algehele betaling van wat door de koper uit hoofde van de koopovereenkomst verschuldigd is’.

17. Ten aanzien van effectenleaseovereenkomsten is de vraag gerezen of ook vermogensrechten voorwerp kunnen zijn van een koop op afbetaling en van huurkoop, nu effectenleaseovereenkomsten niet zien op zaken maar op aandelen/effecten en daarmee op vermogensrechten. Deze vraag is door uw Raad in HR 28 maart 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC2837, NJ 2009/578 m.nt. Jac. Hijma (Dexia/[Van T.]) bevestigend beantwoord, mede op grond van historische argumentatie. Voorts rees met betrekking tot effectenleaseovereenkomsten de vraag of deze overeenkomsten ook tot ‘aflevering’ verplichten zoals vereist voor koop op afbetaling en huurkoop. Art. 7:9 BW verstaat onder ‘aflevering’ het stellen van de zaak in het bezit van de koper en in geval van koop met eigendomsvoorbehoud het stellen van de zaak in de macht van de koper. Daarbij is gedacht aan roerende zaken. In gevallen waarin het gaat om de koop van aandelen/effecten met levering onder de opschortende voorwaarde van volledige betaling, moet – aldus uw Raad in evengenoemd arrest – onder ‘aflevering’ worden verstaan dat de belegger/afnemer het genot van de aandelen/effecten verkrijgt. Daarvan is – aldus uw Raad – sprake ingeval de belegger/afnemer het volledige risico draagt van de waardeontwikkeling en recht heeft op dividend. De slotsom is dat het toestemmingsvereiste van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW ook betrekking heeft effectenleaseovereenkomsten mits is voorzien in verschaffing van het genot van de aandelen/effecten aan de belegger/afnemer. Zie over de vereiste van genotsverschaffing ook HR 9 juli 2010, ECLI:NL:HR:2010:BM3868, NJ 2010/438 (Onna/Dexia).

18. In HR 23 december 2011, ECLI:NL:HR:2011:BT8457, NJ 2014/22 m.nt. Jac. Hijma ([R.-Van K.]/Achmea) heeft uw Raad op grond van de strekkingsbepaling van art. 7A:1576 lid 3 BW – die tot doel heeft te voorkomen dat de bescherming van de (huur)koper die in de wettelijke regeling van koop en verkoop op afbetaling is beoogd, wordt ontgaan doordat de desbetreffende overeenkomst in een bepaalde vorm wordt gegoten – geoordeeld dat het bij de toepassing van lid 3 erop aankomt dat door de constructie die de partijen aan hun handeling hebben gegeven wordt heengekeken. Uw Raad overwoog dat de volgens de overeenkomst door de deelnemer te betalen rentetermijnen weliswaar niet kunnen worden aangemerkt als termijnen van de koopsom indien men ervan uitgaat dat de koopsom al ten tijde van de aflevering wordt voldaan uit de door de aanbieder aan de deelnemer geleende geldsom, maar dat dit anders ligt wanneer men door de geldleenconstructie heenkijkt en de geldelijke verplichtingen in ogenschouw neemt die, onder welk etiket ook, de deelnemer door het aangaan van een overeenkomst als daar aan de orde op zich neemt. Het is slechts een kwestie van constructie – aldus uw Raad – of de maandelijkse termijn is vormgegeven als rente over een lening, dan wel (zonder geldlening) als rente over de schuldig gebleven koopsom, al dan niet met een (gedeeltelijke) aflossingscomponent, met in alle gevallen een forse slotbetaling na verkoop van de aandelen na het verstrijken van de looptijd. Vooropgesteld dat de effecten zijn aan te merken als een ‘verkochte zaak’ die aan het begin van de looptijd wordt ‘afgeleverd’ aan de deelnemer, heeft de overeenkomst derhalve, in het licht van art. 7A:1576 lid 3 BW, onmiskenbaar dezelfde strekking als een koop en verkoop op afbetaling. Aldus uw Raad.

In HR 13 juli 2012, ECLI:NL:HR:2012:BW4989, NJ 2014/23 m.nt. Jac. Hijma (Delta Lloyd/[G.]) oordeelde uw Raad op grond van de strekkingsbepaling voorts dat een openbaar pandrecht van de bank/aanbieder op de aandelenvordering van de belegger/deelnemer gelijk is te stellen met de levering onder opschortende voorwaarde van volledige betaling.

19. De ratio van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW met zijn bepaling dat een echtgenoot de toestemming behoeft van de andere echtgenoot voor overeenkomsten van koop op afbetaling, behalve van zaken welke kennelijk uitsluitend of hoofdzakelijk ten behoeve van de normale uitoefening van zijn beroep of bedrijf strekken, is echtgenoten in hun onderlinge verhouding, dus ten opzichte van elkaar, te beschermen. Zie Parl. Gesch. Aanpassing BW, Inv. 3, 5 en 6, blz. 19 en 22. In de parlementaire geschiedenis bij de voorloper van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW (art. 162a lid 1 BW (oud)) waarin nog werd gesproken van bescherming van het gezin, werd benadrukt dat het bezwaar dat tegen de afbetalingsovereenkomst wordt ingebracht, haar mogelijke gevolgen voor de financiële positie van het gezin betreft nu het huurkoopstelsel met zijn ‘verlokkende kracht’ ertoe leidt, ook zonder voldoende grond, een deel der gezinsinkomsten vast te leggen (MvT, Kamerstukken II, 1933-1934, 431, nr. 3, p. 13 en Verslag, Kamerstukken II, 1935-1936, 70, nr. 1, p. 11). Uw Raad heeft in het hiervoor genoemde arrest Dexia/[Van T.] de gezinsbeschermende strekking van art. 1:88 lid 1 sub d BW als argument ten overvloede genoemd om de uitsluiting van vermogensrechten van de koop op afbetaling en de huurkoop af te wijzen. Annotator Hijma noemt dit argument een argument van dragende betekenis. Vanuit het oogpunt dat de gezinsfinanciën niet door (een teveel aan) afbetalingsverplichtingen onder een ongezonde druk mogen komen te staan, is een onderscheid tussen zaken en vermogensrechten inderdaad onwenselijk. Aldus Hijma.

20. In de feitenrechtspraak is de vraag of het toestemmingsvereiste van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW ook geldt voor overeenkomsten waarbij effectenleaseovereenkomsten die vallen onder het bereik van deze bepaling, na afloop van de looptijd worden verlengd, meermalen bevestigend beantwoord.

21. In de onderhavige zaak heeft [eiser] met de rechtsvoorgangster van Dexia vijf effectenleaseovereenkomsten gesloten onder de naam WinstVerdubbelaar. Het gaat hier om een restschuldproduct (rov. 3.2.2 van het arrest van het hof). De kantonrechter heeft de initiële leaseovereenkomsten aangemerkt als overeenkomsten van huurkoop mede gelet op de bij de leaseovereenkomsten behorende ‘Bijzondere Voorwaarden Effecten Lease’. De kantonrechter overwoog dat immers ingevolge art. 5 van de effectenleaseovereenkomsten de eigendom van de effecten eerst op [eiser] overgaat door vervulling van de opschortende voorwaarde van algehele betaling en dat is voldaan aan het vereiste van ‘aflevering’ ingevolge de Bijzondere Voorwaarden waarin is bepaald dat van meet af aan alle baten (waaronder de dividendbaten) en waardeveranderingen aan de lessee (in casu [eiser]) toekomen. De effectenleaseovereenkomsten hadden een looptijd van 60 maanden. De totale leasesom bestond uit de koopprijs van de effecten (de hoofdsom) en rente. Gedurende de looptijd waren maandelijks gelijke bedragen aan rente verschuldigd. Op de hoofdsom diende omstreeks de 59ste maand f 100,- te worden betaald en het restant diende aan het einde van de looptijd te worden betaald, zodat was voldaan aan het vereiste dat de koopprijs wordt betaald in termijnen, waarvan twee of meer verschijnen, nadat de verkochte zaak aan de koper is afgeleverd. (Zie rov. 3.2 en 3.3 van het eindvonnis van de kantonrechter van 28 mei 2008 en rov. 5 t/m 9 van het tussenvonnis van 16 januari 2008. Zie ook prod. 023/1-5 bij de inleidende dagvaarding (bijzonder deel).

Na afloop van de leasetermijn van de initiële overeenkomsten zijn vijf verlengingsovereenkomsten gesloten (prod. 023/1-5 bij inleidende dagvaarding (bijzonder deel)). Deze bevatten onder meer de volgende bepalingen. De leaseovereenkomst wordt verlengd voor een periode van 36 maanden (art. 2). De bepalingen van de leaseovereenkomst zoals deze voor de verlenging luidden en de op de leaseovereenkomst van toepassing zijnde Bijzondere Voorwaarden Effectenlease blijven ongewijzigd van kracht (art. 3). Gedurende die periode is de lessee 36 gelijke maandtermijnen verschuldigd, alsmede een termijn van € 50 op of omstreeks de 35ste maand en ten slotte het restant van de leasesom (art. 7). De lessor zal de dividendbaten die opkomen zo spoedig mogelijk na betaalbaarstelling daarvan aan de lessee doen toekomen (art. 9). Zodra de lessee datgene aan de lessor heeft betaald wat hij haar krachtens de verlengingsovereenkomst verschuldigd is of zal worden, is de lessee automatisch en van rechtswege eigenaar van de waarden geworden (art. 10).

22. Middelonderdeel 1 neemt, met de kantonrechter, tot uitgangspunt dat de initiële effectenleaseovereenkomsten moeten worden aangemerkt als koop op afbetaling en eveneens als huurkoop. Dat uitgangspunt is juist gelet op hetgeen hiervoor onder 16-18 en onder 21 is vooropgesteld. Voor de initiële overeenkomsten was derhalve de toestemming van de echtgenote van [eiser] vereist. In cassatie wordt niet meer bestreden dat het beroep van de echtgenote van [eiser] bij brief van 8 december 2004 op het ontbreken van haar toestemming voor de initiële overeenkomsten, is verjaard. Het gaat in cassatie uitsluitend om de vraag of ook voor de verlengingsovereenkomsten de toestemming van de echtgenote is vereist. Het hof heeft, als gezegd, deze vraag ontkennend beantwoord met de overweging dat de verlengingsovereenkomsten ertoe strekken de aangegane lening te verlengen en daarmee de afwikkeling van de aandelenleasetransactie uit te stellen en dat deze overeenkomsten niet vallen aan te merken als (zelfstandige) overeenkomsten van huurkoop.

23. Middelonderdeel 1 betoogt dat voor de verlenging van overeenkomsten als de onderhavige waarbij de looptijd wordt verlengd van eerder gesloten effectenleaseovereenkomsten die als koop op afbetaling (en huurkoop) moeten worden gekwalificeerd, evenzeer als voor de initiële overeenkomsten op de voet van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW de toestemming van de andere echtgenoot is vereist. Dit betoog is naar mijn oordeel juist. Het gaat bij deze verlengingsovereenkomsten om verlenging van de looptijd van de initiële effectenleaseovereenkomsten, na het verstrijken van de looptijd van deze initiële overeenkomsten, met handhaving van de bepalingen van deze initiële overeenkomsten inclusief de toepasselijke Bijzondere Voorwaarden, die – als gezegd – meebrengen dat deze (initiële) overeenkomsten moeten worden gekwalificeerd als koop op afbetaling en ook huurkoop. De ratio van art. 1:88 lid 1 BW – bescherming van de echtgenoten tegen elkaar – brengt naar mijn oordeel mee dat ook voor verlengingsovereenkomsten als de onderhavige toestemming van de echtgenoot is vereist nu ook voor deze verlengingsovereenkomsten hetzelfde bezwaar geldt als voor de initiële overeenkomsten, aangezien ook deze overeenkomsten resulteren in verplichtingen tot het maandelijks verrichten van (nieuwe) termijnbetalingen voor de duur van de (nieuwe) looptijd.

Daarbij is naar het mij voorkomt niet doorslaggevend of de verlengingsovereenkomsten ook zelf kunnen worden beschouwd als koop op afbetaling en huurkoop nu zij voortbouwen op de initiële overeenkomsten die vallen binnen het bereik van art. 1:88 lid 1 BW. Overigens ben ik van mening dat de verlengingsovereenkomsten gelet op de inhoud daarvan en op de inhoud van de overeenkomsten waarvan zij de looptijd verlengen, als voortbouwende overeenkomsten in samenhang met de initiële overeenkomsten wel degelijk als koop op afbetaling en tevens als huurkoop kunnen worden gekwalificeerd, al hebben zij betrekking op de reeds op grond van de initiële overeenkomsten aangekochte en afgeleverde effecten.

24. Zou men aannemen dat op de voet van art. 1:88 lid 1 BW geen toestemming van de andere echtgenoot is vereist voor overeenkomsten waarbij de looptijd van de in art. 1:88 lid 1 genoemde overeenkomsten wordt verlengd met handhaving van de bepalingen die de initiële overeenkomsten kwalificeren als overeenkomsten die vallen onder het bereik van deze bepaling, dan zou – zoals in de schriftelijke toelichting van de zijde van [eiser] wordt opgemerkt – bijvoorbeeld ook geen toestemming van de andere echtgenoot zijn vereist voor overeenkomsten strekkende tot verlenging van de (met toestemming van de andere echtgenote gesloten) overeenkomst tot ingebruikgeving van de door de echtgenoten gezamenlijk bewoonde woning of tot aanpassing/verhoging van de borgstelling die (met toestemming van de andere echtgenote) is aangegaan. Dat zou niet stroken met de ratio van het toestemmingsvereiste van art. 1:88 lid 1 BW.

25. Toestemming van de andere echtgenoot is vanzelfsprekend niet vereist ingeval het gaat om een overeenkomst waarbij geen sprake is van verlenging van de looptijd van de initiële effectenleaseovereenkomst, doch waarbij aan het einde van de looptijd van de effectenleaseovereenkomst uitsluitend een lening aan de belegger wordt vertrekt om hem/haar in staat te stellen aan de verplichtingen te voldoen die voortvloeien uit de beëindigde en niet voortgezette effectenleaseovereenkomst. Er is dan sprake van een overeenkomst van geldlening (een afbetalingsregeling), die niet valt onder het bereik van art. 1:88 lid 1 BW. Daarvan is gelet op de inhoud van de onderhavige verlengingsovereenkomsten geen sprake.

26. Dat de andere echtgenoot voor de initiële effectenleaseovereenkomsten toestemming heeft verleend, impliceert niet de toestemming voor verlenging van de initiële effectenleaseovereenkomsten. Dat de bevoegdheid van de andere echtgenoot om zich op het ontbreken van de toestemming te beroepen, is verjaard, doet niet eraan af dat de andere echtgenoot zich op het ontbreken van toestemming voor de verlengingsovereenkomst kan beroepen. Als gezegd, heeft het hof in het midden gelaten of de brief van 8 december 2004, waarbij de echtgenote van [eiser] zich op het ontbreken van haar toestemming beriep, ook betrekking heeft op de in juli 2002 aangegane verlengingsovereenkomsten.

27. De slotsom is dat middelonderdeel 1 slaagt en dat het arrest van het hof niet in stand kan blijven en dat verwijzing moet volgen. Met zijn overweging dat de verlengingsovereenkomsten ertoe strekken de aangegane lening te verlengen en daarmee de afwikkeling van de aandelenleasetransactie uit te stellen en dat deze overeenkomsten niet vallen aan te merken als (zelfstandige) overeenkomsten van huurkoop waarop het toestemmingsvereiste van art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW van toepassing is, heeft het hof miskend dat voor verlengingsovereenkomsten als de onderhavige, waarbij de looptijd van de als koop op afbetaling en huurkoop te kwalificeren initiële effectenleaseovereenkomsten na afloop van de looptijd van deze overeenkomsten wordt verlengd, evenzeer als voor de initiële overeenkomsten het toestemmingsvereiste geldt.

28. Middelonderdeel 2 wordt voorgedragen indien en voor zover het hof tot uitgangspunt heeft genomen dat de initiële effectenleaseovereenkomsten niet moeten worden aangemerkt als koop op afbetaling (en huurkoop) en het hof in rov. 3.6 mede om die reden ook niet de verlengingsovereenkomst heeft aangemerkt als een koop op afbetaling (en huurkoop). Het onderdeel betoogt dat het hof alsdan eveneens blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting nu een effectenleaseovereenkomst met de kenmerken als de onderhavige initiële effectenleaseovereenkomsten – zoals ook de kantonrechter heeft geoordeeld – op grond van art. 7A:1576 lid 1 althans lid 3 (en art. 7A:1576h lid 1 althans lid 2) BW worden aangemerkt als een overeenkomst van koop op afbetaling (en huurkoop) voor het aangaan waarvan de echtgenoot ingevolge art. 1:88 lid 1 aanhef en onder d BW toestemming van de niet-handelende echtgenoot behoeft.

29. Zou het hof hebben geoordeeld in de door het middelonderdeel bedoelde zin, dan zou het hof inderdaad blijk hebben gegeven van een onjuiste rechtsopvatting nu de initiële effectenleaseovereenkomsten, zoals hiervoor onder 22 uiteengezet, moeten worden aangemerkt als koop op afbetaling (en huurkoop). Het onderdeel faalt naar mijn oordeel evenwel bij gebrek aan feitelijke grondslag nu in de overwegingen van het hof niet een dergelijk oordeel ligt besloten. Daarbij teken ik aan dat tegen het oordeel van de kantonrechter dat de initiële effectenleaseovereenkomsten als koop op afbetaling (en huurkoop) moeten worden gekwalificeerd, door Dexia in appel geen specifieke grief is gericht.