Parket bij de Hoge Raad, 23-12-2016, ECLI:NL:PHR:2016:1325, 16/00576

“Een rechtsvordering tot vergoeding van schade (…) verjaart door verloop van vijf jaar na aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade (…) als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden, en in ieder geval door verloop van twintig jaren na de gebeurtenis waardoor de schade is veroorzaakt (…).”

Voor het aanvangen van de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW is dus vereist dat de benadeelde met zowel de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden. Naar vaste rechtspraak van de Hoge Raad gaat het daarbij om subjectieve, daadwerkelijke bekendheid⁸, zodat een enkel vermoeden van het bestaan van schade niet volstaat⁹. De subjectieve opvatting van de bekendheidseis brengt met zich dat¹⁰:

“(…) degene die zich op voormelde verjaringstermijn beroept, stelt en zonodig bewijst dat de benadeelde daadwerkelijk bekend was met de schade en met de daarvoor aansprakelijke persoon. Dat neemt evenwel niet weg dat de rechter, indien de benadeelde zulks betwist, die bekendheid zal kunnen afleiden uit bepaalde ten processe gebleken feiten en omstandigheden. De rechter zal in een zodanig geval tot de slotsom kunnen komen dat op grond van die feiten en omstandigheden voorshands, dat wil zeggen behoudens door de benadeelde te leveren tegenbewijs, moet worden aangenomen dat de benadeelde daadwerkelijk bekend was met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon.”

Daarbij geldt, zoals volgt uit het […]-arrest, dat de korte verjaringstermijn pas begint te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van de door hem geleden schade in te stellen¹¹. De Hoge Raad heeft nader invulling gegeven aan het vereiste van “daadwerkelijk in staat zijn”¹²:

“Daarvan zal sprake zijn als de benadeelde voldoende zekerheid - die niet een absolute zekerheid behoeft te zijn - heeft verkregen dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon. Dit houdt niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn is vereist dat de benadeelde - behalve met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon - daadwerkelijk bekend is met de juridische beoordeling van die feiten en omstandigheden (HR 26 november 2004, nr. C03/270, LJN AR1739, NJ 2006/115). Dit betekent evenmin dat is vereist dat de benadeelde steeds ook met de (exacte) oorzaak van de schade bekend is (HR 20 februari 2004, nr. C02/288, LJN AN8903, NJ 2006/113).”

Het voorgaande betekent, zoals de Hoge Raad heeft aangegeven, dat het antwoord op de vraag op welk tijdstip de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW is gaan lopen, (uiteindelijk) van alle ter zake dienende omstandigheden afhankelijk is¹³. Daarbij geldt dat op het punt van de bekendheid met de aansprakelijke persoon een zekere onderzoeksplicht op de benadeelde rust¹⁴:

“Dit neemt niet weg dat degene die de identiteit van de aansprakelijke persoon met een beperkt onderzoek eenvoudig had kunnen achterhalen, maar heeft nagelaten een dergelijk onderzoek in te stellen, zich ter afwering van een beroep op verjaring niet kan beroepen op subjectieve onbekendheid met de aansprakelijke persoon. Indien die identiteit gemakkelijk kan worden vastgesteld, mag van de benadeelde in beginsel worden verlangd dat hij zich enigermate inspant om erachter te komen wie voor de schade aansprakelijk is. Het verdraagt zich niet met de rechtszekerheid en de billijkheid, die het instituut van de verjaring mede beoogt te dienen, dat de benadeelde door het nalaten van een redelijkerwijs van hem te verlangen, eenvoudig uit te voeren onderzoek naar de identiteit van de aansprakelijke persoon, zou kunnen voorkomen dat de korte verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW een aanvang neemt.”

De door de Hoge Raad geformuleerde maatstaf staat niet alleen in het teken van de rechtszekerheid, maar (vooral) ook in dat van de billijkheid¹⁵. De billijkheid brengt enerzijds met zich dat van de benadeelde eerst (juridische) actie kan worden verlangd op het moment dat hij daadwerkelijk in staat is om een vordering in te stellen: zijn recht om een vordering in te stellen mag niet illusoir worden gemaakt. Anderzijds verlangt de billijkheid dat de benadeelde, met het oog op het rechtszekerheidsbelang van de schadeveroorzaker, niet nodeloos met het ondernemen van actie mag wachten. Blijft de benadeelde stilzitten, dan verliest hij zijn recht om een vordering in te stellen. De door de Hoge Raad geformuleerde maatstaf berust op een billijke afweging van de belangen van de benadeelde en de schadeveroorzaker¹⁶.

Het moment waarop de benadeelde kan worden geacht daadwerkelijk in staat te zijn een rechtsvordering tegen de schadeveroorzaker in te stellen, is, zoals hiervóór (onder 2.4) reeds opgemerkt, afhankelijk van alle omstandigheden van het concrete geval¹⁷. In de literatuur is wel betoogd dat het omslagpunt ligt op het moment waarop van de benadeelde redelijkerwijs juridische actie tegen de (mogelijke) schadeveroorzaker mag worden verlangd¹⁸. Van Dijk wijst evenwel erop dat niet zeker is hoe de Hoge Raad aankijkt tegen de gedachte dat de korte termijn eerst moet gaan lopen als het vermoeden bij de benadeelde zodanig sterk is dat redelijkerwijze van de benadeelde kan worden gevergd dat hij tot juridische actie komt¹⁹.

Daarnaast is in de literatuur verdedigd dat op de benadeelde onder omstandigheden een (meer algemene) plicht tot onderzoek naar ontbrekende informatie kan rusten; van hem mag een zekere actieve houding worden verwacht²⁰. Du Perron, sprekend van een “pragmatische benadering van het criterium van ‘daadwerkelijk in staat zijn’”, brengt deze onderzoeksplicht als volgt onder woorden²¹:

“De benadeelde zal zich dus niet van de domme mogen houden. Als er voldoende aanknopingspunten zijn voor het bestaan van aansprakelijkheid van een voldoende bepaalde persoon, zal van hem enig onderzoek mogen worden gevergd. De verjaringstermijn gaat - anders dan de bewoordingen van de nieuwe regel van de Hoge Raad doen vermoeden - daardoor niet steeds pas lopen als de benadeelde over de exacte feitenkennis beschikt die nodig is om op dat moment een dagvaarding uit te brengen. Bedacht moet worden dat de benadeelde nog de gehele verjaringstermijn van vijf jaar heeft om onderzoek te doen nadat daartoe voor hem voldoende aanleiding is ontstaan. Als er voor de benadeelde voldoende aanleiding is om een onderzoek naar de ontbrekende gegevens omtrent de aansprakelijkheid in te stellen - dat mag niet snel worden aangenomen - terwijl dit onderzoek redelijkerwijs binnen die vijf jaar tot het daadwerkelijk instellen van een rechtsvordering (of een andere stuitingshandeling) kan leiden, is het vanuit de ratio van de korte verjaringstermijn gerechtvaardigd dat de rechtsvordering door het verstrijken van die vijf jaar verjaart. De benadeelde heeft dan zijn kans laten lopen.”

Smeehuijzen stelt dat ook de onderzoeksplicht subjectief dient te worden ingekleurd: het gaat uiteindelijk om “wat de betreffende benadeelde gelet op zijn werkelijke kennis met het oog op het belang van de debiteur aan feiten zou moeten achterhalen”²². Hij wijst erop dat een onderzoeksplicht voor de hand ligt in gevallen waarin er bekendheid is met de fout. Voorts kunnen volgens Smeehuijzen een rol spelen: i) het bestaan van de schade; naarmate dat bestaan waarschijnlijker is, zal eerder een onderzoeksplicht kunnen worden aangenomen, en ii) de bezwaarlijkheid van het instellen van onderzoek, gelet op kosten, moeite en de mate waarin het onderzoek de benadeelde overigens bezwaart en het te verwachten resultaat²³. Ook ik heb in mijn conclusie onder 2.11 in fine voor HR 20 februari 2004 ([.../...]), ECLI:NL:HR:2004:AN8903, NJ 2006/113, betoogd dat van de benadeelde een actieve houding mag worden verlangd. De verjaringstermijn begint niet pas begint te lopen wanneer de benadeelde er geheel klaar voor is om zijn rechten geldend te maken; mijns inziens is de benadeelde reeds daadwerkelijk in staat een rechtsvordering in te stellen op het moment dat er voor hem voldoende aanleiding is nadere maatregelen tot vaststelling van schade en aansprakelijkheid te treffen. In zoverre deel ik niet de opvatting van mijn voormalige ambtgenoot Hartkamp, die zich tegen een onderzoeksplicht heeft uitgesproken²⁴.

Zoals hierboven onder 2.4 besproken, heeft de Hoge Raad aangenomen dat met betrekking tot de identiteit van de schadeveroorzaker een zekere onderzoeksplicht op de benadeelde kan rusten. De in de literatuur bepleite onderzoeksplicht lijkt echter verder te gaan en ook te zien op andere feiten die de benadeelde nog onbekend zijn, waarbij de vijfjaarstermijn in feite als “onderzoeksperiode” wordt beschouwd²⁵. In beide gevallen geldt echter dat de onderzoeksplicht beperkt is: het gaat om enig onderzoek en ook bij het aannemen van een onderzoeksplicht zijn de subjectieve bekendheid van de benadeelde en de omstandigheden van het geval leidend - met dien verstande dat ook hier geldt dat de rechter deze bekendheid kan afleiden uit bepaalde ten processe gebleken feiten en omstandigheden²⁶.

Het hof heeft de door de Hoge Raad geformuleerde maatstaf voor de toepassing van art. 3:310 lid 1 BW niet expliciet in het bestreden arrest genoemd. Daarmee is echter niet gezegd dat het hof deze maatstaf heeft miskend. Integendeel, naar mijn mening heeft het hof met zijn oordeel in rov. 5 niet van een onjuiste rechtsopvatting blijk gegeven.

Als vooropstelling kan in herinnering worden geroepen dat het bij de vraag of de benadeelde daadwerkelijk in staat is een schadevergoedingsvordering in te stellen, erom gaat of de benadeelde een voldoende mate van zekerheid heeft dat de schade door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon is veroorzaakt, waarbij de benadeelde noch met de juridische beoordeling van de feiten en omstandigheden, noch met de (exacte) schadeoorzaak bekend behoeft te zijn²⁷. Anders gezegd: de door de Hoge Raad geformuleerde maatstaf houdt niet in dat de verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW eerst gaat lopen op het moment dat alle feiten en omstandigheden in een bepaalde zaak kristalhelder zijn; absolute zekerheid is niet vereist²⁸. Waar het omslagpunt ligt, is afhankelijk van alle ter zake dienende omstandigheden van het concrete geval²⁹, waarbij de rechter in geval van betwisting de bekendheid met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon bovendien voorshands uit bepaalde ten processe gebleken feiten en omstandigheden mag afleiden³⁰. Dit betekent dat het oordeel van de rechter op dit punt in belangrijke mate verweven is met waarderingen van feitelijke aard, waardoor dit oordeel in cassatie slechts in beperkte mate op juistheid kan worden getoetst.

In de onderhavige zaak was er op de door het hof als ijkpunt aangemerkte datum van 12 februari 2003 geen absolute zekerheid: de precieze oorzaak van de door Mispelhoef geleden schade was toen nog niet duidelijk, waardoor ook niet vaststond wie voor deze schade aansprakelijk was. Tegelijkertijd vormden de wél bekende feiten en omstandigheden een duidelijk afgebakend kader. Mispelhoef was reeds in 1998/1999 bekend met de schade door de opgetreden wateroverlast³¹. Voorts had Mispelhoef op 12 februari 2003 drie (mogelijke) schadeveroorzakers in het vizier: de Gemeente, het Waterschap en Rijkswaterstaat. Duidelijk was welke werkzaamheden door elk van deze actoren waren verricht. Hoewel de precieze oorzaak van de schade op dat moment nog niet bekend was³², was voor Mispelhoef in ieder geval duidelijk dat de schade door (volgens haar foutief³³) handelen van één of meer van deze actoren was veroorzaakt, hetgeen het hof tot uitdrukking heeft gebracht door te verwijzen naar de aansprakelijkstellingen die Mispelhoef op 12 februari 2003 naar de Gemeente en het Waterschap heeft gezonden en waarin expliciet ook Rijkswaterstaat wordt genoemd³⁴.

Gezien de ratio van de korte verjaringstermijn (billijkheid, naast rechtszekerheid) en het feit dat de Hoge Raad geen absolute zekerheid vereist (noch bekendheid met de exacte schadeoorzaak), ligt het in de rede om aan te nemen dat de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van zijn schade in te stellen op het moment dat - zoals in de onderhavige zaak - hij bekend is met zijn schade³⁵ en zelf het verband heeft gelegd tussen deze schade en de handelingen van voldoende bepaalde, haar bekende personen, in die zin dat de voor zijn schade aansprakelijke persoon of personen in elk geval behoort of behoren tot een beperkte kring van (in casu: drie) door hem geïdentificeerde potentiële schadeveroorzakers. Weliswaar wordt in de rechtspraak de regel dat geen absolute zekerheid is vereist, doorgaans in verband gebracht met nog bestaande onzekerheid dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon, maar dat sluit niet uit dat die regel ook toepassing kan vinden in een situatie als de onderhavige, waarin de aansprakelijke persoon nog nader dient te worden geïdentificeerd uit een beperkte kring van overigens bekende, potentiële schadeveroorzakers. Dat geldt temeer nu in een dergelijke situatie van een exacte vaststelling van de schadeoorzaak afhankelijk is wie als (uiteindelijk) aansprakelijke persoon heeft te gelden en de nadere identificatie van de aansprakelijke persoon als het ware de nadere vaststelling van de schadeoorzaak volgt. Als het “kader” schade, (mogelijke) schadeveroorzakende handelingen en (mogelijke) schadeveroorzakers zo duidelijk bij de benadeelde bekend is, heeft deze voldoende zekerheid dat zijn schade (mede) het gevolg is van foutief handelen van één of meer van de betrokken personen. In dergelijke omstandigheden zijn er voor de benadeelde voldoende concrete aanknopingspunten om in actie te komen tegen de (enkele) hem bekende personen die hij op dat moment als mogelijke schadeveroorzakers in het vizier heeft, al is het maar in de vorm van een aansprakelijkstelling.

Anders dan onderdeel 1 betoogt, heeft het hof niet van een onjuiste rechtsopvatting blijk gegeven door te oordelen dat in de gegeven omstandigheden de korte verjaringstermijn ten laatste op 13 februari 2003 is aangevangen, nu Mispelhoef blijkens haar brieven van 12 februari 2003 bekend was met haar schade en met het feit dat de voor die schade aansprakelijke persoon of personen behoort of behoren tot de beperkte kring van de (drie) door haar geïdentificeerde potentiële veroorzakers van die schade, te weten de Gemeente, het Waterschap en/of Rijkswaterstaat. Het onderdeel is daarom tevergeefs voorgesteld.

Onderdeel 2 klaagt dat, indien het hof, al dan niet impliciet, de maatstaf uit HR 31 oktober 2003 ([…]), NJ 2006/112, zou hebben aangelegd, het niet, dan wel ontoereikend heeft gemotiveerd waarom in de onderhavige zaak naar zijn oordeel aan deze maatstaf zou zijn voldaan.

Naar mijn mening heeft het hof, dat kennelijk van de door het onderdeel bedoelde maatstaf is uitgegaan, met zijn verwijzing naar de brieven van Mispelhoef van 12 februari 2003 naar behoren gemotiveerd waarom Mispelhoef op dat moment in voldoende mate bekend was met haar schade en met het feit dat voor die schade de Gemeente, het Waterschap en/of Rijkswaterstaat aansprakelijk was of waren en dat vanaf dat moment van haar mocht worden gevergd dat zij (op gelijke wijze als tegen de Gemeente en het Waterschap) ook tegen Rijkswaterstaat in actie zou zijn gekomen. Ook onderdeel 2 treft daarom geen doel.

Onderdeel 3 richt zich met een motiveringsklacht tegen het tweede gedeelte van rov. 5 (“De omstandigheid dat Mispelhoef meende (…) eens te meer reden moeten zijn om ter bewaring van recht tot aansprakelijkstelling over te gaan”) en klaagt dat dit een ontoereikende motivering vormt van het in rov. 5 vervatte oordeel dat de ingangsdatum van de verjaringstermijn op ten laatste 13 februari 2003 lag. Het onderdeel betoogt dat uit de vier in de bedoelde passage besproken omstandigheden (te weten (i) de mening van Mispelhoef dat de aansprakelijkheid primair bij de Gemeente en/of het Waterschap berustte, (ii) het feit dat Mispelhoef professionele rechtsbijstand genoot, (iii) het feit dat Rijkswaterstaat zich in eerste instantie erop heeft beroepen overeenkomstig de door het Waterschap verleende vergunning te hebben gewerkt en (iv) de trage beantwoording door Rijkswaterstaat van de brieven van het adviesbureau) niet, laat staan zonder méér, kan volgen dat, kort gezegd, op 12 februari 2003 aan de door de Hoge Raad geformuleerde maatstaf was voldaan.

De klacht berust mijns inziens op een verkeerde lezing van rov. 5. Het is immers in het eerste gedeelte van die rechtsoverweging (“De door Mispelhoef ingestelde vordering (…) ten laatste 13 februari 2003”) dat het hof tot het oordeel is gekomen dat het aanvangsmoment van de verjaringstermijn ten laatste op 13 februari 2003 lag, nu Mispelhoef op 12 februari 2003 zowel met de schade als met de potentieel daarvoor aansprakelijke personen bekend was. De laatste zin van het eerste gedeelte van rov. 5 onderstreept dit: “De ingangsdatum van de verjaringstermijn is daarom ten laatste 13 februari 2003” (onderstreping toegevoegd; LK). Het woord “daarom” markeert dat de argumenten voor het oordeel van het hof met betrekking tot de aanvang van de verjaringstermijn in het eerste deel van rov. 5 liggen besloten. Ook het cassatiemiddel zelf gaat van deze lezing van rov. 5 uit: de in de onderdelen 1 en 2 vervatte klachten dat het hof de aan te leggen maatstaf heeft miskend respectievelijk zijn oordeel onvoldoende heeft gemotiveerd, zijn immers slechts tegen het eerste gedeelte van rov. 5 gericht.

In het tweede gedeelte van rov. 5 - waartegen het onderdeel 3 zich richt - bespreekt het hof vervolgens slechts de argumenten die Mispelhoef tegen de door de rechtbank aangenomen verjaring had aangevoerd. Strekking van die bespreking was niet aan te tonen dat de verjaringstermijn ten laatste op 13 februari 2003 is ingegaan, maar dat de argumenten van Mispelhoef aan het oordeel van het hof omtrent die ingangsdatum geen afbreuk doen.

Onderdeel 3 mist derhalve feitelijke grondslag en is om die reden tevergeefs voorgesteld.

Onderdeel 4 behelst in feite drie klachten die zich alle, opnieuw, tegen rov. 5 richten.

Het onderdeel klaagt allereerst dat het hof in rov. 5 (en dan met name in het tweede deel daarvan) niet alleen heeft miskend dat het bij de toepassing van art. 3:310 lid 1 BW niet gaat om de vraag of de benadeelde redelijkerwijs bekend had behoren te zijn met de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon, doch om daadwerkelijke bekendheid, maar in het bijzonder ook dat het niet erom gaat of de benadeelde daadwerkelijk in staat behoorde te zijn om een rechtsvordering in te stellen, maar om het daadwerkelijk daartoe in staat zijn, waarvoor in ieder geval nodig was dat Mispelhoef met een voldoende mate van zekerheid ermee bekend was dat haar schade (mede) door de handelingen van Rijkswaterstaat was ontstaan.

Het onderdeel klaagt ten tweede dat, indien en voor zover het hof tot het oordeel is gekomen dat in casu de regel zou gelden dat degene die de identiteit van de aansprakelijke persoon met een beperkt onderzoek eenvoudig had kunnen achterhalen, maar heeft nagelaten een dergelijk onderzoek in te stellen, zich ter afwering van een beroep op verjaring niet op subjectieve onbekendheid met de aansprakelijke persoon kan beroepen, zoals voortvloeit uit het arrest X. /Betonmortelfabriek Tilburg Bemoti³⁶, het heeft miskend dat het in de onderhavige zaak om een (wezenlijk) ander geval gaat dan in de zaak die tot dit arrest leidde. Waar de identiteit van de schadeveroorzaker in de zaak X./Betonmortelfabriek Tilburg Bemoti gemakkelijk kon worden vastgesteld, was dat volgens het onderdeel in casu allerminst het geval, nu de schadeoorzaak nog steeds onbekend was. Het hof mocht derhalve de regel uit het arrest niet toepassen, hetgeen het hof heeft miskend³⁷. Bovendien, aldus nog steeds het onderdeel, heeft Mispelhoef - zoals het hof expliciet heeft weergegeven in rov. 4 - gesteld dat zij een en ander heeft ondernomen om aan haar onderzoeksplicht te voldoen.

In het verlengde hiervan klaagt het onderdeel, ten derde, dat indien het hof zou hebben geoordeeld dat, omdat Mispelhoef zelf spreekt van een verplichting om (nader) onderzoek te doen³⁸, “dus” de regel uit het arrest X./Betonmortelfabriek Tilburg Bemoti van toepassing zou zijn, dit oordeel onjuist en/of ontoereikend gemotiveerd zou zijn, mede gezien de stellingen van Mispelhoef die in onderdeel 5, onder II, letters d-m, zijn vermeld.

De eerste klacht die onderdeel 4 aan de orde stelt, vormt in feite een verbijzondering van de klachten over ’s hofs toepassing van de maatstaf van art. 3:310 lid 1 BW zoals vervat in onderdeel 1 (zij het dat de onderhavige klacht zich in het bijzonder richt tegen het tweede deel van rov. 5) en onderdeel 3. Geklaagd wordt immers over het feit dat het hof ten onrechte zou zijn uitgegaan van het criterium bekend/in staat “behoren te zijn” in plaats van het vereiste “daadwerkelijk” bekend/in staat zijn. Nu noch onderdeel 1, noch onderdeel 3 tot cassatie kan leiden, faalt de eerste klacht van onderdeel 4 reeds om de hierboven onder 2.6 en 2.8 genoemde redenen.

Overigens heeft het hof geenszins miskend dat het bij de toepassing van art. 3:310 lid 1 BW gaat om daadwerkelijke bekendheid en om het daadwerkelijk in staat zijn een rechtsvordering in te stellen. Het hof heeft immers nergens in rov. 5 de woorden “behoorde te kennen” of “behoorde in staat te zijn” gebezigd. Sterker nog, de door het hof gebruikte bewoordingen wijzen juist erop dat het hof van de juiste maatstaf is uitgegaan: “(…) Mispelhoef zowel met de schade als met de aansprakelijke persoon bekend is geworden” en “(…) dat zij er laatstelijk op die dag mee bekend was, dat (…)”. Weliswaar is in het tweede gedeelte van rov. 5, waartegen de klacht meer in het bijzonder is gericht, sprake van omstandigheden die Mispelhoef niet van aansprakelijkstelling behoefden te weerhouden c.q. waaronder van Mispelhoef kon worden gevergd tot aansprakelijkstelling over te gaan. Zoals hiervóór (onder 2.8) reeds aan de orde kwam, vormt hetgeen het hof in het tweede gedeelte van rov. 5 heeft overwogen, echter niet de grondslag van zijn oordeel dat ten laatste op 13 februari 2003 aan de voorwaarde van daadwerkelijke bekendheid van Mispelhoef met haar schade en de daarvoor aansprakelijke persoon was voldaan (die grondslag is gelegen in het eerste gedeelte van rov. 5), maar een uiteenzetting waarom de door Mispelhoef aangevoerde argumenten aan dat oordeel geen afbreuk doen. In zoverre mist de eerste klacht van onderdeel 4 feitelijke grondslag.

“(…) De omstandigheid dat Mispelhoef meende dat de aansprakelijkheid primair bij de Gemeente en/of het Waterschap berustte, behoefde haar er niet van te weerhouden om, zonder daartoe veel onderzoek te verrichten of de uitslag van de aansprakelijkstellingen van de Gemeente en het Waterschap af te wachten, ter bewaring van recht een vergelijkbare brief aan Rijkswaterstaat te zenden. Dat kon van haar, nu zij professionele rechtsbijstand genoot, ook gevergd worden. (…)”

In de geciteerde passage ligt niet besloten dat Mispelhoef wordt tegengeworpen niet te hebben voldaan aan een op haar rustende onderzoeksplicht ter vaststelling van de identiteit van de voor haar schade aansprakelijke partij. Juist omdat Mispelhoef reeds ermee bekend was dat de Gemeente en/of het Waterschap en/of Rijkswaterstaat de voor haar schade aansprakelijke partij(en) was (waren) en zij de potentieel aansprakelijke partijen dus reeds had geïdentificeerd, heeft het hof haar tegengeworpen dat niets (ook niet een noodzaak van nader onderzoek) haar ervan behoefde te weerhouden naast de Gemeente en het Waterschap óók Rijkswaterstaat een aansprakelijkstelling te sturen. Het geciteerde oordeel kan dan ook bezwaarlijk als een toepassing van de regel uit voornoemd arrest worden opgevat.

De derde klacht van het onderdeel faalt eveneens, nu niet kan worden volgehouden dat het hof de regel uit X./Betonmortelfabriek Tilburg Bemoti heeft toegepast, laat staan dat het hof zich daartoe heeft laten inspireren doordat Mispelhoef zelf heeft gesproken van een verplichting om nader onderzoek te verrichten.

De slotsom is dat ook onderdeel 4 tevergeefs is voorgesteld.

“I. die vermeld zijn in rov. 4 en die volgens het hof inhouden

a. dat het in 2003, het tijdstip waarop zij de Gemeente en het Waterschap aansprakelijk stelde, niet voor de hand lag om Rijkswaterstaat aansprakelijk te stellen, omdat Mispelhoef dacht dat de gedempte sloten aan het Waterschap in eigendom toebehoorden en dat deze door het Waterschap werden onderhouden;

b. dat Mispelhoef zeker niet achterover is gaan leunen, maar het een en ander heeft ondernomen om aan haar ‘onderzoeksplicht’ te voldoen;

c. dat het feit dat het tot 2008 geduurd heeft voordat Mispelhoef Rijkswaterstaat aansprakelijk gesteld heeft, te wijten is aan de trage beantwoording door Rijkswaterstaat van verzoeken van het door Mispelhoef ingeschakelde adviesbureau; en

II. die Mispelhoef tevens betrokken heeft en die inhouden

d. dat uit de onderzoeken die in opdracht van de Gemeente en het Waterschap uitgevoerd waren in ieder geval niet duidelijk werd wie wel aansprakelijk kon worden geacht, dat Mispelhoef vervolgens zelf een uitgebreid onderzoek heeft laten doen naar de oorzaak, dat het rapport van dit onderzoek op 10 oktober 2008 uitgebracht werd door Taurus, en dat eerst uit dit rapport bleek dat met name de door Rijkswaterstaat uitgevoerde werkzaamheden aan de A2 (dempen van de sloot en het daarvoor in de plaats stellen van een duikerconstructie) hebben geleid tot de wateroverlast (Inl.Dagv-§ 11 en MvG-§ 3);

e. dat Mispelhoef vóórdat Taurus dit rapport uitbracht niet bekend was en ook niet bekend kon zijn met het feit dat “RWS” resp. de Staat aansprakelijk was (Inl.Dagv-§ 20 en MVG-§ 3);

f. dat Mispelhoef, juist omdat zowel de Gemeente als het Waterschap geen aansprakelijkheid wilden erkennen en juist omdat uit hun reacties resp. de in hun opdracht uitgevoerde onderzoeken niet duidelijk werd wie wel aansprakelijk was, Taurus inschakelde (Inl.Dagv-§ 23 en MvG-§ 3);

g. dat de redenen waarom Mispelhoef de Gemeente en het Waterschap wèl en de Staat niet aansprakelijk stelde hierin gelegen waren, dat in 1999 door de Gemeente (Eindhoven) werkzaamheden uitgevoerd werden in de onmiddellijke nabijheid van het perceel van Mispelhoef (het bouwrijp maken en inrichten van het bedrijventerrein en de reconstructie en ophoging van de Oirschotsedijk), en dat Mispelhoef reden om aan te nemen had dat de wateroverlast daardoor veroorzaakt werd (Inl.Dagv-§ 21 en MvG-§§ 3 en 15);

h. dat Mispelhoef er weliswaar mee bekend was dat er op dat moment (ook) werkzaamheden uitgevoerd werden in het kader van het verbreden van de nabij gelegen snelweg A2, maar dat zij niet wist of deze werkzaamheden uitgevoerd werden in opdracht van de Gemeente, van het Waterschap of van derden, en dat zij er in ieder geval vanuit ging dat, voor zover die werkzaamheden plaatsvonden aan sloten en watergangen, deze werkzaamheden uitgevoerd werden onder toezicht en/of met vergunning/ontheffing van het Waterschap (Inl.Dagv-§ 22) en MvG-§ 3);

i. dat toen de Gemeente en het Waterschap aansprakelijkheid van de hand wezen, zij niet concludeerden dat Rijkswaterstaat resp. de Staat de schadeveroorzakende persoon was (Akte van 13 maart 2015, blz. 1);

j. dat destijds niet eenvoudig vastgesteld kon worden wie de aansprakelijke partij was, dat er op en om het terrein zoveel activiteiten plaatsvonden, dat niet duidelijk was in opdracht van wie de werkzaamheden verricht werden, dat er ook nog een spitsstrook aan de A2 aangelegd werd, maar dat die activiteiten, mede gezien op de afstand tot het bedrijf, niet in verhouding stonden tot de bouw van het industrieterrein, dat het erom gaat dat destijds niet eenvoudig was vast te stellen wie de aansprakelijke partij in dezen was, en dat de inspraakronde ging over het Tracébesluit - en niet over de spitsstroken - en verder over geluidsoverlast, doch niet tevens over mogelijke wateroverlast (Proces-Verbaal van de op 14 november 2013 gehouden comparitie na antwoord, blz. 2 en 3, verklaring van mr. H.A.M.J. Loeffen en MvG-§§ 3 en 18);

k. dat het enkele feit dat Rijkswaterstaat in de brieven van 12 februari 2003, naast het Waterschap, is genoemd als een van de mogelijke opdrachtgevers voor de werkzaamheden in het kader van het verbreden van de A2, niet afdoet aan het feit dat de werkzaamheden die er in de ogen van Mispelhoef - mede - toe hadden geleid dat de watertoevoer voor haar perceel was afgesloten, naar de stellige overtuiging van Mispelhoef feitelijk waren uitgevoerd door het Waterschap als de eigenaar van de sloten (MvG-§ 15);

l. dat met betrekking tot de verbreding van de A2 van belang is dat het tracé van de Rijksweg A2 ter hoogte van Mispelhoefs locatie niet alleen de A2, doch ook de N2 betreft, dat de provincie doorgaans verantwoordelijk is voor dergelijke N-wegen, dat de A3 zonder op- en afritten als een soort supersnelweg in het midden ligt en de N2 met bijbehorende op- en afritten aan de buitenkanten, zodat het toen veeleer voor de hand gelegen zou hebben om de Provincie Noord-Brabant aansprakelijk te stellen omdat het causaal verband gelegen was in de werkzaamheden die met het talud van doen hadden; en

m. dat het feit dat de A2 verbreed werd, niet ‘dus’ impliceerde dat Rijkswaterstaat resp. de Staat de aansprakelijke partij was voor Mispelhoefs schade (Akte van 12 maart 2015, 2de blz., 2de al.).”

Bij de beoordeling van het onderdeel stel ik voorop dat de rechter niet verplicht is om op alle stellingen en argumenten die procespartijen ter ondersteuning van hun standpunt aanvoeren in te gaan. Deze verplichting bestaat slechts ten aanzien van essentiële stellingen: deze mag hij niet onbehandeld laten of ongemotiveerd verwerpen⁴⁰. Zoals terecht wordt opgemerkt in de schriftelijke toelichting zijdens de Staat, kunnen niet alle door het onderdeel aangevoerde stellingen als essentiële stellingen worden aangemerkt⁴¹. Tegen deze achtergrond kan het volgende over de in het onderdeel opgesomde stellingen worden opgemerkt.

Het hof heeft in rov. 5 duidelijk op zowel de onder a als de onder c genoemde stellingen gerespondeerd en heeft beide stellingen - mede gelet op hetgeen hiervóór (onder 2.8) reeds aan de orde kwam - op toereikende wijze verworpen. Daarbij geldt bovendien dat de onder c vermelde stelling over de trage beantwoording door Rijkswaterstaat van de verzoeken in het kader van het in 2006 opgestarte onderzoek niet relevant was, gegeven het oordeel dat de verjaringstermijn reeds daarvóór ten laatste op 13 februari 2003 was aangevangen. Hetzelfde geldt voor de onder b genoemde stelling, nu de verjaringstermijn naar het oordeel van het hof reeds was gaan lopen vóór de door Mispelhoef ondernomen onderzoeksactiviteiten. Het hof behoefde mijns inziens dan ook niet op de stellingen onder c en onder b in te gaan.

De respons van het hof op de onder d en onder e bedoelde stellingen ligt besloten in het oordeel van het hof dat Mispelhoef blijkens “de aan de Gemeente en het Waterschap gezonden brieven van 12 februari 2003” ten laatste op 12 februari 2003 ermee bekend was dat haar schade mogelijk door handelingen van de Gemeente, het Waterschap en/of Rijkswaterstaat was veroorzaakt. Dit oordeel is om redenen uiteengezet onder 2.6 en 2.7 onjuist noch onbegrijpelijk. Bovendien wordt met de onder d genoemde stelling miskend dat voor aanvang van de verjaringstermijn van art. 3:310 lid 1 BW niet is vereist dat de (exacte) oorzaak van de schade vaststaat⁴².

Ik kan niet inzien waarom de onder f genoemde stelling essentieel zou zijn. Voor zover de stelling appelleert aan het feit dat Mispelhoef een actieve houding aangenomen heeft, geldt daarvoor hetzelfde als hierboven ten aanzien van de onder b genoemde stelling is opgemerkt.

Ook voor de onder g en h genoemde stellingen geldt dat de respons van het hof besloten ligt in het oordeel dat Mispelhoef ten laatste op 12 februari 2003 met de Gemeente, het Waterschap en/of Rijkswaterstaat als mogelijke veroorzakers van haar schade bekend was. Hiermee wordt immers het andersluidende betoog van Mispelhoef verworpen.

De onder i en onder j genoemde stellingen zijn geen essentiële stellingen; zij gaan op in de stelling dat Mispelhoef eerst door het rapport van Taurus bekend was met de (exacte) oorzaak van haar schade en (daardoor) met de (uiteindelijk) voor die schade aansprakelijke persoon.

Ten aanzien van de onder k genoemde stelling geldt hetzelfde als opgemerkt voor de stellingen genoemd onder d, e, g en h: de respons van het hof op deze stelling (verwerping) ligt in het oordeel van het hof in rov. 5 besloten.

De onder l genoemde stelling dat het destijds veeleer voor de hand zou hebben gelegen om de provincie Noord-Brabant aan te spreken, wordt in de memorie van grieven onder 17⁴³ door Mispelhoef zelf als een hypothetisch betoog (“zou aldus betoogd kunnen worden”) gepresenteerd, waarna het als een “allerminst logische redenering” wordt bestempeld. Overigens kan uit de brieven van 12 februari 2003, waarin noch over de N2, noch over de provincie Noord-Brabant wordt gesproken, worden afgeleid dat Mispelhoef de provincie Noord-Brabant niet daadwerkelijk als schadeveroorzakende partij beschouwde, laat staan dat zij om die reden Rijkswaterstaat in dat stadium niet aansprakelijk zou hebben gesteld. Het hof behoefde de bedoelde stelling dan ook niet te bespreken.

De onder m genoemde stelling, tot slot, ligt in het verlengde van de onder h en k genoemde stellingen. In het licht van hetgeen ten aanzien van die stellingen is opgemerkt, kan niet gezegd worden dat het hof deze stelling niet of ontoereikend besproken heeft.

Ik kom dan ook tot de conclusie dat het hof, voor zover noodzakelijk, toereikend op voornoemde stellingen van Mispelhoef heeft gerespondeerd. Onderdeel 5 treft dus geen doel.

Onderdeel 6