Parket bij de Hoge Raad, 05-03-2021, ECLI:NL:PHR:2021:211, 20/00504

In cassatie gaat het erom of het Hof terecht en voldoende begrijpelijk heeft geoordeeld dat er geen sprake is van een kennelijk onredelijke ontslag op de grond dat de plaatsingsprocedure oneerlijk is verlopen en/of wegens een voorgewende of valse reden in de zin van art. 7A:1615s lid 2, onder 1 Burgerlijk Wetboek van Curaçao (BWC)⁷.

Indien op Curaçao – na toestemming van de Directeur SOAW – een dienstbetrekking (regelmatig) wordt beëindigd, kan de werknemer zich in sommige gevallen beroepen op kennelijk onredelijk ontslag en de rechter verzoeken naar billijkheid een schadevergoeding toe te kennen of de dienstbetrekking te herstellen. Dit volgt uit de artikelen 7A:1615s en 7A:1615t BWC die, voor zover in onze zaak van belang, als volgt luiden:

Tot de invoering van de wet Werk en Zekerheid (WWZ) per 1 juli 2015 gold de kennelijk onredelijk ontslagprocedure ook in Nederland. De procedure was vastgelegd in art. 7:681 en 7:682 BW (oud). Er bestaan voor onze zaak geen relevante verschillen tussen de Curaçaose bepalingen en de oude Nederlandse bepalingen. Het BWC en het BW (oud) geven geen wettelijke definitie van het begrip kennelijk onredelijk⁹. Daarvan werd afgezien om de rechter dienaangaande een grote mate van vrijheid van beoordeling te laten¹⁰. Nu de Curaçaose bepalingen niet wezenlijk verschillen van de oude Nederlandse bepalingen, kan voor de invulling van het begrip kennelijk onredelijk op grond van het concordantiebeginsel worden gelet op de Nederlandse rechtspraak die op basis van de oude Nederlandse bepalingen is gevormd ¹¹. Uit deze rechtspraak volgt dat bij de beoordeling of sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag alle omstandigheden tezamen en in onderling verband moeten worden bezien¹². Ter beantwoording van de vraag of de werkgever de dienstbetrekking kennelijk onredelijk heeft doen eindigen zal de rechter alle over en weer voor hem aangevoerde argumenten op hun relevantie dienen te onderzoeken, ongeacht of zij reeds ter sprake zijn gebracht bij de behandeling van het verzoek ter verkrijging van een ontslagvergunning bij wat thans heet het UWV¹³ (Nederland)¹⁴ / het SOAW (Curaçao)¹⁵. Dit neemt overigens op zichzelf niet weg dat het oordeel van het UWV / SOAW een factor kan zijn, waarop de rechter mag letten bij de beoordeling van de kennelijke onredelijkheid van het ontslag¹⁶.

Wat betreft de toetsing in cassatie van het oordeel van de feitenrechter over de kennelijke onredelijkheid van een ontslag, geldt dat dit oordeel – voorzover de feitenrechter bij zijn beoordeling de juiste maatstaf heeft gehanteerd – slechts beperkt kan worden getoetst, verweven als het is met waarderingen van feitelijke aard¹⁷.

In onze zaak staat vast dat het ontslag van [verzoekster] plaatsvond in het kader van een grootschalige reorganisatie en afslanking van het personeelsbestand noodzakelijk om bedrijfseconomische redenen¹⁸. In dat kader is samen met de vakbond Sitkom een Sociaal Statuut opgesteld¹⁹.

[verzoekster] heeft zich op het standpunt gesteld – voor zover in cassatie van belang – dat de opzegging van de dienstbetrekking kennelijk onredelijk is in de zin van art. 7A:1615s BWC en zij daarom recht heeft op plaatsing of herstel in dienstbetrekking in de functie Engineer, dan wel een schadevergoeding naar billijkheid. [verzoekster] stelt dat UTS zich niet aan het Sociaal Statuut heeft gehouden; de samenstelling van de plaatsingscommissie is niet conform art. 12 Sociaal Statuut geschied en de plaatsingscommissie heeft in de eerste sollicitatieronde alleen een gesprek met haar gehouden maar geen assessment, wat wel had gemoeten nu zij had gesolliciteerd op een schaal 9 functie. De resultaten van de plaatsings- en sollicitatieprocedure, en met name de scores “poor”, zijn daardoor onbetrouwbaar en niet bruikbaar. Ten onrechte is haar ontslag wel op grond daarvan aangevraagd ondanks dat zij bij het assessment in de tweede sollicitatieronde geschikt werd geacht voor de functie van Network Facility Engineer²⁰. In dit kader heeft [verzoekster] nog gesteld dat zij de meest geschikte kandidaat voor de functie was omdat zij al jaren de functie van Technician Network Documentation (functie 4) heeft vervuld waar langzamerhand steeds meer taken en verantwoordelijkheden dan genoemd in haar functiebeschrijving bijkwamen tot het niveau dat deze functie zo goed als gelijk was aan die van de nieuwe functie van Network Facilities Engineer²¹.

Het Hof heeft in rov. 2.11 e.v. met gemotiveerde verwerping van dit betoog van [verzoekster] geoordeeld dat er geen sprake is van een kennelijk onredelijke ontslag op de grond dat de plaatsingsprocedure oneerlijk is verlopen en/of wegens een voorgewende of valse reden. Dit oordeel berust op een waardering van feiten en omstandigheden die aan de feitenrechter is voorbehouden en daarom niet op juistheid kan worden onderzocht (vgl. hiervoor in 2.5). Grotendeels vragen de middelonderdelen in wezen een hernieuwde beoordeling van de vraag of sprake is van een dergelijke oneerlijk verlopen plaatsingsprocedure en/of voorgewende of valse reden, maar die beoordeling gaat de taak van de cassatierechter te buiten. Voor het geval het middel niet daar al op stukloopt, bespreek ik de afzonderlijke onderdelen inhoudelijk, na een inleidende opmerking over het Sociaal Statuut.

Ik bespreek de klachten per bestreden rechtsoverweging.

Het Hof heeft in rov 2.11 allereerst geoordeeld dat het in het door [verzoekster] gestelde over het zich niet houden aan het Sociaal Plan door UTS geen aanleiding ziet om te twijfelen aan de gevolgde procedures. Het Hof heeft dit vervolgens gemotiveerd in het vervolg van rov. 2.11.

Het aanvullend middelonderdeel komt met een motiveringsklacht op tegen de passage uit rov. 2.11 dat nu niet is betwist dat de reorganisatie en afslanking van het personeelsbestand geen verder uitstel duldden, begrijpelijk is dat UTS is voortgegaan en zelf de plekken in de plaatsingscommissie verder heeft ingevuld. Het onderdeel klaagt dat dit oordeel onbegrijpelijk is in het licht van de mededeling van de corporate development officer van UTS tijdens de mondelinge behandeling dat: “Voor degenen die meededen in de 2e plaatsingsronde, het ontslagverzoek bij SOAW is ingetrokken”²⁶²⁷.

De klacht kan niet tot cassatie leiden, omdat niet met voldoende bepaaldheid en precisie wordt toegelicht waarom het oordeel onbegrijpelijk is in het licht van die mededeling. Deze mededeling namens UTS doet ook helemaal niet af aan het oordeel dat door [verzoekster] niet is betwist dat de reorganisatie en afslanking van het personeelbestand geen verder uitstel kon dulden.

Onderdeel 1.1 richt rechtsklachten tegen de passage uit rov. 2.11 dat niet valt in te zien dat het aan UTS was om de deelname van de vakbond aan de procedures in kort geding af te dwingen respectievelijk dat nu de vakbond [verzoekster] vertegenwoordigde deze keuze – volgens de klacht: de keuze van de vakbond af te zien van het aanwijzen van een lid in de plaatsingscommissie²⁸ – aan [verzoekster] kan worden toegerekend. Het onderdeel begint met een korte inleiding over het Sociaal Statuut en een weergave van het standpunt van [verzoekster] over hoe art. 12 lid 1 Sociaal Statuut moet worden uitgelegd²⁹.

De voorwaardelijke tweede rechtsklacht is dat indien het oordeel zou zijn dat UTS niet ten opzichte van haar werknemers gebonden zou zijn aan het Sociaal Statuut of jegens hen niet gebonden zou zijn nakoming door de vakbond van het Sociaal Statuut te vorderen, dat onjuist is. UTS is volgens de klacht immers verantwoordelijk voor de naleving van het Sociaal Statuut, zowel door UTS als door de vakbond, in elk geval in de verhouding ten opzichte van [verzoekster] als werknemer. Omdat de bepalingen van art. 4 lid 5 en 12 lid 1 en lid 2 Sociaal Statuut³⁰ dienen te worden uitgelegd aan de hand van de CAO-norm en letterlijk is bepaald dat en hoe UTS van SITKOM nakoming dient te vorderen, is het aan UTS als contractspartij van SITKOM om nakoming van die verbintenis te vorderen.

De voorwaarde waaronder deze klacht is ingesteld doet zich volgens mij niet voor. Het Hof heeft niet geoordeeld dat UTS jegens de werknemers, waaronder [verzoekster], niet gebonden zou zijn aan het Sociaal Plan of jegens hen niet gebonden zou zijn nakoming van de vakbond te vorderen. Het Hof heeft alleen geoordeeld dat in onze zaak niet valt in te zien dat het aan UTS was om de deelname van de vakbond aan de procedures in kort geding af te dwingen.

Maar voor zover de klacht zo opgevat moet worden dat deze inhoudt dat rechtens onjuist is dat het Hof hier oordeelt dat geen nakoming van het Sociaal Statuut door UTS ten behoeve van (mede) haar werkneemster [verzoekster] is gevorderd in de vorm van (uiteindelijk) een door UTS uitgelokt bevel aan de bond om een lid van de plaatsingscommissie aan te wijzen, lijkt me die klacht uitgaan van een rechtsregel die te ver voert of niet bestaat. De in de zo begrepen klacht voorgestane gedachte lijkt mij helemaal niet dwingend uit de Statuutregels voort te vloeien. Art. 4 lid 5 bevat een geschilregeling voor het geval zich een dispuut voordoet tussen UTS en de vakbond over de uitleg van het Statuut en dat is iets anders dan de weigering van de bond om van zijn recht gebruik te maken om een lid in de plaatsingscommissie te benoemen, zou ik menen. Alleen bij geschil over een aan te wijzen extern (derde) lid verwijst art. 12 lid 2 naar de geschilregeling van art. 4 lid 5, niet voor het geval de bond geen lid aanwijst. Althans maakt de klacht niet duidelijk waarom de beweerdelijk juiste regel uit het Sociaal Statuut zou volgen. Dit is ook zo betoogd door UTS in feitelijke instanties, zoals we bij de bespreking van de motiveringsklachten van onderdeel 1.2 nog zullen zien. Ook inhoudelijk loopt de voorwaardelijke rechtsklacht dan stuk.

UTS heeft in feitelijke instanties betoogd dat uit art. 12 lid 1 Sociaal Statuut een recht voortvloeit voor de vakbond om een commissielid aan te wijzen en dat de vakbond dit recht heeft opgegeven door, ondanks herhaalde verzoeken daartoe, geen commissielid aan te wijzen³⁶. Deze lijn volgt het Hof met de onbestreden³⁷ passage uit rov. 2.11 dat de bond door af te zien van het aanwijzen van een lid in de plaatsingscommissie er bewust voor heeft gekozen om van de Statuutsmogelijkheden op dit punt geen gebruik te maken. Het onderdeel mist dan ook feitelijke grondslag voor zover het tot uitgangspunt neemt dat het aanwijzen door de vakbond van een commissielid op grond van art. 12 lid 1 Sociaal Statuut een contractuele verplichting zou zijn.

Voor zover het onderdeel hier geen contractuele verplichting aanneemt, is zonder nadere maar in de stukken in feitelijke instanties ontbrekende toelichting niet in te zien waarom UTS gehouden zou zijn om in kort geding te bewerkstelligen dat de vakbond van haar recht om deel te nemen aan de selectieprocedures gebruik zou moeten maken.

De als essentieel aangeduide stellingen a.-d. maken dit niet anders.

In stelling a. ligt niet besloten dat UTS verplicht zou zijn om de deelname van de vakbond aan de procedures in kort geding af te dwingen en dat heeft [verzoekster] in de aangehaalde vindplaats³⁸ ook niet betoogd. We hebben al gezien dat uit de Statuutsbepaling zelf geen verplichting maar een recht voortvloeit voor de bond.

Ook uit stelling b. volgt niet dat UTS verplicht zou zijn om de deelname van de vakbond aan de selectieprocedures in kort geding af te dwingen, maar alleen dat zij dat had kunnen doen en dat werpt geen ander licht op de kwestie.

De onderdelen 1.1 en 1.2 zijn zodoende tevergeefs voorgesteld.

Onderdeel 1.3 bestrijdt met twee motiveringsklachten de passage uit rov 2.11 dat de vakbond ervoor heeft gekozen om zowel in de eerste als de tweede sollicitatieronde geen lid in de plaatsingscommissie aan te wijzen en dat deze keuze niet aan UTS kan worden verweten.

Dit is volgens de klacht onbegrijpelijk, omdat [verzoekster] aan de hand van een brief van Sitkom van 1 februari 2018 aan UTS⁴¹ heeft gesteld dat Sitkom zich op het standpunt stelde dat de plaatsingscommissie illegaal is samengesteld c.q. tot stand is gekomen en dat daarom de oordelen, besluiten, vergaderingen geen rechtskracht hebben en illegaal zijn en dat UTS wordt verzocht deze onrechtmatigheid te herstellen, wat UTS aan haar laars heeft gelapt⁴². De vakbond heeft er dus niet voor gekozen om geen lid van de plaatsingscommissie aan te wijzen, zij heeft zelfs geprotesteerd tegen de gang van zaken⁴³.

Het onderdeel klaagt verder dat het oordeel ook onbegrijpelijk is, omdat UTS een verwijt treft ten aanzien van de afwezigheid van de vakbond. Het onderdeel voert daartoe aan dat [verzoekster] heeft gesteld (i) dat UTS de plaatsingscommissie al illegaal had samengesteld en dat Sitkom daartegen heeft geprotesteerd⁴⁸, (ii) dat UTS de vakbond in rechte had dienen te betrekken in kort geding⁴⁹ dan wel voor de overeengekomen commissie⁵⁰, terwijl ook art. 4 lid 5 a en b Sociaal Statuut vermelden dat bij een geschil dat voorgelegd had moeten worden aan het Gerecht. Het voorgaande had UTS moeten doen, indien UTS van mening was dat de vakbond beweerdelijk niet “meewerkte”. Dat is door UTS nagelaten, zodat eveneens dit artikel uit het Sociaal Statuut door UTS is geschonden⁵¹, waarbij wordt verwezen naar de onderdelen 1.1 en 1.2.

Ook deze motiveringsklacht is tevergeefs. Stelling (i) is een herhaling van zetten van de eerste motiveringsklacht van onderdeel 1.3 en stelling (ii) is een herhaling van zetten van onderdelen 1.1 en 1.2 en we hebben al geconstateerd dat die klachten niet tot cassatie kunnen leiden.

Onderdeel 1.4 richt een rechts- en motiveringsklacht tegen de passage uit rov. 2.11 dat nu de vakbond [verzoekster] vertegenwoordigde, deze keuze – volgens de klacht: om geen lid aan te wijzen in de plaatsingscommissie⁵² – aan [verzoekster] kan worden toegerekend. De rechtsklacht is dat het door de vakbond aan te wijzen lid mogelijk de belangen van werknemers behartigt, maar dat dat niet betekent dat zo’n lid een werknemer vertegenwoordigt. De motiveringsklacht is dat gesteld noch gebleken is, en niet uit het Sociaal Statuut volgt, dat het lid in de plaatsingscommissie dat door de vakbond zou worden benoemd [verzoekster] of andere werknemers vertegenwoordigde.

Dit mist feitelijke grondslag. Het Hof heeft niet geoordeeld dat het door de vakbond aan te wijzen lid in de plaatsingscommissie [verzoekster] of andere werknemers vertegenwoordigde, maar dat de vakbond [verzoekster] vertegenwoordigde bij het sluiten van het Sociaal Statuut, zodat de keuze van de bond om geen lid voor de plaatsingscommissie aan te wijzen ook aan [verzoekster] kan worden toegerekend⁵³.

Ten overvloede nog hierover: in feitelijke instanties heeft UTS onbestreden het volgende aangevoerd:

Onderdeel 1.6 (onderdeel 1.5 is gericht tegen rov. 2.12 en wordt hierna besproken en is ook tevergeefs voorgesteld) richt zich tegen het passeren van het bewijsaanbod in rov. 2.11 van [verzoekster] met betrekking tot haar stelling dat de plaatsingsprocedure en de gang van zaken rondom de samenstelling van de commissie oneerlijk is verlopen, meer in het bijzonder door het horen van de vakbond.

Het onderdeel begint met de alleen maar voortbouwende klacht dat bij het slagen van één van de klachten van de onderdelen 1.1-1.5 ook deze afhankelijke beslissing van het Hof niet in stand blijven. Dat behoeft geen afzonderlijke bespreking.

Het onderdeel bevat verder de rechtsklacht dat het oordeel dat het bewijsaanbod onvoldoende concreet is uitgewerkt de eisen die aan een bewijsaanbod in appel mogen worden gesteld miskent. Het voert daartoe aan dat uitgangspunt is dat een partij in hoger beroep tot getuigenbewijs moet worden toegelaten indien zij voldoende specifiek bewijs aanbiedt van feiten die tot beslissing van de zaak kunnen leiden. In hoger beroep zal van een partij die bewijs door getuigen aanbiedt in beginsel mogen worden verwacht dat zij voldoende concreet aangeeft op welke van haar stellingen dit bewijsaanbod betrekking heeft en, voor zover mogelijk, wie daarover een verklaring zou kunnen afleggen, maar zal in het algemeen niet mogen worden verlangd dat daarbij ook wordt aangegeven wat daarover door getuigen zal kunnen worden verklaard⁵⁷. Het Hof heeft in rov. 2.11 vastgesteld dat het bewijsaanbod ziet op de door [verzoekster] gestelde gang van zaken ten aanzien van het niet aanwijzen van een lid in de plaatsingscommissie door Sitkom en dat [verzoekster] bewijs van die stelling heeft aangeboden door het horen van de vakbond. Dat aanbod behoefde niet in concreto te worden uitgewerkt volgens de rechtsklacht.

De rechtsklacht faalt. Op grond van vaste rechtspraak⁵⁸ is uitgangspunt dat volgens art. 166 lid 1 jo. 353 lid 1 Rv, die qua inhoud en strekking vrijwel overeenkomen met art. 145 lid 1 jo. 280 lid 1 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering Curaçao (RvC), een partij in hoger beroep tot getuigenbewijs moet worden toegelaten indien zij voldoende specifiek bewijs aanbiedt van feiten die tot beslissing van de zaak kunnen leiden. Of een bewijsaanbod voldoende specifiek en dus niet te vaag is, hangt af van de omstandigheden van het geval, waarbij de rechter mede in verband met de eisen van een goede procesorde zal moeten letten op de wijze waarop het processuele debat zich heeft ontwikkeld en het stadium waarin de procedure verkeert. In hoger beroep zal van een partij die bewijs door getuigen aanbiedt in beginsel mogen worden verwacht dat zij voldoende concreet aangeeft op welke van haar stellingen dit bewijsaanbod betrekking heeft en, voor zover mogelijk, wie daarover een verklaring zou kunnen afleggen, maar zal in het algemeen niet mogen worden verlangd dat daarbij ook wordt aangegeven wat daarover door getuigen zal kunnen worden verklaard. Of het bewijsaanbod voldoende gespecificeerd en dus niet te vaag is, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval en verweven met waarderingen van feitelijke aard die in cassatie alleen op begrijpelijkheid kunnen worden onderzocht⁵⁹. Niet alleen dient het bewijsaanbod voldoende gespecificeerd te zijn, ook dienen de aangeboden feiten ter zake dienend te zijn, wil de rechter het bewijsaanbod moeten honoreren. Het gaat daarbij om feiten die voor het oordeel over de toewijsbaarheid van de vordering of de gegrondheid van het verweer van belang kunnen zijn⁶⁰.

Deze maatstaf heeft het Hof niet geschonden in onze zaak. Het bewijsaanbod is gepasseerd, omdat [verzoekster] gelet op de afwezigheid van de vakbond bij de plaatsingsprocedure en de samenstelling van de commissie heeft nagelaten haar bewijsaanbod voldoende te specificeren, zodat niet is gebleken dat het aangeboden bewijs voor enige in deze te nemen beslissing relevant is. Daar loopt deze klacht al op stuk.

Voor zover de klacht inhoudt dat het Hof heeft miskend dat in het algemeen niet van [verzoekster] mag worden verlangd dat zij bij haar bewijsaanbod ook aangeeft wat door getuigen zal kunnen worden verklaard⁶¹, mist het feitelijke grondslag. Uit het bestreden oordeel volgt niet dat het Hof dat heeft miskend. Geoordeeld is dat [verzoekster] heeft nagelaten het bewijsaanbod in concreto uit te werken, dus niet concreet duidelijk heeft gemaakt op welk deel van haar stellingen dit bewijs dan betrekking heeft, en dat had gelet op de afwezigheid van de vakbond bij de plaatsingsprocedure in de ogen van het Hof wel van haar mogen worden verlangd.

Ten overvloede (de motiveringsklacht uit onderdeel 1.6 “althans onbegrijpelijk” is niet uitgewerkt): volgens mij is het passeren van het bewijsaanbod als onvoldoende specifiek en niet ter zake dienend ook voldoende begrijpelijk gemotiveerd. Uit de eerder besproken passages uit rov. 2.11 tweede, derde en vierde volzin volgt dat de vakbond er bewust voor heeft gekozen om geen gebruik te maken van de in het Sociaal Statuut geboden mogelijkheden om deel te nemen aan de selectieprocedures en toezicht te houden op het juiste verloop daarvan, wat in deze niet aan UTS kan worden verweten. Daarom is begrijpelijk dat UTS is voortgegaan met het zelf invullen van de plaatsingscommissie. Daarin ligt het oordeel besloten dat de samenstelling van de plaatsingscommissie zonder een door de vakbond aangewezen lid in de zin van art. 12 lid 1 Sociaal Statuut niet onrechtmatig is verlopen. In het licht hiervan heeft [verzoekster] onvoldoende geadstrueerd waarom de door haar gestelde “gang van zaken ten aanzien van het niet aanwijzen van een lid in de plaatsingscommissie door SITKOM”, (nog) van belang kan zijn.

Hierop stuiten de klachten van onderdeel 1.6 af.

Deze klachten falen. Het oordeel moet zo worden begrepen dat onder de omstandigheden dat (i) de vakbond er bewust voor heeft gekozen om geen gebruik te maken van de in het Sociaal Statuut geboden participatiemogelijkheden in de selectieprocedures en toezicht te houden op het juiste verloop daarvan, (ii) UTS daarvan geen verwijt kan worden gemaakt, (iii) de reorganisatie geen verder uitstel kon hebben en begrijpelijk is dat UTS is voortgegaan met het reorganisatieproces, de stelling van [verzoekster] dat de procedures oneerlijk en onbruikbaar zijn vanwege het enkele feit dat de vakbond niet aanwezig was bij de selectieprocedures, niet opgaat. Met de term “achteraf” heeft het Hof alleen tot uitdrukking gebracht dat [verzoekster] klaagt over een eerdere bewuste keuze van de vakbond om niet deel te nemen aan de selectieprocedures, terwijl deze eerdere keuze [verzoekster] – gegeven het feit dat de vakbond haar vertegenwoordigde – kan worden toegerekend, in die zin dat zij aan die keuze van de bond is gebonden, althans zich daarbij moet neerleggen. Dat oordeel getuigt niet van een verkeerde rechtsopvatting en is volgens mij ook voldoende begrijpelijk.

Voor zover de klachten uitgaan van een andere lezing missen deze feitelijke grondslag. Voor het overige falen de klachten op de gronden zoals besproken bij de onderdelen 1.1 en 1.4. Daar valt nog aan toe te voegen dat art. 18 van het Sociaal Statuut regelt dat bezwaar gemaakt kan worden tegen een beslissing van de plaatsingscommissie, waarvan [verzoekster] geen gebruik heeft gemaakt⁶⁵. UTS plaatst het in onze procedure klagen over de selectieprocedure bij verweerschrift in cassatie 4.27 ook in die zin in de “achteraf”-sleutel als: mosterd na de maaltijd.

Het Hof is in rov. 2.12 nader ingegaan op de stelling van [verzoekster] dat sprake was van een oneerlijke plaatsingsprocedure dan wel van resultaten die onbetrouwbaar en onbruikbaar zijn.

Onderdeel 1.5 komt met rechts- en motiveringsklachten op tegen rov. 2.12 tweede volzin⁶⁶, dat de omstandigheid dat er in de eerste ronde voor is gekozen om alleen de sollicitanten met een score van junior en hoger (en dus niet met een poor score) uit te nodigen voor een assessmentonderzoek weliswaar een afwijking van het Sociaal Statuut vormt, maar dat nu deze handelswijze, wat niet is betwist, ten aanzien van alle werknemers is toegepast, er niet evident sprake is van benadeling van [verzoekster] in dat kader. Het onderdeel stelt voorop dat [verzoekster] heeft aangevoerd dat krachtens art. 13 lid 4 en 5 Sociaal Statuut bij de functie van Network Facilities Engineer het selectieproces moet bestaan uit in ieder geval twee deelprocessen, namelijk (i) een sollicitatiegesprek en (ii) een assessment door een extern bureau⁶⁷. Het onderdeel klaagt dat het Hof is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting, omdat “het gemene recht en de bewoordingen van het Sociaal Statuut (CAO-norm) geen afwijking toelaten.” Het onderdeel acht dit oordeel onbegrijpelijk, omdat deze handelwijze alleen ten aanzien van werknemers met een score poor in het sollicitatiegesprek in de eerste ronde is toegepast. Ook acht het onderdeel het Hofoordeel onbegrijpelijk, omdat het feit dat deze handelwijze ten aanzien van alle werknemers met score poor is toegepast een duidelijke benadeling is van iedereen met score poor in de eerste ronde, waaronder ook [verzoekster]. Het feit dat ook anderen benadeeld zijn, maakt niet dat [verzoekster] niet is benadeeld.

De klachten falen al bij gebrek aan belang. Het oordeel dat niet evident sprake is geweest van benadeling van [verzoekster] wordt ook zelfstandig gedragen door de twee zinnen volgend op de aangevallen passage uit rov. 2.12: [verzoekster] is in de tweede ronde wel uitgenodigd voor een assessment en dat dat heeft plaatsgevonden na het aangevraagde ontslagverlof impliceert niet dat de assessmentresultaten niet zijn meegewogen bij het handhaven van de ontslagbeslissing. Daarin ligt namelijk besloten dat geen sprake is van benadeling van [verzoekster].

Over de motiveringsklachten nog het volgende. De handelswijze waar het Hof aan refereert betreft kennelijk dat (i) eerst bij alle sollicitanten is gekeken naar de behaalde score, en (ii) vervolgens van de gehele groep sollicitanten alleen de sollicitanten met een score van junior en hoger zijn uitgenodigd voor een assessmentonderzoek. In zoverre is bedoelde handelswijze dus op alle sollicitanten toegepast. Aldus begrepen is het oordeel dat niet evident sprake is van benadeling van [verzoekster] in mijn ogen ook goed te volgen. Alle sollicitanten zijn immers op grond van hetzelfde criterium al dan niet toegelaten tot het assessment.

Het aanvullend middelonderdeel komt met rechts- en motiveringsklachten in de eerste plaats op tegen de volgende passages uit rov. 2.12: (i) dat het assessment heeft plaatsgevonden na de aanvraag voor de toestemming tot ontslag niet betekent dat de resultaten daarvan niet door UTS zijn meegewogen bij (het handhaven van) de ontslagbeslissing, omdat die aanvraag tenslotte naar aanleiding van de resultaten van de tweede ronde (inclusief het assessment) eenvoudigweg had kunnen worden ingetrokken, en (ii) dat de positieve score van het assessment niet heeft geleid tot een intrekking van de aanvraag en benoeming in de door [verzoekster] beoogde functie evenmin betekent dat de procedure oneerlijk of onbetrouwbaar was of dat niet van de resultaten daarvan kan worden uitgegaan⁶⁸.

Het onderdeel klaagt dat deze oordelen rechtens onjuist zijn in het licht van: (a) de mededeling van de corporate development officer van UTS tijdens de mondelinge behandeling dat: “voor degenen die meededen in de 2e plaatsingsronde, het ontslagverzoek bij SOAW is ingetrokken.”⁶⁹; (b) de vaststelling dat [verzoekster] deelnam aan de tweede plaatsingsronde⁷⁰, en (c) de vaststelling dat per beschikking van 17 juli 2018 door SOAW aan UTS toestemming is verleend tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst⁷¹. Het onderdeel leidt uit deze laatste vaststelling af dat de ontslagaanvraag voor [verzoekster] kennelijk niet ingetrokken is, ondanks “het feit” dat voor degenen die meededen in de tweede plaatsingsronde het ontslagverzoek bij SOAW is ingetrokken (waarbij wordt verwezen naar genoemde mededeling namens UTS tijdens de mondelinge behandeling). Het onderdeel klaagt dat het Hof “desnoods met ambtshalve aanvulling van rechtsgronden” had dienen te constateren dat [verzoekster] niet gelijk is behandeld met de anderen die meededen aan de tweede ronde en dat het niet gelijk behandelen van gelijke gevallen in strijd is met goed werkgeverschap⁷². Het Hof is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting door dat niet te betrekken bij de vraag of de opzegging van de arbeidsovereenkomst kennelijk onredelijk is. Het onderdeel formuleert verder motiveringsklachten voor het geval het Hof niet zou zijn uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting. Dan zijn de aangevallen oordelen onbegrijpelijk in het licht van genoemde mededing namens UTS tijdens de mondelinge behandeling. De aanvullende klacht voert daartoe het volgende aan:

De klachten zijn volgens mij tevergeefs voorgesteld. In feitelijke instanties heeft [verzoekster] aan haar vorderingen niet ten grondslag gelegd dat voor degenen die meededen in de tweede plaatsingsronde het ontslagverzoek bij SOAW is ingetrokken, maar voor haar niet. Indien het Hof ambtshalve bedoelde mededeling namens UTS in zijn beoordeling zou hebben betrokken en aan deze mededeling de door het onderdeel genoemde gevolgen zou hebben verbonden, dan zou het Hof de zaak hebben onderzocht en beslist op een feitelijke grondslag die [verzoekster] niet heeft aangevoerd en daarmee buiten de grenzen van de rechtsstrijd van partijen zijn getreden⁷⁴. Daarop stuit de rechtsklacht af.

Dat het Hof deze mededeling niet in zijn motivering heeft betrokken is in dat verband evenmin onbegrijpelijk.

Ook overigens kunnen de motiveringsklachten niet tot cassatie leiden, omdat – zelfs indien juist is dat voor degenen die meededen in de tweede plaatsingsronde het ontslagverzoek bij SOAW is ingetrokken, maar voor [verzoekster] niet en/of volgens UTS er voldoende tijd was om de ontslagaanvragen voor degenen die meededen aan de tweede ronde in te trekken, en daarna opnieuw in te dienen voor de deelnemers aan de tweede ronde die niet konden worden geplaatst – dit niet afdoet aan het bestreden oordeel dat de resultaten van het assessment (alsnog) konden worden meegewogen bij (het handhaven van) de ontslagbeslissing.

Onderdeel 1.8 richt zich tegen het oordeel in rov. 2.12 dat het enkele feit dat de vakbond niet aanwezig was bij de procedures niet zonder meer maakt dat sprake was van een oneerlijke plaatsingsprocedure dan wel van resultaten die onbetrouwbaar en onbruikbaar zijn.

Het onderdeel bevat in de eerste plaats de alleen voortbouwende klacht dat bij het slagen van een van de klachten van de onderdelen 1.1-1.7 dit oordeel evenmin in stand kan blijven. Dat behoeft geen afzonderlijke bespreking.

Het onderdeel klaagt verder dat dit oordeel onjuist is, omdat als de plaatsingscommissie niet op de juiste wijze is samengesteld omdat een door de vakbond te benoemen lid ontbrak⁷⁵, per definitie sprake is van een oneerlijke plaatsingsprocedure en van resultaten die onbruikbaar en onbetrouwbaar zijn⁷⁶.

Dat lijkt mij niet. Er is geen rechtsregel die inhoudt dat bij een onjuiste samenstelling van de plaatsingscommissie in bedoelde zin (het ontbreken van een door de vakbond te benoemen lid), zonder meer sprake is van een oneerlijke plaatsingsprocedure dan wel van resultaten die onbetrouwbaar en onbruikbaar zijn (laat staan van een kennelijk onredelijk ontslag alleen om die reden). Dit volgt ook niet uit het Sociaal Statuut, wat overigens een kwestie is van uitleg is en geen rechtsoordeel. Of een onjuiste samenstelling die gevolgen heeft, hangt af van de omstandigheden van het geval en dat heeft het Hof niet miskend. De klacht gaat dan ook uit van een onjuiste rechtsopvatting en is zodoende tevergeefs voorgesteld.

Deze kennelijk op de omkeringsregel geïnspireerde klacht (in gelijke zin verweerschrift in cassatie 4.37) kan niet tot cassatie leiden. De klacht mist feitelijke grondslag waar het tot uitgangspunt neemt dat in onze zaak sprake is van kennelijk onredelijk ontslag; of in de woorden van de klacht: dat in onze zaak het gevaar zich heeft verwezenlijkt. De klacht miskent dat in onze zaak juist de vraag voorligt of sprake is van kennelijk onredelijk ontslag. Het gaat hier niet om een causaliteitsvraag.

Onderdeel 2.3 richt motiveringsklachten tegen rov. 2.12 zesde en zevende volzin: dat de positieve score van het assessment niet heeft geleid tot een intrekking van de aanvraag en benoeming in de door [verzoekster] beoogde functie evenmin betekent dat de procedure oneerlijk of onbetrouwbaar was of dat niet van de resultaten daarvan kan worden uitgegaan, omdat bij een sollicitatie immers de reële kans bestaat dat andere kandidaten beter hebben gescoord of geschikter zijn bevonden. Het onderdeel klaagt dat dit oordeel onbegrijpelijk is, omdat (i) niet blijkt dat de positieve uitslag van het assessment – Deloitte heeft [verzoekster] geschikt bevonden voor de functie van Network Facilities Engineer waarop zij heeft gesolliciteerd⁷⁸ – bij de beoordeling van de ontslagaanvraag is betrokken, (ii) het gegeven dat er een reële kans is dat andere kandidaten beter hebben gescoord of geschikter zijn bevonden, niet kan dienen als begrijpelijke motivering om de regels van de procedure niet te hoeven volgen en (iii) het er bovendien niet om gaat dat [verzoekster] benoemd had moeten worden, maar dat het erom gaat of het ontslag, gelet op de onregelmatigheden, kennelijk onredelijk is.

Het onderdeel kan niet tot cassatie leiden. Op zichzelf is juist dat het in onze zaak gaat om de vraag of het ontslag van [verzoekster] kennelijk onredelijk is, maar dat heeft het Hof ook niet miskend. Een van de stellingen van [verzoekster] ter onderbouwing van haar claim dat sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag was dat – in afwijking van het Sociaal Statuut – in de eerste ronde geen assessmentonderzoek heeft plaatsgevonden, zoals we hiervoor hebben gezien. Het Hof heeft die stelling gemotiveerd verworpen. In dat kader heeft het Hof overwogen dat [verzoekster] in de tweede ronde wel is uitgenodigd voor een assessment en het feit dat het assessment heeft plaatsgevonden na de ontslagaanvraag niet betekent dat de resultaten daarvan niet zijn meegewogen bij (het handhaven van) de ontslagbeslissing, nu die aanvraag naar aanleiding van de resultaten van de tweede ronde (inclusief het assessment) eenvoudigweg had kunnen worden ingetrokken. Het Hof verwerpt met dit laatste oordeel kennelijk het standpunt van [verzoekster] in pltna HB 33-34, dat het resultaat van de assessment niet meegenomen kon zijn in het eindadvies dat leidde tot het verzoek om toestemming voor ontslag bij SOAW⁷⁹. In het licht van de kennelijk volgens het Hof niet voldoende gemotiveerd betwiste stelling van UTS dat het resultaat van het assessmentonderzoek door de plaatsingscommissie wel is meegewogen in haar eindadvies om [verzoekster] niet te plaatsen⁸⁰, is het bestreden oordeel niet onbegrijpelijk. Daaruit volgt immers dat dit resultaat indirect is betrokken bij de beslissing tot het handhaven van de ontslagbeslissing. Het onderdeel mist verder feitelijke grondslag waar het tot uitgangspunt neemt dat het gegeven dat er een reële kans is dat andere kandidaten beter hebben gescoord of geschikter zijn bevonden, dient als motivering om de regels van de procedures niet te hoeven volgen. Dat oordeel heeft het Hof niet gegeven. Dit gegeven dient ter verwerping van de stelling van [verzoekster] dat het niet volgen van de procedures heeft geleid tot een kennelijk onredelijk ontslag. Onbegrijpelijk is dat oordeel niet. Zoals het Hof terecht heeft overwogen, bestaat bij een sollicitatie, ook bij een positieve uitslag van een assessment, de reële kans dat andere kandidaten beter hebben gescoord of geschikter zijn bevonden. Het onderdeel is zodoende tevergeefs voorgesteld.

Onderdelen 2.4 en 2.5 richten rechts- en motiveringsklachten tegen rov. 2.12 achtste volzin, dat een verplichting van UTS om inzicht te geven in de (opbouw van de) scores van [verzoekster] en de andere kandidaten niet blijkt uit het Sociaal Statuut en ook anderszins niet is gebleken van een (rechts)grond om UTS te verplichten deze te delen met [verzoekster].

Onderdeel 2.4 stelt dat [verzoekster] de “essentiële stelling” heeft ingenomen dat zij als boventallig verklaarde werknemer in het kader van de reorganisatie moest wedijveren met ander boventallig personeel van UTS om functies die beschikbaar waren⁸¹. De hiertegen gerichte rechtsklacht is dat de desbetreffende informatie de beslissing van de werkgever voor de werknemer en de rechter controleerbaar moet maken, en de werknemer een effectieve rechtsbescherming moet worden geboden (art. 6 EVRM). Ook algemene rechtsbeginselen van non-discriminatie van werknemers (gelijke behandeling van werknemers) en transparantie brengen mee dat werknemers die in het kader van een reorganisatie waarvoor een Sociaal Statuut is opgesteld moeten wedijveren voor de door hen in het kader van een reorganisatie geambieerde functie, recht hebben op informatie waarover alleen de werkgever beschikt; in ieder geval hun eigen scores en – eventueel geanonimiseerd⁸² – de scores van de werknemer die is geplaatst in de functie waarover op grond van vooraf in het Sociaal Statuut gegeven regels werd gewedijverd.

Dit kan volgens mij niet tot cassatie leiden. [verzoekster] heeft zich in feitelijke instanties niet beroepen op deze rechtsgronden. De enkele stelling dat [verzoekster] als boventallig verklaarde werknemer in het kader van de reorganisatie moest wedijveren met ander boventallig personeel van UTS om functies die beschikbaar waren, is in mijn optiek ook onvoldoende feitelijke grondslag voor een (ambtshalve) toepassing van deze rechtsgronden. Daarnaast valt – zonder nadere toelichting, die ontbreekt – ook niet in te zien waarom in onze zaak uit deze rechtsgronden zonder meer een verplichting volgt voor UTS om inzicht te geven in de (opbouw van de) scores van [verzoekster] en de andere kandidaten⁸³.

Het onderdeel is tevergeefs voorgesteld. De “essentiële stelling” en de “concrete stellingen” nopen geenszins tot de conclusie dat UTS zonder meer verplicht is om inzicht te geven in de opbouw van de scores van [verzoekster] en de andere kandidaten. Dit geldt temeer nu (i) in cassatie niet is betreden dat een dergelijke verplichting niet blijkt uit het Sociaal Statuut, en (ii) UTS heeft gesteld dat het geven van inzage in de opbouw van de scores van [verzoekster] en andere kandidaten strijdig is met (a) de NIP-code⁹⁰ en (b) de geheimhoudingsplicht van de experts die de assessments hebben verricht⁹¹. Ik kaart daarbij ten overvloede nog aan dat art. 6 Sociaal Statuut bepaalt dat iedereen die betrokken is bij de uitvoering van het Sociaal Statuut verplicht is het recht op privacy van de medewerker te eerbiedigen en hun persoonsgegevens als vertrouwelijk te behandelen⁹².

Het Hof is in rov. 2.13 e.v. ingegaan op de stelling van [verzoekster] dat zij de meest geschikte kandidaat voor de functie was.

Dat lijkt mij niet. Het Hof heeft zijn oordeel dat [verzoekster] niet kan worden gevolgd in haar stelling dat beide functies –Technician Network Documentation en Network Facilities Engineer – vrijwel identiek zijn, in de eerste plaats gegrond op de feitelijke vaststelling dat uit de functiebeschrijvingen van de twee functies volgt dat sprake is van aanzienlijke verschillen op het gebied van de vereiste “knowledge and skills” voor de functies, de inhoud daarvan, het vereiste denk- en werkniveau en de salariëring van de functies. Deze vaststelling kan het bestreden oordeel van het Hof zelfstandig dragen. Uit deze aanzienlijke verschillen volgt namelijk dat de twee functies niet vrijwel identiek zijn. Het onderdeel licht ook niet toe waarom deze vaststelling onbegrijpelijk is in het licht van genoemde stellingen van [verzoekster]. Zonder nadere maar ontbrekende toelichting valt dit in mijn ogen ook niet in te zien¹⁰⁰. Dit brengt mee dat – nu deze vaststelling zelfstandig dragend is voor het oordeel dat [verzoekster] niet kan worden gevolgd in haar stelling dat beide functies vrijwel identiek zijn – het onderdeel al niet tot cassatie kan leiden bij gebrek aan belang.

Onderdeel 2.1 bestrijdt met een rechtsklacht het oordeel in rov 2.16 dat kort gezegd [verzoekster] niet kan worden gevolgd in haar stelling dat het onbegrijpelijk is dat een ander is benoemd in de functie van Engineer. Het onderdeel klaagt dat dit oordeel getuigt van het onjuiste rechtsopvatting. Het Hof dient weliswaar ten volle te toetsen of sprake is van kennelijk onredelijk ontslag, maar de vraag of [verzoekster] kan worden geplaatst in de functie van Engineer, en of zij daarvoor het meest in aanmerking komt, is aan de plaatsingscommissie mits die op de deugdelijke wijze is samengesteld. Die plaatsingscommissie beschikt immers over alle gegevens van de werknemers die wedijveren voor de geambieerde functie en heeft met hen sollicitatiegesprekken gevoerd, dit in tegenstelling tot het Hof.

Het onderdeel is tevergeefs voorgesteld, nu het Hof dit niet heeft miskend. Het Hof bespreekt hier slechts, als zodanig in cassatie niet bestreden, de stelling van [verzoekster] dat het onbegrijpelijk is dat een ander in de functie Engineer is benoemd. Ik breng daarbij in herinnering dat [verzoekster] haar standpunt dat sprake is van kennelijk onredelijk ontslag mede heeft gegrond op de stelling dat zij de meest geschikte kandidaat voor de functie was (en dus niet degene die in de functie is benoemd), zie hiervoor in 2.7. Het Hof heeft deze stelling van [verzoekster] inhoudelijk beoordeeld, waartoe het Hof ook gehouden was, en deze gemotiveerd verworpen. Dit getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting.

Onderdeel 2.7 komt met een motiveringsklacht op tegen rov. 2.16 tweede volzin, dat de stelling van [verzoekster] dat degene die benoemd is in de functie van Engineer geen ervaring en kennis heeft van de werkzaamheden van Network Documentation en de programma’s om het netwerk te beheren, en ook niet AutoCad gecertificeerd was en niet bij de GIS training is geweest, gelet op de overige zware vereisten van de functie, onvoldoende is om te concluderen dat deze persoon nooit beter heeft kunnen scoren dan [verzoekster], althans om te concluderen dat deze persoon minder geschikt is dan [verzoekster] voor de functie van Engineer. Het onderdeel klaagt dat dit oordeel onbegrijpelijk is, omdat [verzoekster] de “essentiële stelling” heeft ingenomen dat zij als boventallig verklaarde werknemer in het kader van de reorganisatie moest wedijveren met ander boventallig personeel van UTS om functies die beschikbaar waren¹⁰³, daarmee sprake is van een relatieve beoordeling ten opzichte van andere werknemers, en het Hof slechts aangeeft waarom het meent dat [verzoekster] aan de functie van Engineer niet voldoet, maar het Hof niet aangeeft waarom degene die in de functie is benoemd – ondanks de gemotiveerde stellingen van [verzoekster] dat hij niet voldoet – “gelet op de overige zware vereisten van de functie” beter kan hebben gescoord, althans beter geschikt is dan [verzoekster]. Er is door het Hof immers geen woord vuil gemaakt aan de vraag of die ander wel voldoet aan de “overige zware vereisten van de functie”, aldus de klacht.

Ook dit zie ik niet opgaan. Het Hof bespreekt hier slechts, als zodanig in cassatie niet bestreden, de stelling van [verzoekster] dat degene die benoemd is in de functie van Engineer geen ervaring en kennis heeft van de werkzaamheden van Network Documentation en de programma’s om het netwerk te beheren, en ook niet AutoCad gecertificeerd was en niet bij de GIS training is geweest. Het Hof heeft geoordeeld dat deze stelling – gelet op de overige zware vereisten van de functie – onvoldoende is om te concluderen dat deze persoon nooit beter heeft kunnen scoren dan [verzoekster], althans om te concluderen dat deze persoon minder geschikt is dan [verzoekster] voor de functie van Engineer. In cassatie worden deze “overige zware vereisten” van de functie niet bestreden. Gelet hierop heeft het Hof kunnen oordelen dat de stelling van [verzoekster] onvoldoende is om te concluderen dat de benoemde persoon nooit beter heeft kunnen scoren dan [verzoekster], althans om te concluderen dat deze persoon minder geschikt is dan [verzoekster] voor de functie van Engineer. De stelling van [verzoekster] hield immers niet in dat de benoemde persoon niet voldoet aan bedoelde overige zware vereisten van de functie (en evenmin dat [verzoekster] wel aan die overige zware vereisten voldoet). Het Hof hoefde dan ook niet in te gaan op de vraag of de benoemde persoon wel voldoet aan die overige zware vereisten, nu die vraag in onze zaak niet voorlag. Het bestreden oordeel is in mijn ogen dan ook voldoende begrijpelijk.

De door het onderdeel aangehaalde “essentiële stelling”, dat [verzoekster] als boventallig verklaarde werknemer in het kader van de reorganisatie moest wedijveren met ander boventallig personeel van UTS om functies die beschikbaar waren, maakt dit niet anders. Het onderdeel miskent dat rov. 2.16 tweede volzin slechts een bespreking is van de andere stelling van [verzoekster], dat degene die benoemd is in de functie van Engineer geen ervaring en kennis heeft van de werkzaamheden van Network Documentation en de programma’s om het netwerk te beheren, en ook niet AutoCad gecertificeerd was en niet bij de GIS training is geweest. De klacht mist feitelijke grondslag voor zover het tot uitgangspunt neemt dat hier sprake is van een relatieve beoordeling van [verzoekster] ten opzichte van andere werknemers. De (wel) in rov. 2.16 tweede volzin besproken stelling van [verzoekster] gaf daartoe ook geen aanleiding, zoals hiervoor in 2.77 bleek. De klacht mist eveneens feitelijke grondslag waar het tot uitgangspunt neemt dat het Hof heeft aangegeven “waarom het meent dat [verzoekster] aan de functie van Engineer niet voldoet”. Het Hof heeft dat niet aangegeven.

Onderdeel 2.8 komt op tegen het oordeel in rov. 2.17 dat niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan getwijfeld dient te worden aan de beslissing van UTS om [verzoekster] niet te benoemen in de functie van Engineer, en dat tot een voorgewende of valse reden¹⁰⁴ voor (verkrijging van toestemming voor) de beëindiging van het dienstverband op basis van het door [verzoekster] gestelde niet kan worden geconcludeerd. Het onderdeel klaagt dat deze oordelen getuigen van een onjuiste rechtsopvatting, omdat het Hof niet diende te beoordelen of getwijfeld dient te worden aan de beslissing van UTS om [verzoekster] niet te benoemen in de functie van Engineer. Het Hof diende te beoordelen of sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag. Indien het Hof niet is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting, dan is zijn beslissing onbegrijpelijk, omdat het Hof niet heeft aangegeven waarom het niet twijfelen aan de beslissing van UTS om [verzoekster] niet te benoemen in de functie van Engineer gelijk kan worden gesteld met de maatstaf of sprake is van een kennelijk redelijk ontslag.

Deze klachten falen. Anders dan het onderdeel kennelijk tot uitgangspunt neemt, heeft het Hof wel degelijk beoordeeld of sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag. Het Hof heeft het daartoe strekkende betoog van [verzoekster], als hiervoor weergegeven in 2.7, behandeld in rov. 2.10-2.17. [verzoekster] had mede aangevoerd dat zij de meest geschikte kandidaat voor de functie was en dus niet degene die in de functie is benoemd. Het Hof heeft dit betoog verworpen in rov. 2.13 e.v. In rov. 2.17 heeft het Hof in dat kader vastgesteld dat niet is gebleken van feiten of omstandigheden op grond waarvan getwijfeld dient te worden aan de beslissing van UTS om [verzoekster] niet te benoemen in de functie van Engineer, en vervolgens geoordeeld dat geen aanleiding bestaat een voorgewende of valse reden voor verkrijging van toestemming voor de beëindiging van het dienstverband op basis van het door [verzoekster] gestelde aan te nemen. Hieruit volgt dat het Hof andersluidende betoog van [verzoekster] in zijn geheel heeft verworpen.

Onderdeel 3 is gericht tegen oordeel van het Hof in rov. 2.20 en het dictum. Het bevat de alleen maar voortbouwende klacht dat bij het slagen van één van de klachten van de onderdelen 1 en 2 dit oordeel en het dictum evenmin in stand kunnen blijven. Dat behoeft geen afzonderlijke bespreking.

De veegklacht in het aanvullend verzoekschrift tot cassatie is gericht tegen oordeel van het Hof in rov. 2.17, 2.20 en het dictum. Het bevat de louter voortbouwende klacht dat bij het slagen van één van de klachten van de aanvullende middelonderdelen deze oordelen en het dictum evenmin in stand kunnen blijven. Ook dat behoeft geen afzonderlijke bespreking.