Parket bij de Hoge Raad, 05-01-2024, ECLI:NL:PHR:2024:17, 23/00273

Subonderdeel 3.1, variant a klaagt dat het hof zijn taak als appelrechter heeft miskend door in rov. 3.13, tweede zin te oordelen zoals het doet (“Resteert de vordering van [eiser] ”, etc.) en/of door in rov. 3.15-3.18 in het midden te laten of juist is [eiser] essentiële stelling dat het besluit van 25 mei 2020 tot schorsing van [betrokkene 1] nietig is,⁴⁸ welke stelling [eiser] ten grondslag heeft gelegd aan zijn vordering 4 (weergegeven op p. 2 van het arrest) dat voor recht wordt verklaard dat dit besluit nietig is.

Subonderdeel 3.1, variant b klaagt dat het oordeel in rov. 3.12, laatste zin (“Daarmee staat in beginsel vast”, etc.) onjuist en/of onbegrijpelijk is, indien en voor zover het hof daarmee als zijn oordeel tot uiting heeft gebracht dat het schorsingsbesluit niet nietig zou zijn. Immers, het hof heeft in rov. 3.12 vastgesteld dat in het in de bodemprocedure gewezen vonnis van 15 juni 2022 de rechtsgeldigheid van de schorsing in het midden is gelaten. Daaruit kan dus niet, of niet zonder nadere motivering, worden afgeleid dat het schorsingsbesluit geldig zou zijn of zijn gelding heeft behouden.

Subonderdeel 3.2 klaagt dat, indien en voor zover het hof in het arrest (bijvoorbeeld in rov. 3.15-3.18) tot het oordeel is gekomen dat het niet voldoen aan het quorumvereiste slechts zou leiden tot de vernietigbaarheid van het schorsingsbesluit (niet tot nietigheid), dit oordeel onjuist is. Althans, het hof heeft miskend dat het gehouden was ambtshalve acht te slaan op de nietigheid van dit besluit.

Subonderdeel 3.3 klaagt dat het oordeel in rov. 3.18, eerste zin (“Tegen deze achtergrond”, etc.) onjuist en/of onbegrijpelijk is, indien en voor zover daarin besloten ligt dat [eiser] geen belang zou hebben bij een verklaring voor recht dat het schorsingsbesluit nietig is. Immers, de nietigheid van het besluit van 25 mei 2020 om [betrokkene 1] te schorsen brengt mee dat (ook) op 27 mei 2020, toen door [verweerder 1] het besluit genomen werd om [eiser] te ontslaan, niet voldaan was aan het quorumvereiste omdat [betrokkene 1] op de vergadering van 27 mei 2020 afwezig was. Derhalve heeft [eiser] alle belang bij het door hem geëiste declaratoir dat dit schorsingsbesluit nietig is.

Dit loopt in variant a vast op het volgende. In rov. 3.13, tweede zin van het arrest doelt het hof kortweg op vordering 4 van [eiser] (“(vordering 4)”) als weergeven op p. 2 van het arrest. Blijkens het vervolg van rov. 3.13, waar het hof onder meer verwijst naar grief 22 van [eiser] , heeft het hof ook oog voor de enige vindplaats die het subonderdeel hier noemt en die deel uitmaakt van die grief 22.⁴⁹ Gegeven ’s hofs analyse in rov. 3.13-3.18, waarin het mede de vernietiging van het schorsingsbesluit van 25 mei 2020 ten aanzien van [betrokkene 1] veronderstelt (zie rov. 3.15, eerste zin sub a), bestond er voor het hof geen aanleiding daar (of elders in het arrest) nog weer apart in te gaan op de nietigheid van dit schorsingsbesluit: dat zou de uitkomst van ’s hofs beoordeling immers niet anders maken. Dit geldt zowel indien het hof bij die veronderstelde vernietiging al insluit ‘althans indien dit schorsingsbesluit nietig zou zijn’, als wanneer het hof met die veronderstelde vernietiging alleen zou doelen op zo’n vernietiging. Daarbij zij bedacht dat in uitgangspunt vernietiging van een besluit tot hetzelfde resultaat leidt als de nietigheid van dat besluit: het besluit is dan van meet af aan niet geldig geweest, en dát heeft het hof hier voor ogen. Zie onder 3.10 hiervoor. Er is dus geen sprake van miskenning door het hof van zijn taak als appelrechter als bedoeld in het subonderdeel.

Het subonderdeel loopt in variant b vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Met rov. 3.12, laatste zin brengt het hof niet als zijn eigen oordeel tot uiting dat het schorsingsbesluit niet nietig is, maar komt het - in lijn met het daaraan voorafgaande in rov. 3.12 - slechts tot de in beginsel vaststelling dat ten tijde van het arrest het schorsingsbesluit niet reeds in enige andere procedure (“in rechte”) is nietig verklaard of vernietigd, en in die zin (“dus”) zijn gelding heeft behouden.

Dit loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest, voor zover het veronderstelt dat het hof daarin tot het oordeel is gekomen dat het niet voldoen aan het quorumvereiste slechts zou leiden tot de vernietigbaarheid van het schorsingsbesluit (niet tot nietigheid). Dit oordeelt het hof daarin niet, evenmin in rov. 3.15-3.18.

Het subonderdeel strandt voor het overige in het voetspoor van subonderdeel 3.1 in variant a. Zie onder 3.32.1 hiervoor. Naar daaruit volgt, behoefde het hof niet nog weer apart in te gaan op de nietigheid van het schorsingsbesluit.

Dit veronderstelt dat bij de beoordeling van het besluit van 27 mei 2020 tot ontslag van [eiser] ook een kwestie rond het al dan niet voldaan zijn aan een quorumvereiste voorlag. Het hof gaat van dit laatste niet uit, blijkens rov. 3.7-3.23 van het arrest. De onderdelen 4-5 komen daartegen op, maar falen. Zie onder 3.36-3.44.1 hierna. Daarmee ontvalt ook de bodem aan het subonderdeel.

Blijkens p. 2 van het arrest heeft het hof voor ogen dat [eiser] met vordering 1 gevorderd heeft te verklaren voor recht dat genoemd ontslagbesluit nietig is, althans dit besluit te vernietigen. Blijkens rov. 3.7, eerste zin⁵¹ behoort volgens het hof tot hetgeen [eiser] ten grondslag heeft gelegd aan zijn vordering 1, wat door SIO c.s. is bestreden, niet een beroep op een quorumverzuim inzake het ontslagbesluit als bedoeld in het onderdeel sub (i) (welk beroep/verzuim zou vallen onder het schema van art. 2:14 BW).⁵² Ik acht deze uitleg door het hof van het procesdossier niet onbegrijpelijk op basis van wat het onderdeel ter zake aanvoert.

Hetgeen [eiser] ten grondslag heeft gelegd aan zijn vordering 1 is door SIO c.s. in hoger beroep expliciet aldus verstaan, dat de kernvraag hier luidt of er aanleiding bestaat het ontslagbesluit op grond van art. 2:15 BW te vernietigen.⁵⁵ En dat niet ter discussie staat dat dit besluit in ieder geval niet nietig is op de voet van art. 2:14 BW.⁵⁶ SIO c.s. beantwoordt deze kernvraag ontkennend.⁵⁷ Uit dit een en ander blijkt dat SIO c.s., gelijk het hof dus, in hetgeen [eiser] ten grondslag heeft gelegd aan zijn vordering 1 geen beroep heeft bespeurd op een quorumverzuim inzake het ontslagbesluit als bedoeld in het onderdeel sub (i). Bezien wij de vindplaatsen die het onderdeel sub (i) noemt, dan valt dit te billijken.⁵⁸ Voor zover daar al iets coherents staat omtrent zo’n beroep op een quorumverzuim,⁵⁹ gaat het om een enkele zin die weggestopt zit in een lastig te volgen betoog (over statutaire bepalingen en een raadgevende stem van de dagelijks bestuurder) dat verspreid is over diverse randnummers met lange paragrafen.⁶⁰ En - zes pagina’s, evenzoveel grieven en 26 randnummers verder - om een niet onderbouwde opmerking dat de rechtbank miskent dat het ontslagbesluit nietig is, omdat niet is voldaan aan het quorumvereiste.⁶¹ Welke opmerking trouwens staat bij een grief tegen rov. 4.19-4.20 van het vonnis,⁶² die voorbijgaat aan wat de rechtbank daar overweegt.⁶³ Dat houdt niet over, zeker voor een memorie van grieven van ruim 30 pagina’s met ruim 140 randnummers. Overigens valt daarin geen duidelijke koppeling te ontwaren tussen [eiser] (vele, in totaal 26) grieven en (vele, onder 2.6 hiervoor weergegeven) vorderingen.

Bij deze stand van zaken valt m.i. niet vol te houden dat het hof niet kon komen tot de onder 3.39.1 hiervoor bedoelde uitleg van het procesdossier, gelijk het doet in het arrest.

Subonderdeel 5.1 klaagt dat rov. 3.15 onjuist is, indien en voor zover het hof daar tot het oordeel komt dat het - om de reden dat [betrokkene 1] als directeur-bestuurder volgens art. 12 lid 2 van de statuten wel aanwezig of vertegenwoordigd behoorde te zijn op de vergadering van 27 mei 2020, maar daarbij niet aanwezig was - niet voldoen aan het quorumvereiste slechts zou leiden tot de vernietigbaarheid van het besluit van 27 mei 2020 tot ontslag van [eiser] (niet tot nietigheid). Immers, het hof heeft dan miskend dat het niet voldoen aan een quorumvereiste een zodanig fundamenteel totstandkomingsgebrek oplevert dat het betreffende besluit nietig is op de voet van art. 2:14 lid 1 BW.

Subonderdeel 5.2 klaagt dat althans het hof heeft miskend dat het gehouden was ambtshalve acht te slaan op de nietigheid van het ontslagbesluit. Uit de twee veronderstellingen in rov. 3.15, eerste zin (“Indien (a) (…) en (b)”, etc.) en het feit dat [betrokkene 1] niet aanwezig of vertegenwoordigd was op de vergadering van 27 mei 2020 volgt dat het ontslagbesluit nietig is.

Dit loopt vast op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Het hof oordeelt nergens, ook niet in rov. 3.15, dat het - om de reden dat [betrokkene 1] als directeur-bestuurder volgens art. 12 lid 2 van de statuten wel aanwezig of vertegenwoordigd behoorde te zijn op de vergadering van 27 mei 2020, maar daarbij niet aanwezig was - niet voldoen aan het quorumvereiste slechts zou leiden tot de vernietigbaarheid van het besluit van 27 mei 2020 tot ontslag van [eiser] (niet tot nietigheid).⁷⁰

Dit zie ik evenmin slagen.

Deze overweging, die door de Hoge Raad dus nadrukkelijk ten overvloede is gegeven, heeft ook betekenis buiten het geval dat aan de orde was in de daar voorliggende zaak.⁷⁴ In het licht daarvan meen ik dat, anders dan het subonderdeel aanvoert, in de onderhavige zaak het hof niet gehouden was ambtshalve acht te slaan op de nietigheid van het besluit van 27 mei 2020 tot ontslag van [eiser] .

Tegen deze achtergrond zie ik onvoldoende reden om aan te nemen dat het hof niettemin gehouden was in de onderhavige zaak ambtshalve tot zo’n quorumverzuim te concluderen en daaraan via art. 2:14 lid 1 BW de nietigheid van het ontslagbesluit te verbinden, zo dit laatste⁷⁶ zou vallen binnen de grenzen van de rechtsstrijd van partijen in hoger beroep. Het staat buiten kijf dat het door het subonderdeel bedoelde quorumvereiste, dat geen doublure vormt van een voor stichtingen reeds uit de wet volgend quorumvereiste (nu een dergelijk vereiste niet uit de wet volgt),⁷⁷ niet berust op enige Unierechtelijke regel. M.i. kan in dit verband evenmin worden gezegd dat dit statutaire, niet uit de wet volgende - en in die zin niet-dwingendrechtelijke - quorumvereiste van openbare orde is, want strekt ter bescherming van algemene belangen van zo fundamentele aard dat het (ongeacht het processuele debat of de bijzondere omstandigheden van het geval) altijd door de rechter moet worden toegepast. Zo ontgaat mij waarom genoemd quorumvereiste in verhouding belangrijker zou zijn dan art. 1:125 lid 2 Wft, dat volgens de Hoge Raad - zie onder 3.43.2 hiervoor - niet van openbare orde is, hoewel daarmee zwaarwegende belangen worden gediend. Deze Wft-bepaling vormt immers onderdeel van regelgeving (hoofdstuk 1.7 Wft) die een financiële onderneming verplicht tot het voeren van een beheerst beloningsbeleid, waarmee is getracht een bijdrage te leveren aan het streven naar een duurzame en aan de burger dienstbare financiële sector waarin geen excessen voorkomen, waarbij geldt dat onverantwoorde (variabele) beloningsprikkels dergelijke excessen te veel in de hand zouden werken.⁷⁸ Dat de drempel hier bepaald hoog ligt, wordt ook geïllustreerd door andere Hoge Raad-rechtspraak waaronder het Staalbankiers/ […] -arrest uit 2011 (dat de Hoge Raad dus ook noemt in het Rabobank/X.-arrest uit 2018).⁷⁹ Tot slot: de omstandigheid dat een in strijd met genoemd quorumvereiste genomen bestuursbesluit⁸⁰ nietig is op de voet van art. 2:14 lid 1 BW heeft op zichzelf dus niet tot gevolg dat dit quorumvereiste in verbinding met art. 2:14 lid 1 BW ambtshalve buiten het door [eiser] grieven ontsloten gebied had moeten worden toegepast door het hof.

Gezien 3.43-3.43.5 hiervoor valt evenmin aan te nemen dat het hof, door niet ambtshalve acht te slaan op de nietigheid van het ontslagbesluit als bedoeld in het subonderdeel, in strijd handelt met het bepaalde in art. 25 Rv (dat het subonderdeel overigens niet noemt).

Subonderdeel 6.1, variant a bestrijdt als onjuist en/of onbegrijpelijk het ‘geen belang’-oordeel, voor zover dit berust op ’s hofs oordeel in rov. 3.15, derde zin (“Twee situaties zijn denkbaar: ofwel”, etc.), dat het subonderdeel duidt als het “‘onherroepelijk ontslag [betrokkene 1] ’-oordeel”. Welk oordeel het hof heeft herhaald in rov. 3.18, zodat “ook dit oordeel” (ik begrijp rov. 3.18, tweede zin) onjuist en/of onbegrijpelijk is. Daartoe voert het subonderdeel aan dat het ‘onherroepelijk ontslag [betrokkene 1] ’-oordeel als zodanig in strijd met art. 24 Rv en/of onbegrijpelijk is, omdat geen van partijen gesteld heeft dat in rechte de rechtsgeldigheid van het besluit van 2 juni 2020 tot ontslag van [betrokkene 1] onherroepelijk zou vaststaan. Indien het hof tot het oordeel gekomen is dat uit deze stellingen afgeleid zou kunnen worden dat die geldigheid in rechte onherroepelijk zou vaststaan, is dit oordeel onbegrijpelijk.

Subonderdeel 6.1, variant b bestrijdt als onbegrijpelijk het ‘onherroepelijk ontslag [betrokkene 1] ’-oordeel, voor zover dit berust op ’s hofs oordeel in rov. 3.12-3.13 dat het door [betrokkene 1] ingestelde hoger beroep van het in de bodemprocedure gewezen vonnis van 15 juni 2022 (i) bij het hof bekend zou zijn onder zaaknummer 200.300.024/01 en (ii) op eenstemmig verzoek van partijen geroyeerd zou zijn op 12 juli 2022. Daartoe voert het subonderdeel aan dat het hof “logischerwijs” niet op basis van het procesdossier tot dit oordeel gekomen kan zijn, laat staan op de door SIO c.s. overgelegde productie 45. Want uit de toelichting op deze productie blijkt slechts dat het gaat om een brief van [betrokkene 1] betreffende doorhaling van het hoger beroep in “incident” in een zaak met zaaknummer “200.300.024/01”.

Subonderdeel 6.1, variant c bestrijdt als onjuist en/of onbegrijpelijk het ‘onherroepelijk ontslag [betrokkene 1] ’-oordeel, voor zover dit berust op ’s hofs oordeel in rov. 3.13 dat de rechtsgeldigheid van het besluit van 2 juni 2020 tot ontslag van [betrokkene 1] in rechte zou vaststaan om de reden dat hierover inhoudelijk en onherroepelijk beslist zou zijn. Daartoe voert het subonderdeel aan dat het hof met laatstgenoemd oordeel immers heeft miskend dat aan de in het in rov. 3.12 vermelde vonnis van 15 juni 2022 genomen beslissingen die de rechtsbetrekking in geschil betreffen geen bindende kracht toekomt, omdat in de zin van art. 236 lid 1 Rv geen sprake is van “dezelfde partijen”, aangezien [eiser] in het geding waarin dit vonnis gewezen is geen partij was.

Dit loopt vast op het volgende.

Zijdens SIO c.s. zijn in de aanloop naar de mondelinge behandeling in hoger beroep, die plaatsvond op 20 juli 2022, bij brief van 8 juli 2022 onder meer producties 45 en 48 overgelegd. Het hof onderkent dit ook, blijkens rov. 1 van het arrest (“Beide partijen hebben nog producties in het geding gebracht”). Deze productie 45 betreft een brief van onder anderen [betrokkene 1] (“ [betrokkene 1] cs”) van 1 juli 2022 aan het hof betreffende de bodemprocedure onder zaaknummer 200.300.024/01 (“Betreft: Dossier 200.300.024/01”), zijnde het hoger beroep van “het gewezen vonnis in de bodemzaak d.d. 15 juni 2022”. Deze productie 48 betreft dat vonnis van de rechtbank van 15 juni 2022 met zaaknummer C/13/704034 / HA ZA 21-604 waarin [betrokkene 1] behoort tot de eisers, door de rechtbank gezamenlijk geduid als “ [betrokkene 1] c.s.” (wier vorderingen daarin zijn afgewezen, onder hoofdelijke veroordeling van eisers in de proces- en nakosten), en onder andere SIO behoort tot de gedaagden.

M.i. kon het hof, gelijk het doet mede in rov. 3.13, eerste zin, uit dit een en ander in onderling(e) verband en samenhang bezien opmaken dat SIO c.s. zich erop heeft beroepen dat ten tijde van de mondelinge behandeling in hoger beroep in de onderhavige zaak (dus op 20 juli 2022) het onder 3.47.4 hiervoor bedoelde oordeel van de rechtbank een gegeven was, nu de betreffende bodemprocedure een einde heeft genomen en dit oordeel daarin is blijven staan. Ik zie in het procesdossier in de onderhavige zaak, waaronder de zijdens [eiser] in hoger beroep bij akte (die als datum enkel noemt 20 juli 2022) nog overgelegde producties (88-102) en in de pleitaantekeningen in hoger beroep zijdens [eiser] , niets wat hieraan in de weg staat. Dit laatste wordt niet anders door de verwijzing in de onder 3.47.2 hiervoor bedoelde brief van 8 juli 2022 zijdens SIO c.s. inzake genoemde productie 45 naar “incident” (“Productie 45 Brief [betrokkene 1] inzake doorhaling hoger beroep incident”). Dit betreft, gezien het voorgaande en ook naar ’s hofs niet onbegrijpelijke oordeel, een kennelijke verschrijving.

Tot slot: m.i. berust het ‘onherroepelijk ontslag [betrokkene 1] ’-oordeel, waarop het onderdeel de pijlen richt, niet (mede) op ’s hofs verwijzing in rov. 3.12, voorlaatste zin naar het door partijen op 12 juli 2022 bij eenstemmig verzoek geroyeerd zijn van het daar bedoelde hoger beroep. Dit laatste betreft veeleer een ‘ten overvloede’-overweging van het hof, die ligt in het logische verlengde van genoemd beroep zijdens SIO c.s. en overigens feitelijk juist is. Uit navraag bij de griffie van het hof naar de status van dat hoger beroep onder zaaknummer 200.300.024/1 is mij gebleken dat dit inderdaad op 12 juli 2022, in overeenstemming met partijen, integraal is geroyeerd.

Daarmee ontvalt de bodem aan het subonderdeel, variant a.

Dit strandt in het voetspoor van subonderdeel 6.1, variant a. Zie onder 3.47-3.47.8 hiervoor. Dit behoeft geen verdere toelichting.

Dit strandt op een gebrek aan feitelijke grondslag door een onjuiste lezing van het arrest. Het hof redeneert ook in rov. 3.13, eerste zin niet vanuit gezag van gewijsde als bedoeld in art. 236 lid 1 Rv dat in de onderhavige zaak zou toekomen aan enige in het vonnis van 15 juni 2022 genomen beslissing betreffende een in die bodemprocedure in geschil zijnde rechtsbetrekking.

Wat het hof daar m.i. wel doet, is iets anders. Want, uitgaande van het onder 3.47-3.47.8 hiervoor weergegeven processuele debat en gezien art. 25 Rv: het bepaalde in art. 2:16 lid 1 BW toepassen, althans naar analogie. En wel aldus dat nu in genoemd vonnis het onder 3.47.4 hiervoor bedoelde oordeel is geveld, dit oordeel is blijven staan in de betreffende bodemprocedure (waarin ook SIO dus partij was) en die procedure een einde heeft genomen, de uit dit oordeel volgende rechtsgeldigheid van het besluit van 2 juni 2020 tot ontslag van [betrokkene 1] in beginsel voor eenieder bindend is, dus ook in de onderhavige zaak (“in rechte vast [staat], nu hierover inhoudelijk en onherroepelijk in rechte is beslist”).⁸⁵ Nu over dit oordeel van het hof in cassatie niet wordt geklaagd, kan ik een en ander verder laten rusten.

Ook dit strandt, gezien het volgende.

Dat in die toelichting op grief 20 de door het subonderdeel voorgehouden “essentiële stelling” van [eiser] zou zijn gepresenteerd, zie ik niet. Zoiets volgt dus niet uit het onder 3.50.3 hiervoor bedoelde betoog van [eiser] , dat heeft op iets anders betrekking. Hij merkt in die toelichting verder op dat [verweerder 1] niet meer bevoegd was vanaf 23 mei 2020 en op 3 juni 2020 zou zijn ontslagen, dit onder verwijzing naar enkele data, producties en verrichte handelingen. [eiser] verbindt evenwel ook daaraan niet zo’n stellingname dat hij zijn ontslag had kunnen voorkomen door eerst [verweerder 1] te ontslaan op 3 juni 2020, voordat [verweerder 1] hem (opnieuw) kon ontslaan op de nieuwe vergadering te houden op of omstreeks 6 juni 2020, want ten minste 10 dagen na 27 mei 2020. En dat de doorslaggevende stem van [verweerder 1] in zoverre dus ook niet onvermijdelijk tot zijn ontslag hoefde te leiden, aangezien [verweerder 1] op 3 juni 2020 niet over zijn eigen ontslag mocht stemmen. De enkele, algemene opmerking aan het slot van die toelichting (“Het voert te ver”, etc.) maakt het voorgaande niet anders. Dit een en ander strookt ook met de wijze waarop SIO c.s. die (toelichting op) grief 20 heeft begrepen.⁸⁷

Deze “essentiële stelling” van [eiser] valt evenmin te lezen op de andere, sterk verspreide vindplaatsen in de memorie van grieven waarnaar het subonderdeel nog verwijst (via “Zie ook”, etc.). Dit betreft onderdelen van de toelichtingen op de grieven 2, 14, 21 en 26.⁸⁸ Deze passages - voor zover hier al in enige mate relevant - behelzen niet meer dan dat [eiser] niet ontslagen kon worden, omdat [verweerder 1] (i) geschorst zou zijn op 23 mei 2020,⁸⁹ (ii) ontslagen zou zijn op 3 juni 2020 en (iii) zonder herbenoeming door [eiser] inmiddels vanaf 1 juni 2021 zou zijn gedefungeerd. Bij grief 2 wordt betoogd dat de rechtbank het voorwaardelijke ontslagbesluit van 7 december 2020 inzake [eiser] (“aangaande tweede ontslag [eiser] ”) niet mocht meewegen. En bij grief 14 dat de rechtbank het schorsingsbesluit van 23 mei 2020 inzake [verweerder 1] niet terzijde mocht schuiven, noch het ontslagbesluit van 3 juni 2020 inzake [verweerder 1] nietig dan wel vernietigbaar kon achten. Grief 21 bevat een op bestuursmodellen en stemverhoudingen binnen SIO’s bestuur toegespitst betoog, gericht tegen de door de rechtbank gegeven uitleg aan art. 12 van de statuten.⁹⁰ Grief 26, ten slotte, gaat eveneens over dat voorwaardelijke ontslagbesluit van 7 december 2020 en de (ver)nietig(baar)heid daarvan. Het voorgaande strookt ook met de wijze waarop SIO c.s. die (toelichtingen op de) grieven 2, 14, 21 en 26 heeft begrepen.⁹¹