Rechtbank Amsterdam, 06-12-2006, AZ3828, 13/120116-03 en 13/520028-05

STRAFVONNIS

De rechtbank Amsterdam, zitting houdend te Dordrecht, heeft op grondslag van de tenlastelegging en naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting vonnis gewezen in de zaken tegen:

1. De tenlastelegging

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat hij

Parketnummer: 13/120116-03

althans dat verdachte en/of zijn mededader(s) enig geweld heeft/hebben toegepast en/of met enig geweld heeft/hebben gedreigd;

althans dat verdachte tezamen en in vereniging met een ander of anderen enig geweld heeft toegepast en/of met enig geweld heeft gedreigd;

subsidiair

de werkelijke aard, de herkomst, de vindplaats, de vervreemding en/of de verplaatsing verborgen en/of verhuld wie de rechthebbende op die/dat geldbedrag(en) was/waren, of wie bovenomschreven geldbedrag(en) voorhanden had(den), door in genoemde periode (telkens) factu(u)r(en) en/of leenovereenkomst(en) op te maken dan wel te (laten) opmaken door een of meer medewerkers van het [naam bedrijf 1] en/of [naam bedrijf 2] en/of door een of meer anderen en/of door in genoemde periode (telkens) voornoemde factu(u)r(en) en/of leenovereenkomst(en) te gebruiken als ware zij echt en onvervalst terwijl de op deze facturen genoemde werkzaamheden in werkelijkheid niet zijn verricht en/of er in werkelijkheid geen lening(en) is/zijn verstrekt en/of levering(en) en/of dienst(en) is/zijn verricht en/of de in voornoemde facturen genoemde bedragen te laten overmaken op een of meer bankrekeningen van het [naam bedrijf 1] en/of [naam bedrijf 2] en/of anderen en/of deze bedragen vervolgens in kleine hoeveelheden contant op te (laten) nemen, terwijl hij wist dan wel redelijkerwijs had moeten vermoeden dat voornoemd(e) geldbedrag(en) -onmiddellijk of middellijk- afkomstig was/waren uit enig misdrijf;

- voornoemde [slachtoffer 3] op of omstreeks 3 mei 2004 te Amsterdam, in elk geval in Nederland dreigend de woorden toegevoegd:

"Je spreekt met Joe, ik wil je spreken. Wij hebben elkaar 14 dagen geleden ontmoet. Het gaat over [betrokkene X], jij hebt haar bedreigd. Ik kom langs bij jou thuis. Ik doe de broek van je reet en ga je verkrachten",

althans woorden van gelijke dreigende aard of strekking en/of

- op of omstreeks 13 juni 2004 te Amsterdam, in elk geval in Nederland [slachtoffer 3] voornoemd opzettelijk dreigend de woorden toegevoegd:

" (...) ik spreek met jou morgen af ... ik bel wanneer ik in Amsterdam ben ... denk er goed over na ... daarna praat ik met jou nooit meer ... daarna ga ik heel zwaar geweld tegen jou gebruiken ... ik meen het echt serieus wat ik zeg tegen jou ... ga gewoon niet spelen met mij ... jij gebruikt de vriendschap met mij ... dan ben ik een andere persoon ... dan ben ik de [voornaam verdachte] die jij niet meer herkent ... meen ik echt serieus (...)"

althans woorden van gelijke dreigende aard of strekking;

Parketnummer: 13/520028-05

althans dat verdachte en/of zijn mededader(s) enig geweld heeft/hebben toegepast en/of met enig geweld heeft/hebben gedreigd;

althans dat verdachte enig geweld heeft toegepast en/of met enig geweld heeft gedreigd.

2. De voorvragen

Nu bij het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat de dagvaarding onder parketnummer 13/120116-03 ook voor het overige aan alle wettelijke eisen voldoet, is deze geldig.

De rechtbank verwerpt dit verweer. Zij overweegt hiertoe het volgende.

Verdachte is gedagvaard voor de rechtbank Amsterdam. Van meet af aan hebben de (pro forma) behandelingen van de zaken ook plaatsgevonden te Amsterdam. Aanvankelijk zijn de zaken behandeld door een rechterscombinatie van de rechtbank Amsterdam, vanaf 14 februari 2006 heeft - op verzoek van de Raad voor de Rechtspraak en van het gerechtsbestuur van de rechtbank Amsterdam - een rechterscombinatie van de rechtbank Dordrecht de behandeling van de zaken overgenomen. Ingevolge artikel 40 lid 2 van de Wet op de Rechterlijke Organisatie (RO) zijn rechterlijke ambtenaren met rechtspraak belast in een rechtbank van rechtswege rechter-plaatsvervanger in de overige rechtbanken. Dat betekent dat deze rechterscombinatie van de rechtbank Dordrecht bevoegd is om de zaken, als meervoudige strafkamer van de rechtbank Amsterdam, te behandelen. Ter zitting van 2 augustus 2006 heeft deze meervoudige strafkamer van de rechtbank Amsterdam de zaken voor onbepaalde tijd aangehouden tot 30 oktober 2006 en op 30 oktober 2006 is de behandeling van de zaak voortgezet zonder dat er wijziging is gekomen in de rechtbank die de zaken behandelt.

Een en ander betekent dat de huidige rechterscombinatie, als meervoudige strafkamer van de rechtbank Amsterdam zitting doende in Dordrecht, bevoegd is van het tenlastegelegde kennis te nemen en de zaken te behandelen en te beoordelen.

3. Het onderzoek ter terechtzitting

4. De bewijsbeslissingen

4.1 De vrijspraken

Parketnummer 13/120116-03

* ten aanzien van feit 3 onder a, b, c en e:

Ten aanzien van het tenlastgelegde witwassen van de geldbedragen die afkomstig zijn van [bedrijf 3] van [getuige 10] (feit 3 onder a en b) overweegt de rechtbank dat er geen wettig en overtuigend bewijs voorhanden is dat deze geldbedragen uit enig misdrijf afkomstig zijn, nu [getuige 10] bij de politie heeft verklaard dat er door verdachte wel degelijk (beveiligings)werkzaamheden zijn verricht in verband met de door verdachte aan zijn bedrijf gefactureerde bedragen en in het dossier geen duidelijke aanknopingspunten te vinden zijn voor het tegendeel.

Met betrekking tot het tenlastegelegde witwassen van de geldbedragen die afkomstig zijn van [naam bedrijf 7] (betrokkene W. en betrokkene/slachtoffer 4]) en van [betrokkene/slachtoffer 4] persoonlijk (feit 3 onder c en e) overweegt de rechtbank het navolgende. In de tenlastelegging wordt ervan uitgegaan dat als witwasmiddel door verdachte een factuur of een opgemaakte leenovereenkomst is gebruikt. Aan de genoemde geldbedragen ligt echter geen factuur of opgemaakte leenovereenkomst ten grondslag. Daardoor kan niet wettig en overtuigend worden bewezen dat deze geldbedragen door verdachte zijn witgewassen.

* ten aanzien van Feit 6 (medeplegen van bedreiging van [slachtoffer 3]):

4.2 De bewezenverklaring

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat de verdachte

Parketnummer 13/120116-03

de werkelijke aard, verhuld, door in genoemde periode een factuur te(laten) opmaken door een of meer medewerkers van het [naam bedrijf 1] een of meer anderen en/of door in genoemde periode voornoemde factuur te gebruiken als ware zij echt en onvervalst terwijl de op deze factuur genoemde werkzaamheden in werkelijkheid niet zijn verricht en dit bedrag vervolgens contant op te laten nemen, terwijl hij wist dat voornoemd geldbedrag -onmiddellijk of middellijk- afkomstig was uit enig misdrijf;

en

parketnummer 13/520028-05

Hetgeen aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hier als bewezen is aangenomen, is niet bewezen. De verdachte zal hiervan worden vrijgesproken.

Voor zover in de bewezenverklaarde tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet in de verdediging geschaad.

4.3 Nadere bewijsoverwegingen

Parketnummer 13/120116-03

* ten aanzien van feit 2 (Afpersing [getuige/slachtoffer 2]):

Nadat [getuige/slachtoffer 2] op 4 september 2002 aangifte heeft gedaan van afpersing is hij daarover door de politie in 2003, 2004 en in 2005 in totaal negen keer verhoord. Bij de rechter-commissaris is hij vervolgens op 15 juni 2005, 12 juli 2005 en 9 maart 2006 gehoord, telkens in aanwezigheid van de raadsman van verdachte.

De verklaringen die [getuige/slachtoffer 2] gedurende de genoemde verhoren heeft afgelegd met betrekking tot het daadwerkelijke moment van afpersing op 8 augustus 2002 en de daaraan voorafgaande gebeurtenissen zijn steeds in grote lijnen consistent. Uit al de verklaringen van [getuige/slachtoffer 2] komt het uitvoerig beschreven beeld naar voren van een doelbewuste poging om hem via slinkse methoden, resulterend in dreigende faillissementen, in een zodanige positie te manoeuvreren dat hij geen andere uitweg zag dan zijn horecaonderneming [naam onderneming] stukje bij beetje en uiteindelijk mede door het handelen verdachte uit handen te geven.

De verklaringen van [getuige/slachtoffer 2] vallen op door de veelheid aan details; details die niet alleen betrekking hebben op de zakelijke aspecten van de afpersing, maar ook op de daarmee verband houdende menselijke interacties. Zo verklaart [getuige/slachtoffer 2] uitvoerig over hetgeen tussen partijen is gezegd en hoe zij zich hebben gedragen gedurende de vele ontmoetingen die hij met betrekking tot het schuldsaneringstraject van [naam onderneming] heeft gehad. Verder verklaart hij gedetailleerd over hetgeen tussen de betrokkenen heeft plaatsgevonden op 8 augustus 2002 en zijn contacten met [betrokkene G] in de vlak daaraan voorafgegane dagen.

De wijze waarop [getuige/slachtoffer 2] bij de rechter-commissaris op 9 maart 2006 (p. 4-5) heeft verklaard over het ontstaan van zijn angst voor het toepassen van geweld gedurende de bijeenkomst op het kantoor van [betrokkene/slachtoffer 4] op 8 augustus 2002 komt voorts authentiek voor. Die angst was er volgens [getuige/slachtoffer 2] aanvankelijk niet. In zijn verklaring schetst hij eerst louter toenemende verbazing wanneer verdachte, die hij toen nog niet kende, het gesprek meteen overnam, terwijl aangever in de veronderstelling verkeerde dat het gesprek tussen hem en [betrokkene/slachtoffer 4] zou gaan over de verslechterde zakelijke relatie die tussen hen inmiddels was ontstaan. Toen de voor hem volslagen onbekende verdachte tegen hem zei dat hij niets meer met [betrokkene/slachtoffer 4] maar met hem te maken had, verwoordde [getuige/slachtoffer 2] zijn verbazing over deze intimidatie door tegen [betrokkene/slachtoffer 4] te zeggen: "Hoe is het mogelijk dat jij mij in deze cowboyfilm brengt. Dat je iemand zo tegen mij laat praten. Ik ben toch geen kind. Wat is dit nu?". Dat zijn verbazing steeds meer omsloeg in angst laat [getuige/slachtoffer 2] vervolgens eveneens invoelbaar samenvallen met het moment waarop verdachte hem kenbaar maakt te weten wie zijn vriendin is, een opmerking die met de vermeende zakelijke transactie weinig van doen had.

De door [getuige/slachtoffer 2] genoemde zakelijke aspecten van de aandelentransactie, de aanloop daar naartoe en de daadwerkelijke aandelenoverdracht bij de notaris worden in grote lijnen onderbouwd door het relaas dat notaris [naam] daarvan geeft in zijn brief van 20 augustus 2002 (map 12, p. 10-13) aan de [naam advocaat], de advocaat van [getuige/slachtoffer 2] die de notaris op 13 augustus 2002 in een fax te kennen geeft dat [getuige/slachtoffer 2] de transactie niet uit vrije wil is aangegaan, hetgeen [naam advocaat] later bij de rechter-commissaris (18 mei 2006) herhaalt.

Voorts zijn van belang de verklaringen die [getuige 1], [getuige 13] en [getuige 3] bij de rechter-commissaris (respectievelijk op 6 maart en 15 mei 2006) hebben afgelegd. Daarin wordt door deze getuigen aangegeven dat [getuige/slachtoffer 2] hen vrijwel onmiddellijk over de afpersing heeft verteld en dat hij een boze, aangeslagen, maar evenwel oprechte indruk maakte. Dat [getuige/slachtoffer 2] op 8 augustus 2002 niet uit vrije wil heeft getekend voor de aandelenoverdracht wordt daarnaast bevestigd door de verklaringen van [getuige 14] en [getuige 5] (tegenover de politie, zie map 11, p. 3 en bij de rechter-commissaris d.d. 13 december 2005).

In de verklaring van de getuige [getuige 6] bij de rechter-commissaris d.d. 12 december 2005 kan bevestiging worden gevonden voor de door [getuige/slachtoffer 2] geschetste wijze van optreden van verdachte tijdens de bijeenkomst op het kantoor van [betrokkene/slachtoffer 4] op 8 augustus 2002. Anders dan de mededeling van verdachte en zijn medeverdachten dat de bijeenkomst een louter zakelijk karakter kende en dat van bedreiging van [getuige/slachtoffer 2] geen sprake was, verklaart [getuige 6], die optrad als adviseur van [betrokkene E], dat het leek alsof er een oude vete tussen [getuige/slachtoffer 2] en [betrokkene/slachtoffer 4] over geld moest worden opgelost en dat de zakelijke aspecten waarvoor [getuige 6] met [betrokkene E] was meegekomen in het geheel niet aan bod kwamen (ik had het uur dat het gesprek duurde wel beter kunnen besteden, aldus [getuige 6]). Hij bevestigt ook dat verdachte het gesprek overnam en dat hij intimiderend sprak.

De getuige [getuige 7] bevestigt in haar bij de rechter-commissaris afgelegde verklaring (25 oktober 2005) het vermoeden van [getuige/slachtoffer 2] dat hij stukje bij beetje uit [naam onderneming] werd gewerkt door [betrokkene/slachtoffer 4] en [betrokkene G]. [Betrokkene/slachtoffer 4] heeft mij eens laten weten dat hij van [naam onderneming] eigenlijk een soort privé-club voor hem en zijn relaties wilde maken, aldus [getuige 7]. Volgens [getuige 7] sprak [betrokkene G] voorts over [getuige/slachtoffer 2] in termen `dat hij moest oprotten', betaalde [betrokkene G] regelmatig doelbewust bepaalde rekeningen niet en misbruikte [betrokkene G] zijn positie door tegen [getuige/slachtoffer 2] te zeggen dat hij nu de directeur was en [getuige/slachtoffer 2] bepaalde dingen niet mocht.

Gezien de consistentie in de verklaringen van [getuige/slachtoffer 2], de klaarblijkelijke authenticiteit en gedetailleerd daarvan en de bevestiging die de verklaringen op veel onderdelen vindt in hetgeen door andere getuigen wordt aangegeven, komt de rechtbank tot het oordeel dat de verklaringen van [getuige/slachtoffer 2] betrouwbaar zijn en voor het bewijs kunnen worden gebruikt.

Uit dit deel van de aangifte volgt dat [getuige/slachtoffer 2] reeds voordat hij voor de eerste maal naar de notaris ging als gevolg van dreigende faillissementen, die in ieder geval door [betrokkene G] in gang waren gezet, in een zodanige positie was gemanoeuvreerd dat hij geen andere uitweg zag dan zijn horecaonderneming [naam onderneming] steeds verder uit handen te geven. Deze door een medeverdachte veroorzaakte faillissementsdreiging kan naar het oordeel van de rechtbank worden beschouwd als een wezenlijke bijdrage aan de uiteindelijke afpersing.

Over de dreiging die zich specifiek in de laatste dagen voor de afpersing heeft voorgedaan, verklaart [getuige/slachtoffer 2] dat hem door [betrokkene G], voordat hij met hem voor de eerste keer naar de notaris ging op 5 augustus 2002 teneinde de aandelenoverdracht te formaliseren, werd verteld dat hij de eigendom voor 80% moest overdragen, anders zou hij binnen een week oorlog hebben en zou de zaak vol zitten met Hells Angels. Hij zou de zaak dan kunnen vergeten (zie de aangifte p. 74). In zijn verklaring afgelegd bij de rechter-commissaris (9 maart 2006, p. 4) zegt [getuige/slachtoffer 2] dat gedurende de bijeenkomst bij de notaris op 5 augustus 2002 [betrokkene G] boos werd en met zijn pen gooide toen [getuige/slachtoffer 2] aangaf niet direct te willen tekenen. Vlak na dat bezoek zei [betrokkene G]: nu krijg je oorlog. Dit zei hij op een felle verbeten toon, wijzend met zijn vinger, aldus getuige/slachtoffer 2]. In zijn verklaring van 14 december 2004 (map 28, p. 445) vertelt [getuige/slachtoffer 2] dat hij op één van de dagen na de bijeenkomst van 5 augustus 2005 sprak met [betrokkene E]. [Betrokkene E] was boos om wat er met mij gebeurde. Hij belde [betrokkene G] en, hoewel [getuige/slachtoffer 2] dat niet wilde, zei hij zoiets: wat denk je, ik laat hem dansen, daarmee doelend op [betrokkene/slachtoffer 4]. Daarna werd aangever gebeld door [betrokkene/slachtoffer 4] en hij zei dat hij zich niet liet bedreigen door de vrienden van [getuige/slachtoffer 2]. In zijn verklaring van 14 december 2004 (map 28, p. 445) en in zijn verklaring bij de rechter-commissaris (9 maart 2006, p. 6-7) verklaart [getuige/slachtoffer 2] ten slotte dat hij op de ochtend voor het bezoek aan het kantoor van [betrokkene/slachtoffer 4] op 8 augustus 2005 zijn advocaat op de hoogte had gebracht van de gang van zaken. Deze reageerde angstig en wilde de zaak overdoen aan een collega, aldus [getuige/slachtoffer 2].

Ook uit de hier beschreven gebeurtenissen tussen 5 augustus en 8 augustus 2002 krijgt [getuige/slachtoffer 2] het signaal dat wanneer hij niet akkoord gaat met de aandelenverdeling hij te maken zal krijgen met geweld. Deze mede door medeverdachten afgegeven signalen hebben naar het oordeel van de rechtbank eveneens faciliterend gewerkt voor de uiteindelijke afpersing. Deze omstandigheden en de bewezenverklaarde gebeurtenissen die uiteindelijk op 8 augustus 2002 hebben plaatsgevonden, hebben bij [getuige/slachtoffer 2] de vrees kunnen doen wekken dat jegens hem (en/of zijn vriendin) geweld zou worden toegepast indien hij niet zou overgaan tot ondertekening van de hem door de notaris aangeboden documenten die hem zijn economisch belang in en de zeggenschap over [naam onderneming] zouden ontnemen.

* ten aanzien van feit 3 onder d:

Het geldbedrag is in opdracht van verdachte door [naam bedrijf 1] gefactureerd aan [naam bedrijf 5], handelend onder de naam [naam bedrijf 8], van welk laatste bedrijf [betrokkene G] toentertijd directeur was en welk bedrijf viel onder het concern van [betrokkene/slachtoffer 4].

Verdachte is over de werkzaamheden die hij voor het aanzienlijke geldbedrag heeft verricht, weinig mededeelzaam. Hij volstaat bij de politie met de mededeling dat sprake is van `advisering en screening' (map 33, p. 554-555). Verdachte heeft zich daarna steeds beroepen op zijn zwijgrecht.

Dat de factuur waarmee het geldbedrag door verdachte is gedeclareerd vals is, volgt uit de bewijsmiddelen die de rechtbank heeft gebruikt bij de bewezenverklaring van feit 4. Daaruit volgt dat de medewerkers van [naam bedrijf 1] alle verklaren dat door verdachte geen werkzaamheden voor [naam bedrijf 1] werden verricht. Blijkens de verklaring van de directeur van [naam bedrijf 1], [betrokkene J], ging zijn bedrijf tot het opstellen van de facturen desondanks over, omdat hij zich in de greep van verdachte voelde.

Ook [betrokkene G] is gevraagd naar de werkzaamheden die verdachte heeft verricht in verband met de factuur. Hij verklaart bij de politie onder meer dat de factuur zomaar (`uit het niets') binnenkwam. Volgens hem werd er aan verdachte alleen geld betaald, omdat verdachte vond dat hij er recht op had en omdat [betrokkene/slachtoffer 4] daartegen geen bezwaar maakte. [Betrokkene G] bemoeide zich bovendien persoonlijk met deze factuur en heeft hij het bedrag in porties van de bank gehaald en contant aan verdachte uitbetaald.

Blijkens het bewezenverklaarde onder parketnummer 13/520028-05 onder 1 heeft de rechtbank geoordeeld dat verdachte als medepleger betrokken is geweest bij het afpersen in het jaar 2000 van [betrokkene/slachtoffer 4] van een geldbedrag van ongeveer vier miljoen gulden. [Betrokkene/slachtoffer 4] is derhalve reeds op een eerder moment in de situatie terechtgekomen dat hij een groot geldbedrag (mede) aan verdachte heeft moeten afstaan, zonder dat daar iets tegenover stond.

Uit deze feiten en omstandigheden, namelijk de zwijgzaamheid van verdachte over het gefactureerde geldbedrag, de valsheid van de factuur waarmee in opdracht van verdachte is gefactureerd, de verklaring van [betrokkene G] dat door verdachte geen wezenlijke werkzaamheden voor het bedrag zijn verricht, het feit dat het bedrag contant aan verdachte is uitbetaald, het feit dat [betrokkene/slachtoffer 4], die de betaling kennelijk heeft goedgekeurd, vaker is afgeperst door verdachte en het gegeven dat verdachte ook andere personen afperst, leidt de rechtbank af dat het niet anders kan dan dat het in de tenlastelegging onder feit 3 onder d genoemde geldbedrag uit enig misdrijf (afpersing) afkomstig is.

* ten aanzien van feit 5 (valsheid in geschrift):

De rechtbank gaat er op basis van de genoemde bewijsmiddelen vanuit dat er in ieder geval vier leenovereenkomsten vals zijn, nu [getuige 8] heeft verklaard pas vanaf begin augustus 2003 aan verdachte geld te hebben geleend en drie van de overeenkomsten betrekking hebben op de periode daarvoor en [getuige 8] voorts heeft verklaard dat ook de overeenkomst die betrekking heeft op een geldbedrag van euro 140.000,- niet conform de werkelijkheid is opgemaakt.

* ten aanzien van feit 6 (bedreiging [slachtoffer 3]):

Parketnummer 13/52028-05

* ten aanzien van feit 1 (afpersing [betrokkene/slachtoffer 4]):

Zowel [betrokkene/slachtoffer 4] als verdachte hebben ontkend dat verdachte betrokken is geweest bij een afpersing waarbij [betrokkene/slachtoffer 4] onder geweld en dreiging met geweld een geldbedrag van (in ieder geval) 4 miljoen gulden heeft afgestaan. Desalniettemin is de rechtbank van oordeel dat het aan verdachte tenlastegelegde feit wettig en overtuigend bewezen is. Zij overweegt daartoe het volgende.

Vast staat dat door [betrokkene/slachtoffer 4] in de periode van 18 april 2000 tot en met 17 mei 2000 een bedrag van 4 miljoen gulden via de derdengeldrekening van notaris [naam notaris] is overgemaakt aan [betrokkene/betrokkene/slachtoffer 5] onder vermelding van "afkoopsom project Spuistraat Amsterdam". Voor deze transactie is geen redelijke bedrijfseconomische reden aan te wijzen. Het was juist [betrokkene/slachtoffer 5] die als koper van het pakket panden aan de Spuistraat/Keizerrijk/Wijdesteeg jegens [betrokkene/slachtoffer 4] dan wel een of meer van diens bedrijven niet aan zijn verplichtingen kon voldoen. Een betaling van een bedrag, zeker van een bedrag van 4 miljoen gulden, door de verkoper aan de koper lag onder die omstandigheden allerminst voor de hand en ook [betrokkene/slachtoffer 4] zelf heeft voor de betaling van dat bedrag geen redelijke verklaring kunnen geven. In dit verband is illustratief hoe [betrokkene/slachtoffer 4] tijdens één van zijn verhoren reageerde op de vraag van de politie of hij het bedrag van 4 miljoen gulden vrijwillig heeft betaald: "Domme vraag", daarbij met zijn vinger naar zijn voorhoofd wijzend.

Dat [betrokkene/slachtoffer 4] het bedrag van 4 miljoen gulden niet vrijwillig heeft betaald, is uitdrukkelijk verklaard door [getuige 9], destijds de financiële man van [naam bedrijf 6], één van de bedrijven van [betrokkene/slachtoffer 4]. [Getuige 9] heeft bij de politie en bij de rechter-commissaris diverse verklaringen afgelegd over de omstandigheden waaronder de betaling is gedaan. Deze verklaringen zijn consistent en de rechtbank heeft geen aanleiding om de twijfelen aan de juistheid en authenticiteit van deze verklaringen. [Getuige 9] heeft daarbij benadrukt dat hij zijn wetenschap omtrent de afpersing van [betrokkene/slachtoffer 4] zelf afkomstig is en dat [betrokkene/slachtoffer 4] hem dit heeft verteld op het moment dat [getuige 9] terug kwam van een adoptiereis. Hierbij verklaarde [getuige 9] dat [betrokkene/slachtoffer 4] zijn verhaal daarover onderbrak met de mededeling: "Jij denkt dat je veel hebt meegemaakt, maar ik heb de laatste twee weken nogal wat meegemaakt". [Getuige 9] heeft verklaard dat [betrokkene/slachtoffer 4] hem vertelde dat hij Israëliërs had beledigd naar aanleiding van onenigheid in de zogenaamde Spuistraat-transactie, dat vervolgens [betrokkene H] in beeld kwam die zou hebben bemiddeld en dat [betrokkene/slachtoffer 4] hierna naar de bemiddelingsafspraak zou zijn vervoerd in een kofferbak van een auto en een pistool tegen zijn hoofd zou hebben gehad. Hij verklaarde van [betrokkene/slachtoffer 4] te hebben gehoord dat tijdens deze bijeenkomst partijen waren overeengekomen dat er een afkoopsom betaald moest worden door het [betrokkene/slachtoffer 4] van 4 miljoen gulden. [Getuige 9] verklaarde dat hij ervan overtuigd was dat [betrokkene/slachtoffer 4] de waarheid vertelde en [getuige 9] heeft ook de overboeking van dit geldbedrag door [naam bedrijf 6] gezien.

Deze verklaring van [getuige 9] vindt bevestiging in de verklaring van [getuige 10]. Ook hij verklaart, via [betrokkene Y] (de broer van het slachtoffer) gehoord te hebben dat [betrokkene/slachtoffer 4] in een kofferbak was gestopt. Tevens verklaart hij dat [betrokkene/slachtoffer 4] in aanwezigheid van [getuige/slachtoffer 2] en [betrokkene Y] erg boos was toen hij hoorde dat [getuige/slachtoffer 2] hiervan afwist. [Betrokkene/slachtoffer 4] maakte zich zorgen dat de betrokkenen erachter zouden komen dat dit verhaal was uitgelekt, aldus [getuige/slachtoffer 2].

Over de onenigheid over de Spuistraat-transactie en de daarbij door [betrokkene/slachtoffer 4] geuite belediging is ook uitgebreid verklaard door [betrokkene/slachtoffer 5]. [Betrokkene/slachtoffer 5] was zelf bij dit gesprek aanwezig en heeft ook de door [betrokkene/slachtoffer 4] aan het adres van verdachte geuite belediging ("Die kankerjood die je altijd bij je hebt, die stop ik zo onder de asbak ") gehoord. (Dat dit gesprek heeft plaatsgevonden en daarbij een belediging aan het adres van verdachte heeft plaatsgevonden, wordt door [betrokkene/slachtoffer 4] in de opname van Bureau Misdaad overigens ook erkend.) Uit de verklaringen van [betrokkene/slachtoffer 5] volgt voorts dat verdachte bijzonder boos was over de uitspraak van [betrokkene/slachtoffer 4] over hem en dat dit voor verdachte aanleiding was om [betrokkene/slachtoffer 4] "een boete" op te leggen. [Betrokkene/slachtoffer 5] heeft ook gedetailleerd verklaard dat hij kort na het voorval gebeld werd door [betrokkene/slachtoffer 4] om zijn bankrekeningnummer te geven en over het feit dat vervolgens 4 miljoen gulden door [betrokkene/slachtoffer 4] aan hem werd overgemaakt op de bankrekening van notaris [naam notaris].

Gelet op deze gang van zaken, is de rechtbank van oordeel dat dient te worden aangenomen dat [betrokkene/slachtoffer 4] het bedrag van 4 miljoen gulden niet vrijwillig heeft betaald maar daartoe is gedwongen door geweld en bedreiging met geweld.

Dat verdachte ook direct bij het toepassen van geweld en bedreiging met geweld jegens [betrokkene/slachtoffer 4] betrokken is geweest, blijkt voorts uit hetgeen [betrokkene/slachtoffer 5] daarover heeft verklaard bij de rechter-commissaris. [Betrokkene/slachtoffer 5] heeft op een later tijdstip, toen hij weer op goede voet met verdachte stond, van verdachte zelf gehoord dat deze samen met [betrokkene H.] en anderen [betrokkene/slachtoffer 4] had afgeperst. Verdachte vertelde hem dat het zo naar [betrokkene/slachtoffer 4] werd gebracht dat er nog een zwaardere groep achter zat, dat hij daar niet tegen op zou kunnen en dat het beter was om hem maar te betalen. Verdachte vertelde hem verder dat [betrokkene/slachtoffer 4] in een kofferbak was gestopt en "dat ze het zwaarder gemaakt hebben, dat ik groter ben."

De raadsman van verdachte heeft tijdens de pro-forma behandelingen van de zaak steeds betoogd dat [betrokkene/slachtoffer 5] in deze zaak onbetrouwbaar is, gezien zijn eigen rol in het geheel en het belang dat hij heeft bij het verhullen van de waarheid. De rechtbank verwerpt dat verweer. De verklaring van [betrokkene/slachtoffer 5] wordt zowel ondersteund door de verklaring van [getuige 9], als door de uitlatingen die [betrokkene/slachtoffer 4] in de video-opname van Bureau Misdaad heeft gedaan. Daarbij heeft [betrokkene/slachtoffer 4] tegenover [betrokkene/slachtoffer 5] niet alleen bevestigd dat het gesprek over de Spuistraat-transactie heeft plaatsgevonden en dat hij tijdens dat gesprek verdachte heeft beledigd; ook heeft [betrokkene/slachtoffer 4] verklaard dat verdachte "er anderen bij heeft gehaald", dat er "hele grote jongens" bij kwamen, "Heel groot...die je dagelijks in de kranten ziet" en dat hij, [betrokkene/slachtoffer 4], geen schijn van kans had. Voorts worden bovengenoemde verklaringen van [betrokkene/slachtoffer 5], [getuige 9] en [getuige/slachtoffer 2] nog ondersteund door de verklaringen van [getuige 10] (RC 13 juni 2005).

Gezien de inhoud van bovenstaande verklaringen van [betrokkene/slachtoffer 4] en de (overige) getuigen, het feit dat de genoemde getuigen hun wetenschap ten aanzien van de afpersing uit verschillende bronnen hebben vernomen en het feit dat hetgeen zij over de afpersing hebben gehoord van hun bronnen op essentiële punten met elkaar overeen komt, is de rechtbank van oordeel dat wettig en overtuigend bewezen kan worden dat [betrokkene/slachtoffer 4] door verdachte, samen met anderen, is afgeperst. Ten overvloede merkt de rechtbank hierbij nog op dat haar overtuiging dat het tenlastegelegde door verdachte is gepleegd ook wordt ondersteund door het feit dat het onderhavige delict niet op zichzelf staat, maar deel uit maakt van een reeks strafbare feiten waaronder afpersing en bedreiging die verdachte vanaf 2000 heeft gepleegd.

De ontkenning door [betrokkene/slachtoffer 4] tijdens de verhoren tegenover politie en rechter(s) dat een afpersing heeft plaatsgevonden kan daaraan niet afdoen. Deze ontkenning laat zich overigens ook goed verklaren. Niet alleen [getuige/slachtoffer 2] heeft daarover verklaard, ook [betrokkene/slachtoffer 4] zelf heeft in de video-opname van Bureau Misdaad tegenover [betrokkene/slachtoffer 5] verklaard dat hij er belang bij heeft om de druk van verdachte te doen afnemen door "de spanning eraf te houden". Het zal onder meer deze angst voor verdachte (en diens mededaders) zijn die [betrokkene/slachtoffer 4] niet alleen hebben gedwongen tot de betaling van een groot geldbedrag maar hem er ook van hebben weerhouden om belastend jegens verdachte te verklaren en hem ertoe hebben gebracht om de afpersing tegen beter weten in te blijven ontkennen.

In dit verband dient ook de in de bewezenverklaring als derde genoemde feitelijkheid te worden geduid. Uit de verklaringen van bovengenoemde getuigen, met name uit de verklaring van [betrokkene/slachtoffer 5], maar ook uit de uitlatingen van [betrokkene/slachtoffer 4] in de video-opname, blijkt dat voorafgaande aan de daadwerkelijke afpersing [betrokkene/slachtoffer 4] is benaderd door verdachte en/of een of meer van zijn mededaders en dat zij [betrokkene/slachtoffer 4] hebben doen voorkomen dat hij, als gevolg van de belediging die hij aan het adres van verdachte had gedaan, nu te maken had met een grotere groep dan verdachte alleen en dat hij om uit de problemen te komen maar beter kon betalen. De rechtbank is van oordeel dat deze situatie een dermate dreigend karakter had dat bij [betrokkene/slachtoffer 4] een gerechtvaardigde vrees kon ontstaan voor geweld van de zijde van verdachte en/of zijn mededaders, welke situatie er mede toe heeft bijgedragen dat [betrokkene/slachtoffer 4] uiteindelijk niet anders kon dan het geldbedrag aan verdachte en zijn mededaders te betalen.

* ten aanzien van feit 2 (afpersing [betrokkene/slachtoffer 5]):

In de bewijsmiddelen wordt door personen met betrekking tot de afpersing van het slachtoffer afwisselend gesproken over een geldbedrag van 200.000 euro en 200.000 gulden. Nu op de schriftelijke opdracht van het slachtoffer aan notaris [naam notaris] (pand 5) en op het rekeningafschrift 47 (Pand 6) van de ABN-Amrobank van het rekeningnummer van de Stichting Derdengelden [naam advocatenkantoor] een bedrag van 90.756,04 euro vermeld staat als zijnde het bedrag dat in opdracht van het slachtoffer door notaris [naam notaris] moest worden en is overgeboekt naar de derdengeldrekening van [naam advocatenkantoor], is de rechtbank van oordeel dat het door verdachte bij het slachtoffer afgeperste bedrag 200.000 gulden (zijnde 90.756,04 euro) bedraagt. Dit oordeel wordt voorts ondersteund door de verklaring van [betrokkene Z],die bij de afpersing aanwezig was en de opdracht tot overboeking heeft moeten opstellen, en die ook verklaart over een bedrag van 200.000 gulden, zijnde het equivalent van het overgemaakte bedrag van euro 90.756,04.

De rechtbank bezigt ieder bewijsmiddel, ook in onderdelen, telkens slechts voor het bewijs van het feit waarop het blijkens zijn inhoud betrekking heeft.

De rechtbank bezigt de inhoud van de geschriften als bedoeld in artikel 344, lid 1 sub 5° van het Wetboek van Strafvordering alleen in verband met de inhoud van andere bewijsmiddelen.

De bewijsmiddelen zijn als bijlage 3 aan dit vonnis gehecht en maakt hiervan deel uit.

5. De strafbaarheid van het bewezenverklaarde

De bewezen geachte feiten zijn volgens de wet strafbaar. Het bestaan van een rechtvaardigingsgrond is niet aannemelijk geworden.

Het bewezenverklaarde levert op:

Parketnummer 13/120116-03

3. WITWASSEN;

4. MEDEPLEGEN VAN VALSHEID IN GESCHRIFT, MEERMALEN GEPLEEGD;

5. MEDEPLEGEN VAN VALSHEID IN GESCHRIFT, MEERMALEN GEPLEEGD;

6. BEDREIGING MET VERKRACHTING

en

BEDREIGING MET ZWARE MISHANDELING;

Parketnummer 13/520028-05

2. AFPERSING.

6. De strafbaarheid van de verdachte

Er is geen omstandigheid aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de verdachte uitsluit. De verdachte is dus strafbaar.

7. De redenen, die de straf hebben bepaald of tot de maatregel hebben geleid

Daarbij is in het bijzonder het volgende in aanmerking genomen.

Verdachte heeft zich in de periode 2000-2004 in Amsterdam en omstreken schuldig gemaakt aan vier afpersingen van al dan niet vermogende personen. Een deel van het door afpersingen verkregen geld heeft hij witgewassen via inschakeling van een door hem onder druk gezette directeur van een bedrijf dat in zijn opdracht valse facturen opstelde. Daarnaast heeft verdachte de directeur van een ander bedrijf onder druk gezet om valse leenovereenkomsten te ondertekenen en heeft hij iemand bedreigd met verkrachting en zware mishandeling.

De grootste, meest spraakmakende en in chronologie eerste afpersing in dit dossier betreft de Amsterdamse zakenman [betrokkene/slachtoffer 4]. Verdachte heeft in een belediging aan zijn adres door [betrokkene/slachtoffer 4] in het jaar 2000 nadrukkelijk aanleiding gezocht en gevonden om [betrokkene/slachtoffer 4] met behulp van anderen onder dusdanige levensbedreigende druk te zetten - hij heeft bij de daadwerkelijke afpersing een pistool op het hoofd gekregen en is in een kofferbak vervoerd - dat hij kennelijk geen andere uitweg zag dan met een miljoenenbedrag over de brug te komen. Een aanzienlijk deel van het door [betrokkene/slachtoffer 4] betaalde bedrag is vervolgens in handen van verdachte gekomen.

In april 2002 werd de zakenman [betrokkene/slachtoffer 5] door verdachte afgeperst. Na een periode waarin verdachte met dit slachtoffer nauw zakelijk en vriendschappelijk contact had opgebouwd - verdachte trad op als diens `adviseur'- gebruikte verdachte eerst de eerder genoemde belediging door [betrokkene/slachtoffer 4] als aanleiding om [betrokkene/slachtoffer 5] ter verantwoording te roepen en hem langzaam in de tang te nemen. Verdachte nam het hem zeer kwalijk dat hij verdachte niet op de hoogte had gebracht van de belediging die [betrokkene/slachtoffer 4] tegenover [betrokkene/slachtoffer 5] had geuit. Enige tijd later creëerde verdachte een nieuw excuus om het slachtoffer verder in zijn macht te brengen. [Betrokkene/slachtoffer 5] zou zijn financiële mogelijkheden om voor verdachte een belastingschuld te voldoen, hebben verzwegen. Oprechte woede hierover veinzend, stelde verdachte het slachtoffer voor de keuze: zijn bloed of zijn geld. Hevig ontdaan over deze bedreigende situatie koos [betrokkene/slachtoffer 5] eieren voor zijn geld en hij betaalde verdachte de door hem opgelegde `boete' van tweehonderdduizend gulden.

Op 8 augustus 2002 was verdachte betrokken bij een derde afpersing. Deze afpersing heeft een lange voorgeschiedenis gehad. Opvallend daarin was dat het aanvankelijke slachtoffer van verdachte, [betrokkene/slachtoffer 4], betrokkenheid had bij de afpersing, hoewel niet duidelijk is in hoeverre hij daarbij onder druk is gezet door verdachte en/of anderen. In de tijd vóór de daadwerkelijke afpersing werd het slachtoffer - een horecaondernemer - mede door [betrokkene/slachtoffer 4] en zijn naaste medewerker [betrokkene G] in een zodanige penibele financiële situatie gemanoeuvreerd dat hij geen andere uitweg zag dan zijn onderneming [naam onderneming] stukje bij beetje en uiteindelijk mede in belangrijke mate door het handelen van verdachte uit handen te geven. Verdachte zelf heeft het slachtoffer op 8 augustus 2002 onder bedreiging van geweld bij de notaris laten tekenen voor de overdracht van zijn onderneming, waardoor zijn bedrijf grotendeels in handen kwam van [betrokkene/slachtoffer 4].

Op verzoek van [betrokkene/slachtoffer 4] nam verdachte in mei en juni 2004 contact op met [slachtoffer 3]. Volgens [betrokkene/slachtoffer 4] viel [slachtoffer 3] zijn ex-vriendin, een kennis van [betrokkene/slachtoffer 4], regelmatig lastig en [betrokkene/slachtoffer 4] wilde dat verdachte ervoor zou zorgen dat hij daarmee zou stoppen. Tijdens twee van hun telefonische contacten bedreigde verdachte [slachtoffer 3] vervolgens met verkrachting en met zware mishandeling.

Vlak voor zijn aanhouding door de politie in december 2004 pleegde verdachte samen met een ander zijn laatste afpersing. Die ander schakelde verdachte in om een veronderstelde geldschuld van viereneenhalf duizend euro bij een ex-compagnon te incasseren. Zij gingen bij het slachtoffer thuis langs en lieten hem weten dat wanneer hij niet snel zou betalen, zij het huis van het slachtoffer zouden leeghalen of dat er mogelijk ergere gevolgen te verwachten zouden zijn. Ook dit slachtoffer voelde zich hevig geïntimideerd en hoewel hij niet er van overtuigd was dat hij geld schuldig was, betaalde hij snel.

Om zijn illegaal verdiende geld te kunnen verantwoorden, zette verdachte een netwerk van contacten op waarmee hij zijn geld onopvallend kon innen. Twee directeuren van relatief kleine bedrijven werden door hem onder druk gezet om valse facturen en leenovereenkomsten op te maken, maar door verdachte werd ook een Amsterdamse advocaat voor zijn karretje gespannen. Verdachte zette deze personen in om vele malen contant geld voor hem op te nemen. Daarbij ging verdachte dusdanig berekenend te werk dat de contante bedragen steeds onder de in de Wet melding ongebruikelijke transacties genoemde grens bleven.

Omtrent de manier van opereren van verdachte merkt de rechtbank nog het navolgende op.

Soms bereidt verdachte de afpersing op geraffineerde en geduldige wijze voor. Voorafgaand aan de afpersing van [betrokkene/slachtoffer 5] investeerde hij veel tijd en inspanningen om met dit slachtoffer in contact te komen en zijn vertrouwen te winnen. Hij deed zich voor als een beveiligingsadviseur en verrichtte in eerste instantie ogenschijnlijk vrijgevig allerlei hand- en spandiensten. Tegelijkertijd creëerde verdachte van zichzelf een beeld van een man met wie niet te spotten valt. Een geliefde strategie van verdachte is daarbij kennelijk zijn slachtoffers intimiderende verhalen te vertellen over de tijd dat hij voor de Israëlische geheime dienst (de Mossad) werkte. Toen de verdachte zich eenmaal had `ingevreten' in het leven van [betrokkene/slachtoffer 5] legde hij zijn schaapskleren af en zocht hij naar een (futiele) aanleiding om de rollen om te draaien. Verdachte manoeuvreert zich dan in de rol van onaantastbare wreker die voorwendt dat hij het volste recht heeft zijn slachtoffers grote geldbedragen af te troggelen.

Het handelen van verdachte is in de eerste plaats uitermate beschadigend voor de slachtoffers. De verdachte maakt op grove en meedogenloze wijze misbruik van het in hem gestelde vertrouwen. Dat hij zijn slachtoffers het gevoel geeft dat zij dat aan zichzelf te wijten hebben, verklaart ook deels waarom zij ontredderd achterblijven. De stelselmatige intimidatie die verdachte voorts uitoefent op slachtoffers met wie hij nog niet eerder nauw contact onderhield, is voor hen zeer bedreigend en tast hun vrijheid van handelen in verregaande mate aan. De werkwijze van verdachte maakt de slachtoffers dan ook kapot en zaait grote angst in hun directe omgeving, maar ook in de maatschappij.

Verdachte heeft op geen enkele wijze de indruk gegeven dat hij zich bewust is van het laakbare van zijn gedrag en dat hij voornemens is zich hiervan in de toekomst te onthouden. Hoewel verdachte in Nederland nog niet eerder voor soortgelijke feiten is veroordeeld, bieden de meedogenloze en structurele wijze waarop verdachte zich van criminele activiteiten bedient, alsmede de wijze waarop verdachte zich gedurende de gehele procedure heeft opgesteld, de rechtbank geen aanknopingspunt om een deel van de straf voorwaardelijk op te leggen.

De rechtbank is dan ook van oordeel dat op het bewezenverklaarde handelen van verdachte niet anders kan worden gereageerd dan met de oplegging van een geheel onvoorwaardelijke gevangenisstraf van lange duur. De rechtbank honoreert de eis van de officier van justitie en zal verdachte een gevangenisstraf opleggen voor de duur van acht jaren.

8. De toepasselijke wettelijke voorschriften

De artikelen 47, 57, 225, 285, 312, 317 en 420bis van het Wetboek van Strafrecht.

9. De beslissing

De rechtbank

verklaart bewezen dat de verdachte de ten laste gelegde feiten heeft begaan, zoals vermeld onder 4.2 van dit vonnis;

verklaart niet bewezen wat aan de verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven als bewezen is verklaard en spreekt de verdachte daarvan vrij;

verklaart dat het bewezenverklaarde de onder 5. vermelde strafbare feiten oplevert;

verklaart de verdachte hiervoor strafbaar;

veroordeelt de verdachte wegens die feiten tot:

een GEVANGENISSTRAF voor de duur van ACHT (8 ) JAREN;

beveelt dat de tijd die door de veroordeelde vóór de tenuitvoerlegging van deze uitspraak in verzekering en in voorlopige hechtenis is doorgebracht, bij de uitvoering van de gevangenisstraf geheel in mindering zal worden gebracht.

Dit vonnis is gewezen door:

en uitgesproken op de openbare terechtzitting van 6 december 2006.