Rechtbank Amsterdam, 08-11-2011, BU5246, AWB 09/4901 GEMWT

uitspraak van de meervoudige kamer in de zaak tussen

en

Procesverloop

Bij primair besluit I van 16 maart 2006 heeft verweerder het beleid “Uitgangspunten voor het verlenen van kramenzet- en verhuurvergunningen Albert Cuypmarkt 2005” (Uitgangspunten 2005) ingetrokken, de procedure tot het verlenen van kramenzet- en verhuurvergunningen gestopt en de bestaande vergunningen verlengd tot 1 juli 2008.

Bij primair besluit II van 16 december 2008 heeft verweerder aan EAC een kramenzet- en verhuurvergunning verleend voor de gehele markt en de overige aanvragen afgewezen.

Bij besluit van 15 september 2009 (het bestreden besluit) heeft verweerder, gedeeltelijk in overeenstemming met het advies van de adviescommissie bezwaarschriften (commissie) op de bezwaren van [eiser 1] en [eiser 2] e.a. beslist.

Eisers hebben tegen dit besluit beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Overwegingen

1. Feiten en omstandigheden.

1.1. Eisers zijn kramenzetters en –verhuurders. Voor de Albert Cuypmarkt in Amsterdam worden voor het zetten en verhuren van kramen vergunningen verleend door verweerder. In het verleden waren deze vergunningen jarenlang verleend aan EAC, [persoon 2] en [persoon 3]. Sedert 1997 heeft [eiser 1] ook een kramenzet- en verhuurvergunning voor elf plaatsen.

1.2. Bij besluit van 31 mei 2005 heeft verweerder het beleid Uitgangspunten 2005 (het beleid 2005) vastgesteld, gericht op het na openbare inschrijving verlenen van kramenzet- en verhuurvergunningen voor de Albert Cuypmarkt.

1.3. Op 13 juli 2005 heeft [eiser 1] op grond van het beleid 2005 een kramenzet- en verhuurvergunning aangevraagd. Op 16 maart 2006 heeft verweerder het primaire besluit I genomen, waarbij dit beleid werd ingetrokken. Daarbij werd overwogen dat het niet mogelijk bleek aanvragen om vergunningen op grond van het beleid 2005 te beoordelen en dat er een onderzoek moest plaatsvinden naar een beter, wel werkbaar beleid. Omdat er door de intrekking geen beleid was om aanvragen aan te toetsen, zijn als overgangsmaatregel bij het primaire besluit I alle bestaande vergunningen verlengd tot 1 juli 2008. Bij besluit van 27 mei 2008 heeft verweerder de bestaande vergunningen vervolgens nogmaals verlengd, ditmaal tot 1 januari 2009.

1.4. [eiser 1] heeft tegen het primaire besluit I een bezwaarschrift ingediend. Op 15 mei 2007 is een beslissing op dit bezwaar genomen, die op 25 september 2008 door verweerder is ingetrokken bij de mondelinge behandeling van het tegen dit besluit ingestelde beroep. Daarbij is aangekondigd dat de aanvragen op grond van het inmiddels vastgestelde nieuwe beleid zouden worden beoordeeld.

Vervolgens worden de inschrijvingen van alle kramenzetters die voldoen aan de voorwaarden voorgelegd aan de marktadviescommissie met het verzoek één inschrijver voor te dragen voor een vergunning. De marktadviescommissie weegt in haar keuze de geboden kwaliteit en de prijs en kiest het pakket dat de markt het meest te bieden heeft. Het Dagelijks Bestuur zal in principe de keus van de marktadviescommissie overnemen.

1.8. Na de bekendmaking van het beleid 2008 heeft verweerder van, onder andere, [eiser 1] B.V. op 26 juni 2008 en EAC op 1 juli 2008 een (nieuwe) aanvraag ontvangen om een kramenzet- en verhuurvergunning.

1.9. Bij primair besluit II heeft verweerder aan EAC een kramenzet- en verhuurvergunning verleend en de overige aanvragen afgewezen.

1.10. Hiertegen hebben [eiser 1] B.V., [eiser 1], [eiser 1] B.V. i.o., [eiser 2] en diverse andere marktkooplieden, alle op 29 december 2008, bezwaarschriften ingediend. Verweerder heeft, op verzoek van de commissie, de aanvragers in maart en april 2009 in de gelegenheid gesteld hun aanvragen aan te vullen. Het bezwaar is, in verband met de ingetrokken beslissing op bezwaar van 15 mei 2007 mede gericht geacht tegen het primaire besluit I.

1.11. Blijkens het bestreden besluit stelt verweerder zich, zakelijk weergegeven, op het standpunt dat de bezwaren van [eiser 2] e.a. tegen het primaire besluit I niet-ontvankelijk zijn en dat niet aannemelijk is dat [eiser 1] op grond van zijn aanvragen 2005 en 2008 kan voldoen aan het beleid 2005 en de in het beleid 2008 genoemde inschrijvingsvoorwaarden.

1.12. Eisers hebben het bestreden besluit gemotiveerd bestreden. Op de standpunten van partijen zal hierna, waar nodig, nader worden ingegaan.

2. Beoordeling van het geschil

Ontvankelijkheid [eiser 2] e.a.

2.1 De rechtbank dient eerst de vraag te beantwoorden of [eiser 2] e.a. belanghebbende zijn als bedoeld in de artikel 1:2 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

2.2. Verweerder stelt zich op het standpunt dat de tegen het primaire besluit II gerichte bezwaren van [eiser 2] e.a. niet-ontvankelijk dienen te worden verklaard, omdat uit dit besluit geen rechtstreekse rechten of verplichtingen voortvloeien voor [eiser 2] e.a.. [eiser 2] e.a. betwisten dit. Zij willen hun kramen betrekken van [eiser 1] en niet van een door verweerder aangewezen kramenzetter.

2.3. Dit belang dat [eiser 2] e.a. stellen te hebben bij het onderhavige beroep is daarmee een belang dat slechts via een privaatrechtelijke relatie tussen [eiser 1] als verhuurder van kramen en [eiser 2] e.a. als huurders daarvan valt aan te nemen. Daarmee is dit een afgeleid belang van het belang dat [eiser 1] als rechtstreeks getroffene bij het besluit heeft. Aldus is het belang van [eiser 2] e.a. niet rechtstreeks bij het bestreden besluit betrokken.

2.4. Nu [eiser 2] e.a. niet kunnen worden aangemerkt als belanghebbenden in de zin van artikel 1:2, eerste lid, van de Awb heeft verweerder hun bezwaren terecht niet-ontvankelijk verklaard en zal de rechtbank hun beroep ongegrond verklaren.

Ontvankelijkheid [eiser 1]

2.5. Uit (de aanvullingen op) het bezwaarschrift blijkt dat eerst bezwaar is gemaakt door [eiser 1] B.V., maar dat deze besloten vennootschap nog niet bij de Kamer van Koophandel is ingeschreven, zodat het bezwaar mede moet worden geacht te zijn ingediend door [eiser 1] en [eiser 1] B.V. i.o. Het beroep is ingesteld namens [eiser 1] en [eiser 1] B.V. i.o.

2.6. Gelet op het voorgaande is het beroep van [eiser 1], voor zover handelend namens [eiser 1] B.V., niet-ontvankelijk.

2.7. Niet gebleken is dat [eiser 1] B.V. onder die naam is opgericht. In dat geval, zo volgt uit de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak (Afdeling) van 1 februari 2006 (te vinden op www.rechtspraak.nl, onder LJ-nummer LJN AV0929), is het beroep slechts ontvankelijk, voor zover het is ingesteld door de natuurlijke persoon die handelt onder de naam [eiser 1] B.V. i.o. en die daartoe een eigen, rechtstreeks bij het bestreden besluit betrokken belang behartigt. Daarvan is in dit geval sprake. De natuurlijke persoon in kwestie is [eiser 1], die ten tijde van belang als kramenzetter met een daartoe strekkende vergunning op de Albert Cuyp werkzaam was. [eiser 1] is dus belanghebbende in de zin van artikel 1:2, eerste lid, van de Awb.

De aanvraag 2005

2.8. Verweerder heeft de aanvraag van [eiser 1] getoetst aan het in de Uitgangspunten 2005 neergelegde beleid en de daaraan door verweerder gegeven uitleg. De rechtbank stelt echter vast dat verweerder bij het primaire besluit I het beleid 2005 heeft ingetrokken. Het beleid is ingetrokken omdat het niet mogelijk bleek aanvragen op grond van dit beleid te beoordelen. De reeds voor 2005 geldende vergunningen zijn in eerste instantie, in afwachting van nieuw beleid, verlengd. Onder die omstandigheden kan de aanvraag 2005 niet op grond van dit beleid alsnog worden beoordeeld. Nu verweerder het bestreden besluit niettemin heeft gebaseerd op de het beleid 2005 is de rechtbank van oordeel dat dit besluit niet berust op een deugdelijke motivering en dus in strijd is met het bepaalde in artikel 7:12 van de Awb. De rechtbank zal het beroep in zoverre gegrond verklaren.

De aanvraag 2008

2.9. In geding is aan welke voorwaarden verweerder deze aanvraag van [eiser 1] heeft getoetst en of verweerder op grond van die toetsing die aanvraag terecht heeft kunnen afwijzen. De rechtbank stelt hierbij voorop dat verweerder zich desgevraagd ter zitting nadrukkelijk op het standpunt heeft gesteld dat het advies dat door de MAC is uitgebracht niet is betrokken bij het bestreden besluit, maar dat dit op basis van een eigen afweging tot stand is gekomen.

2.10. Aan het bestreden besluit ligt ten grondslag dat alle inschrijvingsvoorwaarden (zie hiervoor onder 1.6) van belang zijn bij de beoordeling van de vraag welke ingediende aanvraag uiteindelijk gekozen wordt voor vergunningverlening. Verweerder acht niet aannemelijk dat [eiser 1] kan voldoen aan de inschrijvingsvoorwaarden 3, 6, 8, 19, 22 en 24, omdat [eiser 1] onvoldoende heeft onderbouwd dat hij over de benodigde financiering kan beschikken om de gemeente te vrijwaren, belastingen en premies te betalen en de benodigde materialen en ruimtes te bekostigen. Voorts heeft [eiser 1] weliswaar dertig jaar ervaring op de markt, maar is deze beperkt tot het zetten en verhuren van elf kramen, aldus verweerder.

2.11. [eiser 1] stelt dat hij op grond van artikel 4:2 van de Awb niet hoefde te onderbouwen dat hij aan die voorwaarden kan voldoen omdat dit geen inschrijvingsvoorwaarden zijn, maar aan een inmiddels verleende vergunning te verbinden voorwaarden.

2.12. Zoals hiervoor onder 1.7 is aangehaald, volgt omtrent de selectieprocedure uit het beleid 2008 dat de inschrijving (slechts) wordt beoordeeld op de selectievoorwaarden zoals geformuleerd in artikel 5 (aansprakelijkheid), de artikelen 6 tot en met 8 (bedrijfsvoering), de artikelen 12 tot en met 15 (aan de kramen te stellen eisen) en de artikelen 16 tot en met 19 (kwaliteits- en veiligheidnormen). Niettemin heeft de gemachtigde van verweerder ter zitting desgevraagd verklaard dat een beoogd vergunninghouder aan alle inschrijvingsvoorwaarden moet voldoen omdat het zinloos zou zijn een vergunning te verlenen aan een vergunninghouder waarvan vaststaat dat deze niet aan de aan de vergunning te verbinden voorwaarden kan voldoen. Het bepaalde in de specifiek genoemde artikelen wordt gebruikt als selectiecriterium om de ingediende aanvragen onderling inhoudelijk te vergelijken.

2.14. Voorts staat in de hiervoor onder 1.7 aangehaalde bijlage bij het beleid 2008 vermeld dat de keus primair door de prijs wordt bepaald in het geval dat de MAC geen advies kan geven en verweerder de selectie zelf zal doen. De rechtbank stelt vast dat die situatie zich hier voordoet nu verweerder het advies van de MAC niet aan het bestreden besluit ten grondslag heeft gelegd en [eiser 1] in zijn aanvraag de laagste weekprijs heeft genoemd. Desgevraagd heeft de gemachtigde van verweerder ter zitting erkend dat uit (genoemd schema in) het beleid 2008 onvoldoende tot uiting komt dat bij de beoordeling van de aanvragen niet primair naar de prijs, maar vooral naar de kwaliteit wordt gekeken, aldus de gemachtigde van verweerder.

2.15. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen kan het afwijzen van de aanvraag van eiser niet worden gedragen door de motivering dat hij niet aan alle inschrijvingsvoorwaarden voldoet. Wegens strijd met het bepaalde in artikelen 3:2 en 7:12, eerste lid, van de Awb komt het bestreden besluit ook wat dit onderdeel betreft voor vernietiging in aanmerking. De rechtbank zal het beroep in zoverre gegrond verklaren.

2.16. De rechtbank stelt tot slot vast dat niet gebleken is dat de heer [persoon 4] namens vergunninghouder EAC de besluitvorming van de MAC heeft beïnvloed. Uit de stukken volgt dit niet. [persoon 4] heeft op 20 oktober 2008 niet aan de beraadslagingen van de MAC deelgenomen. Voorts heeft verweerder het advies van de MAC niet aan het bestreden besluit ten grondslag gelegd.

2.17. De rechtbank zal het beroep gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel en het motiveringsbeginsel. Verweerder zal opnieuw op het bezwaarschrift van [eiser 1] dienen te beslissen met inachtneming van wat in deze uitspraak is overwogen.

2.18. De rechtbank ziet aanleiding om verweerder te veroordelen in de proceskosten van [eiser 1]. Deze kosten worden begroot op € 874,00 in beroep. De rechtbank zal verweerder voorts opdragen het door [eiser 1] betaalde griffierecht van € 297,- te vergoeden.

Beslissing

De rechtbank

de griffier de rechter