Rechtbank Amsterdam, 27-07-2017, ECLI:NL:RBAMS:2017:5308, AMS 16/5286

2.1.

Eiser is permanent woonachtig op de [woonboot] , afgemeerd aan het [adres] te Amsterdam (de locatie). Ter plaatse van de locatie geldt het bestemmingsplan ‘Herziening bestemmingsplan Jachthavengebied en Amsterdamse Bos’ (het bestemmingsplan). De locatie heeft de bestemming “Wonen 2”, “Water 2” en “Recreatie 2”.

2.2.

Op 17 februari 2015 heeft eiser voor de locatie een omgevingsvergunning aangevraagd voor het plaatsen van een nieuwe woonboot met bedrijfsruimtes met de naam [naam woonboot] is [aantal meters] lang, [aantal meters] breed en [aantal meters] hoog. Verweerder heeft vervolgens aan eiser bij besluit van 17 juni 2015 een omgevingsvergunning ingevolge de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) verleend voor het plaatsen van een nieuwe woonboot met [bedrijfsruimte] op de locatie.

2.3.

Op 15 september 2015 heeft eiser vervolgens voor de locatie een aanvraag voor een ligplaatsvergunning voor [naam woonboot] gedaan.

2.4.

Verweerder heeft bij het primaire besluit deze aanvraag afgewezen vanwege geconstateerde strijdigheid met het bestemmingsplan. Verwezen is naar artikel 2.3.1, tweede lid, van de Verordening op het Binnenwater (Vob).

2.5.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder, in afwijking van het advies van de bezwaarschriftencommissie, het bezwaar van eiser ongegrond verklaard en het primaire besluit gehandhaafd.

3.1.

Eiser betoogt allereerst dat de Vob niet van toepassing is. Uit jurisprudentie volgt dat woonboten die bedoeld zijn om ter plaatse te functioneren, bouwwerken zijn in de zin van de Wabo. Omdat [naam woonboot] is bedoeld om ter plaatse te functioneren, is de Wabo van toepassing en niet de Vob. Er bestaat geen ruimte voor een gemeentelijke wetgever om een extra vergunningensysteem voor woonboten te creëren. Dit zou in strijd zijn met de artikelen 121 en 122 van de Gemeentewet, aldus eiser. Eiser heeft verwezen naar een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 16 april 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:131).

3.2.

3.3.

De rechtbank is van oordeel dat uit de overwegingen van de Afdeling volgt dat de Vob van toepassing is op de aanvraag van eiser om een ligplaatsvergunning. Dat deze uitspraak zag op een object en de aanvraag van eiser ziet op een woonboot, maakt dit niet anders. Zoals hiervoor is overwogen viel ten tijde van belang in de uitspraak van de Afdeling een woonboot nog buiten het toepassingsbereik van de Vob en is dat sinds 8 december 2014 niet meer zo.

4.1.

Eiser betoogt – kort gezegd – ook dat verweerder de ligplaatsvergunning niet had mogen weigeren. Verweerder heeft ten onrechte overwogen dat de aan hem verleende omgevingsvergunning van 17 juni 2015 uitsluitend ziet op het bouwen van een bouwwerk en dat daarmee geen omgevingsvergunning is verleend voor het gebruik van gronden of bouwwerken in strijd met een bestemmingsplan.

4.2.

Dit betoog slaagt. Eiser heeft met zijn aanvraag van 17 februari 2015 een omgevingsvergunning aangevraagd voor de hiervoor, in overweging 2.2, omschreven woonboot. Dit was een aanvraag voor het bouwen van een bouwwerk als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder a van de Wabo. Zoals verweerder ter zitting heeft erkend, zag deze aanvraag gelet op artikel 2.10, tweede lid, van de Wabo ook op het eventuele gebruik van de gronden in strijd met het bestemmingsplan als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wabo. Op 17 juni 2015 heeft verweerder een omgevingsvergunning verleend voor het plaatsen van deze woonboot. Niet in geschil is dat de omgevingsvergunning in rechte onaantastbaar is geworden. In de omgevingsvergunning is vermeld dat het project is gelegen in een gebied, waar het bestemmingsplan van kracht is. Daar is ook vermeld dat het project is geprojecteerd op gronden aangewezen voor “Wonen 2” die zijn bestemd voor ligplaats ten behoeve van bedrijfswoondoeleinden. Naar het oordeel van de rechtbank volgt uit de inhoud van die omgevingsvergunning dat eiser [naam woonboot] ter plaatse van de locatie mocht aanleggen en dat een eventuele strijd met het bestemmingsplan is weggenomen. De rechtbank vindt, evenals de bezwaarschriftencommissie, steun voor dat standpunt in de uitspraak van de Afdeling van 14 november 2007 (ECLI:NL:RVS:2007:BB7784). In die uitspraak oordeelde de Afdeling dat het gebruik van een bedrijfspand kan worden geacht rechtstreeks uit de verleende bouwvergunning voort te vloeien als uit de aanvraag zonder meer kan worden afgeleid dat het bouwwerk in strijd met het bestemmingsplan zou worden gebruikt. Niet valt in te zien waarom dat in dit geval anders zou zijn, nu uit de door eiser ingediende aanvraag om een omgevingsvergunning zonder meer duidelijk was dat sprake was van strijd met het bestemmingsplan.

4.3.

Nadat de omgevingsvergunning was verleend, is door verweerder vastgesteld dat de omgevingsvergunning niet verleend had mogen worden in verband met strijd met het bestemmingsplan. Dit neemt echter niet weg dat de omgevingsvergunning is verleend en dat rechtens vast staat dat er geen strijd is met het bestemmingsplan. Verweerders standpunt dat achteraf blijkt dat niet hij, maar het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amsterdam het bevoegde bestuursorgaan was om te beslissen over de omgevingsvergunning vanwege die strijd met het bestemmingsplan, kan hem niet baten. Dat verweerder wellicht niet bevoegd was, neemt namelijk niet weg dat de omgevingsvergunning is verleend en in rechte vaststaat. Door verweerder is ter zitting bevestigd dat er geen ander beletsel bestaat om een ligplaatsvergunning te verlenen en hiervan is de rechtbank ook niet gebleken. Uit het voorgaande volgt dat verweerder ten onrechte de gevraagde ligplaatsvergunning heeft geweigerd

5. Het beroep is gegrond. De rechtbank vernietigt het bestreden besluit wegens strijd met de wet. Omdat het primaire besluit aan hetzelfde gebrek lijdt, voorziet de rechtbank zelf. De rechtbank herroept het primaire besluit, bepaalt dat verweerder de gevraagde ligplaatsvergunning voor [naam woonboot] aan eiser moet verlenen en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het vernietigde bestreden besluit.

6. Omdat het beroep gegrond is, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eiser het door hem betaalde griffierecht vergoedt.

7. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.980,- (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, 1 punt voor het verschijnen ter hoorzitting, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 495,- en een wegingsfactor 1).