Rechtbank Amsterdam, 08-04-2024, ECLI:NL:RBAMS:2024:3485, C/13/747537 / KG ZA 24-183

[gedaagde] , destijds advocaat en een goede bekende van (de familie van) [eiser] , heeft in de periode 2007 tot en met januari 2019 bijstand aan [eiser] verleend bij een erfrechtkwestie (de nalatenschap van de moeder van [eiser] ) en een strafzaak. In die jaren zijn er veel procedures gevoerd waarin [eiser] ook werd bijgestaan door (door [gedaagde] ingeschakelde) andere advocaten.

Op 20 november 2018 is ter afwikkeling van de erfeniskwestie ten guste van [eiser] als erfgenaam een bedrag van € 491.163,00 op de derdengeldrekening van het kantoor van [gedaagde] bijgeschreven.

In januari en april 2019 heeft [gedaagde] aan [eiser] betaling gevraagd van door hem opgemaakte declaraties, namelijk twee declaraties van 10 januari 2019 van € 28.649,78 (strafzaak) en € 207.687,22 (erfeniskwestie) en een declaratie van 10 april 2019 van € 27.077,54 (strafzaak).

[gedaagde] heeft de declaraties van 10 januari 2019 (in totaal een bedrag van € 236.337,00) verrekend met het bedrag van € 491.163,00 dat voor [eiser] op de derdengeldenrekening van [gedaagde] stond. Hiertegen heeft [eiser] geprotesteerd. [eiser] heeft vervolgens een klacht tegen [gedaagde] ingediend bij de deken van de Amsterdamse Orde van Advocaten (hierna: de deken). Ook is [eiser] een kort geding bij deze rechtbank gestart waarin hij heeft gevorderd om het verrekende bedrag van € 236.337,00 op de rekening van de deken te storten. Bij vonnis van 3 april 2019 heeft de voorzieningenrechter deze vordering toegewezen, waarna [gedaagde] gevolg heeft gegeven aan de uitgesproken veroordeling en het bedrag op de rekening van de deken heeft gestort.

[gedaagde] heeft [eiser] voor deze rechtbank gedagvaard en betaling gevorderd van de onder 2.3 genoemde declaraties en van een factuur van € 1.524,60 van mr. Breederveld, een andere advocaat die werkzaamheden voor [eiser] heeft verricht. Ook heeft [gedaagde] in die procedure de terugbetaling gevorderd van een bedrag van € 13.000,00 dat [gedaagde] in privé voor de vader van [eiser] heeft voldaan. [eiser] heeft tegen deze vorderingen verweer gevoerd en in reconventie een verklaring voor recht gevraagd dat de door [gedaagde] gestelde overeenkomsten van opdracht nietig zijn. Subsidiair heeft hij gevorderd om deze overeenkomsten te vernietigen.

Bij vonnis van 5 augustus 2020 heeft deze rechtbank de vorderingen in conventie en in reconventie afgewezen¹. Kort samengevat werd als volgt geoordeeld:

- dat sprake is van geldige overeenkomsten van opdracht tussen partijen van 4 maart 2007 (erfeniskwestie) en 2 mei 2017 (de strafzaak), waarin is overeengekomen dat in onderling overleg naar redelijkheid een einddeclaratie opgemaakt zou worden en, wanneer dat niet zou lukken, een uurtarief van € 275,00 exclusief kosten van toepassing zou zijn;

- dat tussen partijen vast staat dat [gedaagde] in opdracht van [eiser] werkzaamheden heeft verricht, waaruit voortvloeit dat [eiser] – bij gebreke van een afspraak over de hoogte van het loon – een redelijk loon verschuldigd zou zijn;

- dat de vordering van [gedaagde] tot betaling van zijn declaraties niet is verjaard, omdat partijen hebben afgesproken dat de vordering pas opeisbaar is aan het einde van de zaak en na het opstellen van een einddeclaratie, en dit was medio januari 2019;

- dat tussen partijen op 10 januari 2019 overeenstemming is bereikt over een uurtarief van € 121,00 inclusief kosten, maar dat tussen partijen geen overeenstemming is bereikt over de omvang van het aantal uren;

- dat de omvang van de werkzaamheden niet is komen vast te staan; [gedaagde] heeft tijdens de procedure tientallen stukken overgelegd, evenwel zonder daarbij een toelichting te geven; met betrekking tot de erfeniskwestie heeft [gedaagde] geen enkele declaratie of urenspecificatie noch een andere vorm van administratie overgelegd waaruit het aantal uren kan worden afgeleid; ook op vragen van de rechtbank heeft [gedaagde] geen duidelijkheid kunnen geven over de omvang van de door hem gewerkte uren;

- dat [gedaagde] op het punt van de omvang van de uren, in het licht van het gemotiveerde verweer, niet heeft voldaan aan zijn stelplicht, zodat de rechtbank niet aan bewijslevering toekomt en de vordering tot betaling van € 207.687,22 aangaande de erfeniskwestie wordt afgewezen;

- dat de vordering tot betaling van € 28.649,78 als onvoldoende onderbouwd wordt afgewezen, omdat een specificatie bij de declaratie ontbreekt, [eiser] de omvang van deze declaratie heeft betwist en [gedaagde] heeft nagelaten om zijn vordering te onderbouwen;

- dat de vordering tot betaling van € 27.077,54 als onvoldoende onderbouwd wordt afgewezen, omdat de overgelegde specificatie gemotiveerd door [eiser] is weersproken en [gedaagde] heeft nagelaten om zijn vordering nader toe te lichten;

- dat het gevorderde bedrag van € 13.000,00 wordt afgewezen, omdat de door [gedaagde] gestelde garantstelling van [eiser] niet door [eiser] is getekend en daarom niet als grondslag voor de vordering kan dienen;

- dat de factuur van mr. Breederveld van 15 maart 2019 als onvoldoende onderbouwd wordt afgewezen, omdat [eiser] de verschuldigdheid van deze factuur heeft weersproken en het e-mailbericht van 8 maart 2016 waarin [eiser] met betaling van een factuur van mr. Breederveld akkoord gaat, niet op die factuur kan zien omdat de gevorderde factuur ziet op werkzaamheden tot en met 28 februari 2019.

[gedaagde] heeft tegen dit vonnis hoger beroep ingesteld, maar is daarin bij arrest² van 28 december 2021 van het gerechtshof Amsterdam niet-ontvankelijk verklaard, omdat het appel te laat was ingesteld.

Na daartoe verkregen verlof van de voorzieningenrechter van de rechtbank Gelderland heeft [gedaagde] op 21 juli 2023 ten laste van [eiser] beslag gelegd op het bedrag van € 236.337,00 op de rekening van de deken.

Tussen partijen is een bodemprocedure aanhangig geweest bij de rechtbank Gelderland. In die procedure vorderde [gedaagde] (in conventie), voor zover van belang, betaling van dezelfde bedragen als die hij in de procedure bij deze rechtbank heeft gevorderd (zie 2.5 en 2.6). Verder vorderde [gedaagde] , voor zover van belang, betaling van een factuur van € 1.270,50 van mr. Breederveld, [eiser] te veroordelen de deken te instrueren dat het verschuldigde bedrag uit het aangehouden depot aan [gedaagde] voldaan dient te worden en [eiser] te veroordelen tot betaling van de beslagkosten. [eiser] vorderde (in reconventie), voor zover van belang, [gedaagde] te veroordelen medewerking te verlenen aan de uitbetaling van het onder de deken rustende bedrag.

Op 10 januari 2024 heeft de rechtbank Gelderland vonnis³ gewezen. De vorderingen van [gedaagde] zijn grotendeels afgewezen. De rechtbank Gelderland is van oordeel dat de vorderingen van [gedaagde] die hij eerder in de procedure bij deze rechtbank heeft ingesteld afstuiten op het gezag van gewijsde van het vonnis van de rechtbank Amsterdam. De vordering van [gedaagde] tot betaling van een factuur van € 1.270,50 van mr. Breederveld werd wel toegewezen, omdat betaling van die factuur door [eiser] niet in een eerdere procedure door Henriks was gevorderd. Over het door [gedaagde] gelegde beslag heeft de rechtbank Gelderland geoordeeld dat het onrechtmatig is, omdat de vorderingen waarvoor het beslag is gelegd niet toewijsbaar zijn. De rechtbank Gelderland heeft [eiser] en [gedaagde] veroordeeld alle noodzakelijke medewerking te verlenen om de deken te instrueren om uit het door hem aangehouden depot een bedrag van € 1.270,50 aan [gedaagde] te voldoen en het resterende bedrag (€ 235.066,50) aan [eiser] . Verder is [gedaagde] veroordeeld in de proceskosten in conventie, aan de zijde van [eiser] vastgesteld op € 6.244,50.

Bij dagvaarding van 22 maart 2024 heeft [gedaagde] op nader aan te voeren gronden hoger beroep ingesteld tegen het vonnis van de rechtbank Gelderland.