Rechtbank Arnhem, 19-01-2005, AS6086, 115596

Vonnis

in de zaak van

tegen

Partijen zullen in dit vonnis worden aangeduid als Van der Horst en Nuon.

Het verloop van de procedure

Voor het verloop van de procedure tot het tussenvonnis van 6 oktober 2004 wordt naar dat vonnis verwezen. Ter uitvoering van dit tussenvonnis is een comparitie van partijen gehouden. Het proces-verbaal daarvan bevindt zich bij de stukken. Ten slotte is vonnis bepaald.

De vaststaande feiten

1.1 Van der Horst heeft in de maand februari 2002 in de uitoefening van haar bedrijf (aannemen en uitvoeren van weg- en waterbouwkundige werken) werkzaamheden verricht in het kader van de aanleg van de Calatravabruggen in de Haarlemmermeer. Deze werkzaamheden vonden plaats aan de Toolenburgbrug aan de Hoofdweg te Hoofddorp.

1.2 In dezelfde periode en op dezelfde locatie als onder 1.1 genoemd zijn herstelwerkzaamheden verricht aan een beschadigde elektriciteitskabel. Ook zijn ter plaatse meerdere elektriciteitskabels omgelegd.

Mocht er van uw kant nog behoefte zijn om uw claim voort te zetten, dan behouden wij ons het recht voor om bij u te claimen, waardoor er waarschijnlijk een budgetneutrale oplossing uit voortvloeit.”

Het geschil

2 Van der Horst vordert primair dat Nuon wordt veroordeeld om aan haar te voldoen de somma van € 13.301,37, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 11 juni 2004 tot aan de dag der algehele voldoening. Het bedrag van € 13.301,37 bestaat uit de hoofdsom inclusief BTW ten bedrage van € 10.264,98, buitengerechtelijke incassokosten ten bedrage van € 1.539,75 en vertragingsrente tot en met 11 juni 2004 ten bedrage van € 1.496,64. Subsidiair vordert Van der Horst dat Nuon wordt veroordeeld om aan haar te voldoen de somma van € 10.264,98, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf de datum waarop Nuon in verzuim geraakte (13 maart 2002) tot aan de dag der algehele voldoening, alsmede te vermeerderen met de buitengerechtelijke incassokosten ex artikel 6:96 van het Burgerlijk Wetboek (BW), in redelijkheid te stellen op een bedrag ad € 1.539,75, althans op een zodanig bedrag als de rechtbank in goede justitie zal vernemen te behoren. Voorts vordert Van der Horst dat Nuon wordt veroordeeld in de kosten van de procedure.

4. Nuon heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Daarop zal, voor zover van belang, hierna worden ingegaan.

De beoordeling van het geschil

5. Het geschil spitst zich toe op de vraag of er schade is toegebracht aan eigendommen van Van der Horst en zo ja, of Van der Horst Nuon daarvoor aansprakelijk kan stellen op grond van artikel 6:171 BW. In dat kader is van belang dat Nuon heeft gesteld dat de werkzaamheden waarbij de schade zou zijn veroorzaakt niet door haarzelf zijn uitgevoerd, maar door Aannemingsbedrijf [betrokkene 1] B.V. (hierna te noemen “[betrokkene 2]”) en Combinatie [betrokkene 3]-LBU V.O.F. (hierna te noemen “[betrokkene 3]”), welke stelling door Van der Horst niet gemotiveerd is betwist.

6. Tussen partijen is niet in geschil dat de schade zoals gevorderd door Van der Horst is toegebracht bij het omleggen van meerdere in de ondergrond achtergebleven kabels. Uit de stukken blijkt dat er ook werkzaamheden zijn verricht in verband met het herstel van een beschadigde elektriciteitskabel. Gesteld noch gebleken is dat deze werkzaamheden gelijktijdig hebben plaatsgevonden. De brief van 22 juni 2004 (zie 1.8) heeft slechts betrekking op de herstelwerkzaamheden aan de beschadigde elektriciteitskabel. Deze brief kan daarom, anders dan door Van der Horst is betoogd, niet bijdragen aan het bewijs van het bestaan van de schade. De bewijslast terzake rust op Van der Horst. De rechtbank zal haar daarom bewijs opdragen van haar stellingen op dit punt.

7. Nuon heeft op een tweetal punten verweer gevoerd tegen de omvang van de schade, namelijk terzake van de administratiekosten en de algemene kosten winst & risico. Ten aanzien van de gevorderde administratiekosten geldt dat deze kosten geacht kunnen worden te zijn begrepen in het forfaitaire bedrag tot een beloop van twee punten van het toepasselijke liquidatietarief ter zake van buitengerechtelijke kosten. Dit deel van de vordering wordt reeds daarom afgewezen. Ten aanzien van de algemene kosten winst & risico geldt dat deze door Van der Horst onvoldoende zijn onderbouwd, zodat de vordering ook op dit punt moet worden afgewezen.

8. Met betrekking tot de aansprakelijkheid voor de geclaimde schade overweegt de rechtbank het volgende. Artikel 6:171 moet restrictief worden opgevat, zoals door de Hoge Raad is bepaald in zijn arrest van 21 december 2001, NJ 2002/75 (Energie Delfland NV – De Stoeterij De Kraal). Alleen als de zelfstandige hulppersoon deelneemt aan het bedrijf van de opdrachtgever, zodanig dat voor derden de zelfstandigheid van de opdrachtnemer wegvalt, althans niet duidelijk kenbaar is, resteert de mogelijkheid van toepassing van artikel 6:171 BW.

9. In het onderhavige geval volgt uit de bedrijfsomschrijving van Nuon zoals weergegeven onder 1.7 dat [betrokkene 2] en [betrokkene 3] bij het uitvoeren van hun werkzaamheden hebben deelgenomen aan de bedrijfsuitoefening van Nuon. Ook de volledige bedrijfsnaam van Nuon, Nuon Infraservices B.V., wijst erop dat graaf- en grondwerkzaamheden tot de bedrijfsvoering behoren. Daaraan doet niet af dat Nuon naar haar zeggen juist graafwerkzaamheden op grotere schaal gebruikelijk door onderaannemers laat uitvoeren.

10. Voor een geslaagd beroep op artikel 6:171 BW dient echter eveneens vast te staan dat voor Van der Horst niet te onderkennen was dat de schade te wijten was aan een fout van [betrokkene 2] en/of [betrokkene 3]. Dit volgt uit de restrictieve uitleg door de Hoge Raad van artikel 6:171 BW zoals weergegeven onder 8. alsmede uit de wetsgeschiedenis, waaruit kan worden afgeleid dat de wetgever ervan is uitgegaan dat in een situatie waarin voor derden aanstonds kenbaar is dat de werkzaamheden door een zelfstandige derde worden uitgevoerd, niet licht aan de voorwaarden van artikel 6:171 zal zijn voldaan.

11. De verklaring van Van der Horst ter comparitie is naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende om als vaststaand aan te nemen dat voor Van der Horst niet te onderkennen was dat de schade werd veroorzaakt door een zelfstandig werkende derde. Dit geldt temeer nu uit de brieven van Van der Horst gedateerd op respectievelijk 13 en 25 maart 2002 aanwijzingen voor het tegendeel te vinden zijn, namelijk dat Van der Horst wist dat de schade was veroorzaakt door voor Nuon werkende onderaannemers. Verder heeft Nuon gesteld dat [betrokkene 3] en [betrokkene 2] destijds op het werk eigen logo's voerden en dat [betrokkene 3] en [betrokkene 2] werkten met eigen graafmachines zodat er geen misverstand over kon bestaan door wie eventueel schade werd veroorzaakt.

10. Op Van der Horst rust de bewijslast van de door haar gestelde omstandigheid dat voor haar niet te onderkennen was dat de schade is veroorzaakt door [betrokkene 2] en/of [betrokkene 3]. Van der Horst zal daarom door de rechtbank in de gelegenheid worden gesteld om haar stelling ook op dit punt te bewijzen.

11. Voor het geval Van der Horst niet slaagt in het haar opgedragen bewijs stelt de rechtbank vast dat de vordering dan voor afwijzing gereed ligt. Mocht Van der Horst daarentegen wel volledig slagen in haar bewijslevering, dan is de vordering voor wat betreft de hoofdsom toewijsbaar met inachtneming van het onder 7. overwogene. Ten aanzien van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten ten bedrage van € 1.539,75, welke door Nuon zijn betwist, overweegt de rechtbank dat dit bedrag berust op een forfaitair incassotarief. Dat is niet de juiste maatstaf. Omdat op zichzelf wel aannemelijk is dat Van der Horst daadwerkelijk buitengerechtelijke activiteiten heeft (laten) verricht(en) zal de rechtbank de vordering overeenkomstig de inhoud van het rapport Voorwerk matigen tot een bedrag gelijk aan twee punten van het toepasselijke liquidatietarief.

12. Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden. Hoger beroep van dit vonnis is slechts mogelijk tegelijk met dat van het eindvonnis.

De beslissing

De rechtbank

bepaalt dat, voor zover Van der Horst dit bewijs door middel van getuigen wil leveren, de getui-gen door de rechtbank (mr. I.W.M. Laurijssens) gehoord zullen worden in het Paleis van Justitie aan de Walburg-straat 2-4 te Arnhem op een door de recht-bank vast te stellen datum en tijd,

verwijst de zaak naar de tweede rolzitting na de dag- waarop dit vonnis is uitge-sproken voor het opgeven van eventuele getuigen met hun respectieve verhin-derdagen, alsmede de verhinderdagen van de partijen en hun advoca-ten in de maanden februari 2005 tot en met april 2005, waarna dag en uur van het getui-genver-hoor zullen worden bepaald,

bepaalt dat het aan de hand van de gedane opgave(n) vastgestelde tijdstip in beginsel niet zal worden gewij-zigd,

verstaat dat bij gebreke van de gevraagde opgave van getuigen geen gelegen-heid meer zal worden gegeven voor het doen horen van getuigen,

verwijst in dat geval de zaak naar de zesde rolzitting na de dag waarop dit vonnis is uitgespro-ken, voor het nemen van een conclusie na niet gehouden getuigenverhoor aan de zijde van Van der Horst, waarbij deze desgewenst ook het bewijs schriftelijk kan leveren, of voor bepaling datum vonnis,

bepaalt dat de partijen bij de getuigenverhoren aanwezig zullen zijn,

bepaalt voorts dat de partijen, vertegenwoordigd door iemand die van de zaak op de hoogte is en hetzij rechtens hetzij op grond -van een bijzondere schriftelijk volmacht bevoegd is tot het geven van inlichtingen en tot het aangaan van een schikking, indien daartoe naar het oordeel van de rechter(-commissaris) aanleiding bestaat,- tijdens en/of na de getuigenverhoren voor de genoemde rechter zullen verschijnen om aan deze inlichtingen over de zaak te geven en deze te laten onderzoeken of partijen het op een of meer punten met elkaar eens kunnen worden,

bepaalt dat voorzover de partijen in verband met de getuigenverhoren nog stukken in het geding willen brengen, dit dient te geschieden bij akte op de hiervoor bedoelde tweede rolzitting na de dag waarop dit vonnis is uitgesproken,

verstaat dat hoger beroep van dit vonnis alleen mogelijk is tegelijk met dat van het eindvonnis,

houdt iedere verdere beslissing aan.

Dit vonnis is gewezen door mr. I.W.M. Laurijssens en uitge-spro-ken in het openbaar op 19 januari 2005.

de griffier de rechter