Rechtbank Den Haag, 16-03-2021, ECLI:NL:RBDHA:2021:2687, AWB - 18_8452 en 19_49

De voor deze uitspraak relevante wet- en regelgeving is vermeld in de bijlage, die deel uitmaakt van deze uitspraak.

Het is vaste rechtspraak dat de beslissing om al dan niet met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a, onder 1o en 2o van de Wabo, eerste lid, aanhef en onder a, onder 1o en 2o van een omgevingsvergunning te verlenen voor het afwijken van het bestemmingsplan tot – in dit geval – de bevoegdheid van verweerder behoort, waarbij verweerder beleidsruimte heeft. De rechter dient te beoordelen of verweerder in redelijkheid van deze bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken.

In het desbetreffende pand waren voorheen groepswoningen voor verslaafden aanwezig. Volgens eisers is de door verweerder toegestane wijziging naar een woonfunctie in strijd met een goede ruimtelijke ordening, omdat de beoogde 24 appartementen niet passen in het straatbeeld - eensgezinskoopwoningen in het hogere segment - van de [straat] . Eisers vrezen voor negatieve gevolgen voor hun woon- en leefklimaat, omdat de appartementen naar hun inschatting tijdelijk zullen worden bewoond en de huurders geen binding zullen hebben met de buurt.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat de beoogde functiewijziging valt onder artikel 4, negende lid, van het Bor. Dat betekent dat deze functiewijziging met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder a sub 2° van de Wabo vergund kan worden als deze niet in strijd is met een goede ruimtelijke ordening. Verweerder heeft zich in dit verband op het standpunt gesteld dat het contract met de vorige huurder van het pand (Parnassia) afliep en dat vanuit de zorgsector geen belangstelling meer bestond voor het pand. Met de functiewijziging wordt volgens verweerder daarom leegstand van het pand voorkomen. Bovendien past de voorziene woonfunctie volgens verweerder bij het karakter van de omgeving en is niet aannemelijk dat de realisatie van de appartementen zal leiden tot afname van de sociale cohesie in de wijk of tot overlast. Daarbij heeft verweerder betrokken dat de betrokken locatie geen kwetsbaar gebied is. De rechtbank overweegt dat eisers deze overwegingen ten aanzien van de functiewijziging niet gemotiveerd hebben weersproken. Hun stellingen terzake zijn niet van een concrete en verifieerbare onderbouwing voorzien. Gelet hierop heeft verweerder zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat gebruik van het pand voor woondoeleinden niet in strijd is met de goede ruimtelijke ordening.

Vast staat dat het bouwplan in strijd is met artikel 33, onder b, van de planregels omdat niet is voorzien in voldoende parkeergelegenheid voor personenauto’s op eigen terrein. Verweerder heeft deze afwijking toegestaan met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, aanhef en onder c, onder 1o van de Wabo, eerste lid, aanhef en onder c, onder 1o van , in verbinding gelezen met artikel 35.2, aanhef en onder d, van de planregels.

Verweerder heeft voor het bepalen van het aantal benodigde parkeerplekken toepassing gegeven aan de “Nota Parkeernormen Den Haag” van 10 november 2011 en de wijzigingen/aanvullingen op deze nota van 3 maart 2016 (hierna gezamenlijk: de Nota parkeernormen). Daarbij heeft verweerder de parkeerbehoefte in de oude en nieuwe situatie berekend en het verschil tussen deze twee (vier parkeerplaatsen) als parkeereis aan vergunninghouder opgelegd. Verweerder heeft vergunninghouder toegestaan deze vier parkeerplaatsen elders dan op het eigen terrein te realiseren, binnen de loopafstand zoals die is voorgeschreven in de Nota parkeernormen.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich met toepassing van de Nota parkeernormen op het standpunt mogen stellen dat de parkeerbehoefte in de nieuwe situatie 14,6 parkeerplaatsen bedraagt. Bij het berekenen van deze parkeerbehoefte heeft verweerder zich, zoals voorgeschreven in de Nota parkeernormen, rekenschap gegeven van het aantal en de oppervlakte van de te realiseren appartementen. De rechtbank volgt eisers niet in hun betoog dat verweerder een hogere parkeernorm per appartement had moeten hanteren, nu dit betoog niet nader is onderbouwd.

Verweerder heeft de parkeerbehoefte in de oude situatie berekend, uitgaande van 30 woningen voor verslaafdenzorg. Aan de hand van door vergunninghouder aangeleverde informatie over parkeernormen die worden gehanteerd in Nijmegen en Den Bosch, heeft verweerder een parkeernorm vastgesteld van 0,36 parkeerplaats per groepswoning. Aldus is verweerder voor de oude situatie uitgegaan van een parkeerbehoefte van (30 x 0,36 =) 10,8 parkeerplaatsen en heeft hij de parkeerbehoefte in de nieuwe situatie vastgesteld op (14,6 – 10,8 =) afgerond 4 parkeerplaatsen.

Eisers zijn het niet eens met de wijze waarop verweerder de parkeerbehoefte in de oude situatie heeft berekend. Zij stellen dat de parkeerbehoefte in de oude situatie veel lager was omdat de groepswoningen bestemd waren voor verslaafden, die niet over een auto beschikten, en omdat ’s avonds geen personeel in het pand aanwezig was.

6. Gelet op het hetgeen hiervoor is overwogen zal de rechtbank de beroepen in beide zaken gegrond verklaren. Het bestreden besluit komt voor vernietiging in aanmerking voor zover hierin de bezwaren tegen het afwijken van artikel 33, onder b, van het bestemmingsplan ongegrond zijn verklaard. De rechtbank ziet geen aanleiding de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand te laten of zelf in de zaak te voorzien. Ook ziet de rechtbank geen aanleiding om een bestuurlijke lus toe te passen, omdat dat naar het zich laat aanzien geen doelmatige en efficiënte afdoeningswijze zou inhouden. Dat betekent dat verweerder een nieuw besluit op bezwaar dient te nemen met inachtneming van deze uitspraak. Gelet op de gedeeltelijke vernietiging van het bestreden besluit kan verweerder de heroverweging van het primaire besluit in het nieuw te nemen besluit op bezwaar beperken tot de bezwaargronden die betrekking hebben op het aspect parkeren.

7. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eisers gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor zowel [eiser 1] en [eiser 2] als [eiser 3] vast op € 1.068,- (1 punt voor het indienen van een beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 534,- en wegingsfactor 1). Tevens dient verweerder het door [eiser 1] en [eiser 2] betaalde griffierecht van € 174,- en het door [eiser 3] betaalde griffierecht van € 170,- te vergoeden.