Rechtbank Den Haag, 01-02-2023, ECLI:NL:RBDHA:2023:929, 22/666

1.1.

Tijdens de bezwaarprocedure is de tweeling geboren en is de relatie van eiseres met haar vriend beëindigd. Eiseres woont nu met haar drie kinderen in haar kamer bij haar ouders.

2. Verweerder wijst de aanvraag af omdat er volgens hem geen sprake is van een urgent huisvestingsprobleem. Er is sprake van meerdere weigeringsgronden¹ en eiseres heeft niet aannemelijk gemaakt dat de hardheidsclausule op haar situatie van toepassing is.

In het bestreden besluit volhardt verweerder in zijn weigering een urgentieverklaring te verstrekken.

3. Eiseres vindt dat zij de noodzaak voor een urgentieverklaring voldoende heeft onderbouwd. Er is geen sprake van voorzienbare omstandigheden dan wel van omstandigheden die haar te verwijten vallen. De weigeringsgronden zijn dus ten onrechte toegepast. Het beroep op de hardheidsclausule is ten onrechte afgewezen. Ook heeft verweerder ten onrechte geen nader onderzoek verricht.

4. De rechtbank stelt voorop dat verweerder bij het toekennen van een urgentieverklaring beoordelings- en beleidsvrijheid toekomt. Daarom moet de rechtbank het bestreden besluit terughoudend toetsen. Het restrictieve beleid van verweerder ten aanzien van urgentieverklaringen heeft als doel de verdeling van de woningvoorraad onder de vele woningzoekenden op een zo rechtvaardig mogelijke manier te regelen. Het verlenen van voorrang aan de één betekent namelijk dat andere woningzoekenden langer op een woning moeten wachten.

5. Bij het verlenen van urgentieverklaringen is verweerder gehouden aan de weigeringsgronden uit het opgestelde beoordelingssysteem. Dit beleid is door de hoogste bestuursrechter² niet onredelijk geacht, gelet op het grote aantal aanvragen voor een urgentieverklaring en het in verhouding daarmee geringe aantal woningen dat voor toewijzing beschikbaar is.³ In beginsel wordt er geen urgentieverklaring verstrekt als zich één van de in het beleid genoemde algemene weigeringsgronden voordoet.⁴

6. De rechtbank is van oordeel dat verweerder in redelijkheid heeft kunnen besluiten dat eiseres niet voor een urgentieverklaring in aanmerking komt omdat in haar geval een aantal weigeringsgronden van toepassing is. Het huisvestingsprobleem houdt verband in met het inwonen van eiseres (met kinderen) bij een ander huishouden, dat van haar ouders. Een dergelijke situatie is in de Beleidsregel expliciet uitgesloten van een urgentieverklaring. Dit geldt ook voor de situatie dat de aanvrager zwanger is en dat de aanvrager psychische problemen heeft. Eiseres had kunnen voorzien dat gezinsuitbreiding, zonder eerst over een passende woning te beschikken, tot problemen kon leiden.⁵

7. Omdat een algemene weigeringsgrond van toepassing is, hoefde verweerder niet te beoordelen of een urgentieverklaring om sociale of medische redenen kon worden verleend.

8. De rechtbank begrijpt dat de situatie voor eiseres en haar gezin niet ideaal is, maar dit is onvoldoende voor een urgentieverklaring. Eiseres onderscheidt zich met haar woonsituatie onvoldoende van anderen die zich in soortgelijke omstandigheden bevinden. Eiseres heeft haar medische situatie onvoldoende onderbouwd voor een ander oordeel. Enkel een verklaring van de huisarts volstaat niet. Ook is niet aannemelijk gemaakt dat eiseres het vestigingsprobleem niet zelf kan oplossen. De rechtbank is daarom met verweerder van oordeel dat de door eiseres geschetste omstandigheden niet leiden tot onbillijkheden van overwegende aard waardoor verweerder gehouden was om, in afwijking van het beleid, alsnog een urgentieverklaring te verstrekken.

9. Het beroep is ongegrond. Dit betekent dat eiseres geen urgentieverklaring krijgt.

10. Verweerder hoeft de kosten die eiseres voor deze procedure heeft gemaakt niet te vergoeden.