Rechtbank Gelderland, 07-08-2020, ECLI:NL:RBGEL:2020:3995, 7768942

Bij tussenbeschikking van 15 juni 2020 heeft de kantonrechter reeds geoordeeld – samengevat – dat Vion in de haar opgedragen bewijslast ter zake van de aan het ontslag ten grondslag gelegde dringende reden niet is geslaagd en dat ontslag niet rechtsgeldig is gegeven, Vion de vergoeding wegens onregelmatige opzegging (de gefixeerde schadevergoeding), een transitievergoeding en een billijke vergoeding verschuldigd is. Hetgeen ter zake bij tussenbeschikking is overwogen wordt gehandhaafd.

Vion is bij de tussenbeschikking in de gelegenheid gesteld zich uit te laten over de akte van 14 april 2020 aan de zijde van [werknemer] en de daarbij door [werknemer] in het geding gebrachte producties. Vion heeft van die mogelijkheid gebruik gemaakt. Thans wordt een eindbeschikking gegeven.

[werknemer] heeft zijn maandloon bij akte van 14 maart 2020 opnieuw berekend omdat aanvankelijk verzuimd was om het loon per vier weken om te rekenen naar een maandloon. Na herberekening, gebaseerd op het gemiddelde loon over de laatste zes maanden voorafgaand aan het ontslag, bedraagt zijn maandloon € 3.101,56 te vermeerderen met 8% vakantiegeld en 2% eindejaarsuitkering, oftewel € 3.411,71 bruto inclusief genoemde emolumenten. Daarmee komt de transitievergoeding uit op € 38.658,- bruto, aldus [werknemer] .

Vion heeft bij antwoord-akte de juistheid van die berekening bestreden. Vion heeft gesteld, onder verwijzing naar artikel 3 Besluit loonbegrip vergoeding aanzegtermijn en transitievergoeding (verder: het Besluit), dat het loon met de overeengekomen vaste looncomponenten over de laatste twaalf maanden voorafgaand aan het einde van de arbeidsovereenkomst tot uitgangspunt moeten worden genomen. Voorts stelt Vion dat de gehanteerde bedragen niet juist zijn. Onder verwijzing naar bijgevoegde salarisspecificaties komt Vion tot een maandloon van € 2.897,86 bruto, te vermeerderen met 8% vakantiegeld en 2% eindejaarsuitkering, derhalve € 3.187,64 bruto inclusief genoemde emolumenten.

Overwogen wordt als volgt. Op grond van het Besluit moet uitgegaan worden van een gemiddeld maandloon over twaalf maanden voorafgegaand aan de beëindigingsdatum. De kantonrechter zal daarvan uitgaan, niet alleen voor de berekening van de transitievergoeding maar ook voor de berekening van de gefixeerde schadevergoeding en billijke vergoeding. Nu [werknemer] heeft nagelaten bij zijn berekening van de hoogte van het maandloon enige onderbouwing, middels bijvoorbeeld salarisspecificaties, te geven en Vion haar berekening wel met salarisspecificaties heeft onderbouwd, zal daar van uitgegaan worden. Derhalve wordt uitgegaan van een maandloon van € 2.897,86 bruto te vermeerderen met 8% vakantiegeld en 2% eindejaarsuitkering, oftewel € 3.187,64 bruto inclusief genoemde emolumenten.

Nu [werknemer] , gebruikmakend van de zogenoemde switch, alsnog in het ontslag heeft berust, is Vion het loon over de niet inachtgenomen opzegtermijn, te weten van 27 maart 2019 tot 1 augsutus 2019, verschuldigd. Zij zal tot betaling daarvan, berekend op basis van het loon van € 3.187,64 bruto inclusief vakantiegeld en eindejaarsuitkering, worden veroordeeld.

Reeds bij tussenbeschikking is geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat [werknemer] de beweerdelijke partij H1-pallets heeft verkocht, daarbij € 900,- netto van de beweerdelijke koper ( [naam koper] ) heeft ontvangen en dat contant ontvangen bedrag ten onrechte niet heeft afgedragen aan Vion, maar heeft behouden. Nu dit niet is komen vast te staan heeft Vion dit bedrag ten onrechte op de eindafrekening ingehouden. Vion zal tot betaling daarvan worden veroordeeld.

[werknemer] verzoekt hem een billijke vergoeding toe te kennen van € 360.000,- bruto. Vion voert gemotiveerd verweer.

Anders dan door Vion is bepleit, is met het niet rechtsgeldig gegeven ontslag op staande voet de ernstige verwijtbaarheid en daarmee de verschuldigdheid van een billijke vergoeding (in beginsel) gegeven (Kamerstukken II 2013/14, 33818, 4. p. 61). In onderhavige zaak is, daargelaten of het woordje ‘kan’ in artikel 7:681 lid 1 BW zo begrepen moet worden dat - als alternatief voor vernietiging van de opzegging - van enige billijke vergoeding kan worden afgezien, daar geen reden voor. Vion heeft [werknemer] ten onrechte op staande voet ontslagen na een, zo heeft de zaak zich gepresenteerd, onvoldoende zorgvuldig onderzoek.

Zoals bij tussenbeschikking is overwogen, maar voor de overzichtelijkheid hier wordt herhaald, zijn voor de vaststelling van de hoogte van de billijke vergoeding de gezichtspunten zoals door de Hoge Raad gegeven in de zaken New Hairstyle (HR 30 juni 2017, ECLI:NL:HR:2017:1187) en Zinzia (HR 8 juni 2018, ECLI:NL:HR:2018:857) van belang. Het gaat dan onder meer de mate van verwijtbaarheid van de werkgever en de (inkomens)schade van werknemer, welke schade zoveel mogelijk aan de hand van boek 6 BW dient te worden begroot. Daarbij speelt onder meer mee hoelang de arbeidsovereenkomst, het ontslag op staande voet weggedacht, naar verwachting zou hebebn voortgeduurd en op welke termijn de werknemer vervangende inkomsten heeft verworven of, als dat niet zo is, redelijkerwijs zou hebben kunnen verwerven Voorts dient rekening te worden gehouden met de reden die de werknemer heeft om geen vernietiging van het ontslag te verzoeken maar toekenning van een billijke vergoeding en, zo wordt (hoewel door de Hoge Raad niet expliciet benoemd) wel aangenomen, ook de eventuele mate van verwijtbaarheid aan de zijde van de werknemer.

[werknemer] stelt dat het gelet op zijn 25-jarig dienstverband bij Vion gedurende welke hij altijd naar volle tevredenheid heeft gefunctioneerd, zijn leeftijd, opleiding en ervaring, te verwachten was dat hij nog wel 16 jaar, te weten tot zijn pensioendatum, bij Vion zou hebben gewerkt. [werknemer] berekent zijn inkomensschade op, afgerond € 3.000,- per maand en dat tot zijn pensioendatum. Bij akte heeft [werknemer] zijn pensioenschade begroot op € 62.468,-, als gevolg van het verlies van zijn voorwaardelijke pensioenaanspraak omdat hij op 31 december 2020 niet meer in dienst van Vion (of een andere vleesverwerker) zal zijn. Ter onderbouwing daarvan heeft hij ene pensioenoverzicht in het geding gebracht.

Zoals hiervoor is overwogen heeft switch an sich geen drukkend effect op de billijke vergoeding. De vraag die nog wel beantwoord moet worden is of de keus voor de switch en/of de keus van [werknemer] om een baan buiten de vleessector te aanvaarden een drukkend effect heeft op de hoogte van de billijke vergoeding omdat [werknemer] daarmee behoudt van zijn voorwaardelijke pensioenaanspraak niet heeft voorkomen en in zovere niet op de op hem rustende schadebeperkingsplicht heeft voldaan, zoals door Vion, voor het eerst bij antwoord-akte, gesteld.

Dat [werknemer] voor de switch heeft gekozen kan hem, zoals hiervoor is overwogen, niet euvel geduid worden. Ook niet ter voorkoming van zijn pensioenschade. Reden hiervoor is mede gelegen in het gegeven dat Vion, ondanks dat bij tussenbeschikking is geoordeeld dat niet is komen vast te staan dat [werknemer] de H1- pallets onrechtmatig heeft verkocht en de opbrengst in zijn eigen zak heeft gestoken, bepleit - ook weer bij antwoord-akte - dat de arbeidsovereenkomst, om dezelfde redenen die aan het ontslag op staande voet ten grondslag lagen, bij een ontbindingsverzoek zeker zou zijn ontbonden. Een handreiking van Vion aan [werknemer] tot daadwerkelijke terugkeer kan daarin toch niet gelezen worden. Onder die omstandigheden kan de keus voor de switch en daarmee de billijke vergoeding niet ten nadele van [werknemer] werken.

Dat [werknemer] , teneinde zijn voorwaardelijke pensioenaanspraken veilig te stellen, ander werk in de vleessector had moeten zoeken, is door Vion voor het eerst bij antwoord-akte gesteld. Vion doet daarmee een beroep op de schadebeperkingsplicht van [werknemer] . Deze algemeen geformuleerde stelling, in dit late stadium van de procedure, zonder enige onderbouwing met bijvoorbeeld overzichten van vacatures van voor [werknemer] passende functies in de vleessector, kort na het hem gegeven ontslag op staande voet, zal om die reden buiten beschouwing worden gelaten. Evenmin wordt daarin reden gezien om de zaak opnieuw aan te houden teneinde Vion in de gelegenheid te stellen haar stelling te onderbouwen en/of [werknemer] daarop te laten reageren. [werknemer] heeft in ieder geval, zoals hiervoor geoordeeld, aan zijn schadebeperkingsplicht voldaan door snel na het ontslag op staande voet elders werk te aanvaarden. Dat leidt, als hiervoor overwogen, tot een op nihil gestelde inkomensschade. De pensioenschade is derhalve de belangrijkste component van de billijke vergoeding. Omdat niet uit te sluiten is dat, zonder ontslag op staande voet, het dienstverband om andere redenen voor 1 januari 2021 zou zijn geëindigd en/of het pensioen om andere reden niet (volledig) tot uitkering komt, zal de pensioenschade wel gematigd worden.

Al hetgeen hiervoor is overwogen leidt er toe dat de billijke vergoeding wordt begroot op een bedrag van € 45.000,- bruto. Vion zal tot betaling daarvan worden veroordeeld.

De vordering ter zake van de buitengerechtelijke kosten, welke niet is onderbouwd en waarvan de verschuldigdheid, althans de redelijkheid qua hoogte door Vion gemotiveerd is betwist, zal worden afgewezen.

Vion wordt tevens, als verzocht tot afgifte van deugdelijke (salairs)specificaties van de bedragen die zij, zoals hiervoor is overwogen, dient te betalen.

Vion zal als de grotendeels in het ongelijk te stellen partij worden veroordeeld in de kosten van de procedure.

- € 3.187,64 bruto (incl. vakantiegeld en eindejaarsuitkering) per maand over de perdiode van 27 maart 2019 tot 1 augsutus 2019;

- € 900,- netto wegens een ten onrechte op het netto salaris ingehouden bedrag;

- € 36.126,59 bruto ter zake de transitievergoeding;

- € 45.000,- bruto ter zake de billijke vergoeding;