Rechtbank Midden-Nederland, 30-06-2021, ECLI:NL:RBMNE:2021:3601, 9245931

[eiser] wil dat de kantonrechter [gedaagde] verplicht om zijn vakantie voor de zomerperiode vast te stellen conform zijn wensen. Hij wil verlof gedurende de periode 11 augustus tot en met 10 september 2021 (halverwege week 32 t/m week 36) óf de periode 9 augustus tot en met 7 september 2021 (week 32 t/m halve week 36) óf de periode 2 augustus tot en met 31 augustus 2021 (week 31 t/m halve week 35). Telkens dus 4 en een halve week.

Gelet op de aankomende (zomer)vakantieperiode heet [eiser] naar het oordeel van de kantonrechter een spoedeisend en gerechtvaardigd belang bij een snelle beslissing op zijn vordering.

Op 29 december 2020 heeft [eiser] na uitvraag door [gedaagde] een vakantie aanvraag gedaan voor 4,5 week in de zomer van 2021. Hij heeft daarbij drie mogelijke periodes genoemd waarin hij dit verlof zou willen opnemen. Per e-mail van 29 januari 2021 heeft [gedaagde] het verzoek van [eiser] afgewezen en heeft zij [eiser] verzocht om zijn verlof te beperken tot 3 weken.

Wat hierbij op de achtergrond speelt is dat [gedaagde] , gelet op haar moeilijke financiële situatie die vanwege de coronacrisis is verslechterd, in december 2020 een voorstel heeft gedaan voor een nieuw vakantierooster in de zomerperiode van week 28 tot en met 35 (11 juli 2021 tot 5 september 2021, de zogenoemde concentratieperiode) voor de productieafdelingen, zoals de afdeling [naam afdeling] waar [eiser] werkzaam is. In het kader van dit nieuwe vakantierooster is de medewerkers van de afdeling [naam afdeling] gevraagd om zo veel mogelijk verlof in te plannen in week 31 en week 32 van 2021, het verlof te beperken tot maximaal 3 weken en bij een verlof van 3 weken naast week 31 en week 32, week 30 of week 33 als verlof op te nemen. Doelstelling van dit nieuwe rooster is om de productie zo min mogelijk te verstoren (door de grote bulk aan afwezigheid te beperken tot een vaste periode waarin ook veel klanten van [gedaagde] gesloten zijn). [gedaagde] wil hiermee bereiken dat het productiebedrijf in de weken 31 en 32 vrijwel volledig wordt stil gelegd en in de week ervoor en erna met een beperkte bezetting van 50% van de normale bezetting. Zij heeft uitgerekend dat dit leidt tot grotere productiviteit van haar medewerkers en een verminderd beroep op (kostbaar) overwerk na afloop van de vakantieperiode. Volgens haar leidt dit ertoe dat zij sneller positieve resultaten zal halen wat in het belang is van alle medewerkers ter voorkoming van nieuwe reorganisaties. Alle medewerkers van de afdeling [naam afdeling] op [eiser] na zijn met dit nieuwe rooster akkoord gegaan en hebben hun verlofwensen overeenkomstig dit rooster ingericht. Volgens [gedaagde] heeft een groot aantal werknemers aan hun toestemming de voorwaarde verbonden dat deze vakantieregeling voor alle werknemers zou gelden en er geen uitzondering zou worden gemaakt. [gedaagde] voorziet dat als zij een uitzondering gaat maken voor [eiser] anderen hun vakantie ook zullen willen verlengen of aanspraak zullen maken op financiële compensatie. Zij acht een uitzondering voor [eiser] , indien daarvoor geen bijzondere rechtvaardiging is, ook niet collegiaal. Dit zal volgens [gedaagde] bovendien leiden tot ernstige gevolgen voor haar bedrijfsvoering en daarmee haar financiële situatie.

De beantwoording van de vraag of [eiser] in de gelegenheid dient te worden gesteld om het door hem gewenste verlof op te nemen moet worden beantwoord aan de hand van artikel 7:638 BW leden 1 en 2. Daarin is bepaald dat de werkgever de tijdstippen van aanvang en einde van de vakantie vaststelt overeenkomstig de wensen van de werknemer tenzij gewichtige redenen zich daartegen verzetten. Indien de werkgever niet binnen twee weken nadat de werknemer zijn wensen schriftelijk heeft kenbaar gemaakt, schriftelijk aan de werknemer gewichtige redenen heeft aangevoerd, is de vakantie vastgesteld overeenkomstig de wensen van de werknemer.

De kantonrechter komt daarom toe aan de beoordeling van de vraag of [gedaagde] gewichtige redenen heeft die zich tegen de verlofaanvraag van [eiser] verzetten. Van gewichtige redenen is volgens de wetsgeschiedenis sprake wanneer het inwilligen van een verzoek om vakantie tot een zo ernstige verstoring van de bedrijfsvoering (bijvoorbeeld de gang van zaken in het bedrijf zou ontwrichten) leidt dat het belang van de werknemer daar niet tegen opweegt. De eis van gewichtige redenen betekent dat niet lichtvaardig kan worden gesteld dat de wensen van de werknemer niet gehonoreerd kunnen worden.

In deze procedure heeft [gedaagde] naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter niet aannemelijk gemaakt dat er gewichtige redenen zijn die zich tegen de toekenning van het door [eiser] gevraagde verlof verzetten. De kantonrechter kan aan de hand van de door [gedaagde] ingenomen stellingen niet vaststellen dat inwilliging van het verzoek van [eiser] tot een ernstige verstoring van de bedrijfsvoering zal leiden. [gedaagde] voert uitvoerig allerlei belangen aan die zij heeft bij handhaving van het nieuwe rooster voor de medewerkers van de afdeling [naam afdeling] , maar maakt niet concreet welk probleem er precies ontstaat als de verlofaanvraag van [eiser] wordt ingewilligd. Zij geeft aan dat zij vreest dat meer werknemers dan waarschijnlijk een langere vakantie op zullen willen nemen maar laat na verder te onderbouwen om welke aantallen dat dan precies zal gaan en in welke weken dit dan vervolgens tot onoverkomelijke bezettingsproblemen zal leiden. In dit verband is van belang dat de memo van 7 december 2020 helemaal niet spreekt over een noodzaak om geen verlof langer dan 3 weken op te nemen. In de memo staat dat het een wens is van [gedaagde] dat “bij voorkeur een maximale verlofopname van drie weken aaneengesloten” wordt opgenomen “anders komt onze minimale bezetting van 75% in het gedrang”. Dit verhoudt zich slecht met de stelling van [gedaagde] dat alle medewerkers op haar verzoek voor het herstel van [gedaagde] hebben ingestemd met een maximale verlof termijn van drie weken. Het verhoudt zich ook slecht met de door [gedaagde] in dit geding genoemde percentages van 50% bezetting in de week voor en na de beide weken van sluiting en 90% in de andere weken. Termen als “wens” en “bij voorkeur” wijzen niet op een bittere noodzaak, al spreekt er natuurlijk wel het bedrijfsbelang uit. Maar dat is nog niet hetzelfde als het uitgangspunt van de wetgever dat een dreigende verstoring van de bedrijfsvoering moet worden voorkomen. De kantonrechter betrekt hierbij verder het gegeven dat de verlofaanvraag van [eiser] niet in strijd is met de eigen vakantieregels van [gedaagde] en dat soortgelijke verzoeken in het verleden ook zijn gehonoreerd. Het standpunt van [gedaagde] , dat zij om weer financieel gezond te worden niet anders kan dan alle verloven langer dan 3 weken te weigeren is onvoldoende aannemelijk geworden in dit kort geding. Alle betrokken werknemers, ook [eiser] , zijn bereid hun vakantie in ieder geval op te nemen in de twee weken dat [gedaagde] haar bedrijf vrijwel volledig wil sluiten. Uit productie 6 van [gedaagde] is af te leiden dat in 2020 28 van de kennelijk (want ook dit is in dit geding niet voldoende gesteld) relevante groep van 118 werknemers langer dan drie weken verlof heeft genoten ofwel ruim 23%. Daarmee komt de in de memo genoemde 75% dus niet in gevaar. Dat is wel het jaar waarin wellicht als gevolg van de Covid19 epidemie minder behoefte bestond aan langere vakantie maar dat dit door [gedaagde] serieus is onderzocht is gesteld noch gebleken.

Omdat voor dit moment niet vaststaat hoeveel collega’s van [eiser] aanspraak zullen maken op een langere vakantie en in welke mate dit tot een verstoring van de bedrijfsvoering zal leiden, is de kantonrechter voorlopig van oordeel dat [gedaagde] het door [eiser] gevraagde verlof met doorbetaling van loon (voorlopig) zal moeten gedogen. Mocht na deze uitspraak de door [gedaagde] gevreesde situatie ontstaan dat een groot aantal collega’s van [eiser] aanspraak zal maken op een langere vakantie dan zal [gedaagde] een nieuwe inventarisatie moeten maken. Zij heeft dan zo nodig (en rekening houdend met de resterende tijd) op grond van lid 4 van artikel 7:638 nog de mogelijkheid om in overleg met [eiser] het vastgestelde tijdvak van de vakantie te wijzigen als een aantoonbaar ernstige verstoring van de bedrijfsvoering dreigt.

Het voorgaande leidt tot het voorlopig oordeel van de kantonrechter dat [gedaagde] geen gewichtige redenen heeft op grond waarvan de verlofaanvraag van [eiser] zou moeten worden afgewezen. De vordering van [eiser] om [gedaagde] te verplichten om zijn verlof vast te stellen overeenkomstig zijn wensen wordt daarom toegewezen. Voor de oplegging van een dwangsom ziet de kantonrechter geen aanleiding omdat niet vaststaat dat [gedaagde] zonder deze dwangsom niet aan haar verplichting zal voldoen om in overleg met [eiser] zijn vakantie vast te stellen conform een van de drie door hem voorgelegde opties.

[eiser] heeft in deze procedure gelijk gekregen, daarom moet [gedaagde] zijn proceskosten betalen. De kosten van [eiser] worden als volgt berekend:

- dagvaarding € 109,71

- griffierecht € 85,00

- salaris gemachtigde € 747,00

Totaal € 941,71

De kosten die [eiser] na deze procedure eventueel nog zal moeten maken voor de uitvoering van dit vonnis, zullen worden begroot zoals hieronder vermeld.