Rechtbank Midden-Nederland, 12-03-2024, ECLI:NL:RBMNE:2024:1447, 10924333 \ UV EXPL 24-30

De kantonrechter zal de primaire vordering van [eiseres] tot het verwijderen van de waarschuwing en de loonstop uit haar personeelsdossier toewijzen. Hierna zal dit worden toegelicht.

[eiseres] krijgt geen loon meer en heeft dus een spoedeisend belang bij haar vordering. Daarnaast heeft [eiseres] er belang bij dat een eventuele onterechte loonstop in haar personeelsdossier niet meeweegt bij de beoordeling van haar WIA-uitkering.

De Gemeente [gemeente] heeft aangevoerd dat de vordering van [eiseres] niet geschikt is voor beoordeling in kort geding, omdat [eiseres] een declaratoire uitspraak van de kantonrechter vraagt. Daarnaast heeft de Gemeente [gemeente] gesteld dat het verwijderen van stukken uit een personeelsdossier een definitief karakter heeft. De kantonrechter ziet niet in waarom het verwijderen van stukken uit een personeelsdossier een definitief karakter heeft. De stukken kunnen immers weer in het dossier worden gestopt als op een later moment in een bodemprocedure of in hoger beroep komt vast te staan dat de voorziening tot verwijdering ten onrechte is gegeven. Als in deze procedure voldoende aannemelijk is geworden dat de waarschuwing en de loonstop ten onrechte door de Gemeente [gemeente] zijn gegeven en doorgevoerd, dan kan als voorlopige voorziening worden besloten dat de Gemeente [gemeente] deze stukken uit het personeelsdossier moet verwijderen. Dat [eiseres] uit onwetendheid in het petitum (mitsdien) van de dagvaarding haar vordering niet als een voorlopige voorziening heeft geformuleerd staat toewijzing hiervan niet in de weg. Een voorlopige voorziening is immers het mindere van wat [eiseres] heeft gevorderd. Dit formele verweer van de Gemeente [gemeente] gaat dan ook niet op.

Hoewel duidelijk is dat [eiseres] graag opheffing van de loonstop wil en zij dit ook benoemt in haar dagvaarding, heeft [eiseres] deze vordering/eis niet vermeld in het petitum van haar dagvaarding. Het staat de kantonrechter niet vrij om een vordering toe te wijzen die niet in het petitum staat, ook niet als in het lichaam van de dagvaarding de vordering wel ter sprake is gekomen.¹ De kantonrechter kan de opheffing van de loonstop dan ook niet toewijzen. Gezien hetgeen [eiseres] heeft gevorderd onder het mitsdien van de dagvaarding (zie 2.4.) is het aan de kantonrechter om te beoordelen of de waarschuwing en de loonstop uit het personeelsdossier moeten worden verwijderd. De kantonrechter gaat ervan uit dat [eiseres] met de waarschuwing de brief van 18 januari 2024 van de Gemeente [gemeente] bedoelt en met de loonstop de brief van 31 januari 2024 van de Gemeente [gemeente] . De kantonrechter moet in deze procedure dus beoordelen of de aankondiging tot loonstop (waarschuwing) en de daadwerkelijke loonstop door de Gemeente [gemeente] terecht is opgelegd.

[eiseres] heeft tijdens haar ziekte in beginsel recht op doorbetaling van haar loon op grond van artikel 7:629 van het Burgerlijk Wetboek (BW). In lid 3 van dit artikel is een aantal uitzonderingsgronden opgenomen op grond waarvan [eiseres] haar recht op loon kan verliezen. In haar brief van 18 januari 2024 heeft de Gemeente [gemeente] aan [eiseres] meegedeeld dat zij vindt dat [eiseres] niet meewerkt aan de redelijke voorschriften ten aanzien van haar re-integratie en zij weigert volgens de Gemeente [gemeente] om medische informatie aan de bedrijfsarts te verstrekken die nodig is om haar arbeids(on-)geschiktheid vast te stellen. De kantonrechter begrijpt dat de Gemeente [gemeente] hiermee doelt op de uitzonderingsgrond van sub d van het derde lid van artikel 7:629 BW. Gelet op het feit dat een loonstop een vergaande maatregel is voor een zieke medewerker moet de werkgever zorgvuldigheid betrachten en moet in dit geval duidelijk zijn dat [eiseres] in strijd met redelijke voorschriften heeft gehandeld.

De kantonrechter begrijpt uit het dossier dat het onderzoek bij [bedrijf] erg lang heeft geduurd en dat het geduld van de Gemeente [gemeente] in januari 2024 op is. Dat het geduld van de Gemeente [gemeente] op is, komt mede door de communicatie tussen partijen, de klacht die [eiseres] tegen haar leidinggevende heeft ingediend en het feit dat [eiseres] de afspraak van 11 januari 2024 met haar leidinggevende twee dagen van te voren heeft afgezegd, terwijl zij de uitnodiging voor dit gesprek drie weken eerder op 21 december 2023 had ontvangen. Het onderzoek van [bedrijf] is eind maart 2023 gestart en in januari 2024 heeft de bedrijfsarts de rapportage van [bedrijf] nog steeds niet. Dat is een lange periode, maar de kantonrechter krijgt de indruk dat het traject tot oktober 2023 zonder noemenswaardige problemen verliep. De vertraging van het onderzoek is vervolgens opgetreden omdat [bedrijf] een afspraak van oktober 2023 heeft verzet naar november 2023. Vervolgens heeft [eiseres] op 4 december 2023 haar toestemming voor het toezenden van de medische rapportage aan de bedrijfsarts ingetrokken. [eiseres] heeft op de zitting toegelicht dat zij dat heeft gedaan omdat haar gegevens door [bedrijf] waren verward met een andere cliënt; bovendien was de machtiging van een half jaar toen toch al verlopen. Verder uitstel is veroorzaakt doordat de broer van [eiseres] op 15 december 2023 is overleden. [eiseres] heeft naar aanleiding van dit overlijden verzocht om uitstel en heeft dit ook gekregen. [eiseres] heeft toen wel toestemming gegeven om de lekenrapportage en FML met de Gemeente [gemeente] te delen.

Vervolgens heeft de Gemeente [gemeente] op 21 december 2023 een afspraak ingepland met [eiseres] op 11 januari 2024 om de voortgang in de re-integratie te bespreken, omdat het onderzoek bij [bedrijf] was afgerond. [eiseres] heeft deze afspraak op 9 januari 2024 afgezegd, omdat zij een medische afspraak zou hebben. Daarna is op het spreekuur met de bedrijfsarts op 17 januari 2024 over de lekenrapportage en de FML van [bedrijf] gesproken en heeft [eiseres] de bedrijfsarts toegezegd dat zij voor het einde van de maand januari 2024 [bedrijf] toestemming zou geven om de medische rapportage naar de bedrijfsarts te verzenden. De volgende dag, op 18 januari 2024 heeft de Gemeente [gemeente] een loonstop aangekondigd als [eiseres] er niet voor 25 januari 2024 voor zou zorgen dat de bedrijfsarts beschikte over de medische rapportage van [bedrijf] en de medische informatie van de behandelde sector.

Omdat niet is gebleken dat [eiseres] niet meewerkt aan redelijke voorschriften met betrekking tot haar re-integratie acht de kantonrechter het voldoende aannemelijk dat de Gemeente [gemeente] de loonstop onterecht heeft opgelegd. De vordering van [eiseres] om de brief van de Gemeente [gemeente] van 31 januari 2024 met de loonstop uit haar personeelsdossier te verwijderen, wordt dan ook toegewezen.

De primaire vordering van [eiseres] om de waarschuwing en de loonstop uit haar personeelsdossier te verwijderen wordt dus toegewezen. Omdat de primaire vordering van [eiseres] wordt toegewezen, komt de kantonrechter niet toe aan hetgeen [eiseres] onder het subsidiaire heeft gevorderd.

De kantonrechter gaat ervan uit dat de Gemeente [gemeente] aan dit vonnis zal voldoen en ziet dan ook geen aanleiding om de gevorderde dwangsommen op te leggen.