Rechtbank Noord-Holland, 07-07-2025, ECLI:NL:RBNHO:2025:7517, 11704732 VV EXPL 25-68

De vordering in kort geding kan alleen worden toegewezen als [eiser] daarbij een spoedeisend belang heeft. Dat is het geval, omdat het hier gaat om een loonvordering.

Verder is voor toewijzing van de vordering in dit kort geding vereist dat de aan die vordering ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden voldoende aannemelijk zijn en dat het ook in voldoende mate waarschijnlijk is dat die vordering in een nog te voeren gewone procedure (bodemprocedure) zal worden toegewezen. Voor nader onderzoek naar bepaalde feiten en omstandigheden of voor bewijslevering door bijvoorbeeld getuigen is in dit kort geding in beginsel geen plaats. Dat moet gebeuren in een eventuele bodemprocedure. De beoordeling in dit kort geding is dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

De kantonrechter zal de loonvordering van [eiser] toewijzen, omdat voldoende aannemelijk is dat deze in een bodemprocedure ook zal worden toegewezen. Dat wordt als volgt toegelicht.

Vaststaat dat op grond van de arbeidsovereenkomst [eiser] tenminste twee keer per week fysiek op kantoor moest werken en drie dagen op afstand. Ook staat vast dat partijen vanaf januari 2025 meerdere keren hebben gesproken over de wens/het voornemen van [eiser] om (samen met zijn partner) in mei 2025 naar Valencia te verhuizen om vanuit daar zijn werkzaamheden voor Nina.Care te verrichten (dus volledig op afstand), en dat Nina.Care daar welwillend tegenover stond. Tot slot staat vast dat [eiser] zijn target voor de maand maart 2025 ruimschoots heeft behaald.

Partijen hebben discussie over de vraag onder welke voorwaarden het [eiser] was toegestaan om vanaf mei 2025 zijn werkzaamheden te verrichten vanuit Valencia. Volgens [eiser] zijn partijen overeengekomen dat als hij zijn target voor de maand maart 2025 zou behalen, hij zijn werk vanuit Valencia zou kunnen doen. Ter onderbouwing van dat standpunt heeft [eiser] naar de volgende stukken verwezen:

- de online bespreking van 19 maart 2025 tussen [eiser] , [manager] en [bestuurder 1] met als onderwerp “Allignment: Valencia Remote working” (zie r.o. 2.8.);

- het direct aansluitende bericht van [manager] waarin hij bevestigt dat het gaat om de target voor de maand maart (zie r.o. 2.9.);

- het bericht van [manager] van 23 april 2025 waarin hij erkent dat het behalen van de target voor de maand april 2025 niet de afspraak was (zie r.o. 2.10).

De kantonrechter is van oordeel dat hiermee voldoende aannemelijk is gemaakt dat partijen hebben afgesproken dat als [eiser] zijn target voor maart 2025 behaalde, hij vanuit Valencia mocht werken. Het standpunt van Nina.Care dat partijen hebben afgesproken dat volledig op afstand werken alleen was toegestaan als [eiser] ook zijn target voor de maand april 2025 (en de daarop volgende maanden) zou behalen, is tegenover het gedocumenteerd standpunt van [eiser] onvoldoende onderbouwd.

In haar verweer en op de zitting heeft Nina.Care erop gehamerd dat zij richting [eiser] heel duidelijk is geweest over de voorwaarden omtrent zijn verhuizing en dat remote werken nooit is goedgekeurd maar dat blijkt niet uit de overgelegde correspondentie. Volgens Nina.Care volgt dit onder andere uit het feit dat zij het in de gesprekken met [eiser] steeds heeft gehad over het behalen van de doelen. Nina.Care heeft echter feitelijk niet geconcretiseerd wanneer en met wie deze gesprekken zijn geweest en wat over de doelen inhoudelijk is besproken. Los daarvan ligt het in de gegeven omstandigheden niet voor de hand dat [eiser] de meervoudsvorm redelijkerwijs moest opvatten als door Nina.Care bepleit. [eiser] heeft onbestreden aangevoerd dat Nina.Care wist dat [eiser] na 19 maart 2025 zich gereed aan het maken was om eind april 2025 te verhuizen naar Valencia. De datum van 1 mei 2025 blijkt ook uit de gewisselde correspondentie (zie 2.6). In het kader van het goed werkgeverschap lag het op de weg van Nina.Care om [eiser] er tijdig op te wijzen dat de toestemming voor het remote werken afhankelijk was van niet alleen de maand maart, maar ook de behaalde target in april 2025 (en de daarop volgende maanden). Dat heeft Nina.Care niet gedaan. Het feit dat Nina.Care in het bericht van 29 april 2025 excuus aanbiedt voor de miscommunicatie over het behalen van de target over april onderstreept dit. [eiser] mocht er dan ook gerechtvaardigd op vertrouwen dat hij toestemming had van Nina.Care om vanaf mei 2025 vanuit Valencia zijn werkzaamheden te verrichten. Dat Nina.Care op 23 april 2025 haar gewijzigd standpunt kenbaar maakte doet aan het voorgaande niet af.

Het voorgaande leidt ertoe dat Nina.Care sinds mei 2025 ten onrechte het loon van [eiser] heeft opgeschort. Daarbij wordt nog betrokken dat het [eiser] volgens zijn arbeidsovereenkomst sowieso was toegestaan om drie dagen per week op afstand te werken, en het hem was toegestaan om vier weken vanuit het buitenland te werken, zoals [eiser] ook onbestreden heeft aangevoerd. Voldoende is gebleken dat [eiser] vanuit Valenica zich beschikbaar heeft gesteld om zijn werkzaamheden te verrichten. Dat sprake is van werkweigering wordt niet gevolgd. De conclusie is dan ook dat de loonvordering van [eiser] zal worden toegewezen, in die zin dat Nina.Care wordt veroordeeld om vanaf mei 2025 tot (uiterlijk) het moment waarop de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig is geëindigd het overeengekomen loon (zonder bonus) aan [eiser] moet betalen.

De gevorderde wettelijke verhoging en de wettelijke rente over het loon over mei en juni 2025 zullen worden toegewezen, omdat Nina.Care dit loon te laat heeft betaald. De kantonrechter ziet in de omstandigheden van het geval aanleiding de wettelijke verhoging te matigen tot 30%.

De kantonrechter zal de betaaltermijn voor het inmiddels achterstallige loon over de maanden mei en juni 2025 bepalen op drie werkdagen.

Op de zitting heeft Nina.Care erkend dat [eiser] recht heeft op de door hem behaalde bonus over de maand april 2025 en dat deze bij de salarisbetaling in mei 2025 uitgekeerd zou worden. Dit is echter niet gebeurd vanwege de loonopschorting. Zoals onbestreden door [eiser] op de zitting toegelicht is de in april behaalde bonus aan te merken als onderdeel van de gevorderde emolumenten bij de loonvordering vanaf mei 2025. Dit betekent dat de bonus over april 2025 zal worden toegewezen.

Met betrekking tot de gevorderde individuele maandbonus vanaf mei 2025 en de kwartaal teambonus, overweegt de kantonrechter dat het binnen het bestek van dit kort geding niet mogelijk is om vast te stellen of [eiser] recht heeft op uitbetaling hiervan, en zo ja, wat de hoogte zou moeten zijn. De stelling dat Nina.Care [eiser] ervan heeft weerhouden te werken is onvoldoende. In de eerste plaats geldt dat de bonus niet kan worden vastgesteld op basis van gemiddelden uit het verleden, omdat het bonussysteem pas in maart 2025 is ingevoerd. Verder is gebleken dat sindsdien andere targets zijn gesteld. Met betrekking tot de teambonus is niet gesteld of gebleken dat is voldaan aan de voorwaarden.

Dit betekent dat dit onderdeel van de vordering wordt afgewezen.

Uit het voorgaande volgt dat de tewerkstelling zal worden toegewezen. De dwangsom zal worden vastgesteld, zoals hierna vermeld.

[eiser] vordert vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. De vordering moet worden beoordeeld op grond van artikel 6:96 BW en het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit). [eiser] heeft voldoende gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht. [eiser] heeft daarom recht op een vergoeding voor de kosten van die werkzaamheden. Daarom zal een bedrag van € 735,- worden toegewezen. De gevorderde rente over de buitengerechtelijke incassokosten zal worden toegewezen.

Nina.Care is grotendeels in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten (inclusief nakosten) betalen. De proceskosten van [eiser] worden begroot op: