Rechtbank Noord-Nederland, 15-11-2016, ECLI:NL:RBNNE:2016:4935, 4105872 \ CV EXPL 15-5630 (E)

In artikel 15 van de Wet Bpf 2000 is, voor zover thans van belang, het volgende bepaald:

Op grond van artikel 4 Wet Bpf 2000 moeten bij het Pensioenfonds aangesloten deelnemers en hun werkgevers het uitvoeringsreglement van het Pensioenfonds naleven (hierna: het Uitvoeringsreglement). In het Uitvoeringsreglement is, voor zover thans van belang, het volgende bepaald:

AFMB is, voor zover thans van belang, als volgt ingeschreven in het Nederlandse handelsregister van de Kamer van Koophandel:

Op de website van AFMB wordt het volgende, voor zover van belang, vermeld:

In de leveringsvoorwaarden van AFMB is, voor zover thans van belang, het volgende bepaald:

De Sociale Verzekeringsbank heeft bij brief van 2 oktober 2013 aan diverse, in Nederland woonachtige, werknemers van AFMB het volgende, voor zover thans van belang, geschreven:

Bij brief van 19 mei 2014 (hierna: het aansluitingsbesluit) heeft het Pensioenfonds, voor zover thans van belang, aan (de gemachtigde van) AFMB geschreven dat zij, op basis van de door AFMB ingevulde gegevens, AFMB heeft aangesloten bij het Pensioenfonds.

De gemachtigde van) AFMB heeft bij brief van 16 juli 2014, gericht aan de geschillencommissie van het Pensioenfonds, bezwaar aangetekend tegen de aansluiting van AFMB bij het Pensioenfonds.

Bij brief van 21 juli 2014 heeft het Pensioenfonds aan (de gemachtigde van) AFMB geschreven dat de geschillencommissie niet bevoegd is de klacht ter zake de aansluiting in behandeling te nemen, maar dat AFMB zich daartoe tot de civiele rechter dient te wenden. Voorts heeft het Pensioenfonds in voormeld schrijven meegedeeld haar besluit van 19 mei 2014 tot aansluiting te handhaven.

Het Pensioenfonds heeft een nota met nummer 11362108 d.d. 23 juli 2014 naar het kantoor van de gemachtigde van AFMB gestuurd ten bedrage van € 180.000,00 (hierna: de premienota).

Bij brieven van 4 augustus 2014 en 11 augustus 2014 heeft (de gemachtigde van) AFMB, voor zover thans van belang, onder verwijzing naar de brief van 16 juli 2014, bezwaar gemaakt tegen de aansluiting bij het Pensioenfonds en tegen de premienota, waarvan de gemachtigde van AFMB een "eerste herinnering" d.d. 7 augustus 2014 heeft ontvangen.

Bij brief van 29 augustus 2014 heeft het Pensioenfonds, voor zover thans van belang, aan (de gemachtigde van) AFMB geschreven dat door nader onderzoek het vermoeden is ontstaan dat de bedrijfssituatie van AFMB anders is dan door AFMB is ingevuld op het formulier "Bedrijfsonderzoek voor Pensioenfonds Vervoer" en dat het Pensioenfonds zich op het standpunt stelt dat AFMB een uitzendbureau is met bedrijfsactiviteiten die voornamelijk bestaan uit het uitzenden van in Nederland woonachtige chauffeurs aan in Nederland gevestigde vervoersondernemingen, zodat wel degelijk een aansluitplicht bij het Pensioenfonds bestaat. In de brief geeft het Pensioenfonds een toelichting op zijn standpunt ter zake de aansluitplicht van AFMB door te verwijzen naar de inschrijving van AFMB bij de Kamer van Koophandel, de Kiwa aanwijzingsbeschikking en informatie over AFMB op haar website, op internet en in NRC Handelsblad, alsmede naar uitspraken van de chief operating officer (COO) van AFMB, de heer Sander Jacobs (hierna: Jacobs). Voorts schrijft het Pensioenfonds dat AFMB binnen vier weken na ontvangst van voormelde brief bezwaar kan maken tegen voornoemd standpunt en dat gedurende die periode tot het moment dat het Pensioenfonds een definitief standpunt in heeft genomen, niet zal worden overgegaan tot premie-inning.

Bij brief van 29 september 2014 heeft (de gemachtigde van) AFMB bezwaar aangetekend tegen voornoemd standpunt van het Pensioenfonds inzake de aansluitingsverplichting van AFMB.

Bij brief van 20 oktober 2014 is het Pensioenfonds ingegaan op de bezwaren van AFMB en heeft het, voor zover thans van belang, aan (de gemachtigde van) AFMB meegedeeld de aansluiting bij het Pensioenfonds niet te zullen beëindigen en het traject van premie-inning voort te zetten.

Bij aangetekende brief van 2 december 2014 heeft (de gemachtigde van) het Pensioenfonds een aanmaning gestuurd ter zake betaling van - onder meer - verschuldigde pensioenpremie, waarop (de gemachtigde van) AFMB heeft gereageerd.

Op 9 maart 2015 heeft het Pensioenfonds een op 2 januari 2015 gedateerd dwangbevel doen laten betekenen aan het vestigingsadres van AFMB. In het dwangbevel wordt AFMB bevolen om, voor zover thans van belang, te betalen:

AFMB vordert - verkort weergegeven - bij vonnis, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad:

- primair gegrondverklaring van het verzet tegen het dwangbevel en buiten effectstelling daarvan;

- subsidiair beperking van de hoogte van de vordering van het Pensioenfonds alsmede van de gevorderde rente, incassokosten en btw;

- veroordeling van het Pensioenfonds in de proceskosten, waaronder ook de nakosten, en vermeerdering met de wettelijke rente over de (na)kosten.

AFMB legt aan haar vorderingen ten grondslag dat er geen sprake is van een verplichting tot deelname aan het Pensioenfonds voor AFMB, zodat zij niet premieplichtig is. Daartoe heeft AFMB - verkort en zakelijk weergegeven - het volgende aangevoerd. AFMB is geen uitzendonderneming en zendt geen in Nederland woonachtige chauffeurs uit aan in Nederland gevestigde vervoersondernemingen. Daarnaast is op de arbeidsovereenkomsten tussen de chauffeurs en AFMB uitdrukkelijk Cypriotisch recht van toepassing verklaard, terwijl betwist wordt dat Nederlands recht moet worden toegepast op de desbetreffende arbeidsovereenkomsten op grond van Verordening (EG) nr. 593/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 17 juni 2008 (hierna: Rome I). De verplichtstelling van het Pensioenfonds valt niet onder de werkingssfeer van artikel 9 Rome I, nu in casu geen sprake is van een bepaling van bijzonder dwingend recht. Evenmin kan Nederlands recht op grond van artikel 8 van Rome I van toepassing worden verklaard, omdat Nederland niet het gewoonlijke werkland is van de chauffeurs die bij AFMB in dienst zijn en er ook geen sprake is van een kennelijk nauwere band met Nederland (dan met Cyprus). Bovendien is Rome I niet bedoeld ter bescherming van pensioenfondsen. Aangezien Nederlands recht en de Wet BPF 2000 en het Verplichtstellingsbesluit niet van toepassing zijn, is AFMB niet premieplichtig. AFMB is ook geen werkgever in de zin van de statuten van het Pensioenfonds. Het aansluitingsbesluit en de premienota zijn op onzorgvuldige wijze tot stand gekomen. De inschatting van het Pensioenfonds van het in de dwangsom genoemde - absurde - premiebedrag is volstrekt niet onderbouwd en gemotiveerd.

Het Pensioenfonds heeft zich verweerd met als conclusie dat het verzet van AFMB moet worden afgewezen en het dwangbevel moet worden bekrachtigd. In dat verband heeft het Pensioenfonds - samengevat - het volgende aangevoerd. AFMB heeft chauffeurs in dienst die op basis van een uitzendovereenkomst in de zin van artikel 7:690 BW werkzaam zijn bij een Nederlandse vervoersonderneming. Voorts is de verplichtstelling van het Pensioenfonds van toepassing op AFMB, aangezien de verplichtstelling van bijzonder dwingend recht is in de zin van artikel 9 Rome I. Voor zover geoordeeld wordt dat de verplichtstelling van het Pensioenfonds niet van bijzonder dwingend recht is, geldt dat Nederlands recht van toepassing is op de arbeidsovereenkomsten van de chauffeurs van AFMB, omdat een eventuele rechtskeuze ingevolge lid 1 juncto lid 2 van artikel 8 Rome I nimmer tot gevolg kan hebben dat de werknemer de bescherming verliest die hij geniet op grond van bepalingen waarvan niet mag worden afgeweken op grond van het recht dat toepasselijk zou zijn bij gebreke van een rechtskeuze. Bij gebreke van een rechtskeuze zou Nederlands recht van toepassing zijn nu Nederland het gewoonlijke werkland van de chauffeurs is. Voorts blijkt uit het geheel van omstandigheden dat - uitgaande van de door het Hof van Justitie EU in het arrest Boedeker/Schlecker (12 september 2013, zaak C-64/12) gegeven richtlijnen voor de exceptieregel van lid 4 van artikel 8 Rome I - de uitzendovereenkomsten van de chauffeurs van AFMB een kennelijk nauwere band hebben met Nederland, zodat ook op grond hiervan Nederlands recht van toepassing is op de arbeidsovereenkomsten die AFMB met haar chauffeurs heeft gesloten zodat AFMB verplicht is tot premiebetaling aan het Pensioenfonds. Nu AFMB beschikt over alle informatie die nodig is om het premiebedrag vast te stellen, maar weigert deze informatie te verstrekken, is het Pensioenfonds op basis van het Uitvoeringsreglement gerechtigd het bedrag van de premienota vast te stellen, waarbij het voor rekening en risico van AFMB dient te blijven indien dit bedrag onverhoopt te hoog zou zijn vastgesteld. Het bedrag van de premienota is echter alleszins redelijk, nu uitgangspunt - bij gebrek aan informatie - is dat AFMB 450 chauffeurs in dienst heeft met een pensioengevend loon van € 27.005,00, hetgeen bijna de helft is van het reglementaire maximum waarvan het Pensioenfonds bij de inschatting uit mag gaan.

Op de overige stellingen en verweren van partijen zal hierna, indien relevant, nader worden ingegaan.

Het verzet is tijdig (namelijk: binnen 30 dagen na de betekening van het dwangbevel op 9 maart 2015) en op de juiste wijze (namelijk: bij dagvaarding) ingesteld, zodat AFMB in zoverre in haar verzet kan worden ontvangen

Nu AFMB een rechtspersoon is naar buitenlands recht en de vordering uit dien hoofde een internationaal karakter draagt, dient allereerst de vraag te worden beantwoord of de Nederlandse rechter bevoegd is van de vordering kennis te nemen.

De kantonrechter beantwoordt die vraag bevestigend en wel - in aanmerking nemend dat de vordering na 10 januari 2015 is ingesteld - op grond van artikel 4 Verordening (EU) 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012, nu het geschil een burgerlijke en handelszaak betreft en de gedaagde gevestigd is in Nederland. Voorts volgt uit artikel 21, lid 5 Wet Bpf 2000 dat, indien de (rechts)persoon tegen wie het dwangbevel is uitgevaardigd buiten Nederland woont of is gevestigd, de kantonrechter van de Rechtbank Noord-Nederland bevoegd is kennis te nemen van de verzetdagvaarding tegen het dwangbevel dat is uitgevaardigd door het Pensioenfonds waarvan het kantoor is gevestigd in Groningen. Zoals onder 1.3. vermeld, is de zaak oorspronkelijk aangebracht bij de locatie Groningen van Rechtbank Noord-Nederland, maar vervolgens om organisatorische redenen in behandeling genomen bij de locatie Leeuwarden van diezelfde rechtbank.

Als uitgangspunt geldt dat - op grond van het Verplichtstellingsbesluit - een uitzendonderneming die chauffeurs ter beschikking stelt aan Nederlandse ondernemingen in het beroeps(goederen)vervoer over de weg in beginsel verplicht is om deze chauffeurs aan te melden bij het Pensioenfonds en om voor deze chauffeurs pensioenpremie te betalen aan het Pensioenfonds, waarbij de vestigingsplaats van de desbetreffende uitzendonderneming niet van belang is. De kantonrechter begrijpt uit de stellingname van partijen dat zij over dit uitgangspunt niet van mening verschillen. Partijen verschillen echter wel van mening over de vraag of AFMB een uitzendonderneming is die arbeidsovereenkomsten met haar werknemers afsluit en of op die arbeidsovereenkomsten Nederlands recht van toepassing is. Als volgt wordt overwogen.

Het Pensioenfonds heeft zijn stelling dat AFMB een uitzendorganisatie is onderbouwd met een verwijzing naar de inschrijving van AFMB in het Nederlands handelsregister (r.o. 2.4.), met de omschrijvingen van bedrijfsactiviteiten en een citaat van een klant van AFMB op de website van AFMB (r.o. 2.5.), met uitlatingen van COO Jacobs op de website van het vaktijdschrift TTM.nl en in Business Class, met de leveringsvoorwaarden van AFMB (r.o. 2.6.) en met de beslissing van de Sociale Verzekeringsbank omtrent AFMB (r.o. 2.7.). Voorts heeft het Pensioenfonds aangevoerd dat onder meer uit de door AFMB overgelegde facturen blijkt dat de opdrachtgevers van AFMB met name in Nederland gevestigde ondernemingen zijn, welke stelling nader is onderbouwd met een overzicht van de desbetreffende opdrachtgevers en hun pensioenverplichtingen, met als conclusie dat vrijwel alle opdrachtgevers in Nederland gevestigde vervoersondernemingen zijn.

De kantonrechter overweegt als volgt. Gelet op hetgeen partijen naar voren hebben gebracht en met stukken hebben onderbouwd, in onderlinge samenhang en verband beschouwd, is de kantonrechter van oordeel dat voldoende aannemelijk is geworden dat AFMB kan worden gekwalificeerd als een uitzendonderneming als bedoeld in artikel 7:690 BW. Daarbij wordt met name van belang geacht dat, zoals het Pensioenfonds onderbouwd heeft gesteld, blijkens de door AFMB in het geding gebrachte facturen, de opdrachtgevers van AFMB voor het overgrote deel in Nederland gevestigde vervoersondernemingen betreffen, waaraan AFMB blijkens haar leveringsvoorwaarden en website-informatie chauffeurs ter beschikking stelt, waarmee deze opdrachtgevers kwalificeren als "derden" in de zin van artikel 7:690 BW. Voorts acht de kantonrechter de stelling van het Pensioenfonds dat deze chauffeurs hoofdzakelijk in Nederland woonachtig zijn, onvoldoende weersproken door AFMB. Dat - zoals door AFMB tot haar verweer is aangevoerd - de chauffeurs in dienst zijn bij AFMB maakt het oordeel ter zake de status van AFMB als uitzendbureau niet anders. Immers, ingevolge artikel 7:690 BW dient voor het kwalificeren als uitzendonderneming sprake te zijn van een arbeidsovereenkomst tussen de werknemer, in casu de desbetreffende chauffeur, en de werkgever, AFMB en is daarnaast vereist dat sprake is van ter beschikkingstelling aan een derde, waarvan in casu, zo is hiervoor geoordeeld, sprake is. Evenmin acht de kantonrechter doorslaggevend voor het antwoord op de vraag of AFMB gekwalificeerd dient te worden als uitzendonderneming in de zin van artikel 7:690 BW of AFMB vrachtwagens ter beschikking stelt, schadeclaims en kosten van de trucks voor haar rekening neemt, transportopdrachten en ladinginstructies van haar opdrachtgevers ontvangt, een vervoersvergunning heeft of genoemd staat op de vrachtbrieven, zodat het verweer van AFMB ter zake zal worden gepasseerd. Immers, wat er ook zij van voormelde omstandigheden, zij brengen niet met zich dat daarom de conclusie gerechtvaardigd is dat AFMB haar chauffeurs niet ter beschikking stelt aan (derde) vervoersondernemingen in Nederland, die opdracht aan AFMB verstrekken terwijl de opdrachten worden uitgevoerd onder toezicht en leiding van de (derde) vervoersondernemingen. Evenmin kan het enkele verweer van AFMB dat de leveringsvoorwaarden niet worden toegepast, haar baten. Het had op de weg van AFMB gelegen haar verweer op dit punt nader te onderbouwen, bijvoorbeeld - zoals het Pensioenfonds ook heeft gesteld - door aan te geven welke leveringsvoorwaarden dan wel van toepassing zijn en waarom de desbetreffende leveringsvoorwaarden - ondanks dat ze volgens AFMB dus niet worden toegepast - toch op de site van AFMB gepubliceerd staan. Ook het verweer dat de inschrijving als uitzendbureau bij de Kamer van Koophandel louter ter voorkoming van problemen in het kader van de WAADI was, wordt - wat hier ook van zij - in het licht van het voorgaande verworpen.

Vooropgesteld wordt dat, ofschoon de werknemers van AFMB geen partij zijn in dit geding, het geschil in de kern gaat om de bepaling van de rechten en verplichtingen die uit de individuele arbeidsovereenkomsten van deze werknemers voortvloeien. Voor zover AFMB met haar stelling dat Rome I niet is bedoeld ter bescherming van pensioenfondsen en dat het Pensioenfonds geen concrete individuele arbeidsovereenkomst heeft genoemd, heeft bedoeld dat (de artikelen 8 en 9 van) Rome I op het onderhavige geschil niet van toepassing zou(den) zijn, wordt deze stelling door de kantonrechter gepasseerd nu, zoals hiervoor is bepaald, de individuele arbeidsovereenkomsten ten grondslag liggen aan het geschil tussen partijen. Dientengevolge moet de vraag naar het toepasselijke recht wel degelijk worden beantwoord aan de hand van het bepaalde in artikel 9 lid 1 en/of artikel 8, juncto artikel 3 van Rome I.

In het eerste lid van artikel 9 van Rome I is bepaald dat bepalingen van bijzonder dwingend recht bepalingen zijn aan de inachtneming waarvan een land zoveel belang hecht voor de handhaving van zijn openbare belangen, zoals zijn politieke, sociale of economische organisatie, dat zij moeten worden toegepast op elk geval dat onder de werkingssfeer ervan valt, ongeacht welk (gekozen dan wel objectief toepasselijk) recht overeenkomstig Rome I overigens van toepassing is op de overeenkomst. Bij de vraag of aan een dergelijke voorrangsregel gevolg moet worden toegekend, moet rekening worden gehouden met de aard en strekking van de bepalingen en met de uit de toepassing voortvloeiende gevolgen. Voorrangsregels kunnen derhalve worden toegepast op de internationale rechtsverhouding, onafhankelijk van het op de arbeidsovereenkomst toepasselijke recht en hebben vaak een publiekrechtelijk karakter. Bij voorrangsregels gaat het om die voorschriften die in private rechtsverhoudingen ingrijpen, niet primair ter bescherming van private belangen, maar vooral ter bescherming van publiekrechtelijke belangen. Het doel van de regeling gaat dan ook uit boven de individuele partijbelangen.

AFMB betwist dat de verplichtstelling van het Pensioenfonds onder de werkingssfeer van artikel 9 Rome I valt en voert daartoe het volgende aan. De verplichtstelling wordt direct al gerelativeerd door de mogelijkheid tot ontheffing ervan in artikel 15 Wet Bpf 2000 (r.o. 2.2.). Betwist wordt dat uit de door het Pensioenfonds genoemde arresten van 21 september 1999 volgt dat de verplichtstelling van bijzonder dwingend recht is. In het geval van AFMB gaat het namelijk om internationaal vervoer, waarin de door het Pensioenfonds gestelde collectiviteit en solidariteit binnen de (Europese) bedrijfstak, die wordt bepaald door internationale vervoersbedrijven die geen verplichting kennen tot deelneming in het Pensioenfonds, niet bestaat. De Nederlandse verplichtstelling van het Pensioenfonds betreft een uitzonderingspositie. En als AFMB wel onder de verplichtstelling zou vallen, hetgeen niet het geval is, dan is op geen enkele wijze onderbouwd, dat artikel 9 van Rome I van toepassing is, nu de Nederlandse wetgever dat nergens te kennen geeft en vele chauffeurs (bijvoorbeeld van Oost-Europese landen) in Nederland laat rijden zonder de eis van verplichte deelneming in het Pensioenfonds.

De kantonrechter is van oordeel dat de Wet Bpf 2000 en het daaraan ontleende Verplichtstellingsbesluit zijn aan te merken als bepalingen van bijzonder dwingend recht als bedoeld in artikel 9 Rome I aan de inachtneming waarvan Nederland zoveel belang hecht voor de handhaving van haar openbare belangen, dat zij moeten worden toegepast op elk geval dat onder de werkingssfeer ervan valt, ongeacht welk recht overeenkomstig Rome I overigens van toepassing zou zijn op de overeenkomst. Hieromtrent wordt als volgt overwogen.

De Wet Bpf 2000 behoort als zodanig niet tot het overeenkomstenrecht 'sec' maar grijpt daar - vanwege haar karakter - wel op in. De wet vervult daarmee als het ware een soortgelijke rol als de Wet op het algemeen verbindend en het onverbindend verklaren van bepalingen van collectieve arbeidsovereenkomsten (de Wet AVV) en de daaruit algemeen verbindend verklaarde cao's, die tot het Nederlands bijzonder dwingend recht worden gerekend. Ook in de Wet Bpf 2000 gaat het om voorschriften die in private rechtsverhoudingen ingrijpen (de premiebedragen zijn veelal behoorlijk en de pensioenregelingen hebben naar hun aard verstrekkende en langdurige gevolgen) en die niet primair dienen ter bescherming van private belangen, maar vooral ter bescherming van publieke, bovenindividuele belangen. Voorschriften derhalve die, gelet op hun aard en strekking en de uit de toepassing voortvloeiende gevolgen, het voorrangskarakter ervan onderstrepen, nu zij (veelal fors) ingrijpen in de privaatrechtelijke verhouding ter wille van een groter belang dan dat van de direct betrokken partijen.

Ten tweede komt het voorrangskarakter van de Wet Bpf 2000 naar het oordeel van de kantonrechter tot uiting in de pijlers waarop het systeem van de wet is gebaseerd, te weten collectiviteit, solidariteit en het tegengaan van concurrentie. Eventuele concurrentie tussen georganiseerde en ongeorganiseerde werkgevers wordt tegengegaan door het stellen van een gelijkluidende arbeidsvoorwaarde pensioen voor álle werknemers binnen een bepaalde bedrijfstak. Uit de parlementaire behandeling van de Wet Bpf 2000 (Kamerstukken II, 2000/01, 27 073, nr. 3, p.4) blijkt voorts dat veel waarde wordt gehecht aan de collectiviteits- en solidariteitsgedachte van de wet, die met name dient te worden bereikt door het heffen van doorsneepremies. Het vereiste van een doorsneepremie voor de collectieve regeling is volgens de memorie van toelichting een wezenskenmerk van verplichtgestelde bedrijfstakpensioenfondsen dat volgens het kabinet ook los van de Europese context moet worden gewaarborgd. Tevens acht de kantonrechter in dit verband van belang het oordeel van de Hoge Raad naar aanleiding van prejudiciële vragen in de drie - ook door het Pensioenfonds aangehaalde - arresten van september 1999 waaraan in de parlementaire behandeling wordt gerefereerd waarin door het Europese Hof van Justitie een bijzondere, sociale taak aan bedrijfstakpensioenfondsen wordt toegekend en waarin voornoemde pijlers worden onderstreept. In het licht van het voorgaande zijn (behalve in de jurisprudentie) derhalve - anders dan AFMB heeft aangevoerd - wel degelijk (ook) aanknopingspunten te vinden in de bedoelingen van de wetgever voor het oordeel dat de Wet Bpf 2000 beschouwd dient te worden als een voorrangsregel.

Gelet op de hiervoor besproken aard, strekking en gevolgen van de Wet Bpf 2000, de pijlers - van met name solidariteit en collectiviteit - die zowel door de wetgever als in de jurisprudentie zijn benadrukt en de prominente rol van de overheid bij het Verplichtstellingsbesluit is - naar het oordeel van de kantonrechter - het op de Wet BPF 2000 gebaseerde Verplichtstellingsbesluit aan te merken als een bepaling van bijzonder dwingend recht als bedoeld in artikel 9 Rome I. De enkele, niet onderbouwde stelling van AFMB dat de wetgever vele chauffeurs (bijvoorbeeld van Oost-Europese landen) in Nederland laat rijden zonder de eis van verplichte deelneming in het Pensioenfonds, maakt dit oordeel niet anders. Het had op de weg gelegen van AFMB haar stellingen ter zake nader te onderbouwen en te verduidelijken. Nu is geoordeeld dat het op de Wet Bpf 2000 gebaseerde Verplichtstellingsbesluit is aan te merken als een bepaling van bijzonder dwingend recht als bedoeld in artikel 9 Rome I en om die reden van toepassing is, kan het antwoord op de vraag of AFMB en haar werknemers al dan niet een expliciete rechtskeuze voor Cypriotisch recht hebben gemaakt alsmede of ingevolge artikel 8 Rome I het Verplichtstellingsbesluit alsdan dient te worden bestempeld als een beschermingsbepaling die ongeacht een rechtskeuze van toepassing is, hier in het midden blijven.

Gelet op het vorenstaande is vast komen te staan dat AFMB chauffeurs in dienst heeft die op basis van een uitzendovereenkomst in de zin van artikel 7:690 BW werkzaam zijn bij (hoofdzakelijk) Nederlandse vervoersondernemingen. Daarmee valt AFMB als werkgever onder de werkingssfeer van het Pensioenfonds en is zij werkgever als bedoeld in artikel 5 van de statuten van het Pensioenfonds. De stelling van AFMB dat het Pensioenfonds hier ten onrechte vanuit is gegaan bij de oplegging van de premienota wordt verworpen.

Met betrekking tot de hoogte van de verschuldigde pensioenpremie heeft het Pensioenfonds aangevoerd dat de premie geschat mocht worden, omdat AFMB - ondanks haar verplichting daartoe op grond van artikel 4.1. van het Uitvoeringsreglement - geen gegevens heeft aangeleverd. Op grond van artikel 4.2. van het Uitvoeringsreglement is AFMB volgens het Pensioenfonds aan die schatting gebonden. De kantonrechter is van oordeel dat het Pensioenfonds met de verwijzing naar het Uitvoeringsreglement voldoende heeft onderbouwd dat AFMB verplicht is de door het Pensioenfonds op basis van schattingen vastgestelde pensioenpremies voor haar werknemers te betalen. Het enkele, blote verweer dat het bedrag 'absurd' zou zijn, wordt in dit verband onvoldoende geacht. Het had op de weg van AFMB gelegen haar verweer nader te onderbouwen, bijvoorbeeld door informatie te geven over het aantal chauffeurs dat bij haar in dienst is en de door die chauffeurs ontvangen salarissen. Nu AFMB dit, ook in de onderhavige procedure, heeft nagelaten, dient een eventuele te hoge inschatting van de verschuldigde pensioenpremie voor haar eigen rekening en risico te blijven (zie in dit verband ook Hof Arnhem-Leeuwarden 8 april 2014, ECLI:NL:GHARL:2014:2869). De subsidiair gevorderde beperking van de hoogte van de (in de dwangsom vervatte) vordering van het Pensioenfonds, zal dan ook worden afgewezen. Ook zal het gedeelte van de vordering van AFMB dat ziet op een beperking van de in de dwangsom opgelegde rente, incassokosten en btw worden afgewezen, bij gebreke van enige (andere) inhoudelijk relevante onderbouwing ervan.

Hetgeen AFMB ten verwere heeft aangevoerd omtrent strijdigheid van de aansluiting en de aanspraak op premie met artikel 25 van de Wet verplichte beroepspensioenregeling kan haar evenmin baten. De enkele toelichting, bestaande uit 'Vgl. artikel 20, tweede Richtlijn 2003/41/EG van het Europees Parlement en de Raad van 3 juni 2003 betreffende de werkzaamheden van het toezicht op instellingen voor bedrijfspensioenvoorziening' acht de kantonrechter te summier en te algemeen. Het had op de weg van AFMB gelegen haar stellingen ter zake nader te onderbouwen en te verduidelijken. Daarbij komt voorts dat het betreffende artikel 25 ziet op een voorwaarde die door de wetgever aan het beroepspensioenfonds wordt opgelegd en niet op de relatie tussen het Pensioenfonds en de werkgever (in casu AFMB), terwijl van enig handelen door het Pensioenfonds in strijd met die bepaling niet is gebleken. Hetgeen partijen verder nog naar voren hebben gebracht, behoeft geen bespreking meer, nu dit in het licht van hetgeen in dit vonnis is vastgesteld en overwogen, niet tot een andere beslissing zal leiden.

Het voorgaande leidt ertoe dat het verzet ongegrond zal worden verklaard en de overige vorderingen van AFMB zullen worden afgewezen.

AFMB zal als de in het ongelijk te stellen partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van het Pensioenfonds worden tot op heden vastgesteld op: € 1.600,00 (2,0 punten x tarief € 800,00) aan salaris gemachtigde.