Rechtbank Noord-Nederland, 14-03-2019, ECLI:NL:RBNNE:2019:2061, AWB - 19 _ 468

1.1

Op 18 mei 2016 heeft een fietser tegenover toezichthouders in dienst van de gemeente verklaard dat hij op 13 mei 2016 tijdens het maken van een fietstocht is gebeten door [naam 1] , de Rottweiler van verzoeker. Op 19 mei 2016 heeft de burgemeester [naam 1] in beslag genomen, hetgeen op schrift is gesteld bij besluit van 24 mei 2016. Na een risico-assessment heeft de burgemeester besloten om [naam 1] onder voorwaarden op 1 juni 2016 terug te geven, hetgeen op schrift is gesteld bij besluit van 29 juni 2016.

1.2

Op 12 oktober 2016 heeft een hardloopster tegenover toezichthouders in dienst van de gemeente verklaard dat Renzo op 10 oktober 2016 op haar is afgerend, tegen haar is opgesprongen en haar heeft gebeten.

1.3

Bij besluit van 17 oktober 2016 heeft verweerder Renzo gevaarlijk verklaard op grond van artikel 2:59 van de Algemene plaatselijke verordening Assen (Apv). Voorts is een aanlijn- en muilkorfgebod opgelegd. Verzoeker heeft tegen dit besluit een bezwaarschrift ingediend. Voorts heeft hij een verzoek om voorlopige voorziening ingediend. Het verzoek om voorlopige voorziening is bij uitspraak van 16 november 2016 afgewezen.

1.4

Op 12 mei 2018 heeft de eigenaresse van een hond genaamd [naam 2] bij de politie er melding van gemaakt dat haar hond door [naam 1] is aangevallen. Blijkens processen-verbaal van 14 mei 2018, 13 juni 2018 en 19 juni 2018 hebben de eigenaresse van [naam 2] , een getuige, eigenaar van hond [naam 3] , en de echtgenoot van de eigenaresse van [naam 2] verklaard dat [naam 1] niet aangelijnd en niet gemuilkorfd was, op [naam 2] sprong en hem in zijn nek beet. Na dit incident is [naam 1] in beslag genomen.

-

de bezwaarschriften tegen de besluiten van 24 mei 2016, 29 juni 2016 en 17 oktober 2016 zullen worden ingetrokken;

-

verzoeker zich bewust is van de strekking van deze besluiten;

-

verzoeker zo spoedig mogelijk contact zal opnemen met zijn dierenarts teneinde chemische castratie te starten;

-

de inbeslagname van 12 mei 2018 als feitelijke handeling wordt gezien;

-

Na de chemische castratie een verzoek tot intrekking van het muilkorfgebod zal worden ingediend.

1.5

Bij brief van 19 juli 2018 heeft verzoeker de bezwaarschriften tegen de besluiten van 24 mei 2016, 29 juni 2016 en 17 oktober 2016 ingetrokken.

1.6

Op 19 augustus 2018 heeft de eigenaresse van [naam 4] bij de politie er melding van gedaan dat [naam 1] op 18 augustus 2018, niet gemuilkorfd, zich heeft losgerukt en [naam 4] heeft besprongen. Verder heeft ze gemeld dat Renzo op 17 juli 2018, niet gemuilkorfd, [naam 4] heeft besprongen en heeft gebeten in zijn nek. Naar aanleiding hiervan hebben toezichthouders van verweerder de eigenaresse van [naam 4] en getuigen gehoord. Deze getuigen hebben op 24 en 27 augustus 2018 verklaard dat [naam 1] op 17 juli 2018, niet gemuilkorfd, een andere hond genaamd [naam 4] heeft besprongen en heeft gebeten in zijn nek. [naam 4] is daarbij gewond geraakt aan zijn oor.

1.7

Op 28 augustus 2018 heeft verweerder [naam 1] in beslag genomen, verzoeker gehoord en met verzoeker een zienswijzegesprek gevoerd. Bij besluit van 4 september 2018 is de inbeslagname op schrift gesteld.

2. De voorzieningenrechter acht de spoedeisendheid voldoende gegeven, nu [naam 1] al sinds 28 augustus 2018 op een onbekende locatie wordt gehouden, hetgeen gelet op het belang van de aanwezigheid van een baas en rust en regelmaat voor een hond niet in het belang van [naam 1] wordt geacht.

3. Verweerder heeft aan het blijkens het in bezwaar gehandhaafde besluit ten grondslag gelegd dat de besluiten van 24 mei 2016, 29 juni 2016 en 17 oktober 2016 formele rechtskracht hebben en dat daarom van de hieraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden moet worden uitgegaan, zodat vaststaat dat [naam 1] alleen aangelijnd-en gemuilkorfd mag worden uitgelaten. Verder heeft verweerder overwogen dat uit verklaringen naar aanleiding van de voorvallen op 17 juli en 18 augustus 2018 is gebleken dat in strijd is gehandeld met artikel 2:59 APV en dat [naam 1] een hond heeft gebeten. Verweerder ziet geen aanleiding om aan de verklaringen te twijfelen. Volgens verweerder is er geen sprake van strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel. Het niet actief controleren van het muilkorfgebod door verweerder maakt niet dat er geen inbeslagname meer kan volgen indien een nieuw bijtincident plaatsvindt. In dat verband is van belang dat artikel 3, vierde lid, van het Protocol verweerder gelet op het imperatieve karakter geen ruimte geeft om een andere afweging te maken dan het onvrijwillig afstand moeten doen.

4.1

Verzoeker stelt zich allereerst op het standpunt dat er geen juridische grondslag is voor het nemen van het besluit tot inbeslagname. Artikel 2:59 eerste lid, sub b, Apv voorziet niet in het in beslag nemen van een hond maar slechts in het opleggen van een aanlijn- en muilkorfgebod. Nu inbeslagname op deze grond niet voorzienbaar was, is de inbeslagname voorts in strijd met het eigendomsrecht. De bevoegdheid tot inbeslagname kan evenmin worden gevonden in het Protocol bijtincidenten honden (hierna: het Protocol), nu beleidsregels geen nieuwe bevoegdheden in het leven mogen roepen. Verder is de tekst van artikel 3, derde en vierde lid, van het Protocol onduidelijk, zodat sprake is van strijd met het legaliteitsbeginsel.

4.2

a. een last tot geheel of gedeeltelijk herstel van de overtreding, en

b. de bevoegdheid van het bestuursorgaan om de last door feitelijk handelen ten uitvoer te leggen, indien de last niet of niet tijdig wordt uitgevoerd.

1. Het is de eigenaar of houder van een hond verboden die hond te laten verblijven of te laten lopen op een openbare plaats of op het terrein van een ander:

a. (…);

b. anders dan kort aangelijnd en voorzien van een muilkorf nadat het college aan de eigenaar of de houder heeft bekendgemaakt dat het die hond gevaarlijk of hinderlijk acht en een aanlijn- en muilkorfgebod in verband met het gedrag van die hond noodzakelijk vindt.

4.3

Anders dan verzoeker meent was verweerder naar het oordeel van de voorzieningenrechter bevoegd tot inbeslagname van de hond. Daarvoor is allereerst van belang dat artikel 2:59 van de Apv en het hierop gebaseerde beleid van verweerder zoals neergelegd in artikel 3, derde en vierde lid, van het Protocol, naar het oordeel van de voorzieningenrechter verweerder deze bevoegdheid geeft. De voorzieningenrechter leest deze artikelen zo dat het derde lid verweerder de bevoegdheid geeft om bij zeer ernstige vrees voor het ontstaan van een (zeer) ernstig bijtincident te besluiten dat de houder onvrijwillig afstand moet doen van de hond. Het vierde lid verplicht verweerder om na te gaan of aanleiding bestaat om te besluiten dat de houder van de hond onvrijwillig afstand moet doen indien de hond is gehouden in strijd met artikel 2:59 Apv en een nieuw bijtincident heeft veroorzaakt. De stelling dat het Protocol een verdergaande bevoegdheid voor verweerder in het leven roept dan haar op grond van artikel 2:59 van de Apv toekomt volgt de voorzieningenrechter niet. Zoals de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS) in haar uitspraak van 2 juli 2014 (ECLI:NL:RVS:2014:2380) heeft overwogen is met het in beslag nemen van de hond toepassing gegeven aan de handhaving van de naleving van het opgelegde aanlijn- en muilkorfgebod. Dat deze uitspraak op het onderhavige geschil niet kan worden toegepast omdat in de zaak die tot die uitspraak heeft geleid ook artikel 2:59a van de APV ten grondslag lag volgt de voorzieningenrechter niet. Uit de uitspraak blijkt voldoende dat in de zaak die tot de betreffende uitspraak heeft geleid (ook) is gehandeld in strijd met artikel 2:59 Apv, op grond waarvan inbeslagname heeft plaatsgevonden. Gelet op het voorgaande kan de voorzieningenrechter de stelling van verzoeker, dat de tekst van de betreffende artikelen van het Protocol zodanig onduidelijk is dat sprake is van strijd met het legaliteitsbeginsel, niet volgen. Evenmin is sprake van strijd met het eigendomsrecht om reden dat de inbreuk hierop niet voorzienbaar zou zijn.

5.1

Verzoeker stelt zich voorts op het standpunt dat er geen feitelijke grondslag bestaat voor de inbeslagname. Van een zeer ernstige vrees voor het ontstaan van een zeer ernstig bijtincident in het geval van [naam 1] was volgens verzoeker geen sprake. Verzoeker betwist dat het incident op 17 juli 2018 heeft plaatsgevonden zoals door de eigenaar van hond [naam 4] is verklaard. Dit blijkt uit het proces-verbaal en uit de verklaring van een getuige. Verder was op 18 augustus 2018 in het geheel geen sprake van een bijtincident, de honden raakten slechts los. Verder staan de incidenten die hebben geleid tot de besluiten van 24 mei 2016, 29 juni 2016 en 17 oktober 2016 niet vast. Verzoeker betwist deze feiten en omstandigheden nog steeds terwijl de formele rechtskracht van deze besluiten slechts betrekking heeft op de rechtsgevolgen daarvan en niet op de daaraan ten grondslag liggende feiten en omstandigheden. Daarbij is sprake van een uitzondering op de regel van de formele rechtskracht, nu de bezwaarschriften tegen deze besluiten door verzoeker onder druk zijn ingetrokken, namelijk omdat hij slechts dan [naam 1] zou terugkrijgen. Overigens was voor verzoeker ook niet duidelijk dat het aanlijn- en muilkorfgebod nog bestond, nu daarover tijdens de gesprekken met (ambtenaren van) verweerder nimmer is gesproken en namens verweerder is aangegeven dat het aanlijn -en muilkorfgebod niet zou worden gecontroleerd.

5.2

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter bestond voldoende feitelijke grondslag voor de inbeslagname van Renzo.

6.1

Verzoeker stelt zich verder op het standpunt dat geen sprake was van onverwijlde spoed als bedoeld in artikel 5:31, eerste lid, Awb, nu het eerste incident ten tijde van de inbeslagname op 28 augustus 2018 al anderhalve maand geleden was gebeurd.

6.2

De voorzieningenrechter volgt niet de stelling van verzoeker dat geen sprake was van van onverwijlde spoed als bedoeld in artikel 5:31, eerste lid, Awb. In dat verband is redengevend dat de eigenaar van hond Ben eerst na het incident op 18 augustus 2018 op 19 augustus 2018 melding heeft gedaan bij de politie van beide incidenten en dat verweerder eerst daarna op de hoogte is gesteld van deze incidenten. De tijd die verweerder heeft gebruikt om te komen tot de inbeslagname op 28 augustus 2018 is naar het oordeel van de voorzieningenrechter onvoldoende om te oordelen dat reeds daarom geen sprake is van onverwijlde spoed als bedoeld in artikel 5:31, eerste lid, Awb.

7.1

Verzoeker heeft gesteld dat de inbeslagname van [naam 1] in strijd is met eisen van proportionaliteit en subsidiariteit, nu de maatregel tot inbeslagname een ingrijpend middel is welke tot emotionele en/of financiële schade kan leiden. Volgens verzoeker had, met name gelet op de aard van de incidenten, volstaan kunnen worden met andere maatregelen als een last onder dwangsom of een waarschuwing.

7.2

Anders dan verzoeker meent is de keuze voor inbeslagname van de hond niet in strijd met de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit. De mogelijkheid tot inbeslagname is vastgelegd in het beleid. De voorzieningenrechter acht de maatregel gelet op de incidenten die zijn voorgevallen niet onredelijk. Daarbij is van belang dat het aanlijn- en muilkorfgebod in het verleden onvoldoende is gebleken om incidenten met [naam 1] te voorkomen.

8 Verzoeker meent dat ten onrechte de kosten van inbeslagname voor zijn rekening dienen te komen. Volgens verzoeker was de inbeslagname onnodig en duurt deze onnodig lang waardoor verzoeker onredelijk hoge en onnodige kosten heeft gemaakt. Daarbij heeft hij geen kans gehad om zelf de overtreding te beëindigen.

9. Hetgeen verzoeker overigens nog naar voren heeft gebracht kan niet tot een ander oordeel leiden.

10. Gelet op het voorgaande is het bestreden besluit rechtmatig te achten. Het beroep is ongegrond.

11. Omdat het beroep ongegrond is, is er geen aanleiding om een voorlopige voorziening te treffen.

12. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.