Rechtbank Overijssel, 09-07-2019, ECLI:NL:RBOVE:2019:3713, 7721740 CV EXPL 19-2657

[eiser] legt aan zijn vordering de hiervoor opgenomen feiten ten grondslag en voert daartoe aan dat hij langer dan twee jaar arbeidsongeschikt is en een IVA-uitkering ontvangt. Het dienstverband met Keolis is nog in stand en is er is geen uitzicht op hervatting van de werkzaamheden, noch in het eigen werk, noch in aangepast werk. Keolis weigert, ondanks herhaald verzoek daartoe, de ‘slapende’ arbeidsovereenkomst met hem te beëindigen onder toekenning van de wettelijke transitievergoeding. [eiser] stelt dat Keolis hiermee in strijd handelt met de eisen van goed werkgeverschap en vordert om Keolis te bevelen de arbeidsovereenkomst met hem op te zeggen primair onder toekenning van de hiervoor omschreven wettelijke transitievergoeding waarvoor Keolis voor ruim 97,5% zal worden gecompenseerd op grond van de Compensatieregeling, subsidiair onder toekenning van een transitievergoeding voor zover deze zal worden gecompenseerd op grond van die regeling. [eiser] doet in dit verband de kantonrechter de suggestie om de Hoge Raad prejudiciële zaken te stellen omtrent de betekenis van het in artikel 7:611 BW bepaalde in een geval als hier aan de orde.

Nu Keolis geweigerd heeft zijn redelijk voorstel te aanvaarden om de arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden te beëindigen onder toekenning van de transitievergoeding waarvoor Keolis nagenoeg volledig zal worden gecompenseerd op basis van de Compensatieregeling, handelt zij in strijd met artikel 7:611 BW en vordert [eiser] (meer subsidiair) een voorschot op de schadevergoeding.

Keolis voert verweer en concludeert tot afwijzing van de vorderingen van [eiser] . Keolis stelt zich op het standpunt dat de primaire en subsidiaire vordering moeten worden afgewezen, omdat toewijzing zou leiden tot een constitutief vonnis en daarvoor is geen plaats in kort geding. Toewijzing leidt immers tot een onomkeerbare situatie en schept een nieuwe juridische situatie, te weten een einde aan de arbeidsovereenkomst onder toekenning van een vergoeding.

Keolis stelt zich voorts op het standpunt dat binnen het wettelijk systeem geen plaats is c.q. zou moeten zijn voor de vorderingen die [eiser] instelt. In feite betreft het een beëindiging van de arbeidsovereenkomst op initiatief van de werknemer. In de wet zijn hiervoor een tweetal gecreëerd voor de werknemer, te weten de arbeidsovereenkomst opzeggen, dan wel zich met een verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst tot de kantonrechter wenden.

Keolis stelt dat in dat kader niet valt in te zien dat in het geval van beëindiging op initiatief van de werknemer, de werknemer eveneens de mogelijkheid ten dienste zou moeten staan om de werkgever te verplichten de arbeidsovereenkomst op te zeggen c.q. een beëindigingsovereenkomst te sluiten onder toekenning van een (substantiële) beëindigingsvergoeding. Indien een beëindiging op initiatief van de werknemer plaatsvindt, zoals in het onderhavige geval, bestaat op grond van de wet slechts aanspraak op een transitievergoeding indien er sprake is van ernstig verwijtbaar handelen aan de zijde van de werkwerkgever. Keolis stelt dat redelijkerwijs niet valt in te zien dat wanneer een werknemer genoemde mogelijkheden in kort geding zou hebben, dan niet de eis zou gelden dat een verplichting tot betaling van een transitievergoeding alleen kan worden aangenomen indien het handelen van de werkgever niet alleen strijdig is met artikel 7:611 BW maar dat dit hem tevens ernstig moet kunnen worden verweten analoog aan artikel 7:673 lid 1 sub b BW. Keolis bestrijdt dat er voor werkgever de verplichting bestaat om de arbeidsovereenkomst in het geval als het onderhavige op te zeggen dan wel dat de werknemer in kort geding in rechte zou kunnen afdwingen dat de werkgever tot opzegging overgaat. Keolis verwijst in dat kader naar de jusrisprudentie, waaronder naar een tweetal uitspraken door deze rechtbank, alsmede naar een recent artikel in TRA van de hand van hoogleraar Arbeidsrecht prof. mr. E. Verhulp.

Keolis stelt zich voorts op het standpunt dat afwijzing van de primaire en subsidiaire vordering automatisch zou moeten leiden tot afwijzing van de meer subsidiaire vordering. In de visie van Keolis bestaat er geen wezenlijk verschil tussen enerzijds een (verplicht te aanvaarden) voorstel tot beëindiging met wederzijds goedvinden onder betaling van een vergoeding gelijk aan de transitievergoeding en anderzijds een vordering om een werkgever te verplichten de arbeidsovereenkomst op te zeggen zodat een verplichting tot betaling van een transitievergoeding ontstaat. Wat daarvan ook zij, Keolis stelt dat er van haar zijde geen sprake is van een tekortkoming en zij ook anderszins niet in verzuim verkeert, zijn de een vereiste voordat een eventuele uit vervangende schadevergoeding aan de orde kan zijn (artikel 6:87 BW). Een eventuele tekortkoming (het in strijd handelen met de eisen van goed werkgeverschap) of verzuim kan alleen aan de orde zijn voor zover een redelijk voorstel zou zijn gedaan dat Keolis redelijkerwijs dient te aanvaarden doch niet (reeds) heeft gedaan. [eiser] heeft echter geen redelijk voorstel gedaan. [eiser] wenst immers met zijn voorstel betaling van een bedrag van circa € 81.000,00 althans € 79.000,00. Beide bedragen betreffen een veelvoud van de salarisachteruitgang die [eiser] ondervindt. Daarbij komt dat aanvaarding van het voorstel van Keolis er toe zal leiden dat [eiser] in een aanzienlijk betere financiële positie komt te verkeren in vergelijking met haar medewerkers die tot aan de AOW-leeftijd doorwerken en geen beëindigingsvergoeding ontvangen. Het feit dat Keolis (gedeeltelijk) wordt gecompenseerd voor de alsdan te betalen transitievergoeding maakt dit niet anders. Daarbij komt dat Keolis aan [eiser] een redelijk tegenvoorstel heeft gedaan. (zie 2.9)