Rechtbank Overijssel, 20-05-2020, ECLI:NL:RBOVE:2020:1805, ak_17_2465_tu (002)

Artikel 22 ARAR

In artikel 22, eerste lid, van het ARAR is bepaald dat de ambtenaar jaarlijks aanspraak heeft op vakantie met behoud van volle bezoldiging.

De rechtbank is met verweerder van oordeel dat in dit verband onder “volle bezoldiging” moet worden verstaan de bezoldiging zoals deze bij aanvang en gedurende de vakantieperiode voor de betrokken ambtenaar geldt. In eisers geval was dat 70% van de bezoldiging over de uren waarop hij arbeidsongeschikt is en 100% over de uren waarop hij arbeidsgeschikt is. Dit is ook de bezoldiging die eiser gedurende de gehele vakantieperiode van 25 juli 2017 tot en met 17 augustus 2017 heeft ontvangen met behoud van zijn volle salaris.

EU-Richtlijn 2003-88

Artikel 7, eerste lid, van de EU-Richtlijn 2003-88 bepaalt dat de lidstaten de nodige maatregelen treffen opdat aan alle werknemers jaarlijks een vakantie met behoud van

loon wordt toegekend overeenkomstig de in de nationale wetten en/of gebruiken

geldende voorwaarden voor het recht op en de toekenning van een dergelijke vakantie.

De rechtbank leidt uit de tekst en de considerans van deze richtlijn af dat de Europese regelgever heeft beoogd daarmee regels te geven inzake de veiligheid en gezondheid op het gebied van de organisatie van de arbeidstijd met betrekking tot onder meer de jaarlijkse vakantie. Naar het oordeel van de rechtbank biedt de Richtlijn en de daaraan gegeven uitleg door het Hof slechts een garantie dat, ook in geval van volledige arbeidsongeschiktheid, ten minste vier weken vakantie kan worden genoten met behoud van loon. Over de hoogte van het tijdens die vakantieperiode door te betalen loon spreekt de Richtlijn zich niet verder uit.

Eiser heeft vier weken aaneengesloten met behoud van zijn normale bezoldiging vakantie genoten. Hij is daarom niet belemmerd in zijn recht om met behoud van loon vakantie op te nemen.

Arrest Schultz-Stringer

In dit arrest heeft het EU-Hof onder verwijzing naar zijn arrest van 16 maart 2006, C-131/04 en C-257/04 (Robinson/Steele), overwogen dat de werknemer tijdens zijn vakantie zijn normale loon dient te ontvangen. Het recht op vakantie en het recht op doorbetaling moeten volgens het Hof als één recht worden beschouwd. De strekking van die overweging is dat de werknemer tijdens de jaarlijkse vakantie/rustperiode in een situatie wordt geplaatst die wat loon betreft vergelijkbaar is met de gewerkte periode. In eisers geval is dat de periode waarin hij gedeeltelijk arbeidsgeschikt is en voor het overige arbeidsongeschikt. Nu eiser tijdens de vakantieperiode dezelfde bezoldiging heeft ontvangen in de rest van het jaar, is dat in lijn met het arrest Schultz-Stringer.

Echter in artikel 2, aanhef en onder f, van het Bezoldigingsbesluit Burgerlijke Rijksambtenaren 1984 (BBRA 1984) wordt onder bezoldiging verstaan de som van

 salaris;

 de toelagen, genoemd in hoofdstuk III;

 de periodieke toeslag, genoemd in artikel 22a;

 de maandelijkse toeslag, genoemd in artikel 22b;

Onder salaris wordt op grond van artikel 2, aanhef en onder a, verstaan: het bedrag, dat met inachtneming van de bepalingen van dit besluit voor de ambtenaar is vastgesteld aan de hand van een van de bijlagen van dit besluit vermenigvuldigd met de voor de ambtenaar geldende arbeidsduur.

Nu op grond van artikel 37, eerste lid, van het ARAR in het tweede jaar van de arbeidsongeschiktheid slechts 70% van de bezoldiging wordt uitbetaald, kan ook worden gesteld dat dat dus nooit de volledige bezoldiging als bedoeld in artikel 22 van het ARAR is. Daarbij merkt de rechtbank op dat het Hof in rechtsoverweging 25 van het arrest Schultz-Stringer heeft overwogen dat het doel van het recht op jaarlijkse vakantie met behoud van loon is om de werknemer in staat te stellen uit te rusten en over een periode van ontspanning en vrije tijd te beschikken. Naar het Hof heeft overwogen, verschilt daarin het doel van vakantie van het doel van het recht op ziekte verlof. Dat laatste wordt de werknemer toegekend om te kunnen herstellen van een ziekte.

De rechtbank vraagt zich af of dit onderscheid het verschil rechtvaardigt.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen ziet de rechtbank voldoende aanleiding

om de volgende prejudiciële vragen te stellen aan het EU-Hof.

Artikel 7

“Moet artikel 17,eerste lid, van Richtlijn 2003/88/EG van het Europees Parlement en de Raad van 4 november 2003 betreffende een aantal aspecten van de organisatie van de arbeidstijd aldus worden uitgelegd dat de werknemer zijn loon, of een gedeelte daarvan, niet verliest vanwege het uitoefenen van zijn recht op de jaarlijkse vakantie ?” Of dient deze bepaling aldus te worden uitgelegd dat de werknemer zijn loon behoudt tijdens het uitoefenen van zijn recht op de jaarlijkse vakantie, ongeacht de oorzaak van het niet-werken tijdens vakantie?”

“Moet artikel 7, eerste lid, van Richtlijn 2003/88-EG van het Europees Parlement en de Raad van 4 november 2003 betreffende een aantal aspecten van de organisatie van de arbeidstijd aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan nationale bepalingen en gebruiken volgens welke een werknemer, die wegens ziekte arbeidsongeschikt is, bij het opnemen van zijn vakantieverlof zijn loon behoudt tot het niveau van zijn loon direct voorafgaand aan het opnemen van zijn vakantieverlof, ook als dit loon door de lange duur van zijn arbeidsongeschiktheid lager is dan het loon bij volledige arbeidsgeschiktheid?”

“Moet het recht van elke werknemer op jaarlijks betaald verlof op grond van artikel 7 Richtlijn2003/88-EG en het Europees Parlement en op grond van vaste EU-rechtspraak, aldus worden uitgelegd dat het korten van dat loon gedurende vakantie tijdens arbeidsongeschiktheid daarmee in strijd is?”