Rechtbank Rotterdam, 27-06-2003, AH8853 AL7195, 02/695 BC

RECHTBANK TE ROTTERDAM

Meervoudige kamer voor bestuursrechtelijke zaken

Reg.nr.: BC 02/695-STU

Uitspraak

in het geding tussen

en

de Stichting Autoriteit Financiële Markten, rechtsopvolgster van de Stichting Toezicht Effectenverkeer, verweerster.

1. Ontstaan en loop van de procedure

Bij besluit van 5 september 2001 heeft verweerster aan eiseres een boete ten bedrage van f 20.000,- opgelegd wegens overtreding van de artikelen 25 en 32 van de Nadere Regeling toezicht effectenverkeer 1999 (hierna: de NR 1999).

Tegen dit besluit heeft eiseres bij brief van 15 oktober 2001 bezwaar gemaakt.

Bij besluit van 6 februari 2002 heeft verweerster het bezwaar ongegrond verklaard.

Tegen dit besluit (hierna: het bestreden besluit) heeft eiseres bij brief van 18 maart 2002 beroep ingesteld.

Verweerster heeft bij brief van 4 november 2002 een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 13 mei 2003. Eiseres heeft zich laten vertegenwoordigen door haar gemachtigden. Namens eiseres waren voorts aanwezig W.L. Sodderland en M.C. Bal. Verweerster heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. H.J. Sachse, advocaat te Amsterdam. Voorts waren namens verweerster aanwezig drs. J.D. de Kort en mr. A.Q.R. Paaymans.

2. Overwegingen

2.1. Wettelijk kader

De op 1 februari 1999 in werking getreden NR 1999 bevat (gedrags)regels ter uitvoering van onder meer artikel 35 van het Besluit toezicht effectenverkeer 1995 (hierna: Bte 1995) juncto artikel 11, eerste lid, aanhef en onder a, van de Wet toezicht effectenverkeer 1995 (hierna: Wte 1995).

Artikel 25 van de NR 1999 luidt als volgt:

Artikel 32 van de NR 1999 luidt als volgt:

Ter uitvoering van artikel 32 van de NR 1999 zijn in Bijlage 6 van de NR 1999 gedragsregels opgenomen, onder andere voor syndicaatleden die in het geval van een emissie niet als stabilisator optreden. In artikel 6.4.1. van Bijlage 6 is bepaald dat een zodanig syndicaatlid:

Ingevolge artikel 48c, eerste lid, van de Wte 1995 kan de Minister een bestuurlijke boete opleggen ter zake van overtreding van ondermeer voorschriften, gesteld bij of krachtens artikel 11, eerste lid.

Ingevolge artikel 48e van de Wte 1995 is degene jegens wie door de Minister een handeling is verricht waaraan hij in redelijkheid de gevolgtrekking kan verbinden dat hem wegens een overtreding een boete zal worden opgelegd, niet verplicht ter zake daarvan enige verklaring af te leggen. Hij wordt hiervan in kennis gesteld alvorens hem mondeling om informatie wordt gevraagd.

Ingevolge artikel 48l van de Wte 1995 worden de werkzaamheden in verband met het opleggen van een dwangsom of van een boete verricht door personen die niet betrokken zijn geweest bij het vaststellen van de overtreding en het daaraan voorafgaande onderzoek.

Ingevolge artikel 40 van de Wte 1995 heeft de Minister onder meer de bevoegdheid tot het opleggen van een boete overgedragen aan verweerster.

2.2. Feiten en omstandigheden

De rechtbank gaat bij haar beoordeling uit van de volgende op grond van de gedingstukken en het verhandelde ter zitting vaststaande feiten.

De rechtsvoorganger van eiseres, MeesPierson N.V. (hierna: MeesPierson), maakte in februari 2000 als listing agent en sponsor deel uit van een syndicaat van banken dat was gevormd om de aandelen in Via Net.Works, Inc., een vennootschap naar het recht van de Amerikaanse staat Delaware (hierna: Via), op de effectenbeurs van Amsterdam (AEX) en de Amerikaanse effectenbeurs Nasdaq te introduceren. Lead-manager en stabilisatie-agent was Donaldson, Lufkin & Jenrette Securities (hierna: DLJ). Mees Pierson liep plaatsingsrisico en ontving de gebruikelijke provisies (per aandeel) voor haar activiteiten in het kader van de emissie.

Bij de introductie van de aandelen konden de institutionele beleggers inschrijven volgens de bookbuilding methode; anderen konden bestens inschrijven. In Nederland heeft de mogelijkheid van inschrijving opengestaan van 25 januari tot 10 februari 2000. Bij overtekening zou de toewijzing systematisch geschieden. Bij de inschrijving trad bij de laatstgenoemden een overtekening op van ongeveer 50 maal het aantal voor hen beschikbare aandelen. De introductieprijs van de aandelen Via werd uiteindelijk vastgesteld op € 21,31 of $ 21.

Op 11 februari 2000 is het definitieve prospectus verschenen en zijn in totaal 16.300.000 aandelen Via toegelaten tot de notering van zowel AEX als Nasdaq. Op 15.50 uur Nederlandse tijd noteerde het aandeel Via bij een eerste transactie, waarin de bestens kooporders werden verwerkt, een openingskoers van € 89,-, waarna die dag op de AEX verdere handel in het aandeel Via niet mogelijk bleek wegens de ingelaste afkoelingsperiodes. De openingskoers van de aandelen Via op Nasdaq op 11 februari 2000 rond 16.30 uur Nederlandse tijd was tegen prijzen rond $ 45,-. De slotkoers van het aandeel was $ 49,75.

DLJ heeft op 11 februari 2000 omstreeks 11.00 uur in totaal 434.500 aandelen Via aan MeesPierson toegewezen, waarvan 27.000 aandelen blijkens de 'revised underwriter allocation telex' waren bestemd voor door DLJ met name genoemde institutionele beleggers. De resterende 407.500 aandelen 'retail' waren vrijelijk beschikbaar voor toewijzing door Mees Pierson. Blijkens een kopie van de spreadsheet was de verdeling onder de cliënten van Mees Pierson om 13.16 uur definitief. Mees Pierson hanteert bij de systematische toewijzing van aandelen aan cliënten gedragsregels welke in de vorm van een intern memo 'Allocaties bij emissies' zijn opgenomen als bijlage in haar Handboek Administratieve Organisatie.

MeesPierson heeft in de avond van 10 februari 2000 een voorlopige toewijzing gemaakt voor haar cliënten en daarbij met de aanduiding 'free retention' 67.450 voor toewijzing beschikbare effecten afgezonderd voor mogelijke latere toedeling aan cliënten in het kader van klachtenbehandeling. Mees Pierson verwachtte toen naar eigen zeggen op basis van een eerste voorlopige en niet-bindende indicatie dat DLJ 650.000 aandelen aan haar ter verdeling zou toewijzen. Toen de volgende dag bleek dat de uiteindelijke toewijzing 434.500 aandelen bedroeg, heeft Mees Pierson de 'free retention' in dezelfde omvang gehandhaafd. De aandelen uit de 'free retention' heeft MeesPierson uiteindelijk niet aan haar cliënten toegewezen, doch in de loop van de middag van 11 februari gealloceerd aan haar Special Trading Account. Hiervan zijn 47.450 stukken voor eigen rekening bij opening op de AEX om 15.50 uur verkocht tegen de openingsprijs van € 89,-, dat wil zeggen dat Mees Pierson 12.450 aandelen bestens in het orderboek heeft ingelegd voorafgaand aan de opening van de handel en verkocht bij opening, terwijl 35.000 aandelen aan de hoekman ter beschikking zijn gesteld om hem in staat te stellen de handel daadwerkelijk op € 89,- te openen. Het saldo van 20.000 aandelen is in de trading-positie van MeesPierson meegenomen en nadien ter beurze verkocht tegen gemiddeld € 50,- per aandeel. Mees Pierson heeft met de verkoop van de 'free retention' een winst gemaakt van ongeveer 3,7 miljoen euro.

Bij brief van 7 mei 2001 heeft verweerster eiseres bericht voornemens te zijn haar een boete op te leggen wegens overtreding van artikel 25 en artikel 32 van de NR 1999, omdat MeesPierson voor eigen rekening aandelen Via uit de zogeheten free retention heeft verkocht en daarmee haar eigen belangen boven die van haar cliënten heeft gesteld en omdat zij met haar handelwijze een misleidende voorstelling van zaken heeft gecreëerd.

Op 30 mei 2001 heeft naar aanleiding van dit boetevoornemen een hoorzitting plaatsgehad, waarbij de vertegenwoordigers van eiseres zijn bijgestaan door de gemachtigde van eiseres.

Nadat eiseres bezwaar had gemaakt tegen het boetebesluit van 5 september 2001 heeft op 7 november 2001 een hoorzitting plaatsgevonden, waarbij de vertegenwoordigers van eiseres zijn bijgestaan door de gemachtigde van eiseres.

Tegen het bestreden besluit, dat niet heeft geleid tot herroeping van het besluit van 5 september 2001, heeft eiseres beroep ingesteld.

Verweerster is na het nemen van het bestreden besluit overgegaan tot publicatie van de boeteoplegging als bedoeld in artikel 48m van de Wte 1995.

2.3 Stellingen van partijen

Verweerster stelt dat zij de functiescheiding met goedkeuring van de Minister van Financiën intern heeft georganiseerd conform de eisen van de Wet Invoering Dwangsommen en Bestuurlijke Boeten, hetgeen inhoudt dat de toezichtfunctionaris de overtreding constateert en zijn bevindingen aan het bestuur rapporteert, waarna de onafhankelijke boetefunctionaris aan de hand van een van eventuele verklaringen geschoond dossier de beslissing tot boeteoplegging voorbereidt voor besluitvorming door het bestuur. Verweerster is van mening dat artikel 48l van de Wte 1995 het vereiste van functiescheiding niet stelt voor bestuursleden.

Verweerster handhaaft haar stelling dat het aanhouden en voor eigen rekening verkopen van een free retention van bijna 16% van de gealloceerde aandelen zich niet verdraagt met het in artikel 25 van de NR 1999 neergelegde beginsel dat het belang van de cliënten voorop dient te staan. Daarnaast heeft MeesPierson, niet zijnde de aangewezen stabilisator, de in Bijlage 6 neergelegde gedragsregels overtreden, door zich niet te houden aan de opdracht uitsluitend als uitvoerder van cliëntenorders op te treden.

Op de overige stellingen van partijen zal de rechtbank - waar nodig - bij de beoordeling van het beroep ingaan.

2.4. Beoordeling

2.4.1. Met betrekking tot de rechtsopvolging

Met partijen is de rechtbank van oordeel dat (boetewaardige) gedragingen die door MeesPierson zijn verricht aan eiseres als rechtsopvolgster kunnen worden toegerekend.

2.4.2. Met betrekking tot de grieven van procedurele aard en het verwijt van vooringenomenheid

De rechtbank is van oordeel dat met de door verweerster aangebrachte interne organisatorische scheiding van taken, waarbij functionarissen van een andere afdeling dan die waartoe de boetefunctionaris behoort de feiten onderzoeken welke leiden tot de vaststelling van de overtreding, in beginsel geen onjuiste uitvoering is gegeven aan artikel 48l van de Wte 1995. De opvatting van eiseres, dat de verplichte functiescheiding niet alleen geldt voor functionarissen van de diverse afdelingen, maar ook voor de leden van de raad van bestuur, vindt geen steun in de tekst van de wet en de bijbehorende toelichting. Daarin is te lezen dat het ongewenst is dat de functionaris die de overtreding van het wettelijk voorschrift constateert, tevens degene is die de boete oplegt. Deze opmerking resulteert in de aanbeveling van de Minister om een organisatorische scheiding van de uitvoering van het toezicht en de sanctieoplegging te bewerkstelligen. Deze opdracht richt zich naar het oordeel van de rechtbank niet tot de leden van het bestuur die, op advies van de boetefunctionaris, wel of niet tot boeteoplegging besluiten. De wetgever heeft er immers voor gekozen om het bestuursorgaan, en daarmee de leden van de raad van bestuur die de beslissingen nemen, zowel met de toezichthoudende taak als de handhaving te belasten. Er zijn geen aanwijzingen dat beide functies in de persoon van de bestuursleden niet verenigbaar zijn te achten. In dat verband ligt het niet voor de hand om onder 'werkzaamheden' in artikel 48l tevens het nemen van de eindbeslissing te laten vallen. Het moet er voor worden gehouden dat een scheiding van taken op een lager niveau in de organisatie door de wetgever toereikend werd geacht voor het waarborgen van de nodige distantie. Het feit dat de Minister de functiescheidingsmethode van verweerster heeft goedgekeurd biedt steun voor deze opvatting.

Het enkele feit dat het betrokken bestuurslid voorheen directiefuncties bij MeesPierson vervulde is onvoldoende voor het oordeel dat hij daarmee de schijn van partijdigheid heeft gewekt en artikel 2:4 van de Awb is geschonden. De rechtbank heeft uit het dossier niet de indruk gekregen dat de betrokkenheid van het bestuurslid Kaptein bij het vooronderzoek dermate intensief was, dat hij op één lijn moet worden gesteld met de medewerkers van de Afdeling Toezicht Toegelaten Instellingen, en dus voor wat betreft zijn feitelijke werkzaamheden de regels van functiescheiding zou hebben overtreden.

De rechtbank is niet gebleken dat het bestreden besluit onbevoegd is genomen. Het is getekend door twee van de drie bestuursleden. De rechtbank houdt het er derhalve voor dat het besluit is genomen door een meerderheid van het bestuur, zoals artikel 5 van de Statuten van verweerster vereist.

De stelling dat verweerster niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overgelegd, door te weigeren het schriftelijk advies van mr. Sachse aan de dossierstukken toe te voegen, kan de rechtbank niet onderschrijven. De rechtbank is met verweerster van oordeel dat een dergelijk intern stuk, dat ziet op de juridische advisering van een raadsman aan een bestuursorgaan, niet is te beschouwen als een op de zaak betrekking hebbend stuk als bedoeld in de artikelen 7:4 en 8:42 van de Awb.

Deze grieven treffen mitsdien geen doel.

2.4.3. Met betrekking tot het zwijgrecht en de cautie

Vaststaat dat in de financiële toezichtbepalingen het zwijgrecht - en ter waarborging daarvan de cautieplicht - niet bestaat ten aanzien van de uitoefening van reguliere toezichtbevoegdheden. Echter, zodra degene jegens wie door het bestuursorgaan een handeling is verricht waaraan hij in redelijkheid de gevolgtrekking kan verbinden dat hem wegens een overtreding een boete zal worden opgelegd, is hij niet verplicht ter zake daarvan enige verklaring af te leggen. In verband met de toekenning van het zwijgrecht is het derhalve van belang vast te stellen op welk moment bestuurlijk nalevingstoezicht overgaat in punitieve sanctionering.

De rechtbank gaat ervan uit dat 3 augustus 2000, de schriftelijke mededeling van de verdenking dat MeesPierson de wet heeft overtreden, het vroegste moment kan zijn van de aanvang van het zwijgrecht en de cautieplicht. In aanmerking genomen de stellige bewoording in die brief dat MeesPierson zich schuldig heeft gemaakt aan overtreding van de krachtens en bij de Wte 1995 gestelde bepalingen en het feit dat toezichtsmaatregelen van de zijde van verweerster in casu slechts konden resulteren in het opleggen van een boete, is de rechtbank van oordeel dat de bekendmaking van de brief van 3 augustus 2000 voldoende objectief bepaalbaar is om te gelden als de handeling waaraan eiseres in redelijkheid de gevolgtrekking kon verbinden dat haar wegens overtreding een boete boven het hoofd hing.

Wel overweegt de rechtbank dat onjuist is de opvatting van verweerster dat de cautieplicht van artikel 48e van de Wte 1995 niet meer geldt zodra de boete eenmaal is opgelegd. Dit standpunt verdraagt zich immers niet met het beginsel van volledige heroverweging van de beslissing in de bezwaarprocedure, waarbij mondelinge informatie bij de hoorzitting een nieuw licht op de zaak kan werpen. Ook het onderzoek ter terechtzitting heeft onder andere tot functie aanvullende informatie omtrent de feiten te vergaren, waarbij evenzeer geldt dat de betrokkene zichzelf door het geven van die informatie kan bezwaren. Gezien het verbod van gedwongen zelfincriminatie gelden het zwijgrecht en de cautieplicht naar het oordeel van de rechtbank tot het moment van de onherroepelijke einduitspraak.

2.4.4. Met betrekking tot de overtreding van de artikelen 25 en 32 van de NR 1999

De rechtbank is van oordeel dat verweerster terecht tot het oordeel is gekomen dat MeesPierson het in artikel 25, eerste lid, van de NR 1999 neergelegde gebod, om bij de uitvoering van opdrachten van cliënten de belangen van cliënten boven haar eigen belang te stellen en zich te onthouden van handelingen die de adequate functionering van de effectenmarkten of het vertrouwen van de beleggers daarin kunnen schaden, heeft overtreden en zich tevens heeft schuldig gemaakt aan overtreding van het gebod zich te onthouden van misleidende handelingen als bedoeld in artikel 32, tweede lid, aanhef en onder b van de NR 1999. Zij overweegt daartoe het volgende.

De toelichting bij artikel 25 van de NR 1999 luidt, voorzover hier van belang:

"In dit artikel is bepaald dat een effecteninstelling handelt in het belang van haar cliënten en, bijvoorbeeld indien er bij het uitvoeren van de effectendienst een spanningsveld is tussen de belangen van de cliënt en de belangen van de instelling, bij de uitvoering van de opdrachten van haar cliënten voorrang geeft aan de belangen van cliënten boven haar eigen belang. Dit betekent bijvoorbeeld dat een effecteninstelling bij het uitvoeren van effectentransacties prioriteit geeft aan transacties voor rekening van cliënten boven transacties voor rekening van de effecteninstelling zelf. Hiervan kan uiteraard worden afgeweken in situaties waarin cliëntenorders wegens de daaraan door cliënten verbonden condities op enig moment onder de alsdan geldende marktomstandigheden niet kunnen worden uitgevoerd. [..]"

De toelichting bij artikel 32 bevat de volgende tekst:

De toelichting bij artikel 6.4 (Gedragsregels voor syndicaatsleden die niet als stabilisator optreden) van Bijlage 6 bij artikel 32 van de NR 1999 luidt als volgt:

Niet in geschil is dat de vorming van een free retention bij een beursintroductie een gebruikelijke en aanvaardbare gang van zaken kan zijn in het (internationale) effectenverkeer. Voor een definitie van free retention kan aanknoping worden gezocht bij het in juni 2001 verschenen "Second Consultative Document on Stabilisation and Allotment" van The Forum of European Securities Commissions. Die definitie luidt:

"a contingent of relevant Securities (normally below 5% of the offer) put at the disposal of certain members of the consortium for free distribution, i.e. distribution outside pre-determined and disclosed allotment methods".

Het op 11 februari 2002 verschenen vervolgrapport van The Committee of European Securities Regulators (hierna: CESR-rapport) spreekt naar aanleiding van verdere consultaties over:

"a contingent of relevant Securities put at the disposal of certain Investment Services Firms for distribution at their discretion, i.e. without application of the Allotment methods applicable to the relevant tranche or tranches.".

In beide definities komt tot uitdrukking dat het doel van de free retention is de toewijzing van aandelen aan cliënten, zij het dat hiervoor niet het gebod van systematische toewijzing geldt. De rechtbank stelt vast dat MeesPierson niet tot toewijzing is overgegaan in afwijking van het doel waarmee een free retention wordt gevormd. Hoewel in het CESR-rapport een verwijzing naar een percentage van de maximaal toegestane omvang van de free retention ontbreekt, kan de rechtbank niet anders oordelen dan dat een free retention van meer dan 15% van de totale allocatie ongebruikelijk groot voorkomt. Nu vervolgens is gealloceerd aan - een bedrijfsonderdeel van - MeesPierson zelf, staat daarmee vast dat MeesPierson ten onrechte deze stukken niet ter beschikking van haar cliënten heeft gesteld. Reeds hierdoor heeft MeesPierson in strijd met de belangen van haar cliënten gehandeld als bedoeld in artikel 25, eerste lid, van de NR 1999.

Het argument van Mees Pierson ter rechtvaardiging van deze grote afzondering van stukken buiten de gebruikelijke verdeling om, namelijk de verwachting dat als gevolg van de noodgedwongen halvering van de toewijzing in de ochtend van 11 februari de kans op klachten des te groter was, overtuigt niet want is in tegenspraak met de opstelling van de medewerker van MeesPierson die, blijkens de brief van mr. Eisma van 17 november 2000, bij de bekendmaking van de definitieve toewijzing in de belronde met institutionele beleggers vanaf 12.20 uur een strak beleid voerde en 'zoveel mogelijk zijn poot heeft stijf gehouden' ten aanzien van de verhoging van de toewijzing, waarvoor hij uit de free retention kon putten.

De rechtbank leidt uit de schriftelijke uiteenzetting over de gang van zaken bij de toewijzing van 3 december 2001 van W.L Sodderland echter niet af dat toewijzing van de free retention aan de eigen cliënten niet meer mogelijk was. Het kenmerkende van een free retention is voorts dat deze buiten de normale toewijzingsregels om kan geschieden. Nu MeesPierson zich bovendien zelf in de moeilijke positie had gebracht dat zij kort voor de opening nog over een aanzienlijke eigen positie in aandelen Via beschikte, komt haar naar het oordeel van de rechtbank een beroep op het verkeren in een overmachtsituatie niet toe.

2.4.5. Met betrekking tot de boete

Met hetgeen hiervoor is overwogen staat vast dat MeesPierson de artikelen 25 en 32 van de NR 1999 heeft overtreden.

Een beleid dat met het oog op een adequate functionering van de effectenmarkten en de bescherming van de beleggers op die markten uitgaat van handhavend optreden bij normovertredingen als hier aan de orde kan in beginsel de terughoudende rechterlijke toetsing aan artikel 3:4, tweede lid, van de Awb doorstaan. De rechtbank is niet gebleken van omstandigheden op grond waarvan verweerster had moeten afzien van het opleggen van een boete. In dit verband overweegt zij nog dat de rechtsovergang door fusie van MeesPierson met eiseres niet afdoet aan de opportuniteit van het opleggen van een boete en dat uit hetgeen de rechtbank hiervoor onder rubriek 2.4.4 heeft overwogen volgt dat geen sprake is van het ontbreken van verwijtbaarheid met betrekking tot het handelen van MeesPierson.

Gelet op het vorenstaande kan naar het oordeel van de rechtbank niet worden gezegd dat verweerster niet in redelijkheid heeft kunnen besluiten tot oplegging van een boete.

Met betrekking tot de hoogte van de boete overweegt de rechtbank als volgt.

De rechtbank stelt vast dat verweerster niet voor beide gedragingen afzonderlijk een boete heeft opgelegd, maar - wellicht met het oog op het feitencomplex - heeft volstaan met oplegging van één boete.

Van verminderde verwijtbaarheid is geen sprake, zodat er geen aanleiding is tot matiging van de boete.

De rechtbank is, gelet op het wettelijk maximum, van oordeel dat er in dit geval evenredigheid bestaat tussen de ernst van de verweten gedraging en de zwaarte van de opgelegde sanctie.

Voorts dient nog het volgende te gelden.

Verweerster was derhalve gehouden gelet op artikel 1 hoofdstuk 12 van de Aanpassingswet Euro en het bepaalde in artikel 7:11 van de Awb hangende bezwaar zowel grens- als de boetebedragen in euro's toe te passen.

Gelet hierop kan het bestreden besluit niet in stand blijven. De rechtbank zal het beroep derhalve gegrond verklaren en het bestreden besluit vernietigen wegens strijd met zowel het Bte 1995 als met de Aanpassingswet Euro.

De rechtbank ziet echter aanleiding onder toepassing van het bepaalde in artikel 8:72, vierde lid, van de Awb zelf in de zaak te voorzien door de boete vast te stellen op een bedrag van € 9.075,-.

De rechtbank ziet gelet op hetgeen hiervoor is overwogen geen aanleiding om eveneens onder toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Awb verweerster op te dragen zorg te dragen voor publicatie van de zakelijke weergave van de uitspraak als is verzocht door eiseres.

De rechtbank ziet in de vernietiging van het bestreden besluit aanleiding verweerster te veroordelen in de kosten die eiseres in verband met de behandeling van het beroep tot aan deze uitspraak redelijkerwijs heeft moeten maken. De rechtbank bepaalt de proceskosten op € 644,- aan kosten van door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand. Van overige kosten waarop een veroordeling in de proceskosten betrekking kan hebben, is de rechtbank niet gebleken.

3. Beslissing

De rechtbank,

recht doende:

verklaart het beroep gegrond,

vernietigt het bestreden besluit,

bepaalt de boete die eiseres aan verweerster dient te voldoen op € 9.075,-,

bepaalt dat verweerster aan eiseres het door haar betaalde griffierecht van € 218,- vergoedt,

veroordeelt verweerster in de proceskosten tot een bedrag van € 644,- en wijst haar aan als de rechtspersoon die deze kosten aan eiseres moet vergoeden.

De griffier: De voorzitter:

Afschrift verzonden op:

Een belanghebbende - onder wie in elk geval eiseres wordt begrepen - en verweerster kunnen tegen deze uitspraak hoger beroep instellen bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven, Postbus 20021, 2500 EA 's-Gravenhage. De termijn voor het indienen van het beroepschrift bedraagt zes weken en vangt aan met ingang van de dag na die waarop het afschrift van deze uitspraak is verzonden.