Rechtbank Rotterdam, 19-10-2021, ECLI:NL:RBROT:2021:12048, ROT 20/4674

Eiser voert in beroep aan dat zijn briefadres om veiligheidsredenen moet worden verlengd. Hij wordt sinds 2011 gestalkt. Eiser meent dat hij de veiligheidsrisico’s hiermee voldoende heeft aangetoond en toegelicht. Daarnaast voert eiser aan dat het bestreden besluit in strijd met het zorgvuldigheidsbeginsel tot stand is gekomen nu verweerder onvoldoende onderzoek heeft verricht naar de situatie van eiser en de reden achter het gebruik van het briefadres. Daarnaast heeft wat eiser betreft geen juiste belangenafweging plaatsgevonden. Het belang van eiser bij het waarborgen van zijn veiligheid weegt zwaarder dan het belang van verweerder van bij het inschrijven van de woongegevens van eiser. Eiser is namelijk bereikbaar voor de overheidsinstanties op zijn briefadres. Ook heeft verweerder volgens eiser niet voldoende gemotiveerd waarom geen sprake is van de situatie zoals bedoeld in artikel 2.41 Wet basisregistratie personen (Wet brp). Een geheimhoudingsindicatie zoals bedoeld in artikel 2.59 Wet brp, waar verweerder naar verwijst, biedt wat eiser betreft onvoldoende bescherming.

Verweerder stelt zich in het verweerschrift op het standpunt dat verlenging van het briefadres om veiligheidsredenen niet nodig is, omdat uit de beschikbare stukken niet blijkt dat sprake is van een actuele dreigingssituatie. De burgemeester heeft dan ook geconcludeerd dat verlenging van het briefadres om veiligheidsredenen (art. 2.41 Wet brp) niet nodig is. Het belang van de gemeente Zwijndrecht bij het inschrijven van eiser op zijn woonadres is gelegen in het doel van de Wet brp, te weten dat de gegevens van de personen die zijn vermeld in de basisregistratie zo betrouwbaar en duidelijk mogelijk zijn en dat de gebruikers van de gegevens erop kunnen vertrouwen dat deze gegevens in beginsel juist zijn. Verweerder stelt voorts dat wel bij eiser is geïnformeerd naar de veiligheidsomstandigheden, omdat verweerder bij de hercontrole en tijdens de bezwaarprocedure om stukken heeft gevraagd waaruit blijkt dat eiser wordt bedreigd. Het opnemen van de geheimhoudingsindicatie biedt bescherming tegen verstrekking van eisers gegevens aan derden. Tot slot stelt verweerder zich op het standpunt dat, hoewel er geen wettelijke maximale termijn is voor het briefadres, eiser niet meer aan de voorwaarden voor het briefadres voldoet en dat daarom verlenging van het briefadres van eiser niet meer mogelijk is.

De rechtbank stelt vast dat eiser in het ingevulde vragenformulier op 31 maart 2020 in antwoord op de vraag waarom hij nog recht meent te hebben op een briefadres, heeft vermeld: “stalking, strafzaak start binnenkort”. Eiser heeft hiermee aangegeven dat hij nog steeds vanwege veiligheidsredenen gebruik wil maken van een briefadres. Hij heeft daarmee een beroep gedaan op artikel 2.41 van de Wet brp. Dat eiser in hetzelfde formulier ook heeft aangegeven dat hij beschikt over een woonadres doet hier niet aan af. Ook in dat geval kan immers op grond van artikel 2.41 van de Wet brp, als veiligheidsredenen daartoe aanleiding geven, een briefadres worden gekozen. Het lag op de weg van verweerder om kennis te vergaren over de gestelde veiligheidsrisico’s door nadere informatie op te vragen bij eiser en/of derden.

Verweerder heeft pas in het bestreden besluit te kennen gegeven dat, als eiser goed kan motiveren waarom deze mogelijke veiligheidsrisico’s bestaan, verweerder een ander besluit kan nemen. Hierdoor is eiser niet voorafgaand aan het nemen van het bestreden besluit door verweerder in de gelegenheid gesteld de onderbouwing van de gestelde veiligheidsrisico’s aan te leveren. Dat, zoals verweerder stelt, in de reactie op het bezwaar van 23 juni 2020 is aangegeven dat eiser onvoldoende heeft aangetoond dat hij op grond van de Wet brp recht heeft op een briefadres, maakt nog niet dat eiser door verweerder is gevraagd om de gestelde veiligheidsrisico’s te onderbouwen. Het bestreden besluit is daarom niet op zorgvuldige wijze tot stand gekomen, zodat dit besluit in zoverre in strijd is met artikel 3:2, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Tot welke gevolgen dit leidt volgt onder 9.

In beroep heeft eiser alsnog aanvullende stukken aan verweerder overgelegd waaruit volgens eiser blijkt dat hij nog steeds wordt bedreigd en/of gestalkt en het hanteren van een briefadres voor hem nog steeds noodzakelijk is. In de brief van 24 november 2020 en in het verweerschrift heeft verweerder aangegeven dat de burgemeester geen aanleiding ziet om alsnog het verleende briefadres vanwege veiligheidsredenen te verlengen. Verweerder verwijst naar wat is overgelegd in het kader van het verzoek om een voorlopige voorziening, de gesprekken tussen eiser en de burgemeester van Zwijndrecht op 30 september 2020 en 14 oktober 2020, de aanvullende stukken van eiser die in beroep zijn overgelegd en de bestuurlijke rapportage van de politie van 18 november 2020. Naar het oordeel van de rechtbank is het standpunt van verweerder om eiser niet langer een briefadres te verstrekken hiermee afdoende inzichtelijk gemotiveerd. Hiertoe acht de rechtbank van belang dat uit de bestuurlijke rapportage volgt dat er volgens de politie op basis van een risicoanalyse geen aanleiding is om te bedenken dat de veiligheid van eiser of zijn persoonlijke levenssfeer enigszins gevaar loopt. Voor het uitvoeren van de risicoanalyse heeft de politie de bedrijfsprocessen-systemen van de Nationale Politie en het Informatieknooppunt Politie geraadpleegd. De rechtbank ziet geen aanleiding om aan deze conclusie te twijfelen. Daarbij komt dat eiser in beroep geen aanvullende stukken heeft overgelegd, zoals een nieuw proces-verbaal van aangifte, waaruit volgt dat hij ook recentelijk moest vrezen voor zijn veiligheid. De stukken die door eiser zijn overgelegd zien op incidenten uit 2017, zoals het proces-verbaal van aangifte van 1 november 2017 en het mutatierapport van 23 augustus 2017. Verweerder heeft dan ook kunnen stellen dat op basis van deze stukken geen aanleiding wordt gezien dat eiser recentelijk moest vrezen voor zijn veiligheid en dat daarom het briefadres niet langer hoefde te worden verlengd.

Eiser heeft verder betoogd dat een besluit van de burgemeester ontbreekt en ook daarom het bestreden besluit niet in stand kan blijven. Weliswaar ontbreekt een besluit van de burgemeester, maar artikel 2.41 Wet brp schrijft dit ook niet voor. Zoals namens verweerder op zitting is toegelicht, heeft de burgemeester enkel een adviserende rol. De visie van de burgemeester volgt bovendien uit de brief van 24 november 2020. Het is vervolgens verweerder die beslist of het briefadres al dan niet wordt verlengd. Naar het oordeel van de rechtbank slaagt dit betoog van eiser niet.

Verder betoogt eiser dat de weigering van een briefadres onevenredig nadeel voor hem oplevert, terwijl het doel van de Wet brp, te weten het bereikbaar zijn voor overheidsinstanties, nog steeds wordt gediend als hij staat ingeschreven op het briefadres. De rechtbank volgt eiser niet in zijn betoog. Uit de tekst van artikel 2.23 en uit het systeem van de Wet brp en uit het systeem van de volgt dat iemand - afgezien van de in artikel 2.40 en 2.41 bedoelde gevallen - slechts op een briefadres kan worden ingeschreven indien diegene op zich voldoet aan de vereisten voor inschrijving in de brp, maar geen woonadres heeft. Nu naar het oordeel van de rechtbank verweerder in redelijkheid heeft kunnen stellen dat geen sprake is van de situatie zoals bedoeld in artikel 2.41 (en 2.40) van de Wet brp) van de en eiser beschikt over een woonadres, biedt de Wet brp geen ruimte voor inschrijving op een briefadres. Voorts bieden de uit de Wet brp aangehaalde bepalingen, anders dan eiser aanvoert, geen ruimte voor een belangenafweging¹. Dit betoog slaagt niet.

Het beroep is ongegrond. Dat betekent dat het bestreden besluit in stand blijft. De rechtbank ziet gelet op het geconstateerde gebrek aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten van eiser. De rechtbank bepaalt dat verweerder het griffierecht dat eiser heeft betaald aan hem moet vergoeden.