Rechtbank Rotterdam, 13-05-2024, ECLI:NL:RBROT:2024:4739, 10993667 / HA VERZ 24-18

Het werk dat [verweerder] gedurende zijn lange dienstverband heeft gedaan, bestaat niet meer bij Enver. Enver huurt ‘De Loods’ niet meer en zij biedt evenmin elders dagbesteding aan in de vorm van lasbewerking en techniek. Dit is erg spijtig voor [verweerder] , maar hierin treft Enver geen verwijt; zij mag tot op zekere hoogte zelf beslissen hoe zij haar onderneming inricht. Enver heeft bovendien toegelicht dat ‘De Loods’ al langere tijd niet kostendekkend was.

Ook de nadere rapportages van de bedrijfsarts zijn eenduidig. Daarbij is de bedrijfsarts telkens ingegaan op aangevoerde nieuwe omstandigheden en op alle nieuwe informatie. De kantonrechter mag en moet zelfs van de inhoud van de bevindingen van de bedrijfsarts uitgaan als er geen indicaties zijn die erop wijzen dat die niet kloppen. In dit geval zijn die er niet. [verweerder] vindt het onbegrijpelijk dat de bedrijfsarts hem zelf nauwelijks fysiek heeft onderzocht, maar dat is hoe dit systeem werkt. De bedrijfsarts moet medische informatie inwinnen bij de artsen die [verweerder] wel uitgebreid hebben gezien en onderzocht. Dat heeft de bedrijfsarts gedaan en daar heeft hij rekening mee gehouden. De bedrijfsarts hoeft niet zelf een volledig nieuw (fysiek) onderzoek te doen.

[verweerder] heeft weliswaar een second opinion laten uitvoeren waarvan de conclusie was dat hij wel ziek is, maar dat is geen officiële (volgens de daarvoor geldende regels tot stand gekomen) second opinion. Ook dat heeft de bedrijfsarts duidelijk uitgelegd en het is door [verweerder] niet betwist. Dat [verweerder] vooraf niet helemaal wist welke stappen hij op welk moment kon zetten, maakt dat niet anders. Gedurende de procedure heeft de bedrijfsarts hem steeds deugdelijk geïnformeerd over zijn mogelijkheden. Doordat de second opinion van [verweerder] niet op de juiste wijze tot stand is gekomen, raakt die het oordeel van de bedrijfsarts niet. Het medisch advies van de bedrijfsarts is daarom nog steeds leidend. Dat neemt de kantonrechter dus als uitgangspunt. Het wordt bovendien ondersteund door het deskundigenoordeel van het UWV van 11 januari 2024.

Voor ontbinding is vereist dat [verweerder] niet binnen een redelijke termijn kan worden herplaatst in een andere passende functie (artikel 7:669 lid 1 BW). Enver heeft niet aan haar verplichting voldaan om dat te onderzoeken en om eventuele mogelijkheden hiertoe te benutten. Hierna wordt dat uitgelegd.

Enver heeft geen of in ieder geval veel te weinig initiatief genomen om te onderzoeken of [verweerder] te herplaatsen is in een andere passende functie. Enver heeft [verweerder] de opdracht gegeven om dit zelf te onderzoeken en om met een passend plan te komen. Enver verwijt [verweerder] dat hij niet met een passend plan is gekomen en “onvoldoende heeft teruggekoppeld”. Dat is niet hoe het hoort, zeker niet bij een werknemer die ruim 30 jaar in dienst is. Enver had [verweerder] hierbij actief moeten begeleiden en ondersteunen. Dit geldt temeer omdat Enver een verwijt treft dat [verweerder] de tegenwoordig vereiste registratie voor passende werkzaamheden niet heeft, zoals hierna onder 2.9 wordt toegelicht.

Volgens Enver bestaan er geen passende functies binnen Enver voor [verweerder] , omdat hij geen SKJ-registratie heeft. Die registratie is volgens haar een voorwaarde voor alle functies als jeugdzorgwerker en jeugdprofessional. Dat betwist [verweerder] niet. Het staat dus vast dat hij ‘op papier’ niet direct geschikt is voor een van die functies. Gelet op de stellingen van Enver is het wel opvallend dat de mogelijkheden bij haar technische dienst, waarvoor dit vereiste mogelijk niet zou gelden, niet op een constructieve manier met [verweerder] zijn besproken in het herplaatsingstraject.

Als [verweerder] niet direct geschikt was voor een bestaande functie, had Enver moeten onderzoeken of hij daarvoor, bijvoorbeeld door scholing, binnen redelijke tijd wel geschikt kon worden. Ook hier heeft Enver de bal bij [verweerder] gelegd en zelf niets onderzocht. Tijdens de zitting werden partijen het niet eens niet over hoe lang het voor [verweerder] zou duren om via een zogenaamd “EVC traject” een SKJ-registratie te krijgen. Volgens [verweerder] zou hij dit opleidingstraject in een jaar kunnen afronden. Zelfs als de duur van een EVC traject voor hem langer zou zijn en het traject daarmee volgens Enver gezien de leeftijd van [verweerder] niet lucratief, dan kan dit [verweerder] niet worden tegengeworpen. Enver heeft namelijk zelf nagelaten om [verweerder] tijdig bij te scholen, zoals van een goed werkgever wordt verwacht.

Tijdens het meer dan 30 jaar durende dienstverband van [verweerder] is hij niet of nauwelijks (bij)geschoold, terwijl dat wel een onderdeel is van goed werkgeverschap. In het bijzonder is relevant dat in 2015 alle medewerkers van Enver die met jongeren werkten, een SKJ-registratie moesten behalen omdat dat volgens nieuwe regelgeving vereist zou worden. Voor [verweerder] en zijn collega’s in ‘De Loods’ is toen een uitzondering gemaakt. Het is niet duidelijk waarom en tijdens de zitting kon Enver dit ook niet verklaren. Wel is duidelijk dat [verweerder] nu ‘de dupe’ is van de uitzonderingspositie die Enver hem toen heeft ‘gegeven’. Het zou onredelijk zijn als deze keuze van Enver nu zo nadelig uitpakt voor [verweerder] , dat hij zijn baan verliest. Enver had [verweerder] hiervoor moeten behoeden. Door hem niet bij te scholen en daarmee inzetbaar te maken voor de toekomst, waarin voor zijn of soortgelijke werkzaamheden een nieuwe registratie werd vereist, heeft zij zich niet gedragen als een goed werkgever. Het feit dat [verweerder] na een lang dienstverband nog niet inzetbaar is in een andere functie omdat hij nog geen SKJ-registratie heeft, komt daarom voor rekening en risico van Enver.

Tegen deze achtergrond oordeelt de kantonrechter dat van Enver in het kader van de invulling van de herplaatsingsplicht veel meer kan worden verlangd. Daarom wijst de kantonrechter haar verzoek om de arbeidsovereenkomst met [verweerder] te ontbinden af.

Enver moet de proceskosten betalen, omdat haar verzoek wordt afgewezen. De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van [verweerder] ambtshalve op € 50,-aan reis-verblijf- en verletkosten. Omdat [verweerder] geen professionele gemachtigde heeft en zijn kosten niet heeft onderbouwd, wordt hiervoor geen hoger bedrag toegewezen. Enver betwist dat zij de geëiste kosten voor het deskundigenoordeel, de second opinion en printkosten moet betalen. [verweerder] heeft niet onderbouwd waarom Enver dat wel zou moeten betalen en uit de stukken blijkt dat niet. Er wordt hiervoor daarom geen bedrag toegewezen.